ตอนที่ 9 ความสามารถน้อยนิดแบบนี้ยังจะกล้ามาต่อกร

“เห้ย นั่นไม่ใช่บ้านตระกูลหลีที่วิ่งตามคนอื่นไปหรอกหรือนั่น?

พวกเขาช่างโชคดีจริง ๆ ตอนที่เพิ่งเดินเข้าไปก็มองเห็นเกวียน ที่จอดอยู่ภายในรถเกวียนมีหญิงสาวอยู่สามสี่คนต่างกำลังพา กันพูดคุยเจรจากันไปเรื่อยเปื่อย แค่เห็นจื่อซีเข้า หัวข้อสนทนา ก็เปลี่ยนเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเธอแทน

ทั้งหมดล้วนก็เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน มิหนำซ้ำพวกชาวไร่ก็ไม่ ได้รู้จักหนังสือ ปกติทั่วไปก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาเป็นงานอดิเรก เจ้าของร่างทำเรื่องแบบนี้เข้า ก็เลยถูกคนอื่นเอามาพูดจาซุบซิบ นินทากันเป็นที่สนุกปาก

หญิงคนนั้นเสียงก็ไม่ได้เบาเลย ในเวลานั้นคนที่เดินผ่านไปมา ต่างก็พากันหามามองหาคนที่นางพูดถึงอยู่ สายตาก็พากันจับ จ้องมามองที่กู้ชื่ออย่างรวดเร็ว

แต่พอมองเห็นรูปร่างหน้าตาอย่างเต็มทั้งสองตาแล้ว สีหน้าก็ ปรากฏให้เห็นถึงอารมณ์การเสียดสีพร้อมกับทั้งเวทนา แล้วรีบ เดินไปอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของจื่อแดงขึ้น เห็น ๆ กันอยู่ว่าไม่ใช่เรื่องที่เธอ ก่อขึ้น กลับกลายเป็นเธอที่ต้องมารับบาดแผลนี้

รสชาติแบบนี้มันก็เหมือนกับร่างถูกถอดจนเปลือยเปล่าแล้ว คนต่างก็พากันแวะเวียนเข้ามาชมช่างเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีจริง ๆเอาเสียเลย กู้จื่อซีก้มหน้าก้มตาไม่ได้ส่งเสียงทักทานอะไร เดิน เงียบ ๆ ไปพร้อมกับหลี่ชวนถึงไปถึงรถเกวียนแล้วนั่งลง

หญิงคนนั้นยังไม่ยอมลดละเอาง่าย ๆ ยังคงป่าวประกาศข่าว ๆ ต่อไป “ข้าพูดว่าบ้านตระกูลหลี่ จะแต่งงานกับหมูหมากาไก่ ที่ไหนก็ได้ หลี่ชวนถึงเองก็จนอยู่บ้าง แต่อย่างน้อย ๆ เลยก็ ตกแต่งไปเมียเขาแล้ว ยังเป็นแม่ของเหมาต้านมันอีก ยังทำเรื่อง แบบนี้ได้ ช่างไม่รู้จักมียางอายกับเขาเลย

ราวกับนางเองก็ยากที่จะสามารถพูดความจริงอะไรออกไปได้ ท่าทางเหมือนคนท้องผูกมานานนับปีจ้องมองที่จื่อ ผู้หญิงอีก สามสี่คนที่นั่งด้วยกันก็ทำท่าทางอยากดูถูกเย้ยหยันออกมาด้วย

“ต่อไปอ่ะนะ ฟังป้าเขาว่าเสีย ตั้งใจใช้ชีวิตให้ดีกับผู้ชายของ เจ้า หน้าตาอย่างเจ้าแบบนี้ หลี่ชวนถึงแต่งงานกับเจ้า อย่าได้ทำ เรื่องชั่วช้าอะไรอีกเลย บ้านของหยวนว่ายเขาไม่ชายตามองเจ้า หรอก”หญิงอีกคนช่วยพูดสำทับขึ้น

ใบหน้าของอพยายามบีบเคล้นฝืนยิ้มออกมา แผลเป็นที่ น่าเกลียดราวกับมีชีวิตชีวาขึ้น ทำให้ทั้งใบหน้านั้นดูไปแล้วยิ่ง อัปลักษณ์มากขึ้นไปอีก

“ข้าว่าป้าจ้าวน่ะ ท่านพูดว่าบ้านข้ายากจน บ้านท่านเองก็ไม่ ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่! บ้านข้าเมื่อไม่กี่วันก่อนมานี้เพิ่งจับ เป็ดไก่ได้อย่างละตัว นี่ถูกท่านบีบน้ำตามาหลอกว่ายากจนเอา ไปหมดแล้วใช่ไหม”

ป้าจ้าวเป็นคนที่พูดขึ้นมาเป็นคนแรก เมื่อไม่กี่วันมาก่อนหน้านี้นางบังเอิญซักผ้าอยู่ที่ริมแม่น้ำพอดี พอเห็นในมือหลี่ชวนถึงถือ ไก่ป่าและกระต่ายป่ามาไม่ใช่น้อย ก็เรียกเขาให้หยุดลงพล่าม น้ำลายฟองแตกฝอยขอมาตัวหนึ่ง

บ้านของนางก็ยากจน ที่บ้านเลี้ยงไก่ก็เพราะว่าต้องการเอาไว้ ออกไข่ ไข่ไก่ที่ได้มาก็เอาไปแลกเงินเอาไว้ใช้จ่ายในบ้าน ตลอด ทั้งปีไม่เคยได้เจอเนื้อสด ก็รู้สึกตะกละตะกลาม ก็มีความคิด ประสงค์ร้ายขึ้น

ในตอนนั้นนางเองก็บอกว่าจะให้เงิน แต่นางก็มั่นใจอยู่ก่อน แล้วว่าหลี่ชวนถึงน่ะเป็นคนซื่อ ๆ ยังไงก็ไม่มีทางที่จะเอ่ยปากเอา เงินแน่ ๆ ตั๋วเงินที่หัวตัวเว้นว่างเอาไว้ก็ไม่ได้ใส่ใจมัน

ป้าจ้าวพอถูกพูดเข้าให้ก็เป็นใบ้อีกอักพูดอะไรไม่ออก กู้ชื่อก็ เอาระเบิดเพลิงร้อน ๆ โยนใส่อีกคนหนึ่ง “ป้าหลิน ไม่ใช่ว่าข้าจะ ว่าท่านหรอกนะ เด็กสาวที่บ้านท่านชื่อฉุยฮัวใช่ไหม? แต่ง ตัวอย่างกับจะยั่วผู้ชายตลอดเวลาอยู่อย่างนั้นน่ะ มีกะจิตกะใจจะ เหมือนเด็กผู้หญิงชาวไร่ชาวนาที่เขาทำกันเสียที่ไหนล่ะ คงไม่ใช่ ว่ากำลังแอบคบอยู่กับผู้ชายหรอกนะ ”

หญิงสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือนแต่อยู่ในช่วงอายุที่จะต้องถูก ตบแต่งออกไปกลัวจะถูกคนว่าแบบนี้เข้า สีหน้าของป้าหลินก็ดู งองุ้มเป็นจวัก “เจ้าพูดบ้าอะไรกัน”

กู้จื่อยิ้มอย่างดูถูก “อย่างนั้นก็รอให้ฉุยฮัวไปยั่วยวนหา ลูกเขยในเมืองให้ท่านสักคน ท่านเองก็อยากจะเสวยสุขด้วยใช่ ไหมล่ะ? ท่านพูดว่าข้าไม่เหมาะกับคุณชายบ้านหยวนว่ายข้าเองก็ยอมรับ แต่ว่าฉุยฮัวน่ะจะได้หรอ?

ป้าจ้าวเบนหน้าออกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ไม่ได้พูดอะไรกับ คนอื่น ๆ อีก นางคิดว่าลูกสาวบ้านตัวเองคลอดออกมาแล้วหน้าตาดูเข้าท่า ดูปราดเดียวก็รู้ว่าต้องได้เป็นฮูหยินของบ้านใหญ่บ้านโต สามารถทำให้นางสุขสบายไปด้วยได้ ดังนั้นแล้วตั้งแต่เล็กจนโต

ก็ทนไม่ได้เลยที่จะให้ยฮัวทำงานหนัก

แต่จริง ๆ แล้ว ยฮัวก็เป็นแค่เพียงเด็กสาวจากชนบท หน้าตาท่าทางก็แค่นับว่าน่ารักดูดีก็แค่นั้น เอาจริง ๆ ยังไม่ สามารถเทียบกับหญิงสาวในเมืองพวกนั้นที่ถูกอบรมเลี้ยงดูมา อย่างดี

ป้าจ้าวกับป้าหลิน โดยปกติทั่วไปแล้วนับว่าเป็นคนปากเก่ง ที่สุด ตอนนี้พวกนางทั้งสองคนถูกจอตอกเข้าให้จนหมดคำ พูด คนอื่นต่างก็มองกันไปมาอย่างประดักประเดิด สงคราม น้ำลายก็ได้จบสิ้นลง

ៗ เอาจริง ๆ บ้าน ใครกันบ้างที่จะไม่มีเรื่องแย่ ๆ เกิดขึ้น ถากถาง เสียดสีกู้จื่อชีได้ไม่สำเร็จแล้ว ในทางกลับกันยังถูกโพนทะนา เรื่องตัวเองให้อีกด้วย

กู้จื่อร้อง ที่ ในใจทีหนึ่ง ความสามารถอันน้อยนิดแค่นี้ยัง กล้าจะมาทําต่อกรกับเธออีก!

“ขอบคุณลุงหลิว นี่ค่ารถท่านเอาไป
ในตอนที่ลงรถเกวียน เมื่อเปรียบเทียบดูกับสีหน้าที่ดูแย่ ของคนอื่น ๆ แล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าจื่อรู้สึกสบายใจมากแค่ ไหน ยิ้มตาหยีให้กับคนขับเกวียนพลางกล่าวขอบคุณแล้วยื่นเงิน ให้สองอีแปะ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านกลับมาแล้ว! ”

พอพวกเขาแค่เดินผ่านประตูเข้าไป เหมาบ้านก็ถลาตัวเข้ามา ใบหน้าที่มีน้ำตาไหลปรอย ๆ ทำให้ชื่อรู้สึกเอ็นดูและเห็นใจ รีบคว้านางเข้ามากอดเอาไว้ “เหมาต้านอย่าร้อง นี่พวกเรากลับ มาอยู่นี่แล้วไม่ใช่หรือยังไงกัน? ”

“ดูนี่ นี่คือของที่แม่ซื้อให้เหมาต้าน ชอบไหม? ”

ดูนางที่พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะสะกดกลั้นอารมณ์ แต่ยัง สะอึกสะอื้นอยู่ไม่หยุด ทางที่ดีที่สุดคือกู้จื่อหยิบเอาถังหูลที่อยู่ ในห่อผ้ามาปลอบใจนาง

ได้ผลสมดังใจหมาย เหมาต้านยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ดวงตาโต จ้องมองที่เธออย่างไม่อยากจะเชื่อในสายตา แต่ก็ไม่สามารถ เอาชนะความเย้ายวนใจของขนมไปได้ ใบหน้ามีท่าทางที่ดู ขลาด ๆ อย่างว่าง่าย “ท่านแม่ จริง…….จริงหรอคะที่ท่านซื้อให้ เหมาต้าน? ”

“รีบกินเสีย”หลี่ชวนถึงเดินเข้ามา ฝ่ามือใหญ่หนาลูบไล้ลงบน หัวของนางไปมา

ผมเผ้าที่ถูกสระล้างอย่างสะอาดพอลูบลงแล้วช่างสบายมือนัก หลี่ชวนถึงอดใจลูบอยู่อีกสามสี่ที
ดวงตาของเหมาต้านช่างสวยงามจริงๆ ใบหน้าของนางเต็ม ๆ ไปด้วยความยินดีปรีดารับเอาถังหูลที่สำหรับนางแล้วแทบจะไม่ เคยได้เห็นเลยด้วยซ้ำ แต่อีกครู่เดียวนางก็ยื่นมือออกมา “เหมา ต้านไม่เอาหรอกค่ะ ให้ท่านแม่กินเถอะ…….

ขอแค่เอาของดี ๆ มอบให้กับท่านแม่ แบบนี้ท่านแม่จะไม่มี ทางจากนางไป!

สีหน้าท่าทางอย่างเอาใจของนางเห็นได้อย่างชัดเจน มองดู แล้วช่างทำให้ใจของจื่อรู้สึกอ่อนยวบยามอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เธอ หอมลงที่แก้มของเหมาต้าน “จะมีคนเป็นแม่ที่ไหนกันจะมาแย่ง ของกินกับลูกตัวเอง เหมาต้านกินเสียเถอะ ต่อไปถ้าอยากกินอีก เมื่อไหร่ให้บอกแม่ แม่จะซื้อให้เจ้ากิน

เด็กน้อยที่แสนจะรู้ความว่าง่ายแบบนี้ ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร ก็จะต้องเลี้ยงต่อไปให้ได้