บทที่11 กลัวแฟนหึง

บทที่11 กลัวแฟนหึง

“คุณคือ ? “ทำไมเธอถึงจำไม่ได้ว่าตัวเองรู้จักคนรวยในเขตที่พัก

นี้ด้วย

“ฉีเซิน สองวันก่อนเรานัดดูตัวไงครับ”หรี่ตามอง

เวินจิ้งขมวดคิ้วแล้วก็นึกได้

“เอ่อ ขอโทษค่ะ ฉันนึกออกแล้ว”เวินจิ้งยิ้มอย่างอายๆ

ทำไมคุณมาอยู่นี่ล่ะ ? “ฉีเซินถาม

เวินจิ้งเงียบไป รู้ว่าเธอไม่สะดวกพูด ฉีเซินก็ไม่ถามต่อ

“คุณจะออกไปใช่ไหม ? เดี๋ยวผมไปส่ง”ฉีเซินลงมาแล้วยื่นมือไป

เปิดที่นั่งข้างคนขับ

“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ฉันเดินเองก็ได้ค่ะ เป็นจิ้งส่ายมือ

“คุณกลัวแฟนหึงเหรอ ? “ฉีเซินหรี่ตา
เวินจึงไม่ได้อาย ก็แค่ไม่อยากเกี่ยวข้องกับฉีเซิน

“ขึ้นมาเถอะ ผมก็ยุ่งมาก ส่งคุณได้แค่ออกไปจากเขตนี้

“ตรงนั้นมีป้ายรถเมล์ เดี๋ยวฉันลงตรงนี้ค่ะ”พอออกมาจากเขต ที่พัก เวินจิ้งก็ชี้ไปฝั่งตรงข้าม

“ขอบคุณค่ะ”ก่อนลงไป เป็นจิ้งขอบคุณอีกรอบ

ฉีเซินพิงเบาะรถ จ้องแผ่นหลังของเวินจิ้ง ในหัวมีภาพที่นัดดูตัว กับเวินจิ้งเมื่อสองวันก่อน

ถ้าเขาจำไม่ผิด แฟนเธอคือปูวี่สิง ?

เธออยู่ที่นี่คงเพราะอยู่บ้านมู่สิง พอคิดขึ้นมาสายตาเขาก็แสดง ความเย็นชาออกมา

ไม่ไกลจากนั้น รถปอร์เช่สีดำก็จอดอยู่ที่ทางเลี้ยวของเขตที่พัก ผู้ชายที่ขับรถมองเวินจึงลงมาจากรถ ก็ขมวดคิ้วออกมา

เขาโทรไปหาเจ้าของรถทะเบียนZ4599ให้ผม

เวินจึงขึ้นรถเมล์ มูวี่สิงค่อยๆขับตามไป จนกระทั่งโรงพยาบาล โทรมาตามให้เขาไป
อาทิตย์ถัดมาเป็นจิ้งก็ยังไม่เจอปูวี่สิง เป็นจิ้งก็ยุ่งกับการ สัมภาษณ์งาน ถ้าไม่ได้มีทะเบียนสมรสเธอคงคิดว่าการแต่งงาน ของเธอกับปูวี่สิงเป็นแค่ความฝัน

ตอนนี้เองโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นมั้ยเถียนเพื่อนรักโทรมา เธอ ปวดหัวมาสักพักแล้วเลยจะให้เธอช่วยไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อน

เวินจิ้งเป็นห่วง รีบไปรับเธอที่บ้าน ทั้งสองอยู่ใกล้กัน ห่างกันแค่ ถนนสองเส้นเล็กๆ

เวินจึงยังไม่ได้บอกอั๊ยเถียนเรื่องแต่งงาน อยากรออีกสักพักว่า จะบอกเรื่องที่คาดไม่ถึงนี้ยังไงดี

“จิ้งจิ้ง ฉันปวดหัวมากและไม่รู้ว่าเป็นอะไร”นั่งอยู่บนรถ อั้ยเถียน เอนหัวพพิงไปที่ไหล่ของเวินจิ้ง

“ไม่เป็นไร ช่วงนี้งานเธอยุ่งมากใช่ไหม ไม่ดูแลร่างกาย

อั้ยเถียนทำงานเป็นเซลล์ขายยา ต้องไปทำงานนอกสถานที่ บ่อยๆ เลี่ยงไม่ได้ที่จะทำโอที ร่างกายเลยค่อยๆป่วย

พอมาถึงโรงพยาบาล ตามอาการป่วยแล้วพยาบาลเลยแนะนำ อั้ยเถียนให้ไปที่แผนกประสาท ตาของมั้ยเถียนเป็นประกาย“ฉันจะได้คิวของคุณหมอปูวี่สิงไหมนะ?

พยาบาลขมวดคิ้ว ถ้าคุณจะเอาคิวคุณหมอมต้องมาจองล่วงหน้า หนึ่งเดือน ตอนนี้คิวเต็ม

เวินจิ้งที่กำลังก้มลงมองโทรศัพท์ พอได้ยินก็เงยหน้าขึ้น อั๊ยเถีย นรู้จักปูวี่สิง ?

“แบบนี้นี่เอง”ใบหน้าของอั้ยเถียนมีความผิดหวังปรากฏออกมา

ตอนนี้เอง ด้านหลังก็มีคนมาดึงมั้ยเถียน ในมือเธอถือใบคิวขอ งฟูวี่สิง

“เธออยากได้คิวเขา ? “เสียงของผู้หญิงถามทุ้มๆ

อั้ยเถียนพยักหน้าอย่างคาดหวัง

“1000หยวน”

เวินจิ้งขมวดคิ้ว เจอคนโก่งราคาเข้าให้แล้ว 1000หยวน ? นั่นมัน เรียกเอาเงินชัดๆ ?

แต่มั้ยเถียนจ่ายเงินให้เรียบร้อย เดินขึ้นไปอย่างสุขใจ
เวินจิ้งหน้านิ่งไป ดึงอั๊ยเถียน”เธอไม่คิดเหรอว่าเขากำลังโก่ง ราคานะ ? ”

“ก็รู้ แต่ถ้าได้หามู่วี่สิง 1000หยวนก็ยอม !

เวินจึงรู้สึกอยากจะสู้ไฟว์ แต่พอคิดได้ว่าถ้ามั้ยเถียนได้ไปหา เธอก็จะได้เจอเขา ?

หนึ่งอาทิตย์แล้วนะ ทำไมเขาไม่ติดต่อเธอ ?

“จิ้งจิ้ง เธอนิ่งทำไม ! “อั้ยเถียนดึงเธอออกจากลิฟท์