บทที่ 14 หมอนวดตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

หลี่เซาหรานไม่สามารถปล่อยปละกับนิสัยคุณหนูเอาแต่ใจของ เขาได้ ชายหนุ่มคิดที่จะตอกกลับ ดีที่จ้าวกั่วหรูบอกให้หลานสาว ออกไปก่อน คนที่สูงศักดิ์อยู่เหนือผู้คน อย่างคุณจ้าว เขาไม่เอ็นดู ลูกชายสักเท่าไหร่ นอกเสียจากหลานสาว ที่รักใคร่เอ็นดูอย่าง มาก

คนนอกอาจจะไม่รู้ แต่นั่นขายดีที่สุด มีอยู่ครั้งหนึ่งไปทาน อาหารกับเพื่อน เขาได้พูดเอาไว้ว่า “แกอยากเห็นรอยยิ้มที่มา จากใจจริงของคุณจ้าวหรือไม่? ไม่ยาก คุณหนูจ้าวอยู่ แกก็จะได้ เห็น”

ไม่ว่าจ้าวหย่าหรูจะเอาแต่ใจสักเพียงใด เมื่อเห็นความมุ่งมั่น ของคุณปู่ เธอจึงทำได้เพียงออกไปด้านนอกอย่างว่าง่าย ก่อนที่ จะออกไปเธอไม่ลืมที่จะกล่าวเตือน “อย่าถูกเขาหลอกเอาได้ นะ!

เมื่อส่งหลานสาวกลับไปแล้ว จ้าวกั๊วหรูถึงได้หันกลับไปกล่าว ด้วยรอยยิ้ม “ฉันตามใจเธอมากจนเสียคน เสี่ยวหลี่ หวังว่าคุณ จะไม่ถือสา”

ประโยคที่เสมือนการขอโทษ แต่สายตาและน้ำเสียงของจ้า วถั่วหรู ไม่มีความรู้สึกผิดอยู่เลย ตรงกันข้ามกลับแอบแฝงไป ด้วยความได้ใจ หลี่เชาหรานมองออก และเข้าใจว่าทำไมเธอถึง มีนิสัยคุณหนูเอาแต่ใจแบบนั้น ทั้งหมดก็เพราะถูกตามใจจนเสียคนจากคุณปู่คนนี้

หลี่เขาหรานกล่าวตอบอย่างเรียบเฉย “คุณจ้าว เราเริ่มกัน เถอะ?”

ได้ ได้”

จ้าวกั่วหรูเผยสีหน้ายินดี เปิดเสื้อออกอย่างให้ความร่วมมือ หลี่เซาหรานตรวจอาการอย่างละเอียด ก่อนที่บทสรุปจะแล่นผ่าน ในหัวของเขา

“คุณจ้าว โรคประจำพวกตัวของคุณเป็นมาแล้วราวเจ็ดถึง แปดปีแล้วใช่ไหม?”

“คุณดูออกด้วยหรือ?” จ้าวคั่วหรูตกตะลึง

จ้าวกั๊วหรูกล่าวเสียงเรียบ “ง่ายเรื่อง ผมจะลองนวดดู หาก ปวดมากละก็บอกผมได้เลย”

“โอเค”

ประโยคเรียบง่ายของเขา ทำไมจ้าวรั่วหรูเชื่อมั่นในตัวหลีเขา หวานมากขึ้นไปกว่าเก่า ยังไงซะอาการปวดเอวของเขาไม่ใช่ อาการภายนอก ต่อให้เป็นคุณหมอฝีมือดีก็ไม่สามารถดูออกได้ ด้วยตาเปล่า ไม่คิดเลยว่าหนุ่มอายุน้อยจะมีสายตาหลักแหลม เพียงแค่ไม่เท่าไหร่ก็สันนิษฐานได้อย่างแม่นยำ อัจฉริยะเสียจริง

ตัวหลี่เขาหรานเองก็รู้สึกตกตะลึงไม่แพ้กัน อันที่จริงเขาเป็น เพียงหมอนวด ไม่คิดเลยว่าไม่เท่าไหร่ ในหัวของเขาก็ปรากฏ ตัวเลขมากมายถึงขนาดนี้ หากแต่ไม่รู้เลย ว่าสิ่งนี้ก็เป็นหนึ่งในความสามารถพิเศษของหลี่เขาหราน เพียงแต่เขายังไม่คุ้นชิน จึง ยังไม่สามารถควบคุมได้

ในวัยหนุ่มเพื่อการต่อสู้ของจ้าวถั่วหรู เขาทำงานอย่างหนัก เมื่ออายุมาก อาณาจักรธุรกิจค่อยๆ เติบโตและมั่นคง ในฐานะที่ เป็นผู้ก่อตั้งอย่างเขาไม่มีแม้แต่เวลาพักผ่อน หน้าที่การงานมัด ตัวเขาอยู่ทุกวัน นานวันเข้า เขาก็มีอาการปวดเอว ตอนนี้หลี่เชา หรานได้จับจุดให้กับเขา ชายชราอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้า ด้วยเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

หลี่เซาหรานทําความเข้าใจในหัว หลังจากสั่งให้จ้าวกั๊วหวู่ฟุบ ลง เขาจึงคุกเข่าลงกับพื้น หลังจากที่หมุนข้อมือเสร็จแล้ว จึงเริ่ม ลงมือนวด

เมื่อปลายนิ้วกรีดกราย จ้าวคั่วหรูรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ กระจายไปทั่วร่าง นิ้วมือของหลี่เขาหรานเต้นระบำบนร่างของ เขาไม่ขาดสาย กระแสความร้อนโจมตีเป็นจังหวะ จ้าวกั๊วหรูที่ไม่ เคยรู้สึกสบายแบบนี้มาก่อน อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้า ด้วย ความตกตะลึง

ความสามารถของหลี่เซาหรานยังไม่ถูกปล่อยออกมาจนหมด เวลามีจํากัด หลังผ่านไปสิบนาที สีหน้าของเขาก็มีสีสันเพิ่มมาก ขึ้น

เขาสูดหายใจเข้าลึก ท้ายที่สุดหลี่เขาหรานแสดงฝีมืออีก หลายทีก่อนที่ภารกิจจะลุล่วง

“เสร็จแล้ว คุณจ้าว”
จ้าวกั๊วหรูรู้สึกเบาหวิวไปทั่วร่าง ความเหน็ดเหนื่อยที่สั่งสมมา นานหลายปีได้หายไปในสิบนาที

เขาถอนหายใจออกมาสองสามที ก่อนที่หลี่เซาหรานจะ ประคองเขาให้ลุกขึ้น ก่อนที่จะจัดแจงกับความเรียบร้อยเสื้อผ้า พลางกล่าวชื่นชม หลี่เขาหราน ไม่ขาดสาย “เสี่ยวหลี่ คุณเรียน วิชามาจากไหนกัน ช่างมหัศจรรย์!

หลี่เซาหรานหัวเราะออกมา กล่าวอย่างถ่อมตน ไม่ว่าจะเรียน มาจากที่ไหน มีประโยชน์ต่อท่านก็พอแล้ว ใช่ไหมล่ะ?”

“ฮ่า ใช่ใช่” จ้าวกั๊วหรูระเบิดหัวเราะเสียงดัง

หลี่เซาหรานกล่าวเสริม “คุณจ้าว อาการปวดเอวของท่าน ไม่ใช่ว่าจะหายขาดได้ภายในครั้งเดียว ยังไงซะก็เป็นโรคเรื้อรัง ที่เป็นมานาน”

“ถ้าอย่างนั้นหากคุณมานวดให้ผมบ่อยๆ มีสิทธิ์ที่จะหาย ไหม?” จ้าวกั๋วหรู่กล่าวถามด้วยความหวัง

อาการปวดเอวนี้ทำให้จ้าวกั๊วหรูเครียดมานาน เขาได้ไปหา หมออยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้ ไม่คิดเลยว่า หมอนวดหนุ่มอายุน้อยที่หลันซึ่งแนะนำมา จะมีความเก่งกาจถึง เพียงนี้ เพียงแค่ชั่วพริบตาเขารู้สึกสดชื่น สบายตัวขึ้นมาในทันที

เขาไม่ปวดเอวแล้ว เขาเองก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ใบหน้าของจ้า วถั่วหนูเองก็ดูมีเลือดฝาดขึ้น

หลี่เซาหรานกล่าวตอบ “น่าจะได้
“จริงหรือ? ดีจังเลย เสี่ยวหลี ถ้างั้นต่อจากนี้ต้องรบกวนคุณ แล้ว” จ้าวกั๊วหรู่กล่าวด้วยความตื่นเต้น

หลี่เซาหรานกล่าวอย่างเกรงใจหลายประโยค ก่อนที่จะถูกเข้า เรื่องค่าใช้จ่าย “ขอเพียงแค่เงินของคุณจ้าวถึงที่ ผมก็ไม่รังเกียจ ที่จะถูกรบกวน”

“ฮ่าฮ่า ใช่ใช่ ต้องให้เงินอยู่แล้ว”

ช่วยเขาแก้ไขปัญหาใหญ่ขนาดนี้ จ้าวกั๋วหรูไม่แคร์เรื่องเงินอยู่ แล้ว ทันใดนั้นเขาตะโกนเรียกวันชาย สั่งให้เขาพาหลี่เซาหราน ไปเก็บค่ารักษาที่ฝ่ายการเงินเป็นจำนวนห้าหมื่น

ห้าหมื่นเต็มๆ !

วั่นข่ายคิดไม่ถึงเลย ก็แค่นวดเท่านั้น ทำไมคุณจ้าวถึงได้จ่าย หนักถึงขนาดนี้ ถึงกับให้ตั้งห้าหมื่น?

ตัวหลี่เขาหรานเองก็ตกใจแทบแย่ “คุณจ้าว ห้าหมื่นมากเกิน ไป ท่านนำเงินให้กับร้านของเราก็พอแล้ว ต้องจ่ายเท่าไหร่ก็ เท่านั้น”

จ้าวกั่วหรูประหลาดใจ เขาเองก็รู้สึกว่าหลี่เซาหรานเป็นคน หน้าเงิน แต่เขาไม่ถึงกับเหยียดหยามเหมือนกับหลานสาวของ เขา สำหรับเขา หนุ่มอายุน้อยเห็นคุณค่าของเงินเป็นเรื่อง ธรรมดา คนที่ไม่เห็นคุณค่าของเงิน จะตั้งใจทำมาหากินได้ อย่างไร? การที่จ้าวกั่วหรูให้เขาห้าหมื่น เป็นเพราะน้ำใจล้วนๆ แต่หนุ่มตรงหน้ากลับปฏิเสธ
วัยรุ่นที่มีหลักการขนาดนี้ จ้าววหรูรู้สึกชื่นชมเข้าไปใหญ่ สายตาที่จับจ้องไปทางหลี่เซาหรานความชื่นชม

“โอเค ผมจะทําตามที่คุณต้องการ สักประเดี๋ยวผมจะให้ นข่ายโอนเงินเข้าไปที่ร้านของคุณ แต่….เสี่ยวหลี่ เราจะแลก เบอร์โทรกันไว้ได้หรือไม่ จะได้ติดต่อกันง่ายขึ้น?”

หลี่เชาหรานกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีปัญหา

หลังจากที่แลกเปลี่ยนเบอร์โทรกันเรียบร้อยแล้ว จ้าวถั่วหมู่ เดินไปส่งหลี่เชาหรานที่หน้าลิฟต์ด้วยตัวเขาเอง เมื่อประตูลิฟต์ ค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ เขาได้ยกมือกันโบกลาหลี่เซาหราน “เจอ กันคราวหน้า”

หลี่เขาหรานไร้ความรู้สึกผิดปกติแต่อย่างใด หากว่าวันขาย และเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ต่างก็นิ่งอึ้งไปตามๆ กัน โดยเฉพาะ นาย เขาตกตะลึงจนใบหน้าบิดเบี้ยวผิดรูป

เมื่อกลับมายังห้องทำงาน วันข่ายอดไม่ได้ที่จะถาม “คุณจ้าว เมื่อสักครู่ท่านให้เบอร์ส่วนตัวกับเขา?”

จ้าวกั๋วหรู่กล่าวเสียงเรียบ “ใช่ มีปัญหาอะไรไหม?”

“คุณจ้าว เขาเป็นเพียงหมอนวดตัวเล็กๆ คนหนึ่ง….…..

“แล้วยังไง?” จ้าวกั๊วหรู่นั่งลงกับที่ พลันฉีกรอยยิ้ม ที่วันขายไม่ เข้าใจในความหมายที่แฝงในรอยยิ้ม

ความตกตะลึงของวันข่ายจ้าวกั่วหรู่เข้าใจดี ยังไงซะจ้าวกั่วหมู่ ก็เป็นราชาแห่งอาณาจักรบริษัทหุยหวาง เบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวเป็นสิ่งที่ส่วนตัวมาก คนที่มีเบอร์ส่วนตัวของเขานั้นมีน้อยยิ่งกว่า น้อยเสียอีก นอกเสียจากคนในครอบครัวแล้ว ก็แค่เพื่อนที่ร่วม เป็นร่วมตายที่จะมีได้ และวันข่าย ตอนนี้จ้าวถั่วหรูทิ้งเบอร์ โทรศัพท์ส่วนตัวไว้ให้กับหลี่เขาหรานที่เป็นเพียงหมอนวดตัว เล็กๆ เท่านั้น?

เขาเหลือบมองปั่นข่ายที่ยังคงนิ่งอึ้ง ก่อนที่จ้าววหรู่จะหัวเราะ ออกมา “เหล่านั่น แกเคยเห็นหมอนวดที่รักษาโรคได้ไหม? แถม ยังเป็นโรคที่แม้แต่หมอเองก็ไม่สามารถรักษาได้?”

เมื่อวันขายได้ยินอย่างนั้น เขาตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด