ตอนที่3 สัมผัสมือ ใช้ได้

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

นอนน่อนที่นั่งอยู่บนหัวนอนสะดุ้งตื่น

ถึงสังเกตเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว

เมื่อคืนเงินถึงเซียวไม่ได้กลับมา

ในใจเธอผ่อนคลายลงหน่อย แต่ก็หน่วงเล็กน้อย

ความรู้สึกนี้ก็เหมือนกับมีมืดแขวนไว้เหนือหัว ไม่ตัดลงมาสัก ที่ทําให้เธออกสั่นขวัญหายอยู่เสมอ

มู่นอนนอนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จลงชั้นล่าง ก็มีบอดี้การ์ดพอเธอ

ไปห้องอาหาร

ห้องอาหารกับห้องครัวห่างกันไม่ไกล พอเธอเข้าไป ก็เห็นคน รูปร่างใหญ่โตคนหนึ่งถืออาหารเช้าเดินออกมาจากห้องครัว พอดี

หลังจากเห็นชัดว่าผู้ชายคนนั้นคือเฉินเจียฉัน เธออยากจะหัน หลังเดินออกไปเลย แต่นึกไม่ถึงว่าผู้ชายจะเรียกออกมาว่า “พี่ สะใภ้ อรุณสวัสดิ์”

เสียงของเขาน่าฟัง แต่กลับมีความเจ้าชู้มาก
บอดี้การ์ดข้างๆกระตุกไหล่ นี้คุณชายเล่นคอสเพลย์กับคุณผู้ หญิงอยู่เหรอ?

นอนน่อนเห็นเขาแล้วรู้สึกเอือมระอามาก ไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้อง

คนน้อง ไม่รู้ว่าทำอะไรที่บ้านลูกพี่ลูกน้องคนพี่ทุกวัน

“สวัสดีตอนเช้า”เธอดันแว่นลง พูดเสียงแข็งจบ ก็หันหัวมอง บอดี้การ์ตข้างหลัง”คุณชายพวกเธอไม่อยู่ที่นี่เหรอ?”

บอดี้การ์ดมองเฉินถึงเซียวที่ไม่มีอารมณ์ใดๆอย่างระมัดระวัง ฝืนใจลืมตาพูดโกหก”ช่วงนี้คุณชายไม่ค่อยสบาย คนอยู่ที่โรง พยาบาล”

ก่อนนอนดูเผินๆเหมือนโง่ แค่เพราะว่าถูกยับยั้งไม่ให้แย่ง นพี่ชายพี่สาวมาตั้งแต่เด็ก เลยต้องซ่อนศักยภาพที่แท้จริงของ ตัวเองเอาไว้

คำโกหกที่ไม่ได้เรื่องมากของบอดี้การ์ด หลอกเธอไม่ได้อยู่

แล้ว

แต่เธอก็ยังพยักหน้าแสดงความเข้าใจ”อ๋อ งั้นฉันไปเยี่ยมเขา ได้ไหม?”

“ช่วงนี้ไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่”บอดี้การ์ดพูดโกหกด้วย ความหวังดีต่อไป

ดูเหมือนเฉินถึงเซียวไม่ชอบเธอมาก ขนาดเจอยังไม่อยากเจอ เธอเลย

เฉินถึงเซียวเอาอาหารเช้าตั้งไว้บนโต๊ะ น้ำเสียงเรียบ”กินอาหารเช้าเถอะ”

ตอนนอนน่อนลงมา ก็สังเกตเห็นว่าในบ้านพักตากอากาศ ไม่มีคนใช้ ดังนั้นอาหารเช้านี้เขาเป็นคนทำ

“ทําไม กลัวฉันใส่ยา?” เฉินถึงเซียวโน้มตัวเข้าใกล้เธอ ในตา มีความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เห็นแล้วรู้สึกกลัว นอนนอนถอยหลังครึ่งก้าว โดยไม่ได้ตั้งใจ”ขอบคุณอาหารเช้า ของเธอ แต่ว่าฉันไม่หิว”

เธอพูดจบ ก็หันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เธอเห็นบอดี้การ์ดที่ไปรับเธอมาเมื่อวาน ในห้องโถง”รบกวน เธอส่งฉันกลับไปได้ไหม?ฉันจะกลับตระกูลเอาของสักนิด”

ตอนมาเมื่อวาน เธอไม่ได้พกอะไรมาเลย ต้องกลับไปเอา เสื้อผ้าของต่างๆสักนิด ตอนมาเธอสังเกตเห็นว่า บ้านพักตาก

อากาศนี้อยู่ครึ่งหนึ่งของภูเขา จะลงไปต้องผ่านถนนวงแหวน

ไกลมาก

บอดี้การ์ดไม่ได้ตอบเธอทันที แต่มองไปทางด้านหลังของเธอ เธอหันหลังกลับ ก็เห็นเฉินเจียฉันไม่รู้ว่าตามออกมาตอนไหน

เขาเอามือทั้งสองข้างสอดไว้ในกระเป๋าเสื้อสูท เดินมาช้าๆไม่ รีบ”พี่สะใภ้จะกลับบ้านเอาของ? ให้ฉันไปส่งก็ได้ รบกวนคนอื่น ทำไม?”

พูดจบ แขนของเขาก็โอบไหล่เธอ
นอนนอนสะบัดมือของเขาออกอย่างรังเกียจ”ไม่ต้อง”

เธอไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้เมื่อวานยังพูดว่าเธอน่าเกลียด ทำไม

วันนี้ถึงตามติดเธอแบบนี้ได้ “คุณหญิง ให้คุณ………ชายลูกพี่ลูกน้องไปส่งเถอะ” บอดี้

การ์ดข้างๆพูดออกมาทันเวลา

สุดท้าย ก็ให้เฉินเจียฉินส่งนอนน่อนกลับตระกูลมู่

เพราะว่า เขาพูดข้างหูเธอว่าร่างกายของพี่สะใภ้สัมผัสมือ ใช้ได้ทีเดียว……”

เธอกลัวเขาจะทำเรื่องเส้นอีก เลยต้องขึ้นรถไปกับใคร ภายในรถที่เงียบ นอนนอนดึงเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น มองข้าง หน้าไม่วอกแว่ก

ไม่มีสายตาพอที่จะมองเฉินเจียฉันเลย

เฉินถึงเซียวเห็นเธอแบบนี้ ในตาดำมีความน่าสนใจแวบผ่าน เจ้าสาวคนนี้น่าขี้เหร่ไปหน่อย แต่เป็นคนซื่อตรงดี

จริงๆเมื่อวานเขาแค่จะหยอกหล่อน แต่การตอบสนองของ หล่อนน่าสนุกมาก ทำให้เขาอยากเล่นเกมนี้ต่อ