บทที่15 หลงตัวเอง

เมื่อหลี่เซาหวานออกมาจากลิฟต์เขานึกเสียใจ ที่ปฏิเสธเงิน จำนวนห้าหมื่นนั่น เขาไม่ใช่คนหน้าเงิน เขาเองก็เป็นคนที่มีหลัก การ นี่ก็เป็นเหตุผลที่เขาปฏิเสธไม่รับเงินจำนวนห้าหมื่นของจ้า วกั๋วหรู

แต่ตอนนี้เมื่อเขาไตร่ตรองให้ดี พลันนึกถึงบิดามารดาที่อยู่ ไกลออกไปไม่ได้ ตัวเขาหลีเขาหรานไม่สนใจเงินทองได้ แต่บิดา และมารดาของเขาไม่สนใจเรื่องเงินทองไม่ได้ ยังไงซะมารดา ของเขาก็ยังต้องใช้เงินในการจับจ่ายยา……….

หลังจากที่ออกมาจากอาคารสำนักงาน หลี่เซาหรานหันกลับ ไปมองตึกสูง ในใจเขานึกอยากจะขึ้นไปเอาเงินกับจ้าวกั๊วหรู แต่ จะถูกหัวเราะเยาะหรือไม่?

ในขณะที่ตกอยู่ในความลังเล น้ำเสียงที่ดังแสบแก้วหูแล่น ผ่านเข้ามา “ไม่เคยเห็นอาคารสำนักงานที่หรูหราขนาดนี้มาก่อน หรือไง?”

แค่ฟังจากน้ำเสียงก็รู้แล้วว่าเธอเป็นคุณหนูเอาแต่ใจคนนั้น หลี่เขาหรานหมุนตัวกลับไป พร้อมกล่าวเสียดสี “ต่อให้หรูหรา แค่ไหนก็ก่อมาจากก้อนอิฐไม่ใช่หรือไง?”

“แกเป็นไอ้ขี้ครอกที่เพิ่งมาจากบ้านนอกสินะ? ตอนนี้คนเค้า สร้างนึก ใครกันที่ยังใช้อิฐอยู่อีก ให้ตายสิ” จ้าวหย่าหรูสบถอย่างโมโห

หลี่เซาหรานพูดว่าอิฐเป็นเพียงแค่การเปรียบเทียบ ใครจะไป คิดว่าจะกลายเป็นต้นเหตุของการเหยียดหยามของคุณหนูผู้ เอาแต่ใจไปได้ เขาไม่แยแสคิดที่จะออกไปจากที่ตรงนี้

“หยุด!

จ้าวหย่าหรูไม่จบสิ้น พลันวิ่งตามไป “ฉันขอถามนายหน่อย แกหลอกเงินของฉันไปเท่าไหร่?”

หลี่เซาหรานกล่าวอย่างนิ่งเฉย “ปของคุณ โอนเงินไปที่ร้าน ของผมแล้ว ส่วนจํานวนเท่าไหร่ นั่นเป็นเรื่องของคุณปู่ของคุณ กับทางร้าน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผม แล้วก็ ช่วยเข้าใจเอาไว้ ด้วย ร้านของเราเป็นร้านนวดที่ถูกต้องตามกฎหมาย รับค่าใช้ จ่ายที่สมเหตุสมผล ไม่เคยล่อลวงใคร”

จ้าวหย่าหรูโกรธจัด พลันเหลือบตาขวางกล่าวอย่างเย็นชา “คำพูดฟังไพเราะกว่าร้องเพลงเสียอีกนะ ดูสภาพของแกยังไงก็ แค่ไอ้จนตรอก ไอ้ขี้ครอกจะไปมีดีอะไรกัน?!

ประโยคนี้ทำให้เขาโมโหอย่างหนัก หากไม่ใช่เพราะเธอเป็น ผู้หญิงละก็ หลี่เขาหรานปล่อยหมัดออกไปตั้งนานแล้ว

หลี่เซาหรานกล่าวอย่างโมโห “ผมไม่รู้ว่าจนตรอกคืออะไร แต่ ผมรู้ว่ามีเงินก็ไม่แน่จะจะดี คุณจ้าวก็เป็นตัวอย่างที่ดี

“นี่คุณหมายความว่ายังไง” จ้าวหย่าหรูไม่สามารถทนกับขึ้ ครอกนี้ได้อีกต่อไป ทันใดนั้นเขาปรี๊ดแตกราวกับถูกฟ้าผ่า
เธอคาบซ้อนเงินช้อนทองมาเกิด ไม่เคยได้เผชิญกับความ ลำบาก ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีแต่คนนับหน้าถือตา คนที่กล้าทำให้ คุณหนูจ้าวโมโห หลี่เซาหรานนั้นถือเป็นคนแรก

จ้าวหย่าหรูเองก็ไม่ใช่คนโง่ เธอรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอไม่สามารถสู้ผู้ชายได้อยู่แล้ว ทันใดนั้นด้วยความโกรธ เธอตะโกนเรียกการ์ดที่อยู่หน้าตึกออกมาทันที เหล่าการ์ดรู้จัก เธอดี คำสั่งของคุณหนู มีหรือที่พวกเขาจะกล้าขัด เมื่อรู้ว่ามีคนที่ กล้าขัดขืนคุณหนูของพวกเขาเหล่าการ์ดต่างก็พับแขนเสื้อขึ้น ต่างคนต่างต้องการเอาใจคุณหนูใหญ่

การ์ดมีทั้งหมดหกคน เตรียมพร้อมที่จะออกรบกับหลี่เซาหรา น ยังไงซะคู่ต่อสู้ก็มีเพียงคนเดียว เหล่าการ์ดเชื่อมั่นว่าจะจัดการ เขาได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่คิดเลยว่าฝ่ายตรงข้ามราวกับเทวดา เพียงแค่ไม่กี่ที ก็เล่นงานการ์ดทั้งหกจนล้มไม่เป็นท่า

จากการที่การ์ดเดินออกมาให้ความช่วยเหลือแก่คุณหนูจ้าว จนกระทั่งล้มลงกองกับพื้น ใช้เวลาเพียงแค่สองนาทีเท่านั้น แม้แต่คนรอบข้างยังต้องตกตะลึง

จ้าวหย่าหรูไม่คิดเลยว่าหมอนวดตรงหน้าจะเป็นนักบู๊ยอด ฝีมือ ที่สามารถล้มการ์ดได้อย่างสบาย นายหมอนี่ อีกฝ่ายคงไม่ ได้เป็นพวกนักโทษ หรือโจรอะไรหรอกใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นเขา จะเก่งขนาดนี้ได้อย่างไร?

หลี่เซาหรานตบเอาขี้ฝุ่นออกจากมืออย่างนิ่งเฉย “ยังมีอะไร อีกไหม คุณจ้าว? หากไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน
“ทำร้ายคนของฉันแล้วคิดที่จะหนีอย่างนั้นหรือ! ฝากเอาไว้ ก่อน!” จ้าวหย่าหรูไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอต่อสายโทรออกทันที

หลี่เขาหรานเหลือบตาขาวอย่างไร้ความอดทน ไม่อยากจะ เสียเวลากับจ้าวหย่าหรูไปมากกว่า เขาคิดที่จะออกไปจากที่ ใคร จะไปรู้ว่าคุณหนูเอาแต่ใจจะคลั่งขึ้นมาจริงๆ ร่างบางขวางทาง ของเขาเอาไว้ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมให้กับเขาไป

จ้าวหย่าหรูไม่เคยเสียหน้าขนาดนี้มาก่อน ยังไงซะวันนี้เธอก็ ต้องกู้ศักดิ์ศรีคืนมาจงได้

ไม่นาน ชายฉกรรจ์สองคนได้เดินออกมาจากตึกอาคาร

ทั้งคู่มีความสูงเมตรแปดเซนติเมตร กล้ามเนื้อโต ดูแล้ว เหมือนกับว่ากำปั้นสามารถต่อยให้วัวตายควายล้มได้ ทั้งคู่เป็น การ์ดประจำตัวของจ้าวคั่วหรู แถมหนึ่งในนั้นยังเป็นเหรียญทอง กองกำลังพิเศษอีกด้วย การที่เขาทำร้ายนก็ไม่ต่างอะไรกับการ เล่นเกม

เมื่อได้การ์ดฝีมือดีเพิ่มมาสองนาย จ้าวหย่าหรูมีความเชื่อมั่น อย่างมาก ต่อให้หลี่เขาหรานเก่งกาจสักเพียงไหน ก็ไม่มีทาง เอาชนะการ์ดของสองของเธอได้แน่

“เขาไร้มารยาทกับฉัน พวกแกรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?!” จ้าว หย่าหรูชี้ไปทางหลี่เขาหราน ด้วยทีท่าของคุณหนูเอาแต่ใจผู้สูง ศักดิ์

เมื่อการ์ดทั้งสองเห็นหลี่เซาหราน พวกเขารู้สึกลำบากใจ ยัง ไงซะภารกิจของพวกเขาคือการคุ้มกันความปลอดภัยของคุณจ้าวถั่วหรู จะให้ทำร้ายเด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ ช่างเสียศักดิ์ศรี ปัญหาคือ เป็นคำสั่งของคุณหนู หากพวกเขาไม่ลงมือละก็ ต้อง ถูกไล่ออกแน่ คุณจ้าวรักใคร่เอ็นดูหลานสาวคนนี้มาก ใครต่อ ใครต่างก็รู้ดีกันทั้งนั้น

“สหาย ต้องขอโทษด้วย” นักต่อยเหรียญทองบิดข้อมือ พร้อม กับแสดงความรู้สึกผิด

หลี่เซาหรานหัวเราะออกมา “ไม่เป็นไร หากพวกคุณจําเป็นจะ ต้องลงมือ คนที่ต้องขอโทษควรจะเป็นผมถึงจะถูก

นักต่อยเหรียญทองอารมณ์ร้อน ทีแรกเขาพอจะรู้สึกผิดอยู่บ้าง เมื่อฝ่ายตรงข้ามโอ้อวด เขาจึงเกิดความโมโหขึ้นมา พลันบ้าง หมดคิดที่จะเหวี่ยงออกไป

“หยุด! ”

วันข่ายวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ “คนนี้เป็นแขกพิเศษของคุณจ้าว พวกแกกลับกล้าทำร้ายเขา ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม? ! ”

เมื่อการ์ดได้ยินอย่างนั้นต่างเบิกตากว้าง หมัดที่จ้างกลาง

อากาศนิ่งค้าง ต่างหลบไปอีกทาง จ้าวหย่าหรูไม่ยอมหยุดอยู่เท่านั้น พลันกล่าว “วั่น เมื่อกี้เขา ด่าหนู! ”

วั่นชายรู้ดีว่าคุณหนูของเขามีนิสัยอย่างไร เขาไม่เชื่อเธอเลย แม้แต่น้อย “หย่าหรู คุณจ้าวเรียกผมลงมาโดยเฉพาะ เพื่อไปส่ง คุณหลี่ หากคุณจ้าวรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา มันจะ……
จ้าวหย่าหรูนิ่งอึ้ง “ท่าไมคุณปู่ของฉันถึงมันมัวแบบนี้ เขาเป็น แค่นักต้มตุ๋น คุณปู่ดูไม่ออกหรือยังไง?”

“นักต้มตุ๋น?” วันข่ายระเบิดเสียงหัวเราะ “หย่าหรู เธอเข้าใจ ผิดแล้ว คุณหลี่มานวดให้กับคุณจ้าว อาการของคุณจ้าวดีขึ้น มาก ตอนนี้เขาอารมณ์ดีมากเลยล่ะ

“เป็นไปได้ยังไง จริงหรือเปล่า?” จ้าวหย่าหรูไม่เชื่อ ดูยังไงหล เชาหรานก็ไม่ใช่คนเก่งมีความสามารถ แล้วอีกอย่างเพียงแค่ นวดก็รักษาคุณปู่ได้อย่างนั้นหรือ? มหัศจรรย์ขนาดนั้นเชียว หรือ?

วันข่ายสาบานว่าสิ่งที่เขาได้กล่าวออกไปนั้นเป็นเรื่องจริง

จ้าวหย่าหรูเหลือบมองหลี่เขาหราน ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “ถ้าอย่างนั้นเขาต้องรับเงินจากคุณไปมากแน่?”

“เขา…..ไม่ได้เอาไปเลยสักบาท

“อะไรนะ?” จ้าวหย่าหรูตกตะลึง “เป็นไปได้อย่างไร?”

“เป็นเรื่องจริง แต่คุณจ้าวโอนเงินไปที่ร้านของเขาแล้ว”

จ้าวหย่าหรูไม่อยากจะเชื่อ เธอครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนคำราม เสียงดัง “อ๋อ! ฉันเข้าใจแล้ว เขาต้องถือโอกาสนี้ใกล้ชิดคุณปู่ แน่! ใช้ได้นี่ คิดที่จะจับปลาตัวโตสินะ? แกคิดง่ายเกินไป!

หลี่เซาหรานแทบกระอักเลือด

“คุณจ้าว คุณคิดว่าคุณปู่ของคุณเป็นพระเจ้าหรือไง ที่ใครๆ ก็คิดที่จะเข้าหา?” หลี่เซาหรานไร้คำพูด “คนอื่นผมไม่รู้ แต่สำหรับ ผม คุณปู่ของคุณเป็นเพียงลูกค้าธรรมดาคนหนึ่ง

ชายหนุ่มกล่าวเสริม “ผู้ช่วยวั่น ไม่รบกวนคุณดีกว่า ผมนั่งรถ ประจำทางกลับไปเองก็พอ”

หลี่เชาหรานเบะปาก พลันสาวเท้าก้าวใหญ่พร้อมกับบ่น

พิมพ์ “คนยังไงกัน หลงตัวเองเป็นบ้า ถุย!