บทที่ 16 มาเล่นเกมกัน…

ชายหนุ่มนิ่งไปทั้งตัว บรรยากาศในห้องอึมครึมขึ้นมา ทันที

หลงเป่ยเฉินยกยิ้มอย่างเย็นชา พลางจ้องมองเหยื่อที่ อยู่ข้างล่างเขาด้วยนัยน์ตาดำที่เย็นชา “ดีมาก…ดีมาก! พวกเรามาเล่นเกมดีไหม? ถ้าหากเธอรับรองว่าตัวเอง จะไม่ออกเสียงภายในหนึ่งนาที วันนี้ฉันจะปล่อยเธอไป ตรงกันข้าม ถ้าหากเธอแพ้ วันนี้…ฉันต้องการให้เธอเป็น ฝ่ายเริ่มก่อน!”

หนานหย่าซินมองดูรอยยิ้มอันโหดเหี้ยมเหมือน ซาตาน จึงกัดฟันครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ เอ่ยพูด “ฉันตกลง”

“งั้น…เริ่มเกมได้!”

ไม่รู้ว่าทำไม หนานหย่าซินมีความรู้สึกไม่สบายใจ อย่างบอกไม่ถูก และรู้สึกเสียใจกับการตกลงที่รีบร้อน เมื่อครู่

ในขณะที่เธอกำลังลังเล หลงเป่ยเฉินได้ถอดเสื้อหมด แล้ว!

ร่างกายเปลือยเปล่าที่แข็งแรงของชายหนุ่มเผยให้ เห็นอยู่กลางอากาศ ทำให้ดวงตาของหนานหย่าซินไม่รู้ ว่าควรมองที่ไหนดี ขณะที่เธอยังไม่ทันตอบสนอง มือ ใหญ่ของเขาก็ล้วงเข้าไปในนั้นของเธออย่างไร้ความ ปรานี…
หนานหย่าซินเกือบส่งเสียงร้องออกมา แต่เธอกัดริม ฝีปากอย่างอดทน พร้อมกับน้ำตาเอ่อไหลเต็มหน้า

หลงเป่ยเฉินหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ แล้วจึงอุ้มเธออย่าง กะทันหัน เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ หนานหย่าซินเอา มือคล้องคอเขาเมื่อรู้ตัว และเผลอพูดออกมาด้วยความ ตกใจ “อ่า…คุณจะทำอะไร?”

แย่แล้ว!

หนานหย่าซินสีหน้าขาวซีด!

หลงเป่ยเฉินมองเวลาหนึ่งที สามสิบสองวินาที

หญิงสาวของเขาแพ้แล้ว!

ริมฝีปากที่อบอุ่นกัดไปที่หูของเธอ หลงเป่ยเฉินพูด พึมพำที่ข้างหูเธอ “หนานหย่าซิน…เธอแพ้แล้ว! แต่ ฉัน จะรักษาสิทธิ์นี้ไว้ถึงคืนพรุ่งนี้ เขาหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยความร้ายกาจที่ดูไม่ออก “ฉันรับรอง ว่าจะ เป็นคืนเข้าห้องหอที่เธอต้องจดจำไปตลอดชีวิต!”

วันนั้น ตอนที่หนานหย่าซินกลับถึงบ้านตระกูลหนาน ในที่สุด ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว

เธอดึงคอเสื้อตัวเองให้สูงขึ้น ไม่อยากให้ใครเห็นรอย จูบบนตัวเธอ แต่พอเข้าไปในบ้าน ก็มองเห็นหนานจิ่นเฉิงกำลังดื่มเหล้าอย่างเมามาย

หยานหย่าซินเดินมาข้างหน้า พลางดึงขวดเหล้าห่าง ออกมานิดหน่อย “พี่รอง พี่อย่าทำแบบนี้สิคะ”

หนานจิ่นเฉิงมองเธอหนึ่งที ทันใดนั้นจึงพบว่าเธอมี ความลับที่จงใจปกปิด!

เขาหรี่นัยน์ตาแหลมคมทันที แล้วจับแขนของเธอเอา ไว้ จากนั้นจึงใช้แรงดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอก แล้วเปิด คอเสื้อของเธออย่างรวดเร็ว…

“บ้าชะมัด! เธอนอนกับเขาแล้วจริงๆ” เขาคำราม เหมือนราชสีห์ที่กำลังโกรธเกรี้ยว “แค่หนึ่งคืนเธอก็รอ ไม่ไหวแล้วใช่ไหม?” เขาใช้แรงผลัก ทำให้หนานหย่าซิ นลมไปกองที่พื้นเ

หนานหย่าซินเม้มปาก ลุกขึ้นยืนอย่างน่าอับอาย “ขอโทษค่ะ พี่รอง”

เธอกลั้นน้ำตาที่อยู่ในแววตา เพราะรู้สึกขยะแขยงตัว เองเหมือนกัน

เธอต้องแต่งงานกับหลงฉีรุ่ย แค่คนที่นอนกับเธอกลับ เป็นหลงเป่ยเฉิน ความสับสนอลหม่านแบบนี้เธอไม่รู้จะ จัดการอย่างไร

“เธอขอโทษฉันทำไม? คนที่เธอต้องขอโทษคือพี่ ใหญ่!” หนานจิ่นเฉิงมองเธออย่างเย็นชา และหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่งขึ้นมากะทันหัน “ไม่ เธอไม่ต้อง ขอโทษใครทั้งนั้น พี่ใหญ่ควรจะขอโทษเธอถึงจะถูก” เขาเดินโซเซ เกือบล้มไปกองที่พื้น “ซินซิน อย่าโกรธพี่ ใหญ่ เขาเจ็บปวดมากกว่าเธอนะ”

“ฉันไม่โกรธค่ะ”

“เธอ…ไม่มีความรู้สึกอะไรกับพี่ใหญ่เลย?”

หนานหย่าซินส่ายหน้าอย่างขมขื่น “ถ้าหากฉันพูดว่า วันนี้ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าความรู้สึกที่ฉันมีต่อพี่ใหญ่คือความ รัก คงจะน่าขำ น่าเยาะเย้ยมากใช่ไหมคะ?”

หนานจิ่นเฉิงเงียบไป เขามองเห็นพี่ใหญ่ยืนย้อนแสง อยู่ไกลๆ ความแวววาวของน้ำปรากฏขึ้นนัยน์ตา แล้วจึง หมุนตัวเดินออกไปอย่างเงียบๆ

หนานหย่าซินยืนอยู่กับที่อย่างเงียบสงบ ไม่รู้ว่าตอน ที่แสงอาทิตย์ที่ส่องหลังของเธอจู่ๆ กลับปรากฏเงาของ คนคนหนึ่งตั้งแต่เมื่อไร

เธอนิ่งไปทั้งตัว แต่ไม่กล้าที่จะหันหน้ากลับไป

หนานเฉียนหมิงเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ และหยุด อยู่ไม่ไกลจากหนานหย่าซิน

แสงที่ย้อนกลับทำให้เธอมองเห็นสีหน้าของเขาไม่ ชัดเจน “ซินซิน ถ้าหากเธอเสียใจ พี่สามารถ…
“ฉันไม่เสียใจค่ะ” เสียงของหนานหย่าซินดูอ่อนแอ เธอค่อยๆ หมุนตัวมา น้ำตาไหลอย่างช้าๆ ขณะที่มอง หนานเฉียนหมิงไปตรงๆ

“พี่ใหญ่ ถ้าหากฉันไม่บริสุทธิ์แล้ว พี่จะรังเกียจฉัน ไหมคะ?”

หนานเฉียนหมิงก้าวเข้ามาหาเธอหนึ่งก้าว ยื่นมือดึง เธอเข้ามากอดอยู่ในอ้อมอก “ซินซินของพี่สะอาดและ บริสุทธิ์ตลอดไปอยู่แล้ว”

หนานหย่าซินหลับตา พร้อมกับน้ำตาแห่งความสิ้น หวังที่ไหลลงมา “พี่ใหญ่ ฉันจะรอพี่! หลังจากหนึ่งปี พี่ จะต้องช่วยฉันออกมาจากบ้านตระกูลหลง!