ตอนที่ 9 อยากแตะหล่อน

นอนน่อนที่ใส่ยาให้เขา ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ อ่อนโยนจนทำ ให้เฉินถึงเซียวประทับใจเล็กน้อย

แล้วก็ อยากจะแตะหล่อนหน่อย

หล่อนคือภรรยาของเขา จะทำอะไรก็ทำได้อยู่แล้ว แต่สำหรับก่อนนอน เขาคือเฉินเจียฉัน คือลูกพี่ลูกน้องของ เฉินถิงเซียว

เขาแต๊ะอั้งหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่า จูบหล่อน ไกลเกินกวิน ขอบเขตที่หล่อนจะรับได้

นอนน่อนผลักเขาออกอย่างแรง ถอยหลังรัวๆ ออกห่างเขา

ให้ไกล พูดด้วยสีหน้าเย็นซา” เฉินเจียฉัน ฉันคือพี่สะใภ้เธอ

กรุณาให้เกียรติหน่อย!!

หลังจากผ่านเรื่องที่เอากระสุนออกเมื่อกี้ ทำให้เธอไม่ค่อยเก

ลียดเฉินเจียฉินแล้ว

แต่ไม่คิดว่าเขายังคงบังอาจขนาดนี้

เฉินถึงเซียวถริมฝีปากตัวเองเหมือนอยากจะลิ้มลองอีกครั้ง น้ำเสียงน่าฟังมีความปั่นเล็กน้อย”พี่สะใภ้ เธออยู่กับลูกพี่สาว น้องก็แค่เป็นหม้ายไปตลอดชีวิตเท่านั้น ไม่ลองพิจารณาฉันบ้าง เหรอ?”
นอนน่อนปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา ไม่พิจารณา

หน้าตาใสซื่อ บวกกับการแต่งกายเซอร์ๆ เหมือนกับยายแก่ ไม่มีอะไรที่ทำให้คนหวั่นไหวได้เลย

แต่เฉินถึงเซียวกลับรู้สึกว่าท่าทางแบบนี้ของผู้ก่อนนอนมีชีวิต ชีวามาก

นอนน่อนรู้สึกว่าตัวเองจะทำเฉยอีกไม่ได้ แบบนี้ได้แต่จะทำ ให้เฉินเจียฉินยิ่งทําตามอำเภอใจ

“เธอโทรหาคนมารับเธอกลับไปเถอะ ไม่งั้นฉันจะโทรศัพท์

เรียกรถพยาบาล ถึงเวลานั้น คนอื่นก็จะรู้ว่าเธอถูกยิง”

น้ำเสียงของหล่อนอ่อนเล็กน้อย ถึงแม้จะเป็นการพูดขู่ แต่ไม่มี แรงข่มขวัญเลยสักนิด

เฉินถึงเซียวชำเลืองมองหล่อน ทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน

หลับตาพักผ่อนเลย

มู่นอนน่อน”…..”

หล่อนกัดปาก มองดูสีหน้าที่ขาวซีดเหมือนกระดาษของเขา จะ ปลุกเขาให้ตื่นไล่เขาไปก็ทำไม่ลง

ถือโอกาสช่องว่างตอนพักผ่อนของเฉินเจียฉิน นอนน่อนไป

ตลาด

ถึงแม้เธอจะมีนามเป็นคุณหนูสามของ ตระกูลมู่ แต่กลับไม่มี ดวงของคุณหนูเลย เวลาส่วนใหญ่ป่วยแล้วไม่มีใครสน หิวแล้วไม่มีใครถาม เจ็บแล้วกัดฟันอดทนเอง

เพราะฉะนั้น ทักษะการเอาตัวรอดของหล่อนสูงมาก

ถึงจะเกลียดเฉินเจียฉันแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถฝ่าฝืนความ เสี่ยงที่เขาอาจจะตายในที่ของเธอแล้วไม่สนใจเขา

เธอใช้ชีวิตอย่างตั้งใจมากและจริงจังมาก ไม่อยากเผชิญกับ

ชีวิตคน และไม่อยากฝังไว้ข้างเขา

ดังนั้น หล่อนยังคงต้มแกงให้เขาอย่างฝืนใจ

ก่อนจะมืดลง มู่นอนนอนปลุกเฉินเจียฉิน

“เธอหิวไหม?ฉันต้มแกงไว้ เธอจะกินหน่อยไหม?”หล่อนยืนอยู่ ที่ๆห่างเขาสองก้าว กลัวว่าเขาจะทำการกระทำที่บังอาจอีก พูด ออกมาคํานึงอย่างกับว่าตัวอักษรมีค่าดั่งทอง”เอา”

เฉินถึงเซียวเงยหน้ามองหล่อน

นอนนอนตักแกงมาให้ ตั้งไว้บนโต๊ะหน้าเตียงของเขา แล้ว

ถอยออกไปไกลๆ

แต่ห้องเดี่ยวขนาดเล็กของเธอเล็กเกินไปจริงๆ

นอกจากห้องครัวเล็กกั้นกับห้องน้ำ เตียงกว้าง1เมตรครั้ง โต๊ะ เล็กพับหนึ่งอัน โซฟาเล็กสำหรับหนึ่งคน ชั้นวางหนังสือครึ่งใหม่ ไม่เก่า…….ของธรรมดาไม่กี่อย่างก็ยึดพื้นที่ครึ่งใหญ่ของห้องแล้ว

ไม่ว่าหล่อนไปไกลแค่ไหน ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากขอบเขตสายตาของเฉินถึงเซียวได้

เฉินถึงเซียวมองหล่อน ค่อยๆยึดตัวตรง แล้วดึงผ้าห่มออก ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เผยอกที่มีผ้าพันแผลเปื้อนเลือดไว้ เอ่ยปาก อย่างไม่สนใจใยดีบาดแผลเปิดออกแล้ว”

น้ำเสียงไม่แคร์นั้น พูดเหมือนกับว่าบาดแผลบนตัวนี้ไม่ใช่ ความตายและชีวิตของเขา แต่กำลังพูดถึงเรื่องของคนอื่นอยู่

มู่นอนนอนไม่อยากยุ่งกับเขา แต่ก็ไม่น่าดู

ได้แต่เดินไปช้าๆ มือหนึ่งถือถ้วยแกงขึ้น อีกมือถือช้อนตักแกง ยื่นไปข้างปากเขา

ครั้งนี้เฉินถึงเซียวไม่พูดอะไรอีก หลับตาลง กลืนแกงที่หล่อน ป้อนเขาทีละค่า

ในห้องที่เล็กเงียบสงบมาก มีแค่เสียงซ้อนแตะกับขอบถ้วย

เบาๆ ความไม่ชัดเจนไร้คำพูดก็แพร่กระจายออกมาแบบนี้