บทที่ 18 ความในใจของคุณป้า

“พี่หนุ่ย สวีเท้าไม่ชอบหัวหน้าทีมหลมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อสักครู่ เขาดีอกดีใจต่อหน้าผม แถมยังบอกกับผมว่าพวกพี่หน้าต้อง เล่นงานหลี่เซาหรานให้ตายไปข้างแน่ เขารอให้มันเกิดเรื่องแบบ นั้นขึ้นใจจดใจจ่อ

“ผมเปล่านะครับ หัวหน้าทีมหลี่เขาหรานเป็นเพื่อนร่วมงาน ของผม ผมหวังเชิงจะมีความสุขเมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานถูกคนอื่น รังแกได้ยังไง? ผมไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย!

หวังเชิงแทงข้างหลังสวีเท้าด้วยอย่างหน้าด้านๆ กล่าวอย่างมี หลักการ

สวีเท้านิ่งอึ้งอย่างฉงน น่าเสียดายที่เมื่อเขาโมโหขึ้นมา พลัน ติดอ่างกล่าวตะกุกตะกัก ฟังไม่ได้ศัพท์ อธิบายอยู่ครึ่งค่อนวันแต่ กลับพูดไม่รู้เรื่อง จึงเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

“สวีเท้า นายถูกไล่ออกแล้ว! ” ซึ่งหงหยตบโต๊ะเสียงดังด้วย

ความโกรธจัด

ท้ายที่สุดสวีเค้าเลือกที่จะไม่อธิบาย พลันจ้องเขม็งหวังเชิง ด้วยความโกรธแค้น “ฝากเอาไว้ก่อน! ”

หวังเชิงกล่าวอย่างได้ใจ “ฝากอะไร เสียแรงที่ผมมองคุณเป็น เพื่อน ไม่คิดเลยว่าแกจะเป็นคนแบบนี้ รีบออกไปซะ ต่อจากนี้ อย่าบอกว่ารู้จักฉัน ขายขี้หน้า
สวีเหาสนิทสนมกับหวังเชิงที่ร้านนวดแห่งนี้มาโดยตลอด ไป ไหนมาไหนก็มีแต่พี่เชิง ใครจะไปรู้ว่าท้ายที่สุดเขากลับถูกหวัง เชิงแทงข้างหลังจนได้

หลังจากที่สวีเข้าไปแล้ว หวังเชิงทำที่ท่าชื่นชมหลี่เซาหราน บอกว่าหลี่เซาหรานเท่และเก่ง แถมยังแสดงตนราวกับเป็นเพื่อน ร่วมงานที่ใส่ใจคนรอบข้าง บอกว่าเมื่อสักครู่ที่พี่หน้าดำมา เขา เป็นกังวลแทบแย่ ในใจคิดเอาไว้อยู่แล้ว หากพวกพี่หน้าดำกล้า ลงไม้ลงมือ เขาจะเป็นคนแรกที่พุ่งออกไปสู้ตายกับพี่หน้าดำ

หากแต่หลี่เชาหรานเองก็ไม่ใช่คนโง่ สถานการณ์เป็นอย่างไร นั้นเขารู้อยู่แก่ใจดี เพียงแต่ช้างไม่อยากที่จะใส่ใจยุงตัวหนึ่งก็ เท่านั้น เขายิ้มแห้งก่อนที่จะบอกให้หวังเชิงไปทำหน้าที่ของเขา

หวังเชิงออกไปจากห้องทำงานของซังหงหนุ่ยพร้อมกับปิด ประตู ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก พร้อมชื่นชมความชาญ ฉลาดของตนเอง

ภายในห้องทํางานเหลือเพียงแค่หลี่เซาหรานและยังหงหนุ่ย เพียงสองคน เธอเองก็เป็นเหมือนกับเหล่าเสี่ยวหวั่น ที่ตกอยู่ใน ความหลงใหลของชายหนุ่ม หลงเสน่ห์เขาเข้าให้เต็มประดา

ซึ่งหงหนุ่ยมีความประสงค์ดี เธอนำจำนวนเงินทั้งหมดห้าหมื่น ที่ได้มาจากจ้าวกั๊วหรูให้กับหลี่เซาหราน

หลี่เซาหราน ปฏิเสธด้วยความตกใจ แต่กลับสู่การ คะยั้นคะยอของซังหงหนุ่ยเอาไว้ไม่ได้ บอกกับที่เขาต้องการเงิน อยู่แล้ว หลี่เชาหรานจึงตกลงรับเอาไว้
เงินที่ได้มาผ่านทางร้านนั้นต่างออกไป หลี่เขาหรานเองก็ สบายใจ หลังเลิกงานเขาตั้งใจซื้อของอร่อยกลับบ้านเพื่อทาน กับคุณป้า เมื่อทานอาหาร หลี่เขาหรานคุยเล่นกับป้าของเขา แต่ ป้าของเขากลับดูเศร้าโศก ไร้ชีวิตชีวา

หลี่เซาหรานกล่าวถามด้วยความห่วงใย “คุณป้า มีเรื่องอะไร หรือเปล่า?”

เฉินเสี่ยวเฉียนสะดุ้งโหยง พันทัดเส้นผมอย่างไม่เป็น ธรรมชาติ “เปล่านี่ ทำไมหรือ?”

“ผมเห็นว่าคุณป้าอารมณ์ไม่ค่อยจะดี…….

“เปล่า เปล่าอารมณ์ไม่ดี” เฉินเสี่ยวเฉียนสีหน้าผิดปกติอย่าง ชัดเจน เธอทัดเส้นผมอยู่บ่อยครั้งขณะพูดจา ทำให้หลี่เขาหราน เจ็บปวดใจ

หลังอาหารเฉินเสี่ยวเฉียนทำการชำระล้างร่างกาย หลี่เซาหรา นเองก็ไร้กะจิตกะใจในการนึกถึงสภาพที่ป้าของเธอเข้าไปอาบ น้ำ เขาแอบหยิบโทรศัพท์ของป้าขึ้นมา น่าเสียดายที่โทรศัพท์ ของเธอตั้งรหัสผ่านอาไว้ เขาลองอยู่หลายครั้งแต่ก็เปิดไม่ออก

ทันใดนั้น ข้อความวีแซทเด้ง

เฉินเสี่ยวเฉียนตั้งข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอขณะที่ โทรศัพท์ถูกล็อก เมื่อหลี่เซาหรานเห็นข้อความนั้น พลันขมวดคิ้ว อย่างสงสัย

ข้อความนั้นมาจากผู้จัดการหลิว “มะรืนแต่งตัวเซ็กซี่หน่อย ถึงจะดึงดูดสายตาได้”

ดูจากชื่อเหมือนจะเป็นคนที่บริษัทของเธอ แต่ทำไมเขาถึงได้ สั่งให้ป้าของเขาแต่งตัวเซ็กซี่ด้วยล่ะ? หลี่เขาหรานได้กลิ่นความ ผิดปกติ

ขณะที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด ผู้จัดการหลิวก็ส่งข้อความ เขามาอีกครั้ง “ใช่สิ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ต้องโทษด้วย เธอน่า หลงใหลออกซะขนาดนั้น ผมทนไม่ไหว เพราะงั้น…….

อะไรนะ? ข้อความยาวเกินไป ข้อความที่เหลือไม่สามารถเห็น ได้

หลี่เชาหรานรู้สึกได้มากกว่าเก่า การที่ป้าของเขาดูซึมเศร้า ต้องเกี่ยวกับผู้จัดการหลิวคนนี้แน่ เขาทำอะไรป่าของเขากันแน่ ทำไมถึงได้บอกว่าป้าของเขาน่าดึงดูด เขาทำอะไรที่ผิดต่อป้า ของเขากันแน่?

คิดไปคิดมา หลี่เซาหรานตัดสินใจที่จะสืบค้นเรื่องนี้อย่างลับๆ

หลี่เซาหรานวางโทรศัพท์เอาไว้ที่เดิม ก่อนลุกขึ้นเดินเข้าไปใน ห้อง เมื่อออกมาอีกที เฉินเสี่ยวเฉียนก็ได้เดินออกมาจากห้องน้ำ เสียแล้ว

เฉินเสี่ยวเฉียนมีรูปร่งที่เซ็กซี่ สีผิวขาวนวล กลิ่นสบู่เหลวหอ มกลิ่นแตะจมูก เรียวขายาวทั้งสองข้าง หลี่เขาหรานเองก็แทบ เลือดกําเดาพุ่ง

ปัญหาคือเส้นผมของเฉินเสี่ยวเฉียนเปียก แถมยังมีเกล็ดน้ำเกาะอยู่ เธอไม่ทันได้สังเกต ถึงการมีอยู่ของหลี่เซาหราน พลัน เดินเข้าไปในห้องนอน

หลี่เซาหรานยังคงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าห้องนอน เฉินเสี่ยวเฉียนเดิน ผ่านหน้าของเขา เมื่อเขาคิดที่เอ่ยปากขานเรียกเธอ ทันใดนั้น ผ้าขนหนูตกหล่น

ร่างบางที่เซ็กซี่ของเฉินเสี่ยวเฉียนปรากฏให้เห็นตรงหน้า หล เชาหรานตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง โดยเฉพาะ อย่างยิ่งที่เฉินเสี่ยวเฉียนเพิ่งจะสระผมเสร็จ ยิ่งทำให้เขาเลือดลม สูบฉีด จนแทบสิ้นลมด้วยไฟที่แผดเผาไปทั่วร่าง

ยิ่งไปกว่านั้น เหมือนว่าเฉินเสี่ยวเฉียนไม่รู้ตัว พลันเดินเข้าไป ในห้องนอนดั่งเดิม

เธอไม่รู้ตัวว่าผ้าขนหนูของเธอตก

เมื่อหลี่เขาหรานเห็นอาการของป้าตัวเอง เขาเป็นห่วงมากกว่า เก่า……….

ตกดึก หลี่เซาหรานฝันเห็นเฉินเสี่ยวเฉียน ฝันเห็นแผ่นหลัง ของเธอ ลูกพีชสีชมพูขาวนั้น อยู่ใกล้เขาเพียงเอื้อม เพียงเอื้อม หยิบมือ เขาอยากจะกัดสักคำ หากแต่ราวกับว่ามีกำแพงที่มอง ไม่เห็นขั้นกลาง จนเขาไม่สามารถเข้าใกล้ป้าของเขาได้เลย

เฉินเสี่ยวเฉียนในตอนเช้า ขอบตาดำ ไร้ชีวิตชีวา หลี่เซาหรา นอดที่จะถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ เธอเองก็บอกปัด ไม่ยอม พูดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ก่อนที่หลี่เซาหรานจะออกจากบ้านไปทำงาน ก็ได้ยินเสียงคุย โทรศัพท์ของป้า “ผู้จัดการหลิว ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอลาพัก สักวันจะได้ไหม? พรุ่งนี้? พรุ่งนี้ฉัน….ได้ไหม ฉันไปก็แล้วกัน”

ป้าของเขาลาพักหนึ่งวัน หลี่เขาหรานเองก็สบายใจอยู่ไม่น้อย เขากล่าวทักทายก่อนไปทำงาน

เขาออกจากบ้านอย่างใจลอย เขานึกถึงป้าของเขาอยู่ตลอด เวลา หลังจากที่ออกมาจากตึก เมื่อเลี้ยวไปที่ซอยเดิม ก็มีคน ขวางทางของเขาเอาไว้อีกครั้ง

เมื่อหลี่เชาหรานแหงนหน้าขึ้นมอง ก็ได้พบกับจางหลงอีกครั้ง “พี่หลง คุณนี่มันไม่ยอมหยุดเลยสินะ วันนี้ผมไม่มีอารมณ์ที่จะ เล่นด้วย คุณเลิกหาเรื่องใส่ตัวจะได้ไหม?”

“ไม่ไม่เข้าใจผิดแล้วพี่ ผม…….

จางหลงใบหน้าขมขื่น อยากจะพูดแต่ก็ไม่พูดออกมา

“มีอะไรว่ามาเร็วเข้า ผมต้องไปทำงานอีก” หลี่เซาหรานรีบเร่ง

อย่างไร้ความอดทน

จางหลงกระทืบเท้า ก่อนกล่าว “พี่ใหญ่ ผมจะบอกอะไรให้

“อะไร? ? ” หลี่เซาหรานนิ่งค้าง

จางหลงอธิบายด้วยใบหน้าขมขื่น “พี่ใหญ่ พี่เองก็รู้ เมื่อคืนนี้ ผมทำร้าย หน้าดำ เขาไม่ปล่อยผมไปแน่ เขาอาจจะมาหักขา ของผมได้ทุกเมื่อ ผม…ผมนอนไม่หลับเลยทั้งคืน ผม…..เฮ้อ ผมขอร้องให้ผมได้อยู่กับพี่เถอะนะ!
หลี่เซาหรานถึงกับบางอ้อ

เมื่อวันนี้หลี่เซาหรานบังคับให้จางหลงทำร้ายพี่หน้าดำ อันที่ จริงนี่เป็นแผนการของเขา ยืมมือฆ่าคน แต่สิ่งที่เขานึกไม่ถึงเลย ว่าจางหลงเพื่อเอาชีวิตรอด ถึงกับนึกเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้

“ผมไม่ได้อยู่ในเส้นทางเดียวกับคุณ คุณจะอยู่กับผมไปทำไม

กัน?” หลี่เซาหรานนึกขำ พลันคิดที่จะเดินหนี

จางหลงไม่ยอมตายใจ เขาเดินตามหลี่เขาหรานอย่างกล้าๆ กลัวๆ พลันกล่าวเยินยอ เขาเองก็เข้าใจดี หากไม่มีเรื่องอะไร หากมีขันเทพอย่างหลี่เซาหรานคอยดูแลเขาก็เป็นเรื่องดี ดีที่หลี่ เขาหรานเหมือนเป็นคนยอดฝีมือ หากอยู่กับเขา ก็ไม่เสียหน้า

หลี่เชาหรานไม่อยากจะแยแสเขา ไม่คิดเลยว่าเพิ่งออกมาจาก ตึก คนของพี่หน้า ก็ขวางทางเขาเอาไว้

เมื่อเห็นหลี่เซาหราน พี่หน้าดำขมวดคิ้ว พลันเดินเข้ามาอย่าง เร่งรีบ หลี่เซาหรานไม่สนใจเขาอยู่แล้ว เขาแค่รู้สึกยุ่งยาก เพียง แต่ไม่คิดเลย เมื่อพี่หน้าดำเดินขึ้นหน้ามา พลันระเบิดเสียงดังลั่น “พี่ใหญ่หลี่” ก่อนที่จะเดินผ่านเขาไป มุ่งไปทางจางหลง

“จางหลง คุยกันหน่อย เรื่องที่แกทำร้ายฉันเมื่อวันนี้ จะเอายัง ไง!? ” พี่หน้าประชิดเขาอย่างรวดเร็ว จับคอเสื้อของจาง หลงเอาไว้ กล่าวอย่างดุดัน