บทที่5 แตกตื่นไม่หาย

การกระทำโดยไม่ตั้งใจของเฉินเสี่ยวเฉียนทำให้หัวใจของคน เป็นหลานอย่างหลี่เซาหรานเต้นระรัว ปากคอแห้งผาก คลื่น น้ำลายอย่างต่อเนื่อง

ร่างกายของคุณน้า ขาวจัง สวยจัง……..

ที่ทรมานหลี่เซาหรานที่สุด ก็คือเรือนร่างของเฉินเสี่ยวเฉียนที่ ดิ้นไปมาไม่หยุด บั้นท้ายเองก็สั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด

ตอนนี้เฉินเสี่ยวเฉียนก็คือแม่หมาป่าที่กำลังหิวกระหาย ร้อนรนหิวโหยรอให้พ่อหมาป่ามาให้อาหาร เธอไม่มีคำพูดมาก เกินไปที่จะแสดงความปรารถนาของเธอ แต่กลับพึ่งพาเรือนร่าง ที่ดิ้นไปมาไม่หยุด เพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้แก่คนที่สวม หน้ากาก

แต่คนที่สวมหน้ากากกลับไม่ไหวติงอยู่เป็นเวลานาน ขนาด จังหวะการเต้นบนมือเองก็ช้าลงด้วย

“นายเก่งจังเลย มีการนวดที่เร้าใจกว่านี้อีกไหม” จู่ๆเฉินเสี่ยว เฉียนก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

หลี่เขาหรานชะงักไปครู่หนึ่ง ปากแห้งจนเริ่มขม ขนาดจะพูดก็ ยังยากลำบาก “คุณอยากได้ความเร้าใจแบบไหนล่ะครับ ?”

“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ ?”
คําตอบที่ถามกลับมาอย่างชาญฉลาด ยิ่งเป็นการกระตุ้นสติ ของหลี่เซาหราน

มีเสียงอื้ออึงในหัว หลี่เซาหรานเบิกตาโตมองดูคุณน้าของเขา อีกครั้ง

เปียกชุ่ม ลื่นไหล…….

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะต้องถูกไฟคลอกตายแน่ๆ เขาคิดในใจ อย่างไรก็สวมหน้ากากอยู่ คุณน้าไม่รู้หรอกว่าเป็นเขา ดื่มมัน สักครั้งเลยเป็นอย่างไร ??

เฉินเสี่ยวเฉียนไม่พูดอะไรอีก รอคอยให้คนที่สวมหน้ากาก มอบความเร้าใจที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม ให้เธอ

เธอเองก็รู้สึกแปลกใจ ตัวเองส่งสัญญาณขนาดนี้แล้ว หรือว่า คนที่สวมหน้ากากอยู่ยังไม่เข้าใจอีก ? หรือว่า เขาไม่ได้ให้ บริการอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ? ไม่ใช่สิ เพื่อนสนิทก็เคยบอกมาแท้ๆ ว่าขอแค่จ่ายเงิน ไม่ว่าบริการแบบไหนก็สามารถสัมผัสได้

หลี่เขาหรานแทบจะพ้นไฟออกจากปากได้อยู่แล้ว

เขาไม่ใช่คนโง่ ทำไมจะไม่รู้ว่าคุณน้าอยากให้เขาทำอะไร ถ้า จะบอกว่าเขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับคุณน้าก็คงเป็นเรื่องเพ้อ เจ้อ เขาไม่เพียงแค่คิดครั้งเดียวว่าอยากจะทำแบบนั้นกับคุณน้า แต่พอเรื่องแบบนี้มาอยู่ตรงหน้าแล้วจริงๆ เขากลับรู้สึกกลัวขึ้น มา

ถ้าหากคุณน้ารู้ขึ้นมาว่าเป็นฉัน จะทำอย่างไรดีเล่า ?
ติ๊งต่อง

จู่ๆ ด้านนอกห้องนอนก็มีเสียงกระดิ่งดังขึ้น

เสียงกระดิ่งของประตูปลุกเฉินเสี่ยวเฉียนให้ตื่นทันที และตื่น ตระหนก พูดอย่างกระสับกระส่ายว่า “แย่แล้ว อาจจะเป็นหลาน ชายฉันกลับมาแล้วก็ได้ นายรีบไปซ่อนตัวก่อน!

“หลานชายคุณ ?” หลี่เขาหรานซะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดในใจ ว่า “ผมก็อยู่ตรงนี้ไงครับ คุณน้า

คำพูดนี้เขาไม่กล้าพูดมันออกมาหรอก ทำได้เพียงปล่อยให้ คุณน้าดันเขาเข้าไปในตู้เสื้อผ้า

พอปิดประตูตู้เสื้อผ้าลงแล้ว ทุกอย่างก็มืดมิดไปหมด

“ใครเหรอ ?” เฉินเสี่ยวเฉียนสวมชุดนอนที่ค่อนข้างธรรมดา จากนั้นก็ออกจากห้องนอนไปอย่างรีบร้อน

“ผมเองครับ เสี่ยวจางแผนกทรัพย์สิน”

เป็นจางหลง แผนกทรัพย์สิน

หลี่เซาทรานเองก็รู้จักเขา คนๆนี้หน้าตาไม่พึงประสงค์ แถมยัง หลงตัวเองอย่างหนัก เขาชอบเฉินเสี่ยวเฉียน ทุกครั้งที่เจอเธอจะ ต้องพูดคุกคามสักคำสองคำ แถมยังชอบพูดกับคนอื่นว่าเฉิน เสี่ยวเฉียนเองก็ชอบเขา

เขามาทำอะไรกัน ?

หลี่เขาหรานดันประตูตู้เสื้อผ้าออกมา เดินไปที่หน้าประตูห้องนอน เปิดประตูออกเล็กน้อย เพื่อฟังเสียงการเคลื่อนไหวด้าน นอก

เฉินเสี่ยวเฉียนวิ่งไปเปิดประตู “มีธุรอะไรเหรอ ?”

“มาตรวจมาตรวัดน้ำ

จางหลงยิ้มอย่างเลวทรามชั่วร้าย และดันประตูเข้ามาอย่างไร้ มารยาท

“ตรวจมาตรวัดน้ำอะไร มาตรวัดน้ำอยู่ด้านนอก” เฉินเสี่ยว เฉียนรู้สึกไม่พอใจ แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ เขารู้สึกแย่กับจาง หลงคนนี้มาก

จางหลงชะงักไปครู่หนึ่ง พอรู้ว่าเหตุผลของตัวเองถูกมองออก แล้ว ก็เลยไม่เสแสร้งอีกต่อไป ฉีกยิ้มเลวทรามออกมา แล้วพูดว่า “หึ ฉันก็คิดถึงเธอไงเล่า ก็เลยมาหาเธอ เธออยู่บ้านคนเดียวเห รอ ?”

จางหลงชะโงกหัวดูด้านใน

“นายมายุ่งอะไร เกี่ยวอะไรกับนายด้วยเหรอ ถ้าไม่มีธุระอะไร ก็รีบไปได้แล้ว” เฉินเสี่ยวเฉียนไล่ส่งอย่างไม่เกรงใจ

“อยหย่า ดูเธอสิ จะรีบร้อนไปทำไม ?” จางหลงฉีกยิ้มอย่าง เลวทราม ทันใดนั้นก็หยิบดอกกุหลาบที่บอบบางออกมาราวกับ เล่นกล และยิ้มอย่างจริงใจพร้อมพูดว่า “ฉันเห็นว่าดอกไม้ดอกนี้ สวยขนาดนี้ มีเพียงเธอที่คู่ควรกับมัน ดังนั้นก็เลยเก็บเอามามอบ ให้เธอไง ชอบไหม ?”
เฉินเสี่ยวเฉียนหดหู่จนอยากอาเจียนเป็นเลือด พูดเหมือน แต่ไม่ขาว่า “นายหมายความว่ายังไง ?

“ฉันชอบเธอไง เธอก็รู้” จางหลงนั้นกล้ารักกล้าแสดงออก

“ขอโทษทีนะ ฉันไม่ได้ชอบนาย เชิญนายออกไปได้แล้ว” สำหรับเฉินเสี่ยวเฉียนไม่ใช่แค่ไม่ชอบจางหลง แต่ถึงขั้นเกลียด ไปถึงยายเลย ก็เลยปฏิเสธอย่างไร้ความปรานี

“หี เธอตอนโกรธก็ดูดีมากเลยนะ เอาแบบนี้แล้วกัน เธออยู่ บ้านคนเดียวน่าเบื่อจะตาย ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอแล้วกัน” จางหลง หน้าด้านหน้าทน ไม่ว่าพูดอะไรก็ไม่ยอมไป

“ฉันจำเป็นต้องให้นายอยู่เป็นเพื่อนด้วยเหรอ ฉันสนิทกับนาย หรือไง ? นายรีบไปเลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรไปฟ้องร้อง นาย !”

เฉินเสี่ยวเฉียนโกรธจนหายใจหอบถี่ เนินอกใหญ่โตที่อยู่ภาย ใต้ชุดกระโปรงเอง ก็ขยับขึ้นลงตามไปด้วย

“เอาน่า ที่นี่ไม่มีคนนอกเสียหน่อย เธอมีอะไรให้น่าเสแสร้งกัน ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน เธอนี่นะ ขี้อายอยู่เรื่อย หึหึ”

“นายมันหน้าไม่อาย !”

เฉินเสี่ยวเฉียนโกรธอย่างที่สุด ไม่เคยพบเคยเห็นผู้ชายที่หน้า ไม่อายขนาดนี้มาก่อน

“นาย!” จางหลงตาแดงทันที ความอายเปลี่ยนเป็นความ โกรธทันที ช่างกล้ามากจริงๆ เห็นว่าเฉินเสี่ยวเฉียนอยู่คนเดียวความใคร่ล้นฟ้า เลยเดิมเข้าไปคว้ายอดอกที่อยู่ภายใต้ชุด กระโปรงนั้น

“นายทําอะไรของนาย !”

เฉินเสี่ยวเฉียนทั้งกลัวทั้งตกใจ ก้าวถอยหลังไม่หยุด แล้วพูด เตือนว่า “ถ้านายทำอะไรอีกฉันจะแจ้งตำรวจ !”

“แจ้งตำรวจ ? แจ้งตำรวจจะมีประโยชน์อะไร ตำรวจมาแล้ว ฉันก็บอกไปว่าพวกเรานั้นสมยอมทั้งคู่ พวกเขาก็คงทำอะไรไม่ ได้หรอก เอาเถอะๆ เธอไม่ต้องเสแสร้งแล้ว แฟนสักคนก็ไม่มี เธอไม่เหงาเหรอ ??”

จางหลงพูดไม่อายปาก บีบเข้ามาทีละเก้า ตึง เฉินเสี่ยวเฉียน ไม่ทันระวังจึงล้มลงไปบนโซฟา เห็นแบบนั้นจางหลงก็หัวเราะ แหะๆแล้วขึ้นไปคร่อมทันที ยื่นมือล้วงเข้าไปใต้ชุดกระโปรงของ เฉินเสี่ยวเฉียน

“นายมันไอ้คนเฮงซวย รีบไสหัวไปนะ !” เฉินเสี่ยวเฉียนไม่ เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน ตกใจจนหวั่นผวา ทำได้เพียงดิ้นรน ดีดดิ้นสุดชีวิต

“โย่ ด้านในเธอไม่ได้สวมอะไรเลยเหรอ ? แถมยังเปียกขนาด นี้ หึหึ ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอแสร้งทำเป็นใสซื่อ ไม่ต้องเสแสร้งแล้ว มานี่ ฉันให้เธอ……โอ๊ยไอ้บ้าเอ๊ย !!

ปัง!

จางหลงจะมุดหน้าเข้าไปอย่างไร้ยางอาย แต่ด้านหลังจู่ๆก็มีมือใหญ่ข้างหนึ่งยื่นเข้ามา ดึงผมเขาอย่างแรง แล้วเหวี่ยงลงพื้น เต็มแรง ไม่รอให้เขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถูกคนเตะเข้าที่หัว เสียก่อน

“แม่ง กล้ามาทำตัวเฮงซวยที่นี่ ไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม แก ! ?”

หลี่เซาหรานเตะหน้าของจางหลงจนเลือดไหล แล้วกัดฟันพูด อย่างโกรธเคือง

จางหลงเงยหน้าขึ้นมามองหลี่เซาหราน แล้วก็ตกใจจน วิญญาณแทบหลุดออกจากร่างทันที โธ่เอ๊ย นี่มันคนหรือว่าผีกัน แน่ แต่ใครจะสนว่าคนหรือผี อย่างไรวันนี้ก็จัดการเรื่องนี้ไม่ได้ แล้ว จางหลงเองก็ไม่มีเวลาค่นึกถึงเหตุผลแล้ว รีบคลานขึ้นมา แล้ววิ่งหนีออกไปทันที

“ถ้ากล้ามาอีก ฉันจะตัดไอ้นั่นของนายทิ้งเลย !” ทางด้านหลัง มีเสียงเตือนจากเครื่องเปลี่ยนเสียงดังตามมา

หลี่เซาหรานพยุงคุณน้าลุกขึ้น แล้วถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย

ว่า “คุณ…….คุณเฉิน คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ? “ไม่เป็นไร ขอบใจนายมากนะ”

เฉินเสี่ยวเฉียนยังแตกตื่นไม่หาย เอาแต่ตบหน้าอกไม่หยุด ขณะที่กำลังตบ เนินอกขนาดมหึมาคู่นั้น ก็เขย่าไปมาอย่าง เห็นได้ชัด

พอคิดว่าเมื่อครู่เกือบจะทำอะไรคุณน้าแล้วจริงๆ หลี่เขาหรานก็กลัวอย่างที่สุด ยิ่งตอนนี้คุณน้ากลัวขนาดนี้ อย่างไรก็คงไม่ คิดถึงเรื่องการนวดอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเลยพูดว่า “คุณเฉิน ถ้า ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“อ๋อๆ ได้…..ได้สิ” เฉินเสี่ยวเฉียนตอบกลับไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ตอนนี้เธอมีแต่ความกลัวอยู่เต็มอก ถึงแม้จะรู้สึกขอบคุณ คนแปลกหน้า แต่ก็ไม่มีความรู้สึกปลอดภัย เธอในตอนนี้ ในหัว เต็มไปด้วยหลานชาย ถ้าหากหลานชายเธออยู่ จางหลงคนนั้นจะ ต้องไม่กล้าทำอะไรเกินเลยแน่ๆ

หลี่เซาหรานมองดูบั้นท้ายสีชมพูใต้ชุดกระโปรงที่ปรากฏให้ เห็นรางๆ ที่หนึ่ง มุมหากก็ขยับ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรอีก หัน หลังเดินจากไปทันที

พอออกจากบ้านแล้ว หลี่เขาหรานก็ถอดเครื่องเปลี่ยนเสียงกับ หน้ากากออก ในหัวย้อนคิดถึงภาพของคุณหน้าที่โยกย้าย ร่างกายเมื่อครู่ ช่วงท้องของเขาก็อดไม่ไหวจนไฟแทบจะลุกโชน ขึ้นมา…….