บทที่ 3 พวกเราแต่งงานกันเถอะ
ความเจ็บปวดที่ถูกฉีกขาดทำให้หนานหย่าซินรู้ตัว ขึ้นมาทันที ในวินาทีนั้น นัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นได้กระทบ เข้าไปในดวงตาของเธอ และฝังเข้าไปในหัวใจของ เธอ…
“ปล่อย…ปล่อยฉัน…เจ็บ…อย่า…อ้า…”
หนานหย่าซินส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง เธอรู้สึกเหมือน ตัวเองเป็นตุ๊กตาเศษผ้า ร่างกายถูกเติมเต็มด้วยสิ่งของ ขนาดใหญ่เจ็บปวดจนแยกจากกัน และรู้สึกเหมือน ร่างกายทั้งร้อนทั้งหนาว…
“ร้อน…ร้อนจังเลย…เร็วๆหน่อย…”
ในที่สุด ความปรารถนาได้แทนที่ความเจ็บปวด ทำให้ หนานหย่าซินกอดผู้ชายคนนั้นแน่นอย่างอดใจไม่ได้ พร้อมกับแนบริมฝีปากของตัวเองเข้าไป
ริมฝีปากของทั้งสองคนประสานกันแนบแน่น ลม หายใจของเขาแย่งอากาศที่จมูกไปจนหมดสิ้น เหมือน กับเป็นกลิ่นที่น่าดึงดูดที่สุดในโลก ทำให้สมองของ หนานหย่าซินสูญเสียสติสัมปชัญญะและโล่งว่างไป หมด
ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยหยาดเยิ้ม พลางหัวเราะ เบาๆ มือใหญ่ของเขาโจมตีหน้าอกที่อวบอัดของเธอ บีบขยำเบาๆ เขาขยับตัวท่อนล่าง พลางปลุกเร้าความไวต่อความรู้สึกของเธอ…
ลมหายใจที่ร้านผะผ่าวล้นออกมาจากริมฝีปากแดงนุ่ม หนานหย่าซินหลับตาสนิท ขาเรียวขาวที่อ่อนนุ่มเกี่ยว อยู่ที่ช่วงเอวของเขา ขยับตัวไปตามการเคลื่อนไหวของ เขา “อ้า….อืม…ไม่…อย่านะ…เจ็บ… เธอได้ตกอยู่ใน อารมณ์ที่เคลิบเคลิ้มอย่างวาบหวิวที่ชายหนุ่มมอบให้ เธอ แต่กลับพยายามหลีกเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ การเคลื่อนไหวของ ร่างกายท่อนล่างยิ่งบ้าคลั่ง นัยน์ตา าขลับแผ่ซ่าน ความเย็นชาที่เผด็จการ เขาพูดกระซิบเบาๆ “บนโลกนี้ ไม่มีใครออกคำสั่งกับฉันได้!”
เตียงกว้างขวางขนาดใหญ่เหมือนกับรองรับความ บ้าระห่ำและมุทะลุดุดันของเขาไม่ไหว ส่งเสียงซี้ดซ้าด ซาบซ่านออกมา หลงเป่ยเฉินจึงอุ้มเธอขึ้นมา ให้เธอ นอนแผ่อยู่ในอ้อมอกของเขา จากนั้นจึงโจมตีเข้าไปใน จุดที่ลึกในร่างกายของเธอ…
ค่ำคืนนี้ ยังอีกยาวไกล…
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ในที่สุดชายหนุ่มก็สิ้นสุดลง และดึงตัวออกมา…
หนานหย่าซินนอนขดอยู่บนเตียงเหมือนตุ๊กตาผ้า ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยจูบ และมีเลือดระหว่าง ขา…
ชายหนุ่มทำให้ลมหายใจสงบลง หยิบโทรศัพท์และ กดโทรออก “จัดการเรื่องเป็นยังไงบ้าง?
เสียงโทรศัพท์ของอีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ราบรื่นทุกอย่างครับ”
“งั้นเริ่มลงมือได้” ริมฝีปากเรียวบางของชายหนุ่มยิ้ม ขึ้น นัยน์ตามองไปทางหนานหย่าซินเต็มไปด้วยความ สนุก เขาใช้ปลายนิ้วถูไถใบหน้าเรียวเล็กของเธอ พลาง พูดพึมพำเบาๆ “ไม่ต้องรีบ พวกเราจะได้เจอกันอีกในไม่ ช้า”
ทันใดนั้น อาคารทั้งหมดได้ตกอยู่ในความมืด…
ชายหนุ่มลงจากเตียงอย่างช้าๆ จากนั้นจึงเปิดประตู เดินออกไป
เงาดำของคนคนหนึ่งเดินเข้ามา ค่อยๆ นำผู้ชายที่ แบกไว้บนบ่าวางลงบนเตียงเบาๆ โดยวางอยู่ข้างๆ หนานหย่าซิน แล้วจัดให้ทั้งสองคนนอนอยู่ในท่านอน ที่รักกันสนิทสนม
ขั้นตอนทั้งหมดใช้ระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที หลังจาก ทุกอย่างที่นี่สิ้นสุดลง ไฟของโรงแรมจึงกลับมาสว่างอีก ครั้ง
วันที่สอง
แสงอาทิตย์ส่องผ่านผ้าม่าน พลางเต้นระบำอย่างซุกซนอยู่บนหน้าของหนานหย่าซิน เธอขมวดคิ้ว และตื่นขึ้นมาจากความเจ็บปวด… ที่นี่คือที่ไหน?
เธอยันตัวที่เจ็บปวดและอยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่กลับพบ ว่าเหมือนมีอะไรทับอยู่ตรงหน้าอก…
คือผู้ชาย…คนหนึ่ง?!
“ว้าย….”
หนานหย่าซินกรีดร้องหนึ่งที!
ในหัวของเธอสับสนไปหมด เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เมื่อคืนเธอดื่มไวน์หนึ่งแก้ว จากนั้นก็รู้สึกมึนหัว จาก นั้น…จากนั้นเธอก็จำเรื่องทั้งหมดไม่ได้แล้ว!
ตอนนี้เธอกับหลงฉีรุ่ยนอนกอดกันตัวเปล่าอยู่บน เตียง เป็นภาพที่ไม่น่าดูเท่าไร…
โอ้พระเจ้า! หรือว่าพวกเขา…
หลงฉีรุ่ยตกใจตื่นเพราะเสียงกรี๊ดของหนานหย่าซิน เขาลืมตาและขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจกับ สถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า
แต่ตอนที่เขาลุกขึ้นมาแล้วจึงมองเห็นสภาพยุ่งเหยิงบนเตียง สีหน้าเขานิ่งไปทันที นัยน์ตาที่มองหนานหย่า ซินพลันเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึม!
ร่างเรียวเล็กของหนานหย่าซินสั่นเทา “ฉัน ฉันไม่รู้ จริงๆ ค่ะ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ…” เธอพยายามอธิบายเรื่อง น่าอับอายที่อยู่ตรงหน้าหลายครั้ง “ฉันตื่นขึ้นมา…
“พอแล้ว!” หลงฉีรุ่ยตัดบทคำพูดของเธอ สายตาที่ มองเธอเต็มไปด้วยการพิจารณาและตัดสินใจ
หนานหย่าซินก้มหน้าอย่างกลุ้มใจ และรอให้เขาเยาะ เย้ยเธอ
ทันใดนั้นหลงฉีรุ่ยจึงถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องกัน “เมื่อคืนหลงเป่ยเฉินประคองเธอเข้ามาในห้อง?”
หนานหย่าซินกระพริบตา ไม่เข้าใจดังนั้นจึงพยายาม ย้อนคิด ว่าผู้ชายคนนั้นชื่อหลงเป่ยเฉิน? เธอพยักหน้า ใช่หลงเป่ยเฉิน…
เมื่อหลงฉีรุ่ยได้ยิน ริมฝีปากจึงปิดแน่นทันที และ ใบหน้าที่โกรธฉุนเฉียวเมื่อครู่จึงเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ทันที เขาก้มหน้ามองดูเลือดสดกระจายบนเตียง จึง ตัดสินใจในไม่ช้า…
“หนานหย่าซิน พวกเราแต่งงานกันเถอะ!”
“ต๊ะ อะไรนะ?!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ