บทที่ 10 ผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟัง

หนานหย่าซินเม้มปากแน่น เงียบอยู่นาน แล้วจึง รวบรวมความกล้า “ฉันเสียใจ! ที่ฉันต้องแต่งงานกับพี่ ชายของคุณ!”

“เธอแน่ใจ?” มุมปากของหลงเป่ยเฉินฉีกยิ้มบางๆ “ไม่ เสียใจเหรอ?”

นัยน์ตาของหนานหย่าซินเป็นประกายเล็กน้อย เธอกำ หมัดและกัดฟันแน่น “ฉันไม่เสียใจ”

“ดีมาก…”หลงเป่ยเฉินยิ้มเล็กน้อย รูปร่างสูงใหญ่ของ เขากดทับเธออีกครั้ง “พี่สะใภ้…ฉันคิดว่า พวกเราควร จะทักทายกันให้ดีก่อนไหม?”

“คุณอย่าเข้าใกล้ฉันอีกนะ!” หนานหย่าซินขดตัว เขา ส่งผ่านความรู้สึกที่ข่มเหงรังแกของเขา ทำให้หนาน หย่าซินหายใจไม่ออก เธอรู้สึกว่าสมองขาดออกซิเจน เหมือนไม่มีอากาศรอบตัว

หลงเป่ยเฉินเหมืหือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เขาใช้ร่างกาย ที่แข็งแรงของตัวเองกดเธอให้อยู่ระหว่างประตู เพื่อ สัมผัสร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอ หนานหย่าซินกลัวจน อยากจะกรีดร้อง เธอเหมือนแมวที่ร้องด้วยความตกใจ ตื่น แต่ยิ่งเธอทำท่าน่าสงสารไม่มีแรงเพียงใด ก็ยิ่ง กระตุ้นความปรารถนาของสัตว์ร้ายที่อยู่ข้างหน้า

หลงเป่ยเฉินมองดูท่าทางน่าสงสารของเธอ ไฟบทที่ 10 ผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟัง

หนานหย่าซินเม้มปากแน่น เงียบอยู่นาน แล้วจึง รวบรวมความกล้า “ฉันเสียใจ! ที่ฉันต้องแต่งงานกับพี่ ชายของคุณ!”

“เธอแน่ใจ?” มุมปากของหลงเป่ยเฉินฉีกยิ้มบางๆ “ไม่ เสียใจเหรอ?”

นัยน์ตาของหนานหย่าซินเป็นประกายเล็กน้อย เธอกำ หมัดและกัดฟันแน่น “ฉันไม่เสียใจ”

“ดีมาก…”หลงเป่ยเฉินยิ้มเล็กน้อย รูปร่างสูงใหญ่ของ เขากดทับเธออีกครั้ง “พี่สะใภ้…ฉันคิดว่า พวกเราควร จะทักทายกันให้ดีก่อนไหม?”

“คุณอย่าเข้าใกล้ฉันอีกนะ!” หนานหย่าซินขดตัว เขา ส่งผ่านความรู้สึกที่ข่มเหงรังแกของเขา ทำให้หนาน หย่าซินหายใจไม่ออก เธอรู้สึกว่าสมองขาดออกซิเจน เหมือนไม่มีอากาศรอบตัว

หลงเป่ยเฉินเหมืหือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เขาใช้ร่างกาย ที่แข็งแรงของตัวเองกดเธอให้อยู่ระหว่างประตู เพื่อ สัมผัสร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอ หนานหย่าซินกลัวจน อยากจะกรีดร้อง เธอเหมือนแมวที่ร้องด้วยความตกใจ ตื่น แต่ยิ่งเธอทำท่าน่าสงสารไม่มีแรงเพียงใด ก็ยิ่ง กระตุ้นความปรารถนาของสัตว์ร้ายที่อยู่ข้างหน้า

หลงเป่ยเฉินมองดูท่าทางน่าสงสารของเธอ ไฟ
“ฉันขอเตือนให้คุณรีบหยุด! ไม่อย่างนั้นฉัน ก็…อืม..อ๊ะ…” เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกหลงเป่ยเฉินกลืนกิ นริมฝีปากคู่นั้น เหมือนเขากำลังลงโทษที่เธอต่อต้าน และดูดกัดริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอ

“ไม่อย่างนั้นจะเป็นยังไง? หึม?” ริมฝีปากที่เร่าร้อนจูบ กรามของเธอ แล้วมาที่หูกับติ่งหูของเธอวนไปอยู่อย่าง นั้น กลิ่นความเป็นชายที่แข็งแกร่งวนเวียนไปรอบๆ ทำให้หนานหย่าซินอดหดคออย่างช่วยไม่ได้ และอยาก จะหนีจากการรุกรานของเขา

หลงเป่ยเฉินกดคางของเธอเอาไว้ แล้วเค้นถามอย่าง ยั่วเย้า “บอกฉัน ว่าเธอจะทำอะไรฉัน?”

หนานหย่าซินไม่มีทางถอยกลับและถูกบีบบังคับจน แทบเสียสติ เธอจึงยกมือเล็กขึ้นมาทันที แล้วตบไปที่ แก้มของเขาอย่างแรง…

เสียงดัง “เปรี๊ยะ!”

ความกดดันของอากาศในรถลดลงอย่างรวดเร็ว เหมือนกับหิมะและน้ำแข็งได้แผ่คลุมไปทั่วพื้นปฐพี!

ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลงเป่ยเฉินเต็มไปด้วยความ มืดหม่น นัยน์ตาดำแผ่ซ่านความโหดเหี้ยมออกมา! เขา จ้องมองใบหน้าของหนานหย่าซิน แล้วจึงยกแขนขึ้น ทันที!

หนายหย่าซินหลับตาด้วยความตกใจ ใบหน้าขาวและเรียวเล็กรอคอยความเจ็บปวดมาเยือน!

หลังจากสองสามนาทีผ่านไป เธอจึงลืมตาอย่าง ระมัดระวัง

หลงเป่ยเฉินชักมือใหญ่ที่ควรจะตบไปที่ใบหน้าของ เธอ เขากำหมัดแน่น แล้วพูดสั่งเธอเสียงทุ้มต่ำ “มานี่”

หนานหย่าซินเบิกตาโต ส่ายหน้าน่าสงสารพลางมอง เขา และยืนหยัดที่จะไม่ยอมขยับเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน ของเขา

“มานี่! อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สาม”

หนานหย่าซินยังคงไม่ขยับเหมือนเดิม เธอได้แต่ นั่งขดตัวมากขึ้น นัยน์ตาดำของหลงเป่ยเฉินหรี่ลง จนกลายเป็นเส้นเดียวกัน มือใหญ่ของเขาจึงลากเธอ เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน “เด็กที่ทำตัวไม่น่ารัก ต้องถูก ทำโทษ!”