บทที่ 17 การแสดงเดี่ยว

จางหลงเสียหน้า คลานลุกขึ้นจากพื้น “พี่หน้าดำ ถ้างั้น…..ถ้า อย่างเรื่องเงินชดเชย จะแบ่งผมด้วยใช่หรือไม่?”

“แกคิดอะไรของแกอยู่ เมาหรือไง? ไม่เกี่ยวข้องกับแก

พี่หน้า ด่ากราด ก่อนที่จะเข้าไปกระทืบซ้ำอีกหลายที คราวนี้ จางหลงงงเป็นไก่ตาแตก เขาเสียเงินไปมากเพื่อหาพี่ใหญ่มาเพื่อ จัดการเรื่องราวให้กับเขา ใครจะไปรู้ว่าพี่หน้า จะไร้ยางอายได้ ถึงขนาดนี้ ไม่เคารพเจ้านายอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย คราวนี้ จบเห่กัน สะกดรอยตามหลีเขาหรานมาไกลถึงขนาดนี้ แต่ท้าย ที่สุดกลับเป็นการชี้โพรงให้กระรอกช่วยเขาหาเงินแทน แถมตัว พี่หลงเองยังถูกเล่นงานอีกต่างหาก นี่มันอะไรกัน?

จางหลงกัดฟันแน่น แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย พี่หน้า คําพรรคพวกมากมาย เขาไร้ความกล้ามากพอที่จะต่อกรด้วย

“แก เอาเงินมาเร็วเข้าได้ยินไหม?” พี่หน้าควักปืนออกมา ไปที่หลี่เซาหราน

หลี่เซาหรานเองก็พอจะมองออกว่าพี่หน้าเป็นคนยังไง คน แบบนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขา จึงไม่อยากเสียเวลากับเขาต่อ ไป ยังไงซะที่นี่ก็เป็นกลางศูนย์การนวด ลูกค้าเข้าๆ ออกๆ จะส่ง ผลกระทบที่ไม่ดีได้

“เอางี้แล้วกันพี่หน้าดำ เราออกไป ตกลงไหม?” หลี่เขาหรานกล่าวอย่างขบขัน

“ไม่ได้! เอาเงินมาเร็วเข้า!”

“ผมก็ต้องไปกดเงินก่อนสิ” หลี่เขาหรานอ่อนข้อ

เมื่อพี่หน้าดำได้ยินอย่างนั้น “ถ้างั้นก็ได้ ถือว่าแกรู้ตัวเองดี ไป ได้แล้ว!”

ซังหงหรุ่ยร้อนรน พลันรั้งหลี่เขาหรานเอาไว้ “จะให้เงินไปไม่ ได้ มีครั้งแรก พวกเขาก็จะล่อลวงนายเป็นครั้งที่สอง!

“พี่หนุ่ยวางใจเถอะ ผมรู้ดีว่าต้องทำยังไง” หลี่เซาหรานตบ

หลังมือของซังหงหนุ่ยเบาๆ เป็นการปลอบใจ ด้วยสีหน้าเชื่อมั่น

เต็มที่ ซังหงหนุ่ยเสมือนกับต้องมนต์สะกดของรอยยิ้มนั้น เธอคลาย มือออกจากหลี่เซาหรานทันที

จ้องมองหลี่เขาหรานถูกคนของพี่หน้าพาตัวไปต่อหน้า ต่อตา ทุกคนใจร้อนจนไม่อยู่กับที่ บางคนแสดงความคิดเห็น ให้ แจ้งความ บางคนแสดงความคิดเห็นว่าหากแจ้งความคนที่พึ่ หน้า ต้องกลับมาเอาเรื่องเป็นแน่ แผนนี้ใช้ไม่ได้ผล

ซังหงหรียเป็นผู้จัดการ จึงกลายเป็นผู้นำของทุกคน หากแต่ เธอเองก็ขมวดคิ้วแน่น ด้วยความคร่ำเครียด ทำได้เพียงวิ่งออก ไปที่หน้าประตูเพื่อจ้องมองเหตุการณ์ด้วยความเป็นห่วง

หลังจากที่ออกมาจากร้านนวด หลี่เซาหรานพาคนของพี่หน้า มายังลานกว้างหน้าร้านพร้อมเสียงหัวเราะ ก่อนที่จะหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน

พี่หน้านิ่งไปอย่างฉงน ด่ากราดหลีเขาหราน “นิ่งอยู่ทำไม รีบเดินไปข้างหน้ามีธนาคารอยู่

“พี่หน้าดำ ผมว่าห้าหมื่นน้อยเกินไปหรือเปล่า?” หลี่เซาหรา นกลับหลังหัน กล่าวด้วยรอยยิ้ม

พี่หน้านิ่งไปอีกครั้ง “แกหมายความว่ายังไง?

ยังมีใครที่หยามเงินที่ถูกปล้นน้อยเงินไปด้วยอย่างนั้นหรือ? พี่ หน้าดำไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อน เขารู้สึกถึงความผิดปกติ

หลี่เซาหรานกวาดสายตาของคนของพี่หน้าดำ ลองคิดดูนะ หากนับพี่แล้ว พวกพี่มีกันอยู่เจ็ดคน ถ้าลองนับดูแล้วห้าหมื่นก็คง ไม่เพียงพอต่อการรักษาพยาบาลใช่ไหมล่ะ?”

“แม่งเอ๊ย อยากตายใช่ไหม!

ใครๆ ก็ฟังออกว่าคำพูดเขานั้นแฝงความนัย ลูกน้องที่อยู่อีก ด้านโกรธจัดเมื่อได้ยินอย่างนั้น พลันด่ากราดพร้อมคิดที่จะต่อย หน้าของหลี่เซาหราน หลี่เขาหรานตอบโต้กะทันหัน ไม่เพียงแต่ จับข้อมือของเขาเอาไว้ แถมยังออกแรงบิด ลูกน้องที่เลือดร้อน หวีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

เมื่อพี่หน้าเห็นอย่างนั้นจะอยู่นิ่งได้อย่างไร เขาด่ากราด พร้อมซักไม้หน้าสามออกมา ยกขึ้นเตรียมเหวี่ยงออกไป ไม่ทันที ไม้หน้าสามจะถูกตัว หลี่เขาหรานยกขาขึ้นถีบ จนพี่หน้าลอย ออกไปไกล
ทันใดนั้นหลี่เซาหรานก็แสดงละครเดี่ยว หนึ่งต่อหก ไม่ถึงนาที เขาก็จัดการสิ่งเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย

ไม่ยังไม่ทันได้ใช้กระบวนท่า ทุกครั้งของการโจมตี ก็เอาชนะ ศัตรูได้อยู่หมัด แถมฝ่ายตรงข้ามยังกองกับพื้นไม่ขยับ

เหล่าซังหงหนุ่ยที่มองดูเหตุการณ์อยู่ที่หน้าร้าน ต่างก็นิ่งอึ้ง ทุก คนต่างจ้องมองด้วยสายตาเคารพนับถือ แถมยังมีหญิงสาวสอง คนมีจ้องตาเป็นมัน หลี่เขาหรานเท่เกินไปหรือเปล่า ?

เจ็ดคนรวมถึงจางหลงที่หลี่เขาหรานกล่าว แต่หลีเชาหรานก ลับไม่ลงมือต่อจางหลง

จางหลงนิ่งอึ้งราวกับท่อนไม้ยืนตัวสั่นเทาอยู่กับที่ เมื่อเห็นว่า สายตาของหลี่เซาหรานหันไปทางเขาขาทั้งสองข้างอ่อนยวบ จนแทบจะล้มลงกองกับพื้น

หลี่เซาหรานประคองเขาเอาไว้ พลันกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่หลง ว่าแต่พี่รู้ได้อย่างไรว่าผมทำงานที่นี่?”

“ฉันฉันฉัน…” จางหลงน้ำเสียงสั่นเครือ กล่าวอย่าง ตะกุกตะกัก “ฉันหาคนสะกดรอยตามแก สะกดรอยตามแกมา?” เรื่องมาถึงขนาดนี้จางหลงไม่กล้าที่จะปิดบังอีกต่อไป

หลี่เซาหรานตอบรับคำ ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เรื่องมันเป็น แบบนี้ใช่ไหม ก่อนหน้านี้ผมปล่อยคุณไปแล้วหนึ่งรอบ คุณเองก็ บอกว่าไม่กล้าแล้ว แกก็ยังพาคนมาเอาเรื่องผม ไม่รักษาสัจจะ เอาซะเลย?”
“แก……….….. จางหลงเหงื่อแตกโชก เสมือนกับว่าถูกน้ำ ฝน ตอนนี้เขาสามารถฉี่ราดกางเกงได้ทุกเมื่อ

หลี่เขาหรานกล่าวอย่างใจกว้าง “ฮ่าฮ่า ไม่ต้องกลัวไปหรอก ขอเพียงแค่ตัวคุณมีสัจจะก็พอแล้ว ผมไม่คิดที่จะเอาเรื่องอะไร หรอก”

จางหลงนิ่งไป ด้วยความสงสัยว่าเขาได้ยินอะไรผิดไปหรือ เปล่า

หลี่เซาหรานโอบไหล่ของจางหลงเอาไว้ พาเขาไปตรงหน้าที่ หน้าดำ “เมื่อสักครู่พี่หน้าตบคุณไปหนึ่งที่ กระทืบไปสองหน ใช่ไหม?”

“ต๊ะ?” จางหลงไม่เข้าใจ และไม่กล้าตอบคำถาม “ใช่…….

“เอาคืนมา”

“อะไรนะ?” จางหลงหน้าถอดสี พลันจ้องมองพี่หน้าดำที่ เกลือกกลิ้งอยู่กับพื้นด้วยความหวั่นเกรง จะให้เขาเล่นงานพี่หน้า ดา? อย่าล้อเล่นไปหน่อยเลยน่า เขาไม่มีความกล้ามากพอหรอก

หลี่เซาหรานถอนหายใจออกมา “แบบนี้ หากไม่เอาคืน ผมก็ จะหักแขนคุณซะ เลือกเอาเอง”

“ฉัน…..พี่ใหญ่ ฉันผิดไปแล้วได้ไหม ฉันไม่กล้าทำอะไรที่หน้า หรอก” จางหลงน้ำหูน้ำตาไหล

หลี่เชาหรานเบะปาก “หนึ่ง..…….….…..
“คุณพี่ ให้โอกาสฉันเถอะนะ ครั้งสุดท้ายได้ไหม ฉัน

รับรอง…….

“ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” จางหลงคุกเข่าลง

หลี่เซาหรานถอนหายใจออกมา โน้มตัวลงประคองจางหลง พร้อมกล่าวอย่างนิ่งเฉย “ในเมื่ออย่างนั้น แขนข้างนี้ ก็เป็นของ

“อย่าอย่า ฉันจะเอาคืน ฉันจะเอาคืนเดี๋ยวนี้

จางหลงตกอกตกใจ ภายใต้เสียงหัวเราะของหลี่เขาหราน เขา รวบรวมความกล้า กัดฟันสู้ฟาดหน้าไปสองที่ หลี่เซาหรานรักษาคำพูด เขาสะบัดแขน “ไปได้แล้ว! ” จางหลงดีอกดีใจ รีบวิ่งหนีหายไปในทันที

หลี่เขาหราน เหยียบเท้าบนศีรษะของพี่หน้าดำ คราวนี้เขาไม่ แสร้งอ่อนข้ออีกต่อไป “ฟังให้ดี ผมไม่สนใจว่าแกจะหนังหนัง ขาวหรือหนังหมูที่ไหน ต่อจากนี้ห้ามแกโผล่มาที่แถวนี้อีก ไม่ อย่างนั้นฉันเจอแกหนึ่งรอบกระทืบแกหนึ่งรอบ เข้าใจไหม?! ”

วันนี้พี่หน้าดำถูกเล่นงานอย่างหนัก ทั้งหกคนถูกเล่นงานจน กองกับพื้นอย่างง่ายดาย หากไม่ใช่ยอดฝีมือแล้วจะเรียกว่า อะไร?

ในเมื่อยอมแพ้ก็ต้องยอมรับชะตากรรม พี่หน้ารับคำอย่างว่านอนสอนง่าย เขาจะไม่โผล่มาแถวนี้อีก เมื่อหลี่เขาหรานอนุ ญาตให้พวกเขาไปแล้ว เขาจึงกัดฟันกรอด นำพาลูกน้องจากไป ด้วยความเจ็บใจ

พี่หน้า จะกลับมาแก้แค้นอีกรึเปล่านะ?

หลี่เชาหรานไม่สนใจในเรื่องนี้ เขา ในตอนนี้ เข้าใจดี ตัวเขา หลังจากนี้ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแยแสตัวประกอบเล็กๆ อย่าง หน้าด่า

เมื่อคนของพี่หน้าด่าไปแล้ว เพื่อนร่วมงานถึงได้วิ่งเข้ามาด้วย ความยินดี ห้อมล้อมหลี่เขาหรานเอาไว้ พร้อมแสดงความเคารพ นับถือในตัวชายหนุ่ม

เท่ชะมัด หล่อเกินไปหรือเปล่า?

ซังหงหนุ่ยมได้ตามออกไปด้วย เธอยืนมองกลุ่มคนเหล่านั้น อย่างเงียบเชียบ พลันจ้องมองหลี่เซาหรานด้วยรอยยิ้ม ด้วย สายตาประกาย

หลี่เชาหรานไม่เป็นอะไร แต่ใครบางคนกลับตกตะลึง

หลังจากที่ทุกคนกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง ซึ่งหงหนุ่ยพาห เขาหรานกลับมาที่ห้องทำงาน ไม่นาน ก็เรียกคนให้ตามหวังเชิง และสหายรักอย่างสวีเท้าเข้ามา