ตอนที่ 13 ฉันจน

มู่นอนนอนสตั้นไปชั่วครู่ ถึงรู้สึกตัว เจ้าของเสียงนี้คือเฉินเจียน “ทำไมเธอยังไม่ไป

ที่ตอบเธอ คือเสียงตัดสาย

เธอมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสาย นั่งยองๆกุมหัวอย่างหงุดหงิด ทำไมทุกๆคนถึงต้องมาทำให้เธอลำบากในใจกันนะ? เซียวเหอกับมู่ลี่เหยียนให้กำเนิดเธอออกมา แต่กลับไม่เคย รักเธอ

เธอถูกบังคับแต่งเข้าตระกูลเฉิน เฉินถึงเซียวเกลียดจนไม่ อยากเจอเธอ

เธอไม่อยากสร้างปัญหา แต่เฉินเจียฉันกลับยุ่งกับเธอ

แต่ว่า ถ้าเกิดไม่สนใจเฉินเจียฉิน เขาจะไปบอกกับเฉินถึงเซียว จริงๆหรือเปล่าว่า เธออ่อยเขา

พอนึกถึงข้อนี้ มู่นอนนอนก็หายใจเข้าลึกๆแล้วลุกขึ้นมา

ถึงแม้เธอจะใช้เรื่องแบบนี้มาข่มขู่เซียวเหอกับมหวั่น แต่ถ้า สมมุติเฉินเจียฉันพูดบ้าๆจริงๆ ตระกูลเฉินไม่สนถูกผิด ยังไงก็ ต้องเสียสละเธอเพื่อรักษาชื่อเสียงตระกูลเฉินอยู่แล้ว
นอนนอนไม่ได้ไปห่ออาหารพวกนั้นกลับมาอย่างที่เฉินเจีย ฉันบอก แต่ไปซื้อวัตถุดิบที่ตลาดกลับไป

เธอเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นรูปร่างใหญ่โตของเฉินเจียฉันอยู่ที่

โซฟาขนาดเล็กสําหรับคนเดียว

ผู้ชายที่หล่อสง่าเอียงหัวพิงโซฟา ขายาวสองข้างทับด้วยกัน รักษาท่าทีที่สบายอิสระไว้ ถ้าไม่ใช่สีหน้าของเขาขาวซีดเกินไป สีหน้านิ่งเงียบแบบนี้ มองไม่ออกว่าเขาเพิ่งถูกยิงมาเลย

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขายังคงดูเหมือนไม่เข้ากับห้องเดียวขนาด เล็กที่แคบของเธอ

ยังไงก็เป็นคุณชายตระกูลร่ำรวยที่ถูกโอ๋มาจนโต ถึงแม้ศีล ธรรมแย่ไปนิด แต่ความสูงศักดิ์สง่างามซ่อนไว้ไม่ได้อยู่แล้ว เธอเอาผักในมือตั้งไว้ข้างๆ ก้มลงเปลี่ยนรองเท้า

จู่ๆกลิ่นไอความเยือกเย็นเข้ามาใกล้

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างแรง ก็เห็นผู้ชายที่ก่อนหน้านี้ยังเห็นนั่งพิง โซฟาอยู่ ไม่รู้เดินมาตรงหน้าเธอเมื่อไหร่ กำลังก้มหน้าสำรวจผัก ที่เธอเอากลับมา

เฉินถึงเซียวเห็นผักที่หล่อนซื้อชัดๆ ยักคิ้วมองหล่อน”นี่คือ อาหารที่เธอห่อกลับมา?”

มู่นอนนอนเปลี่ยนรองเท้าเสร็จแล้ว หันหลังกลับหยิบผัก พูด เบาๆ”ห่ออาหารสุกแพงเกินไป ฉันจน”
เฉินถึงเซียวประเมินเสื้อที่หล่อนใส่ ดูแล้วถูกมากเก่ามาก

จริงๆ

เจ้าสาวของเขา ช่าง……..โทรมจริงๆ

ก่อนนอนก็ไม่ใส่ใจความคิดเห็นของเขา หยิบผักไปห้องครัว ขนาดเล็กที่กั้นอยู่

1ชั่วโมงผ่านไป ก่อนนอนยกอาหารที่ทำเสร็จแล้วออกมา

เฉินถึงเซียววางโทรศัพท์ลงมองหล่อน สายตาตกลงบน อาหารที่หล่อนทํา

หน้าตาอาหารดูดีมาก ดูเหมือนจะจืด เป็นอาหารที่เหมาะกับ คนป่วย

นอนนอนตักข้าวตั้งไว้ตรงหน้าเขา ไม่ต้องสนเขาอีกเลย

ชาเลืองอย่างไม่ตั้งใจ เธอสังเกตเห็น หลังจากเฉินเจียฉันกิน อาหารไปไม่กี่คำ จู่ๆสีหน้าหมองลง อารมณ์มีความอึมครึมเล็ก

น้อย

มู่นอนน่อนใจเต้นแรง

เป็นอะไรไป?

อาหารที่เธอทำทำให้คุณชายไม่พอใจ

เฉินถึงเซียววางตะเกียบลงด้วยสีหน้าที่หม่นหมอง ลึกขึ้นเดิน ออกไปข้างนอก
ก้าวเท้าอย่างสุขุม ไม่เห็นมีความอ่อนแอ

ท่าทางจุ้ยข้าวด้วยตะเกียบของน่นอนน่อนหยุดไปพักหนึ่ง แต่ ก็ไม่ได้ตามออกไป

ข้างนอก

เฉินถึงเซียวล้วงกระเป๋าหาบุหรี่อย่าง หงุดหงิด ล้วงตั้งนานเพิ่ง นึกขึ้นได้ไม่มีบุหรี่

รสชาติที่คุ้นเคยเมื่อกี้ ทำให้เขานึกถึงแม่

แม่ที่อ่อนโยนสง่างามถึงแม้จะมาจากตระกูลที่เสียงโด่งดัง แต่ กลับเป็นกุลสตรีอ่อนโยน ชอบทําอาหาร

แต่ว่า สุดท้ายกลับ…….

เขานึกถึงห้องใต้ดินที่เปียกชื้นสกปรกนั้น กำหมัดแน่นค่อยไป ที่กำแพง มีเสียง”ปัง”ออกมาดังๆ

ขนาดนอนน่อนที่นั่งกินข้าวในห้องยังได้ยินเสียงนี้

นอนน่อนลังเลสักแปป ยังคงไม่วางใจ วางตะเกียบลงเปิด ประตูออกไป”เป็นอะไร?เกิดอะไรขึ้น?