บทที่ 12 อาลัยอาวรณ์ที่จะจาก

บทที่ 12 อาลัยอาวรณ์ที่จะจาก

สามชั่วโมงถัดมา ในที่สุดก็ถึงคิวของมั้ยเถียน ที่จริงเป็นจิ้งจะไม่ เข้าไป แต่ยเถียนเดินโซเซ เธอเลยประคองเข้าไป

ข้างกายของ วี่สิงมีพยาบาลล้อมรอบและก็มีแพทย์ฝึกหัด พอเห็นเป็นจิ้งตามเข้ามา มู่สิงก็นิ่งไป สายตาหม่นลง

อาการเป็นยังไงครับ ? “เขาถามอ้ยเถียน แล้วหยิบเคสขอ งอั๊ยเถียนขึ้นมา

เวินจิ้งยืนใกล้ประตู มองไปรอบๆ ในห้องแขวนรูปกับใบประกาศ ไม่น้อย ต่างเป็นความสำเร็จวิชาทางแพทย์ที่มีวี่สิงได้มาในไม่กี่ปี

มองจนเหม่อไป ไม่ทันสังเกตว่าข้างๆวางของทดลองไปไว้ เธอ ถอยไป หลอดทดลองบนโต๊ะต่างสั้น จากนั้นก็ตกลงมาที่พื้น

เป็นจิ้งตาโต ใบหน้าดูตื่นตระหนก “ขอโทษค่ะ..……….

สายตามองไป มู่ยี่สิงมองเวินจิ้งที่ก้มลง ภาพที่เธอกำลังเก็บ
เขาเกือบจะลุกขึ้นมา พูดไปว่า”อย่าแตะ

เวินจิ้งสั่น ไม่กล้าขยับ

มูวี่สิงเดินเข้ามา สวมถุงมือจะเก็บหลอดทดลองพร้อมพูดอย่า งดุๆว่า “ของเหลวในนี้จะกัดผิวคุณได้

เวินจึงรีบชักมือเข้าไป กลัวไปหมด

“คุณหมอมู่ ฉันเองค่ะ พยาบาลสองสามคนรีบเข้ามา ตัวใกล้มู่

ตอนนี้เอง ในใจของเวินจิ้งก็แปลกๆ

เหมือนว่าปกติข้างกายมู่สิงก็มีแต่สาวๆเนี่ย

“จิ้งจิ้ง เธอมานี่”อั๊ยเถียนอดไม่ได้ที่จะมองเธอ

เวินจิ้งก้มหน้าลง ไม่กล้าเดินมั่ว

มู่วี่สิงกลับไปนั่งที่เดิม สายตากลับจ้องไปที่เป็นจิ้ง

เธอแลบลิ้นใส่เขา
จ่ายยาเสร็จ ตอนที่อั้ยเถียนออกไปก็ยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์

“คุณหมอมู่หล่อมากเลย ทำไมหล่อขนาดนี้ทำให้อาการปวดหัว ของฉันหายไปเลย……

เวินจิ้ง :

“ฉันไปเอายาให้”เวินจึงพูด

ตอนนี้เองที่ทางเดินก็มีเสียงเข้ามา : คุณหมอมู่ทำโอทีมา อาทิตย์หนึ่งแล้ว วันนี้จะเข้าเวรไม่ได้อีกแล้ว ผู้ป่วยที่ได้คิวค่อยมา พรุ่งนี้

ก้าวเท้าของเวินจิ้งถูกมั้ยเถียนห้ามไว้”ฉันนี่โคตรโชคดี เป็น คนไข้คนสุดท้ายของคุณหมอมู่วันนี้”

“ฉันว่าเธอไม่ได้ปวดหัว แต่โง่มากกว่า”

“เธอต่างหากล่ะ จิ้งจิ้ง ไม่คิดเหรอว่าคุณหมอมู่นี่โคตรเพ อร์เฟค ! เมื่อกี้เขายังช่วยเธอ ไม่งั้นผิวเธอคงจะแย่จนต้องไปหา หมอนะ ! หล่อละยังจิตใจดี !

“เถียนเถียน ฉันจะบอกไรให้ฟัง ฉันแต่งงานกับปูวี่สิงแล้ว”ทันใด

นั้นเวินจิ้งก็พูด
“หูวว นี่ไม่ขำ เอาใหม่ ! ”

เงินจิ้งขมวดคิ้ว มันยากที่จะเชื่อขนาดนั้นเชียว ?

“จริงๆ”เธอย้ำ ดึงศอกของมั้ยเถียนแล้วโน้มไปที่ข้างหูเธอ พวก เราจดทะเบียนสมรสแล้ว ! ”

เวินจึงไม่ได้หลอก อีกอย่างคำพูดของเธอดูจริงจัง ในที่สุด อั้ยเถียนก็มองเธออย่างเหลือเชื่อ

แต่ว่าเอามือแตะหน้าผากเธอ เธอมีไข้เหรอ ? ”

เวินจิ้งพูดไม่ออก

“ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ

ทั้งสองรับยาเสร็จก็ออกไป อั้ยเถียนยังหลงอยู่ในใบหน้าหล่อ เหลาของมู่วี่สิง

เวินจึงดึงเธอออกไปเรียกรถแท็กซี่ ตอนนี้เอง รถปอร์เช่ที่คุ้นเคย หยุดอยู่ที่ข้างๆเป็นจิ้ง มู่วี่สิงลงมา

“อุ้ย…นในคุณหมอยู่ไหม ? “อั้ยเถียนดึงเงินจิ้งอย่างประหม่า
“ใช่”เวินจิ้งถอยหลังไป

นี่คือหน้าโรงพยาบาล มู่สิงไม่คิดว่าตัวเองช่างดึงดูดสายตาเห รอ ? คนรอบๆต่างมองมา

“เขากำลังรอฉันเหรอ ? “อั้ยเถียนถามอย่างตื่นเต้น

มุมปากของเวินจิ้งยกขึ้น“ตอนนี้เธอยังไม่เชื่อฉัน ? “