บทที่8 ลูกค้าหญิงวีไอพีแสนฉุนเฉียว

พรรคพวกของจางหลงหลายคนต่างก็โมโหมาก ตาแดงก่ำแล้ว บ่นพึมพำว่าจะลงมือทันที แต่เจ้าตัวจางหลงเองกลับอดทนได้อยู่ บ้าง ส่งสัญญาณบอกคนพวกนั้นว่าอย่ารีบร้อนไป อดกลั้นไฟ โกรธแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “พี่น้อง นายพูดจาแบบนี้จะโดนรุม กระทบเอาง่ายๆนะ นายดูสิ พี่ชายเองก็ไม่ได้แย่อะไร จะหาพวก มีพวก ใช่ไหม คู่ควรกับคุณน้าของนาย มีแต่ได้กับได้ไม่ใช่เห รอ”

คำพูดของหลี่เซาหวานสามารถทำให้คนกระอักตายได้ “คน แบบนายคงเหมาะสมกับสุนัขตัวเมียถึงจะมีแต่ได้กับได้ แต่ว่า ท่าทางไร้ยางอายของนายก็ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในใต้หล้าแล้ว

คนมีหน้าตาทางสังคมอย่างฉันพี่หลง เมื่อวานเดิมที่มีโอกาส จะคว้าเฉินเสี่ยวเฉียนมาครองแล้ว แต่กลับถูกใครที่ไหนไม่รู้โผล่ มากระทืบ เดิมทีเรื่องนี้ก็ทำให้เขาเต็มไปด้วยไฟโกรธอยู่แล้ว คิด ไม่ถึงว่าหลานชายของเฉินเสี่ยวเฉียนคนนี้จะร้ายกาจขนาดนี้ พี่ หลงก็เลยระเบิดขึ้นมาทันที

“แม่งเอ๊ยไว้หน้าแล้วยังไม่สำนึกอีก รุมกระทืบมันเลย!”

จางหลงกระโดดเข้าไปราวกับสายฟ้า สะบัดแขนที่หนึ่งพร้อม ออกคําสั่ง นําพวกที่เหลือเข้าไปซัดหมัด ใส่หน้าหลี่เชาหราน

หลี่เซาหรานมีเรื่องต่อยตีกับคนจำนวนไม่น้อยมาตั้งแต่สมัย เด็ก เขาเองก็รู้ตัวตัวเองหัวเดียวกระเทียมลีบ ไม่มีทางเอาชนะคนห้าคนได้แน่ๆ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะโดนรุมก็ไม่มีทางยอมอ่อนข้อ เด็ดขาด ในใจมีความคิดนี้เอาไว้แต่แรกอยู่แล้ว คนอื่นไม่สน จับ จ้องแค่จางหลงและอัดให้น่วมตายก็พอแล้ว

พอเห็นว่าจางหลงเริ่มลงมือ หลี่เซาหรานก็ตั้งสติ ยกมือขึ้นปัด หมัดที่ซัดเข้ามาอย่างง่ายดาย จางหลงรู้สึกว่าตัวเองเร็วมากแล้ว หมดนี้จะต้องเข้าเป้าแน่ไหนเล่าจะรู้ว่าจะถูกคนอื่นปัดออกง่ายๆ แบบนี้ เลยถึงกับชะงักไป และมึนงงเล็กน้อย

อย่าว่าแต่พี่หลงเลย ขนาดหลี่เขาหรานเจ้าตัวเองก็ยังซะงักไป

ครู่หนึ่ง

เขารับรู้ได้แล้ว ว่าการตอบสนองเมื่อครู่ของเขา กับความเร็ว ในการลงมือ เป็นปฏิกิริยาตอบสนองที่มาจากสมอง อีกอย่าง ความรู้สึกนี้มันเหมือนกับตอนที่เขากำลังนวดอยู่อย่างไรอย่าง นั้น

จู่ๆหลี่เชาหรานก็รับรู้ถึงที่มาได้ เลยดีอกดีใจทันที และไม่ได้ รู้สึกว่าคนห้าคนเป็นเรื่องใหญ่อะไรอีก หัวเราะเย็นชาทีหนึ่ง แล้ว เป็นฝ่ายเดินเข้าไปข้างหน้า สองหมดพุ่งออกไปเหมือนสายฟ้า สองคนที่เข้ามาด้านหน้ายังคิดอยู่ว่าจะชิงลงมือก่อน แต่กลับมอง ไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆตรงหน้าก็มีแสงสีขาวแวบเข้ามา จากนั้น ภาพตรงหน้าก็ดำมืด ประตูหน้าก็ถูกเปิดออก เสียงร้องโอด ครวญสองที ทั้งสองคนแทบจะห่างกันไม่ถึงหนึ่งวินาที ต่างก็ปิด จมูกที่มีเลือดไหลแล้วล้มลงกับพื้นลุกไม่ขึ้นอีกเลย

จางหลงมองดูแล้วก็ถึงกับอึ้งไปเลย ในใจก็พูดว่า “บ้าเอ๊ย ไม่จริงน่า เด็กนี่เป็นยอดฝีมือที่ปิดซ่อนตัวตนหรือ ?

เพียงแค่ช่วงที่ความคิดนั้นแวบเข้ามา ตรงหน้าก็มีแสงสีขาว แสงหนึ่งแวบผ่าน แล้วก็ลงไปกองกับพื้นพร้อมกับกุมจมูก สอง คนที่เหลือก็ไม่อาจละเว้นได้ แทบไม่มีโอกาสได้ปิดป้อง โอกาส วิ่งหนีก็ไม่มี ร้องโอดครวญอยู่สองที่ โครง โครม ล้มลงกับพื้น

คนที่เดินผ่านไปมาในเขตชุมชนต่างก็ตะลึงไปตามๆกัน เมื่อ ครูยังมีคนแย้งในใจอยู่เลยว่าไม่ยุติธรรมต่อ หลี่เขาหรานแถม ยังคุยกันว่าจะช่วยกันแจ้งตำรวจไหม แต่ตอนนี้พอมองดูแล้ว ก็ ต้องคิดแทนฝั่งว่าจะช่วยฝ่ายทรัพย์สินจางหลงคนนั้นโทร แจ้ง120ดีหรือไม่

ในที่สุดตอนนี้จางหลงก็รู้ตัวเสียทีว่าเจอยอดฝีมือเข้าแล้ว น่า เสียดายที่ถึงจะเสียใจก็ไม่ทันแล้ว สิ่งที่ทำได้ ก็คืออ้อนวอนขอให้ ไว้ชีวิต เพื่อไม่ให้โดนหนักกว่าเดิม

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าจะอ้อนวอนอย่างไรให้ดูไม่แย่ดี หลี่ เชาหรานก็เดินเข้ามา เหยียบไหล่ของจางหลงเอาไว้ แล้วพูด อย่างโอ้อวดว่า “จำเอาไว้นะ ถ้าคิดจะทำอะไรน้าสาวฉันอีก ฉัน แม่งจะเอาให้ถึงตายเลย ได้ยินไหม ?”

“ครับๆ ผมไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าอีกแล้วครับ” จางหลงทำได้แค่ ยอมแพ้แต่โดยดี

หลี่เซาหรานเผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมา หลงเหลือเงาสุดเท่ เอาไว้ แล้วเดินจากไปอย่างองอาจ ผู้คนที่มุงดูต่างก็ส่งสายตา นับถือไปให้ บนถนนตรงแยกที่กำลังจะเลี้ยวนั้น มีเงาๆหนึ่งยืนอยู่ เฉินเสี่ยวเฉียนลงมาล่าง และเห็นตอนหลี่กับสายฟ้า ฉากคว่ำพวกของหลงทั้งหมดลงได้พอดี

เฉินเสี่ยวเฉียนทอดมองเงาของหลี่เขาหรานที่ก้าวเท้ายาวเดินออกไปราวกับดาวในใจราวม้าหมื่นตัวกำลังแข็ง กระสับกระส่าย

“เขาหรานหล่อจัง……

พอหลี่เซาหวานจากแล้ว จางหลงจองหองขึ้นมาทันที กระโดดขึ้นมาแล้วจ้องเขม็งไปเงาของหลี่เซาหรานที่เดินจาก ไปไกล จากนั้นก็ถุยน้ำลายที่ก่อนว่า แม่งเอ๊ย

มาสีหน้าทุกทรมาน หลง ยังไงดี ยังจะจัดการอยู่ไหม ?”

พูดจาสาระ ฉันเป็นคนยอม

หลงอย่างวางท่า

แล้วมีพรรคพวกทุกข์อีกว่า ว่าเจ้าเด็กนี่โหดเกินแล้ว พวกเราเอาชนะเขาไม่ได้นะพี่หลง

“บัดซบ คิดว่าพี่หลงนายอยู่เฉยดูฉันให้ดีเถอะ ฉันจะคนในสังคมแล้วจัดการมันภายใน ไม่นาทีเอง !”

จางหลงพูดโม้อย่างเก่งกาจเกินจริง

พรรคพวกต่างมองเขาด้วยตาสรรเสริญ ในใจก็ว่า คนสังคมอย่างหลงของฉัน พูดร้ายกาจก็เลยมากกว่าเดิม
จางหลงเองก็ไม่ใช่แค่โม้เท่านั้นจริงๆ เขารู้จักคนในสังคมอยู่ บ้าง ในการคาดการณ์ของเขา เรื่องในครั้งนี้คงต้องใช้เงิน จํานวนหนึ่งถึงจะจัดการได้

“พี่หลง แล้วพี่จะไปจัดการคุณเฉินคนนั้นไหม ?” พรรคพวก เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

จางหลงตบกบาลของเจ้าคนนั้นไปที่หนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์ กัดฟันแล้วด่าออกมาว่า “พูดจาไร้สาระ ฉันจะต้องจัดการเธอแน่ แต่จะต้องจัดการเจ้าหลานชายโง่เง่าของหล่อนเสียก่อน !”

คำพูดนี้เฉินเสี่ยวเฉียนได้ยินเต็มสองหู ในใจก็เริ่มเป็นห่วง หลานชายขึ้นมา

ตอนที่หลี่เขาหรานใกล้จะถึงร้านนวดนั้น จู่ๆคุณน้าก็โทรเข้า มา แล้วพูดอย่างห่วงใยว่าให้เขาระวังตัวหน่อย จางหลงจะต้อง มาแก้แค้นแน่นอน หลี่เซาหรานไม่ได้ใส่ใจ พูดอย่างไม่สะทก สะท้านว่า “วางใจเถอะครับคุณน้า เขาไม่คู่ควรพอที่จะให้ผมเก็บ ไว้ในสายตาหรอกครับ”

ถึงแม้หลานชายจะพูดแบบนั้น แต่เฉินเสี่ยวเฉียนก็ยังแอบ ปาดเหงื่อไม่ได้ เอาแต่วิตกกังวลอยู่หลายวัน กลัวว่าวันไหนจาง หลงจะพาคนในสังคมไปปิดล้อมหลี่เซาหราน พูดมาก็น่าแปลก ตอนที่จางหลงพูดจาโหดเหี้ยมนั้นท่าทางคลุ้มคลั่งขนาดนั้น แต่ หลายวันมานี้ อย่าว่าแต่จะเห็นเขามาแก้แค้นเลย เวลาปกติก็ไม่ เห็นเขามาทํางานเลยด้วยซ้ำ

หลี่เซาหรานไม่ได้ถูกคนมาแก้แค้น อารมณ์ของเฉินเสี่ยวเฉียนก็เลยดีเป็นธรรมดา แต่ว่าเธอก็มีบางคำที่ยากจะเอื้อนเอ่ย เดิมทีก็เปลี่ยวเหงาอยู่แล้ว เธอที่แห้งเหี่ยวมานาน หลังจากที่ครั้ง ก่อนถูกหลานชายกระตุ้นอยู่หลายครั้ง ก็ยิ่งอยากได้ความชุ่มชื่น ที่ยากจะเอ่ยปากพูด แม้กระทั่งมีอยู่คืนหนึ่ง เฉินเสี่ยวเฉียนเกือบ พุ่งพรวดออกไป แล้วมีอะไรกับหลายชายสักหน

เทียบกันแล้วหลี่เซาหรานกลับ” เยือกเย็น”อยู่ไม่น้อย ไม่ใช่ เพราะเขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลย เพียงแค่ไม่มีความกล้าก็เท่านั้น อย่างมากก็แค่ทุกเช้าและทุกคืน แอบมองยอดเขาของสูงและลูก พืชที่งอนงามคุณน้า ให้ผ่านสายตาก็ถือว่าพอแล้ว

เที่ยงวันนี้ หลี่เซาหรานทานอาหารแถวบริเวณใกล้ๆ เพิ่งกลับ มาถึงร้าน ก็ได้ยินว่ามีคุณผู้หญิงท่านหนึ่งกำลังตบโต๊ะที่แผนก ต้อนรับอย่างฉุนเฉียวและกำลังก่นด่าอะไรบางอย่าง เพื่อนร่วม งานหลายคนต่างก็ยืนมองหน้ากันอยู่ข้างๆ ต่างก็ทำอะไรไม่ ถูกกันหมด

ซังหงหนุ่ยที่ได้ยินเข้าพอดีเลยรีบร้อนเดินเข้ามา พยายามยิ้ม

อย่างเต็มที่และพูดปลอบใจลูกค้าผู้หญิงคนนั้น แต่ลูกค้าก็ยังไม่

ยอมอ่อนข้อ น้ำลายกระเด็นไปทั่ว หลี่เซาหรานยืนมองดู

สถานการณ์คร่าวๆ ลูกค้าผู้หญิงเป็นลูกค้าประจำของร้าน เดิมที

ทุกอย่างก็ดีไปหมด ใครจะไปรู้ว่าหลายวันก่อนตอนมานวด ไม่

เพียงจะไม่รู้สึกสบาย หลายวันที่ผ่านมานี้ยังรู้สึกไม่สบายแถวเอว

ด้วย พอไปตรวจที่โรงพยาบาล คุณหมอก็บอกว่าเกิดจากการบีบ

นวดผิดวิธี

พอได้ยินแบบนี้ ลูกค้าผู้หญิงก็ต้องโมโหเป็นธรรมดา เลยรีบตรงมาที่ร้านเพื่อขอคำอธิบายทันที

มีเพื่อนร่วมงานกระซิบด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ลูกค้าท่านนี้ เป็นลูกค้าวีไอพีของทางร้านเราได้ยินมาว่าเบื้องหลังเขาลึกมาก ถ้าเกิดผิดต่อเธอแล้วละก็……เฮ้อ !”

พอหลีเขาหรานได้ยินแล้ว ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเริ่มมาก

ประเมินลูกค้าวีไอพีท่านนี้อย่างละเอียด

ลูกค้าวีไอพีอายุราวๆสามสิบปี เป็นหญิงงามมีชาติตระกูลตาม แบบฉบับ เสื้อผ้า กระเป๋าดูแค่แวบเดียวก็รู้ทันทีว่าราคาไม่ ธรรมดา ภายใต้ผลิตภัณฑ์ระดับไฮเอนด์เหล่านี้ ทำให้ทั้งคนดู งดงามและมีเสน่ห์เป็นพิเศษ น่าเสียดาย ที่ตอนนี้อารมณ์เธอพรุ่ง พล่าน ง้างเขี้ยวแยกเล็กกรีดร้องอยู่อย่างนั้น เลยทำให้ความ งดงามของเธอถูกลดทอนลง

ซังหงหนุ่ย ใช้วิธีพูดกล่อมไม่ได้ผล ขมวดคิ้วแน่น ในเวลานั้น เองจู่ๆก็มีคนแอบกระทั่งหลี่เขาหราน แล้วพูดอย่างไม่ประสงค์ดี ว่า “เจ้าคนมาใหม่ ตอนที่นายมาทำงานวันแรก พี่หนุ่ยก็ให้นาย รับงานแล้ว พี่หรุ่ยเอ็นดูนายขนาดนี้ ทำไมนายไม่ออกไปช่วยคุย กับลูกค้าให้หน่อยเล่า ?”