ตอนที่ 4 การต่อสู้ที่สวยงาม

กู้จื่อที่ถูกนางเบียดเข้ามาเมื่อครู่ จากสายตาก็มองเห็นนางที่ กำลังจะเริ่มลงมือ จึงรีบพูดขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า “หยุดมือนะ”

ในเวลาเดียวกันร่างบอบบางซูบผอมก็ออกแรงเบียดทางด้าน

ข้างเข้ามา ช่วงชิงเอาที่กลับคืนมาได้อย่างราบรื่น

ช่วยไม่ได้ ใครกันล่ะที่ทำให้ร่างนี้จะกินก็ยังกินได้ไม่อิ่ม ไม่ใช้ แรงก็ไม่กล้าจะรับรองเหมือนกันว่าจะสามารถทำให้กู้อเนียน เขยิบถอยออกไปได้

กู้จื่อซึมองดูเนื้อกระต่ายในหม้อด้วยความปวดใจ นี่มันเป็น ขั้นตอนที่สำคัญที่สุดของตอนทำน้ำราด เดิมทีที่บ้านไม่มีวัตถุดิบ เครื่องปรุง เธอหวังแค่ว่าจะใส่เกลือลงไปอีกหน่อย กินแล้วไม่ คาวปากก็ใช้ได้ ยังไงก็จะไม่ยอมให้ผู้หญิงปัญญาทึบแบบนี้มา ทำให้เนื้อในหม้อเสียเอาได้

กู้อเนียนตกใจนางสะดุ้งตัวโยง ทัพพีในมือตกลงเสียงดังกึก

นางมองไปที่กู้ชื่ออย่างไม่อยากจะเชื่อในสายตา แหกปาก ตะโกนด้วยเสียงอันดัง “พี่ นี่ท่านทำอะไรกันน่ะ! ท่านแม่หิวจะ ตายอยู่แล้ว ท่านยังไม่รีบเอาเนื้อให้ข้าเอากลับไป แถมยังจะมา ผลักข้าออกทําไมกัน ระวังนะข้าจะบอกท่านแม่

กู้จื่อแอบกลอกตามองบนในใจเงียบ ๆ ฟ้องผู้ใหญ่ เจ้าคิด ว่าเจ้ายังเป็นเด็กเล็ก ๆ อย่างนั้น
ส่วนอีกฟาก หลี่ชวนถึงมือกำหมัดเกร็งแน่น กล้ามเนื้อตาม ร่างกายหดเกร็ง มองไปที่จอด้วยความร้อนรน

เนื่องจากสภาพอากาศอันเหน็บหนาวที่มาเยือน สัตว์ที่จะไป ล่าบนภูเขานับวันยิ่งมีน้อย เขาเองก็เป็นนายพราน นับประสาตัว เองก็จะไม่มี อีกทั้งที่ดินของตัวเองก็ไม่มีใครดูแล ที่บ้านเดิมที แทบจะไม่ได้กักตุนอาหารเอาไว้สำหรับหน้าหนาว

แต่ก่อนเวลาอเนี่ยนมาที่บ้านที่ จื่อเอาของอร่อยทั้งหมด ที่มีเอาให้นางนำกลับไป

ถ้าหากว่าครั้งนี้ก็จะมาเอาไปอีก ให้เขาอดสักมื้อก็คงจะไม่ เป็นอะไร แต่เหมาต้านล่ะจะทำอย่างไรกัน!

จื่อหยิบทัพพีขึ้นแล้วเอามาล้างให้สะอาด ใช้เอวยืนบดบัง ขวางทางจื่อเนียนที่คิดอยากจะพุ่งตัวเข้ามาอีกระลอก “ข้าจะ บอกให้นะ อเนียน เป็นคนจะเป็นคนที่ไร้เมตตาไม่ได้ เมื่อไม่กี่วัน ก่อนขาเพิ่งเอาเนื้อเยอะมากมายขนาดนั้นเอาไปให้ที่บ้านแล้วไง เอาไปให้หมามันกินหมดแล้ว? ”

กู้จื่อเนี่ยนหน้าแดงขึ้น

ที่บ้านเองก็มีคนไม่น้อย ทั้งหมดนั้นท่านแม่เก็บตุนเอาไว้ สำหรับตอนตรุษจีนและไหนจะเอาไว้มอบให้คนอื่นอีก อย่างไร ก็ตาม คำพูดเดิมของท่านแม่ก็คือ “ไม่ใช่ว่ายังมีสินค้าอย่างย ลูกสาวนั่นเรอะ? ไม่มีก็ไปหานางแล้วเอามาก็สิ้นเรื่อง สามีของ นางก็เป็นนายพราน ตอนแต่งงานให้สินสอดน้อยนิดแค่นั้น แต่งงานแล้วยังไม่หามาเพิ่มให้ที่บ้านก็นับว่าพอแล้ว ไปเอาเนื้อที่ไม่ได้เสียเงินสักสตางค์แดงเดียว เขายังกล้าไม่ให้อีกหรอ เนี่ย!

เดิมทีจื่อซีเป็นเลขามาก่อน คนแบบไหนก็เจอมาหมด แค่เห็น กู้จื่อเนี่ยนท่าทางแบบนี้ก็รู้เลยว่ามีใจไม่ประสงค์ดี

เธอยกมือ โบกไปมาไล่คนให้ออกไป “รีบไปซะ ที่บ้านไม่มีของ

อะไรจะให้เจ้าหรอก อย่ามายืนตรงนี้เกะกะขวางทางงานข้า

กู้อเนียนถลึงตาโตขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “พี่ นี่ท่านรู้หรือ เปล่าว่ากำลังพูดอะไรออกมา? ท่านแม่หิวจนไส้กิ่วแล้วนะ ทำไม ท่านถึงยังจะให้ตัวเองกินก่อนอีก ”

กู้จื่อหัวเราะด้วยเสียงเย็นชา “ข้าก็กำลังหิวเหมือนกันนะ จะ ว่าอีกอย่างนะ ลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้วก็กลายเป็นของคน อื่น นางไม่พึ่งพาเจ้าที่ยังเป็นลูกน้อยที่อยู่ที่บ้าน ในทางกลับกัน นะ เอะอะอะไรก็เอาแต่มาหาข้า ของแต่ก่อนที่ข้าให้ก็นับว่า กตัญญูแล้ว ต่อไปเจ้าอย่าได้มาอีก

“ท่าน….” จื่อเนี่ยนมาที่เธอ อ้าปากค้างอยากจะพูดก็พูด

ไม่ออก

คนที่อยู่เบื้องหน้าตอนนี้ทำให้นางหมดหนทางที่จะเอามา เชื่อมโยงเกี่ยวพันกับพี่สาวที่หัวอ่อนว่าง่ายคนนั้น

กู้จื่อไม่ได้สนใจมองนางเลยสักนิด “นี่ เจ้าเองก็เป็นคนฉลาด หลักแหลมมีความสามารถ ที่บ้านเองก็ยังมีที่ทาง ถือโอกาสที่ อากาศมันยังไม่เย็นลงไปมากกว่านี้ ไม่ดีกว่าหรอถ้าตัวเองจะทำ อะไรหาอะไรให้ท่านแม่กิน อันที่จริง พี่เองก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล จะให้ไปคอยดูแลครอบครัวท่านแม่ตลอดได้ยังไงกัน……..

“ข้าจะไปทำงานออกแรงไม่ใช้สมองแบบนั้นได้ยังไงกัน ! ” จื่อเนียนพอรู้ตัวก็ตะโกนก้องขึ้น นางเอาแต่ทึกทักไปว่าอาศัย ความงามที่มีอยู่ตบแต่งให้กับเจ้าพวกคนมีเงินผู้ลากมากดีแบบ นั้นก็น่าจะได้

กู้จื่อหัวเราะขึ้นหนึ่งที แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

จื่อเนี่ยนมองไปทางหลี่ชวนถึงที่นิ่งเงียบอยู่ด้านข้างด้วย ความหวาดกลัว กระทืบเท้าแรง ๆ ด้วยความโมโห “ พี่ ท่านจำ คำพูดของท่านวันนี้เอาไว้ด้วยนะ

นางจะกลับไปบอกท่านแม่ เมื่อถึงเวลาดูซิว่าท่านแม่จะจัดกา รกู้จื่อชีอย่างไร!

หลี่ชวนถึงจะไปมีความสามารถที่จะไปสนใจกู้อเนียนได้ อย่างไร สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจมองไปที่กู้ อชี นี่เป็นแม่ของเหมาต้านจริง ๆ หรอ?

คิดไม่ถึงเลยว่ากู้จื่อจะปกป้องครอบครัว เอ่ยปากไล่น้องสาว ของนางเอง? ต้องรู้ก่อนเลยว่า แต่ก่อนนั้นเวลาที่กู้อเนียนมาที่ บ้านเพื่อเอาของ เขาทนดูไม่ได้เอ่ยปากขึ้น ว่าอยู่คำสองคำ อชีก็อาละวาดคิดจะแยกทาง คิดในใจว่ายังมีเหมาต้าน เขาเอง อดทนได้ก็จะอดทน

ในตอนนั้นเหมาต้านเองเพิ่งจะลืมตาออกมาดูโลก เขา สามารถทำได้แค่เพียงโอนอ่อนผ่อนตามส่งของออกไปเพื่อ เป็นการขอโทษ เอาของที่ล่ามาได้ในบ้านส่งไปให้ทั้งหมด
กู้ซื้อไม่ได้รับรู้ถึงความคิดของเขา รีบเอาเนื้อกระต่ายวางใส่ ในจานจากนั้นยกให้เขา “เสร็จและ ท่านถือเอาเข้าไปกินพร้อม กับเหมาต้านตอนที่ร้อน ๆ แบบนี้แหละ”

ตัวเธอเองเดินตรงเข้าไปที่ห้องเลือกเสื้อผ้าตัวที่หนาที่สุดออก มา ถึงแม้ว่าตัวของเธอเองจะสงสารเด็กน้อยที่ทั้งร่างเล็กซูบผอม แบบนี้ แต่ว่าไม่ให้กินก็ไม่ได้

มองเห็นเพียงแค่เหมาต้าน ในตอนที่ถูกเอาเสื้อตัวหนาห่อเอา ไว้ทำหน้าตาด้วยความชอบอกชอบใจ กู้ชื่อก็รู้สึกร้อนผะผ่าวไป ทั่วทั้งจมูก

เสื้อผ้าอันน้อยนิดแบบนี้จริง ๆ แล้วก็บดบังลมหนาวอะไรไม่ได้ หรอก เหมาต้านเองก็หนาวจนชินแล้ว จะว่าไปเสื้อผ้าตัวหนา แบบนี้ก็ทำให้อุ่นขึ้นไม่น้อยเลยทีเดียว กัดฟันเข้าหน่อยก็ผ่านมัน ไปได้แล้ว

“พวกนี้เป็นอาหารค่ำทั้งหมดของพวกเราใช่ไหมคะ? “เหมา ต้านมองเห็นจานที่เต็มไปด้วยเนื้อสัตว์ ห้ามไม่ไหวที่จะกลืน น้ำลายลง

กู้จื่อ คีบเอาเนื้อชิ้นหนึ่งให้กับนาง “ใช่ รีบกินเสียสิ

ถึงแม้ว่าจะลองทำหมดทุกหนทางที่คิดได้ แต่เนื่องจากมีข้อ จำกัด รสชาติถึงยังมีกลิ่นสาบแรงอยู่

โดยปกติทั่วไปแล้วกู้จื่อซีเกลียดที่สุดก็คือรสชาติแบบนี้แหละ พอนั่งลงที่ข้างโต๊ะก็ทำปากเบ้ด้วยความไม่ชอบ
แต่พอมองเห็นทั้งเหมาต้านและหลี่ชวนถึงที่กินอย่างออกรส ออกชาติ เธอก็ต้องปลอบใจตัวเองขึ้น ช่างเถอะ อดทนเอาหน่อย รอให้คิดหาวิธีหาเงินได้แล้ว ตอนนั้นอยากจะกินอะไรก็จะได้ กิน!