ตอนที่10 ใช้หล่อนเป็นกระดานโดดน้ำ

วันรุ่งขึ้น

นอนนอนถูกเสียงเตือนของโทรศัพท์ปลุกขึ้นมา

เพื่อให้สอดคล้องกับการจัดวางที่เฉยแล้ว ตอนที่ทุกๆคนรอบ ตัวต่างก็ใช้สมาร์ตโฟนที่ภายนอกสวยงามแล้วยังมีคุณสมบัติ ครบถ้วน หล่อนยังคงใช้โทรศัพท์เก่าแก่แบบที่ใช้โทรศัพท์และ ส่งข้อความได้อย่างเดียว

หยิบโทรศัพท์มา มองดูผู้ติดต่อบนหน้าจอ สมองของหล่อนตื่น ขึ้นมาทันที

หล่อนสตั้นชั่วครู่ แล้วรับสาย”พ่อ”

เสียงมู่ลี่เหยียนเข้มงวดเช่นเคย”เมื่อวานเธอกลับบ้าน? ใครส่ง

เธอกลับไป?”

คนเป็นพ่อโทรหาลูกสาวที่เพิ่งแต่งงานไป กลับถามคำถามที่ ไม่สําคัญอะไรเลย มู่นอนน่อนรู้สึกผิดหวัง

ปกติ มู่ลี่เหยียนไม่ค่อยโทรหาเธอ จู่ๆเขาก็โทรมาถามแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะให้นอนนอนสงสัยเจตนาของเขา

แต่เธอก็พูดตามความจริง”เป็นลูกพี่ลูกน้องของเฉินถึงเซียว”

มู่ลี่เหยียนที่อยู่ฝั่งนั้นเงียบไปชั่วครู่ แล้วพูดว่า”มีเวลา พาพี่ สาวเธอไปเวียนตระกูลเฉิน มีหนุ่มที่เหมาะสมก็แนะนำให้หล่อนสักหน่อย ให้หล่อนหาเพื่อนใหม่สักสองสามคน”

ความหมายของคําที่เขาพูด ก่อนนอนเข้าใจแล้ว

เมื่อวานหลังจากที่เธอออกจากบ้านพักตากอากาศแล้วเฉิน เจียฉันกับมูหวั่นน่าจะเจอหน้ากัน

มู่หวั่นขี้มีความเป็นไปได้ที่จะชอบเฉินเจียฉินแล้ว ดังนั้นอยาก

ให้เธอชักนําให้พวกเขา”

ลูกคิดรางแก้วที่พวกเขาสองพ่อลูกวางไว้ดีจังเลย

จริงๆแล้วคือการหมั้นที่เฉินถึงเซียวกับมหวั่นหมั้นไว้ แต่ สุดท้ายกลับเป็นเธอที่แต่งกับเฉินถึงเซียว

หลังจากนั้น พวกเขาก็จะใช้หล่อนเป็นกระดานโดดน้ำ ให้ หวั่น หาผู้ชายดีเด่นในตระกูลเฉินมาเป็นสามี

ทั้งเมืองเซี่ยงไฮ้ใครไม่รู้ ตระกูลเฉินนอกจากเฉินถึงเซียว ลูกพี่ ลูกน้องพวกนั้นของเขาแต่ละคนเป็นคนเก่ง โดดเด่นมากมายใน ตามนอนน่อนมีความเยาะเย้ยตนเอง หวั่นคือลูกสาวแท้ๆของ มู่ลี่เหยียน รีว่าเธอไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงลำเอียงขนาดนี้ได้

นอนน่อนทนความน้อยใจไว้ พยายามทำให้เสียงเสียบ นิ่ง”ฉันก็อยากจะพาพี่สาวไปเวียนตระกูลเฉินนะ แต่ว่า จนถึง ตอนนี้ฉันก็ยังไม่เห็นเป็นถึงเซียวเลย”

มู่ลี่เหยียนได้ยิน ขนาดหน้าของหล่อนเฉินถึงเซียวก็ยังไม่เจอโมโหขึ้นมาทันที

“ขนาดสามีก็ยังไม่เจอหน้า ใช้งานแค่นี้ก็ไม่ได้ เธอยังมีหน้า กลับบ้าน!”

นอนนอนเสียใจ กลั้นน้ำตาไว้ น้ำเสียงไม่ต่างจากปกติ เธอ เอาพี่สาวส่งไปตระกูลเฉิน

ไม่แน่เงินถึงเซียวก็ยอมเจอหล่อนแล้ว ฉันเป็นของปลอม เขา จะเจอฉันทําไม?”

เงินถึงเซียวที่ออกมาจากห้องอาบน้ำได้ยินหล่อนพูดประโยค

นี้พอดี

หล่อนนั่งบนเตียง ผมที่น่าสนิทปิดถึงเอว นิ้วมือที่ถือโทรศัพท์ ออกแรงมากเกินไปจนเห็นเส้นเลือดสีเขียวนูนขึ้น ในดวงตาใส เต็มไปด้วยน้ำตา กลับไม่ไหลออกมาอย่างเข้มแข็ง ร่างที่อ่อนแอ ดูแล้วน่าสงสาร

เฉินถิงเซียวหรี่ตาดำ สังเกตเห็นว่าเจ้าสาวคนนี้ยิ่งดูยิ่งสบาย ตาจริงๆ

ไม่รู้ว่าโทรศัพท์ฝั่งนั้นพูดอะไรอีก สีหน้ามนอนน่อนขาวซีด ไม่ ได้พูดอะไรและไม่ได้วางสาย

เฉินถิงเซียวเดินไปเลย แย่งโทรศัพท์ในมือหล่อนมา วางสาย ซะเลย

เหอะ คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้ยังใช้โทรศัพท์แบบนี้อยู่อีก
หลังจากนั้น เขาก้มหน้ามองนอนน่อน น้ำเสียงเย็นซาฟังไม่ อารมณ์ไม่ออก”ไม่อยากฟัง ไม่ฟังก็ได้แล้ว”

นอนน่อนรีบเงยหน้าขึ้น ในตายังเก็บน้ำตาไว้ แต่รู้สึกข้าง

หน้าเบลอๆ มองหน้าเขาไม่ชัดเลย

แต่ที่น่าแปลกใจ หล่อนฟังคำพูดที่เขาพูดออกมามีความ ปลอบใจเล็กน้อย

แต่วินาทีต่อไป หล่อนเบิกตาโตกว้าง”ฉันอยู่บนเตียงได้ไง?” หล่อนเอาเตียงให้ผู้ชายที่บาดเจ็บ เมื่อคืนหล่อนนอนอยู่บน โซฟานะ!”

“เธอละเมอปีนขึ้นไปเอง”เฉินถึงเซียวพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก็เดินมาข้างเตียง นอนลงข้างๆ หล่อน