ตอนที่ 1 คิดไม่ถึงเลยว่าข้ามภบมาแล้ว

“อย่างนั้นสะใภ้ของบ้านตระกูลหลียังกล้ากลับมาอีก

“ทว่าอันที่จริงนางไม่อยากกลับมาหรอก คนอื่นพากันหามนาง กลับมาดื้อ ๆ อยากจะเกาะติดแต่ก็เกาะไม่ได้ ”

“นี่มันเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดของบ้านตระกูลหลี่ คิดไม่ถึงเลย ว่าจะตบแต่งเอาผู้หญิงหลายใจขนาดนี้ ! ช่างหน้าอับอายเสีย จริง ๆ ! ”

ภายในกระท่อมทรุดโทรมผุพังตั้งอยู่ที่ตีนเขา หญิงร่าง บอบบางที่อยู่บนเตียงบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวด

เด็กหญิงที่นั่งสัปหงกอยู่ด้านข้างอายุอานามไม่น่าจะเกินสี่ถึง ห้าขวบ มองเห็นบนเตียงมีความเคลื่อนไหวขึ้น อย่างแรกคือรู้สึก ตกใจและรู้สึกยินดีไปพร้อม ๆ กัน ตามมาด้วยเขยิบตัวถอยหลัง หดตัวด้วยความตื่นกลัว

กู้จื่อชีกดลงที่บริเวณขมับค่อย ๆ นั่งลง

ช่วววว

ร่างกายทำไมเจ็บปวดได้ขนาดนี้ เหมือนกับถูกคนที่เข้าอย่าง แรงและทารุณแบบนั้น

“แม่….นแม่ ท่านฟื้นแล้วหรือ?

เด็กหญิงตัวน้อยหดตัวอยู่ที่มุมหลืบตัวสั่นเทาเอ่ยปากพูดขึ้นอันที่จริงนางไม่ได้อยากพูด แต่กลัวว่าอีกสักประเดี๋ยวท่านแม่จะ เอาคำว่า “ไม่กตัญญูรู้คุณมาเป็นข้ออ้างในการด่าว่าและตบตี

จื่อ เพียงแค่ปราดตามองมาที่นาง ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด อะไรขึ้น ศีรษะก็เหมือนกับถูกสับแยกออกจากกัน ปวดเสียจนเธอ ต้องกลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียง

ข้อมูลที่พรั่งพรูปะทุพากันหลั่งไหลเข้ามาในสมอง จื่อถึงจะ รู้ว่าที่ตัวเองอยู่มันคือที่ไหนกัน

เจ้าของร่างเดิมนี้มีนามว่าจื่อ แต่งงานให้กับนายพราน อีก ทั้งยังให้กำเนิดบุตรสาวคนหนึ่งออกมา น่าเสียดายที่เจ้าของร่าง คนเดิมกลับคิดว่าลูกสาวก็เหมือนของนอกกายสักวันก็ต้องกลับ กลายเป็นของคนอื่น จึงรู้สึกไม่ชอบเด็กคนนี้เป็นอย่างมาก โดย ทั่วไปก็มักจะตบตีดุด่าอยู่เสมอ ๆ

แต่ตอนนี้ร่างของเธอเจ็บปวดขนาดนี้ คงไม่ใช่ว่าถูกตบตี อย่างรุนแรงเข้าให้แล้วใช่ไหมนะ?

เจ้าของร่างไม่อยากจะร่วมชะตาความลำบากไปกับสามี คิด ไม่ถึงเลยว่าจะกล้าออกไปยั่วยวนให้ท่าบุตรชายของพ่อค้าใหญ่ เข้า ถูกคนอื่นพากันหัวเราะเยาะเย้ย อีกทั้งยังถูกพากันหามกลับ มาที่หมู่บ้าน เอาเรื่องที่นางก่อขึ้นไปนินทาต่อกันให้สนุกปาก

สวรรค์!

กู้จื่อเอามือกุมใบหน้าขึ้นด้วยความเจ็บปวด นี่เธอทะลุมา สวมอยู่ในร่างคนเลวทรามแบบนี้อย่างนั้นหรือ
ในห้วงเวลาของยุคสมัยนี้ การนอกใจก็จะต้องถูกทำโทษโดย การถูกจับยัดไว้ในสุ่มครอบหมูแล้วเอาไปลอยน้ำ สามีของนางผู้ นั้นคิดไม่ถึงเลยว่าจะยังเก็บนางเอาไว้ บางทีอาจจะเพราะรักจริง

“ท่านแม่ ท่าน………ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”ร่างบอบบาง ของเด็กน้อยเดินตรงเข้ามาที่เธออย่างละล้าละลัง จื่อถึงเพิ่งจะ เห็นว่าขาทั้งสองข้างของนางดูสั่นระรัว

เด็กคนนี้ทั้งผอมทั้งตัวเล็ก สวมใส่ไว้ด้วยชุดที่ทำจากผ้าเนื้อ กระด้างสีมอซอ ใบหน้าที่ใหญ่ราว ๆ ฝ่ามือ เต็มไปด้วยความ หวาดหวั่น อันที่จริงแล้วดวงตาคู่นั้นทั้งโตและเป็นประกาย ราวกับหมู่ดวงดาวที่ทอประกายแสงแบบนั้น

กู้ชื่อเงยหน้าขึ้น เพิ่งคิดว่าอยากจะให้ความสนใจนางแสดง ท่านใจดีด้วยสักหน่อย ก็มองเห็นเด็กน้อยถอยหลังหนีด้วยความ รวดเร็ว ล้มลงกับพื้นดังตั้ง

ท้องของเธอร้องโครกคราก ใบหน้าเป็นสีแดงเข้มอย่างห้าม ไม่ได้ คิดไปคิดมานี่เจ้าของร่างเดิมนอนอยู่บนเตียงมาราว ๆ สามวันได้ ในระหว่างนั้นก็พลอยอาศัยพวกซุปอาหารเหลวต่าง ๆ ที่ใช้ปะทังชีวิต ยังไม่ได้หิวโซตายไปเสียก่อนนับว่าดวงแข็งอยู่ มากจริง ๆ

ทว่าเด็กน้อย ทำท่าราวกับกำลังเผชิญหน้าอยู่กับปีศาจร้าย แบบนั้น “ท่านแม่ขอท่านอย่าได้โมโหไป ข้าจะไปทำอาหารให้ ท่านเดี๋ยวนี้นะคะ”
ท่าทางที่ดูว่านอนสอนง่ายและดูนุ่มนิ่มนั้นช่างไปสะกิดต่อม ของความเป็นแม่ของจื่อให้ปะทุขึ้น จนอยากที่จะกอดนางเอา ไว้แล้วหอมให้สักฟอดสองฟอด

จื่อ รีบส่งเสียงเรียกนางขึ้น เหมา……เหมาต้าน แม่ไปทำ เองก็ได้จ๊ะ!

เด็กอายุน้อยขนาดนี้ในสมัยห้วงเวลาของเธอนั้นยังนับว่าเป็น ตัวป่วนจอมวายร้ายดี ๆ นี่เอง!

เพียงแต่ว่า เหมาต้านชื่อนี้ทำให้จื่อรู้สึกหมดคำพูดจริง ๆ

ในชนบทเป็นสังคมแบบปิดมีความเชื่อว่าชื่อที่น่าเกลียดไม่น่า ฟังแบบนี้แหละจะทำให้เด็กเลี้ยงง่ายอยู่ในโอวาท จึงเป็นเหตุ ทำให้เด็กพวกนี้ไม่ได้มีชื่อเสียงเรียงนามที่เหมาะสมกับตัวเองกัน เลยสักคน

ทั่วทุกมุมของบ้านสกปรกเลอะเทอะ รวมทั้งตัวเธอเองด้วย

กู้อพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะอดทนต่อความแสบไส้แบบนี้ ตั้งใจว่าจะออกไปข้างนอกจัดแจงตัวเองให้สะอาดเรียบร้อยก่อน ค่อยไปทําอาหาร

ดีที่ว่าอ่างใส่น้ำที่อยู่ด้านนอกยังมีน้ำเต็ม ไม่จำเป็นต้องให้ เธอไปแบก เพียงแต่ว่าเมื่อกู้ชื่อก้มหน้าลม ก็ตะลึงงันแน่นิ่งใน ทันที

หญิงสาวที่ปรากฏอยู่ด้านบนพื้นผิวน้ำ ใบหน้าด้านข้างมีรอย แผลเป็น เป็นรูปกากบาท ดูไปแล้วช่างน่าเกลียดน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง ร่างกายซูบผอมไม่มีเนื้อหนัง ราวกับโครงกระดูกดี ๆ นี่เอง

กู้จื่ออีกนิดเดียวก็อยากจะตะโกนกรีดร้องออกมา หญิงที่น่า เกลียดคนนี้คือใครกัน!

ทว่าจากปลายหางตามองเห็นเหมาบ้านที่ติดตามเธอมาด้วย ท่าทีระมัดระวัง จื่อซือดใจไม่ให้ร่ำร้องโอดครวญออกมา แล้ว พยายามกล้ำกลืนมันกลับไป

เธอพยายามเรียกคืนความทรงจำ เดินไปอยู่ที่เบื้องหน้าของ โองใส่ข้าวสาร ด้านในมีเพียงข้าวที่หลงเหลือติดอยู่แค่ก้นของ โอ่ง

กู้จื่อซีเกือบที่จะอดรนทนไม่ไหวร้องไห้ขึ้นอย่างเจ็บปวด บ้าน หลังนี้จริง ๆ ยากจนแค่ไหนกันนะเนี่ย !

เธอพอจะเข้าใจคร่าว ๆ แล้วว่าทำไมเจ้าของร่างเดิมถึงได้ซูบ ผอมขนาดนั้น

เหมาต้านที่อยู่ข้างกายส่งเสียงเตือนขึ้นเบา ๆ “ท่านแม่คะ ข้าวสาวนั้นเอาไว้กินตอนช่วงตรุษจีนนะคะ”

บ้านยากจนข้นแค้น มีเพียงแค่ในช่วงตอนตรุษจีนเท่านั้นที่จะ ได้กินดีขึ้นมาหน่อย เหมาต้านยังเป็นเพียงแค่เด็กน้อยเท่านั้น ความปรารถนาที่มีต่ออาหารนั้นยังสามารถเอาชนะความกลัวที่มี ต่อมารดาได้

เห็นได้ชัดเลยว่า ข้าวสาวอันน้อยนิดขนาดนี้มีเพียงแค่ไว้ดู แต่ไม่สามารถเอามากินได้

กู้จื่อซีสูดลมหายใจลึก ๆ เชือกหนึ่ง พยายามอย่างยิ่งที่จะยิ้ม ออกมาด้วยความใจดี “แม่รู้จ๊ะ แม่ก็แค่อยากจะดู กลัวว่าหนูมัน จะมาแอบกินเข้าให้นะ

เธอเก็บงำความเจ็บปวดใจเอาไว้แล้วปิดโอ่งข้าวลง เดินหา ของในห้องครัวต่อไป ในที่สุดก็หาเจอเพียงแค่เศษผักที่ยังหลง เหลืออยู่

เธอหยิบผักออกมาล้างน้ำที่เย็นเป็นน้ำแข็งในช่วงกลางฤดู หนาวทำให้เธอสั่นสะท้านขึ้น

กู้จื่อเติบโตมาในเมือง ให้มาจุดไฟก่อฟื้นแบบนี้ช่างเป็น อุปสรรคอันใหญ่หลวง มิหนำซ้ำในห้วงสมัยที่แม้กระทั่งไม้ขีด ไม่มีให้เห็นแล้วด้วยซ้ำ พยายามด้วยความลำบากอย่างยิ่งยวด อยู่เป็นเวลานาน กระทั่งประกายไฟเล็ก ๆ ก็ไม่มีให้เห็น เหมา ต้านจึงเข้ามาช่วยเธอก่อไฟขึ้น

กู้จื่อรู้ตัวขึ้นต่อมาก็เอ่ยปากขึ้นชม “เหมาต้านเจ้าช่างเยี่ยม ยอดจริง ๆ ”

นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เหมาต้านได้ยินคำชมจากปากของแม่ อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้น แต่ก็ยังยิ้มด้วยความเขินอาย

กู้จื่อซีมองท่าทางแบบนั้นจนในใจอ่อนไหวยวบยาบขึ้น แอบ ด่าเจ้าของร่างเดิมอยู่ในใจเงียบ ๆ เด็กที่ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ เลี้ยงเสียจนกลายเป็นอะไรไปแล้วไม่รู้
กู้จื่อ หาในครัวโดยรอบ นอกจากกระป๋องใส่เกลือที่มีเกลือ หลงเหลืออยู่เพียงแค่ก้นกระป๋องแล้ว ก็ไม่พบอย่างอื่น

น้ำซุปต้มผักเติมเกลือหน่อยก็อร่อยอยู่หรอก

กู้จื่อซีได้แต่ปลอบใจตัวเองแบบนี้ ก็แค่ว่าตอนที่ซดน้ำซุปบีบ จมูกเอาไว้ เหมือนกับตอนที่กินยาจีนเข้าไปแบบนั้น

เธอดูเหมาต้านที่ซดน้ำแกงด้วยท่าทีที่เอร็ดอร่อย ก็คิดอยาก จะยกมือลูบเข้าที่ผมของนางเบา ๆ มือยกมาได้เพียงครึ่งหนึ่ง เท่านั้น จากสายตาก็มองเห็นเส้นผมที่มันปลาบ แล้วก็หดมือลง ด้วยท่าทีดูเก้ ๆ กัง ๆ

เธอชอบเด็กน้อย แต่จะยิ่งชอบมากขึ้นก็คือเด็กน้อยที่ดูสะอาด สะอ้าน