บทที่ 15 คนบ้า ปล่อยฉัน
หนานหย่าซินนิ่งไปทั้งตัว “คุณพูดบ้าอะไร? ฉันกับ คุณ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน คุณอย่ามาปรักปรำฉัน!”
“เธอแน่ใจ?” เขาเลิกคิ้ว พลางปล่อยตัวที่บีบรัดเธอ “เธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้ฉันปวดหัวจริงๆ สงสัยพวกเรา ต้องหาหลักฐานมายืนยันเสียหน่อย ถึงแม้ฉันไม่อยาก ให้เธอรู้เร็วขนาดนี้ก็ตาม”
รอยยิ้มที่คลุมเครือกับนัยน์ตาลุ่มลึกที่ยากจะหยั่ง ถึง หนานหย่าซินรู้สึกกลัวจนขนลุก “คุณพูดแบบนี้ หมายความว่ายังไง?”
“เดี๋ยวเธอก็จะรู้ในไม่ช้า” เขายิ้มมุมปากที่แฝงไปด้วย ยิ้มที่มีเลศนัย “อีกสักพักถ้าเธอจะเสียใจ ก็ไม่ทันแล้ว” เขาเหยียบคันเร่งอย่างแรง แล้วรถจึงแล่นออกไปอย่าง รวดเร็ว
ขณะที่หนานหย่าซินมองเขา นัยน์ตาสวยคู่นั้นก็เกิด ไฟโกรธ “ฉันไม่อยากไปดู คุณปล่อยฉันลงจากลง!”
หลงเป่ยเฉินทำท่าให้หุบปาก นัยน์ตาแปลกประหลาด ปรากฏแววตาที่หยอกเย้า “สายเกินไปแล้ว”
รถสปอร์ตขับมาถึงหน้าโรงแรมอย่างรวดเร็ว หลง เป่ยเฉินลากตัวหนานหย่าซินที่ดิ้นไม่หยุดออกมา พลาง รวบเอวจับเธอไว้แน่นและเดินมาถึงห้องสวีทห้องหนึ่ง
“ปล่อยฉัน! คุณมันคนบ้า! ปล่อย…
หลงเป่ยเฉินกดเครื่องเล่นวิดีโอ และภาพก็ปรากฏบน หน้าจอขนาดใหญ่ ทำให้เสียงร้องตะโกนของหนานหย่า ซินชะงักงัน
เธอจ้องมองภาพผู้หญิงกับผู้ชายนอนเปลือยกายกอด กันนัวเนีย พลางเอามือปิดปากตัวเองด้วยความตกตะลึง แล้วถอยหลังไปติดๆ แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง “ไม่…เป็นไปไม่ได้…ไม่…ฉันไม่เชื่อ! ฉันไม่เชื่อ…”
นัยน์ตาสวยของเธอล้นเอ่อไปด้วยความหวาดกลัว น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลลงอาบแก้ม…
เป็นไปไม่ได้…
ผู้ชายที่นอนกับเธอคืนนั้น…ทำไมถึงเป็นหลง เฉิน?
หลงเป่ยเฉินเหมือนปีศาจที่แผนการชั่วร้ายทำสำเร็จ เขาหัวเราะโดยไม่สนใจ พลางยื่นมือจับคางที่สวยงาม ของเธอ ลมหายใจเย็นชาลดอยู่บนริมฝีปากของเธอ “น่าเสียดายมาก ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ความจริงก็ คือความจริง!”
“เป็นไปไม่ได้…” ดวงตาสวยของหนานหย่าซินเกิด ไฟโกรธที่ลุกโชน “ฉันไม่เชื่อ! วีอีโอเทปนี้ไม่ใช่ของ จริง…คุณทำของปลอมขึ้นมา! คุณกำลังหลอกฉัน…
“เหมือนกับผีที่ตามหลอกหลอนไม่หยุดจริงๆ” หลง เป่ยเฉินพูดเหมือนคนปวดหัว “หรือว่า…พวกเราควรไป หาพี่ชายของเธอให้ช่วยยืนยันดีไหม? เขารู้จักเธอดี ที่สุด ต้องรู้แน่นอนว่าใช่เธอไหม”
“อย่านะ!!” หนานหย่าซินกรีดร้องออกมา ใบหน้าที่ขาว ซีดเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “คุณต้องการอะไร…
หลงเป่ยเฉินยื่นมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ พูดเสียงอนิจจังน่าสงสาร “ขอเพียงแค่หลังจากเธอ แต่งงานไปแล้วห้ามให้ใครแตะต้องตัวเธอ ฉันสัญญาว่า วิดีโอเทปม้วนนี้จะไม่มีคนอื่นรู้เด็ดขาด หืม?”
หนานหย่าซินมองปีศาจคนนี้อย่างหมดหวัง และร้อง ตะโกนเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “หลงเป่ยเฉิน! คุณ ทําแบบนี้เพื่ออะไร?!
เขาหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ นัยน์ตาดำเข้มจ้องมองใบหน้า ของเธอ “เธอไม่จำเป็นต้องรู้! ขอเพียงแค่จำไว้ว่าบน โลกใบนี้ มีเพียงฉันที่แตะต้องเธอได้ก็พอแล้ว!”
ลมหายใจที่เร่าร้อนของเขาทำให้หนานหย่าซินไม่ สบายทันที ร่างกายที่อ่อนนุ่มถอยหลังไปไม่หยุด แต่ กลับไม่ระวังและสะดุดล้มไปบนเตียง…
หลงเป่ยเฉินยิ้มมุมปาก ผู้หญิงคนนี้กำลังเชื้อเชิญเขา อย่างเป็นมิตรเหรอ? ดีมาก เธอทำให้เขาพอใจ
กระดุมของเสื้อเชิ้ตสีดำค่อยๆ ปลดออก เผยให้เห็นหน้าอกที่แข็งแรงของเขา หลงเป่ยเฉินยิ้มอย่างปีศาจที่ โหดร้าย และเดินเข้าไปใกล้เธอทีละก้าว
หนานหย่าซินกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว “ไม่…คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้…ออกไป…”
สองมือของเขากดมือไว้สองข้างของหนานหย่าซิน แล้วจึงโอบร่างที่เล็กบางของเธอมาอยู่ในแผ่นหน้าอก กว้างของเขา ทำให้เธอไม่มีทางถอย พลางก้มมองเธอ เขาจ้องมองใบหน้าสวยงามได้รูปของเธออย่างใจจดใจ จ่อ แล้วจึงถอนหายใจพูด “น่าเสียดายจริงๆ ที่ต้องนำ อาหารอันโอชะไปอยู่ข้างกายของหมาป่าดุร้ายตัวนั้น ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ…
ท่ามกลางความสิ้นหวัง หนานหย่าซินกรีดร้องออกมา “หลงเป่ยเฉิน! คุณมันบ้า! พรุ่งนี้ฉันก็จะแต่งงานกับพี่ ชายของคุณแล้ว!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ