บทที่ 11 จะลอกเนื้อหนังและกระดูกของเขา
เมื่อพูดจบ มือที่กำเริบเสืบสานของเขาจึงล้วงเข้าไป ในกระโปรงของเธอทันที แล้วโจมตีของเธอ…
“อ๊ะ! คุณ…คุณ…ปล่อยฉัน! อย่า..” หนานหย่าซินหน้า แดงก่ำ กัดฟันจ้องมองเขา “คนเลว…ฉันเกลียดคุณ!…” น้ำตาไหลผ่านแก้ม เสียงเธอสั่น น่าสงสารและไม่มี เรี่ยวแรง
“ขอร้องฉัน!” หลงเป่ยเฉินแนบตัวใกล้เธอ ลมหายใจ ที่หยาบได้โอบล้อมหนานหย่าซิน “ไม่มีใครสามารถสั่ง ฉันได้ แม้แต่เธอ!”
“ไม่…ฉันจะไม่ขอร้องคุณ…” หนานหย่าซินกัดริม ฝีปาก จ้องมองเขาด้วยความโกรธ
หลงเป่ยเฉินหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ น้ำเสียงแฝงไปด้วย เจตนาที่ไม่ดีทันที “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ฉันก็ไม่ถือสาถ้า จะเอาเธอในรถ! ออกรถ! ไปบ้านตระกูลหนาน!”
รถสตาร์ทและวิ่งไปบนถนนที่กว้างโล่งอย่างรวดเร็ว มือของหลงเป่ยเฉินยิ่งกำเริบเสืบสานมากขึ้น หนาน หย่าซินกัดฟัน ไม่อยากให้เสียงที่น่าอับอายหลุดออกมา “อืม…ไม่ได้…ปล่อยมือ…ปล่อยฉัน….
เสียงหัวเราะที่ร้ายกาจวนเวียนอยู่ข้างหู ปลายนิ้วที่ หยาบของชายหนุ่มคือฝันร้ายของเธอ ทำให้หนานหย่า ซินสั่นเป็นระยะๆ
“ดูท่าทางแบบนี้ สวยงามมากๆ ฉันคิดว่าหนานเฉียนห มิงคงยังไม่เคยเห็นใช่ไหม?”
หนานหย่าซินรีบลืมตาทันที อารมณ์และความรู้สึก หายไปทั้งตัวทันที…
“อย่า! ฉันขอร้องให้คุณปล่อยฉัน! ฉันขอร้อง! ขอร้อง นะคุณ!”
เธอกรีดร้อง และสั่นระริกอยู่ในอ้อมอกของหลงเป่ย เฉิน!
ไม่ได้! จะให้พี่ใหญ่เห็นฉันในสภาพแบบนี้ไม่ได้!
หลงเป่ยเฉินหรี่นัยน์ตาดำ มือใหญ่ของเขาบีบคาง ของเธอเอาไว้ แล้วจ้องมองแววตาที่หวาดผวาของเธอ พลางขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “เธอให้ความสนใจเขา ขาดนั้น?”
“เขาคือพี่ชายของฉัน!”
หลงเป่ยเฉินกำหมัดไม่หยุด ความโกรธแค้นพุ่งออก มาจากหน้าอกของเขา ความสวยงามและจิตใจที่มี เมตตาของหนานหย่าซินควรเป็นของเขา หนานเฉียนห มิงยึดครองแสงอาทิตย์ของเขามานานเกินไป ควรจะ คืนให้เขาได้แล้ว!
เพียงแต่…ก่อนที่จะครอบครองเธอทั้งหมด เขายังมี เรื่องยุ่งยากที่ต้องจัดการ
นัยน์ตาที่เย็นชาของหลงเป่ยเฉินปรากฏความโหด เหี้ยม เขาก้มหน้ากัดริมฝีปากเธอ พลางพูด อย่างเย็น ชา “หนานหย่าซิน เธอเป็นของฉัน! ถ้าหากคนอื่นแตะ ต้องเธอ ฉันจะให้เขาตายทั้งเป็น!”
ร่างกายของเธอนิ่งไปทันที นัยน์ตาเต็มไปด้วยความ หวาดกลัว “คนบ้า! ปล่อยฉัน!”
หลงเป่ยเฉินกดการดิ้นรนต่อสู้ของเธออย่างสบาย สายตาเย็นชาเหมือนจ้องมองเธอเพื่อกล่าวคำสาบาน “จำคำพูดของฉันให้ขึ้นใจ ชีวิตนี้ของเธอนั้นเป็นของ ฉัน! ต่อให้ต้องแต่งงานกับหลงฉืรุ่ย เธอก็ต้องรักษา ร่างกายของเธอให้ดี! ไม่อย่างนั้น…ฉันจะลอกเนื้อ หนัง และ กระดูก ของคนที่เธอสนิททุกคน!”
หนานหย่าซินนิ่งไป ปล่อยให้เขากอดเธอโดยไม่กล้า หายใจแรง เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกปีศาจหมายตาไว้แล้ว และชีวิตนี้ไม่มีทางหลบหนีได้!
ไม่ช้ารถก็ขับมาถึงบ้านตระกูลหนาน
หลงเป่ยเฉินจับตัวของสาวน้อยที่ตกใจกลัวออกมา จากอ้อมอก นัยน์ตาดำขลับแฝงไปด้วยรอยยิ้ม เขา ยกมือจัดผมของเธอ แล้วจึงพูด “เธอกลับไปได้แล้ว และอย่าลืมบอกหนานเฉียนหมิง ว่าฉันขอแสดงความ ยินดีที่เขาเอาสมบัติล้ำค่ามาจำนำได้เหมาะสม
หนานหย่าซินพยายามนิ่งและอดทนกับการกระทำ ของเขา ในที่สุดหลังจากรอลงจากรถ เธอรีบกระโดดออกไปเหมือนกระต่ายน้อยที่ตกใจตื่น และรีบวิ่งเข้าไป ในคฤหาสน์ของบ้านตระกูลหนาน
หลงเป่ยเฉินนั่งอยู่ในรถ มองตามหลังของเธอ นัยน์ตาดำแคบยาวแสดงเจตนาในการฆ่าอย่างเย็นชา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ