บทที่ 10 หลับตา

บทที่ 10 หลับตา

ที่หน้าประตู ไม่รู้ว่ามู่วี่สิงเข้ามาเมื่อไหร่ ไม่ให้ลุ้มให้เสียงเลย ! ท่าทางเมื่อกี้ของเธอดูดุร้ายใช่ไหม ?

เวินจิ้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มแย้มออกมา แต่มูวี่สิงไม่ได้มอง เธอ เข้ามาพร้อมกับกระโปรง

“เมื่อคืนคุณไม่ได้อาบน้ำ ไปอาบน้ำก่อนแล้วเปลี่ยนชุด แล้วค่อย ลงไปทานข้าว

กระโปรงสวยงามเข้ามาในหัวของเงินจิ้ง เป็นจิ้งปิดหน้าไว้อย่าง

อับอาย

หนึ่งชั่วโมงถัดมา เห็นเงินจึงยังไม่ลงมา มู่สิงก็ขึ้นมา

เงินจิ้งยืนอยู่หน้ากระจก มองกระโปรงที่มือ ป้ายยังไม่แกะ เธอ เลยเปิดดูราคา หนึ่งหมื่น ?

ผ้านี้ราคาหนึ่งหมื่น ?
ทำไมเธอรู้สึกว่ากระโปรงนี้แพงกว่าเธอซะอีก

“ชักช้าอยู่ทำไม ? “มู่สิงเดินเข้ามาหน้าหม่นลง

“ฉัน….ตอนนี้เงินจึงใส่แค่เสื้อใน ลังเลว่าจะใส่กระโปรงแพงๆนี้

ดีไหม

ตอนที่มูวี่สิงเข้ามา อะไรที่ควรจะเห็นก็เห็นหมดแล้ว……

เวินจึงลืมตาโต รีบสวมกระโปรงเข้าไป แต่ไม่สามารถห้าม สายตาของมู่วี่สิงได้

“คุณยังเหลืออีกหนึ่งนาที”เสียงของเขาราบเรียบเย็นชา สายตา มองไปที่ตัวเธอ

ผู้หญิงคนนี้ดูผอมแต่มีเนื้อหนัง

“คุณหลับตาเดี๋ยวนี้เลย ! “เห็นฟูวี่สิงจ้องเธอ เวินจิ้งก็อายมาก

“ผมเห็นหมดแล้ว”มู่ยี่สิงยิ้มเบาๆ แล้วไปนั่งที่โซฟา

เวินจึงรีบสวมกระโปรง แต่ซิปด้านหลังนั้นต่ำมาก เธอเอื้อมมือ

ไปไม่ถึง
มู่วี่สิงขมวดคิ้วเดินเข้ามาดันเงินจึงไปที่กำแพง มือของเขารูดซิป ขึ้น นิ้วเรียวยาวสัมผัสไปที่ผิวด้านหลังของเธอ คันๆ

เวินจิ้งสั่น เงยหน้ามองสายตาเร่าร้อนของชายตรงหน้า

ระยะห่างของทั้งสองแค่หนึ่งเซน เวินจึงรู้สึกกระหายเลยเลียริม ฝีปาก

การกระทำนี้ค่อนข้างเร่าร้อนอย่างไม่ต้องสงสัย มูวี่สิงหรี่ตาจาก นั้นก็จูบลงไปที่ปากชมพูๆของเธอ ลึกลงไป

เวินจิ้งนิ่งไป ครั้งนี้รู้สึกไม่เหมือนกับฝัน เป็นลมหายใจของเขาที่ ประทับเข้ามาที่ริมฝีปากเธอจริงๆ

ตอนที่กินข้าวเช้า เวินจึงไม่กล้ามองมู่วี่สิง

เขาจูบเธอทำไม ? ไม่ได้คุยกันแล้วเหรอว่าจะแสดงละครน่ะ ? ครั้งนี้ทำจริง ? ย่าห์ย่าห์ย่าห์ !

มองมู่วี่สิง เขากลับปกติไม่มีอะไร กินแซนด์วิชกับกาแฟอย่าง

เท่ๆ

เรื่องอะไรที่เขานิ่งขนาดนี้แล้วเธอต้องมาเป็นกวางน้อยที่ คิดมากแบบนี้ด้วยล่ะ
“วันนี้ต้องไปทำงานไหม ? “มูวี่สิงถามเธอ

เวินจั้งคิด เปิดวีแชทมาดูข้อความ ถ้าบริษัทไม่มีคนไปทำงาน แล้ว งั้นเธอก็ไม่ต้องไป

จริงด้วย ทุกคนต่างหางานใหม่แล้ว

เวินจิ้งถอนหายใจออกมา”ไม่ต้อง ฉันตกงานแล้ว”

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว หยิบหนังสือพิมพ์ข้างๆมา หน้าหนึ่งคือบริษัทการ ผลิตยาเทียนอีจ่ายเงินเดือนพนักงานช้า ข่าวหารหนีไปของเจ้า นาย

“ให้ผมแนะนำงานให้คุณไหม ? ”

“ไม่ต้องไม่ต้อง ! “เวินจิ้งเงยหน้า ปฏิเสธไปอย่างจริงใจ

แม้พวกเขาจะแต่งงานแล้ว แต่ก็แค่แต่งงานจัดฉาก ห้ามก้าวก่าย

ชีวิตของแต่ละคน

ไม่มีงาน เวินจึงคิดว่าจะกลับบ้านไปร่อนเรซูเม่

ใบหน้ามูวี่สิงหม่นลงมีสายตาไม่พอใจอยู่ หมุนตัวออกไป
ตอนออกไปเวินจิ้งถึงจำได้ว่าตอนที่มาถนนสายนี้ไม่มีรถประจำ ทางสักคัน เธอเลยได้แค่เดินออกไปจากที่นี่

ดูแมปแล้ว ตั้งสองกิโลแหนะ

พระอาทิตย์บนหัวที่ร้อนมาก เป็นจิ้งร้อนสุดๆ ได้แค่ค่อยค่อยออก

ไป

ตอนนี้เองรถปอร์เช่สีฟ้าก็เข้ามา เป็นจิ้งเดินไปอีกทาง รถนั่น กลับมาหยุดที่ข้างเธอ

“คุณคือ…..เนจิ้ง ? “ผู้ชายที่ขับรถอยู่นั้นดึงแว่นสีดำลง ปรากฏ ให้เห็นดวงตาดอกท้อนั่น

เวินจิ้งจำเขาไม่ได้ แต่เขาจำเธอได้ ?