ตอนที่ 7 เธอช่วยฉันเอาออก

เฉินถึงเซียวก็ไม่คิดว่าจะเจอมนอนนอนที่นี่ได้ คนที่เขาตามหามาถึงที่นี่ แต่ไม่คิดว่ากลับถูกจู่โจมกลับ

บ้านช่องที่นี่แออัด พื้นที่ซับซ้อน เขาแยกทิศทางไม่ออกเลย เดิมทีคิดว่าจะจับคนพาเขาออกจากที่นี่ แต่กลับไม่คิดว่าจะเจ อยู่น่อนนอนได้

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนเวลาเห็นใบหน้าซื่อๆของมู่น่อนนอน ภายในใจของเขาเกิดความไว้วางใจแปลกๆออกมา

เขาเก็บปืนไว้ ดวงตาที่เศร้าโศกจ้องหล่อนตรงๆ น้ำเสียงทุ้ม และเยือกเย็น เธอทำอะไรที่นี่?”

“ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ “น่อนนอนตกใจปืนในมือของเขา พูดความ

จริงอย่างเชื่อฟัง

ในตาเฉินถิงเซียวมีความประหลาดใจ ลมู่ อาศัยอยู่ในที่แบบนี้? คุณหนูสามของตระกู

แต่เขากลับสภาพเดิมอย่างไว พูดออกคำสั่ง “พาฉันไปที่เธอ อยู่ซะ”

“ไม่ได้” ให้เธอพาผู้ชายคนนี้ไปที่เธออยู่ เอาปืนมายิงเธอยัง ถึงใจกว่าอีก

“เหอะ”เฉินถิงเซียวคิดไว้อยู่แล้วว่าหล่อนจะมีการตอบสนองแบบนี้ ยิ้มเยาะเย้ย น้ำเสียงทุ้มเหมือนปีศาจ”อยากให้ฉัน บอกกับลูกพี่ลูกน้องว่าเธออ่อยฉัน?”

ข่มขู่เธออีกแล้ว!

นอนน่อนกำมือทั้งสองแน่น โกรธจนหน้าแดง ไม่มีทางทำ อะไรผู้ชายหน้าด้านคนนี้ได้เลย

สุดท้าย เธอหันหลังเดินไปทางที่มาเธอตามฉันมา

เวลาการพูดคุยของทั้งสองคน ก็แค่ครึ่งนาที

พอพวกเขาไป ผู้ชายเสื้อดำสองคนก็ตามขึ้นมา

เฉินถึงเซียวได้ยินเสียงฝีเท้าเดิน พาน่อนนอนแวบเข้าซอย หนึ่งอย่างตื่นตัว หาห้องอะไรก็ได้เข้าไป

รอสองคนนั้นออกไป เขาถึงพาก่อนนอนออกมา

ในใจก่อนนอนตื่นเต้นจะตายไป เธอไม่รู้เฉินเจียฉินกวนใคร มา แต่เธอก็รู้ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะถามมาก

ทั้งสองรีบกลับห้องเดี่ยวขนาดเล็กของผู้ก่อนนอน

นอนน่อนยืนอยู่หน้าประตูกวาดมองรอบๆเหมือนโจร ถึงจะ ถอยกลับเข้าห้อง

“เธอยังไง……”

เธอปิดประตู หันหลังกลับจะถามเฉินเจียฉินกวนใครมาประโยคหลังยังไม่ทันพูด ก็เห็นรูปร่างสูงใหญ่ของเขาล้มลงไป

“เธอเป็นอะไร?”สีหน้าก่อนนอนเปลี่ยนไป รีบเข้าไปพยุงเขา

แต่เฉินถึงเซียวรูปร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อแน่นทั้งตัว เธอแขน ขาเล็ก ไม่เพียงแต่พยุงเขาไม่ขึ้นเท่านั้น มือยังเปื้อนเลือด

เธอถึงจะสังเกตเห็นสีหน้าของเฉินเจียฉินขาวซีดเหมือน กระดาษ เนื่องจากเขาใส่เสื้อผ้าสีดำทั้งตัว ดังนั้นเปื้อนเลือด มองไม่ออก

เฉินถึงเซียวมองสีหน้าที่ร้อนรนของหล่อน จู่ๆ ยื่นมือดึงมือ หล่อนไว้ ริมฝีปากบางค่อยๆเปิดออก”กลัวอะไร? วางใจเถอะ ฉันตายแล้วอย่างมากพวกเขาก็ให้เธอฝังไว้ข้างๆฉัน”

น้ำเสียงของเขาเนือยๆ ยากที่จะแยกออกว่าล้อเล่นหรือจริงจัง

มู่นอนนอนก็ไม่มีกะจิตกะใจฟังเขาพูดแบบนี้ เธอนึกได้เสียง ปืนก่อนหน้านี้ พูดหน้าขรึม”เธอปล่อยมือฉันไปเอาโทรศัพท์โทร หารถพยาบาล ให้เธอ

สีหน้าของเขาขรึมลง น้ำเสียงเย็นชา”ห้ามเรียกรถพยาบาล

มู่นอนน่อนรู้สึกถึงแรงที่เขาเพิ่มขึ้น มือตัวเองถูกดึงจนเจ็บปวด อย่างยิ่ง สีหน้าที่เยือกเย็นของเขามีความบีบรัดอย่างสูง เธอไม่ กล้าตอบโต้

เธอพูดเชิงลอง”งั้น……..ฉันพันแผลให้เธอ?” เฉินถึงเซียวเป็นคำพูดของหล่อนโดยตรงสั่งเสียงทุ้มต่ำ” ใบมีด ไฟแช็ก เทียน ผ้าพันแผล ผ้าเช็ดหน้า”

นอนนอนเข้าใจขึ้นมา นี่เขาจะเอากระสุนออกเอง

เธอตกใจสายหน้าอย่างเดียวไม่ได้ เธอจะเอากระสุนออกเอง ไม่ได้ เสียชีวิตได้นะ”

“ใครบอกฉันจะเอาออกเอง”เฉินถึงเซียวมองหล่อน ตาที่ด่า

เข้มเหมือนความชั่วร้ายสีดำ มองแล้ว ดูดคนเข้าไปได้

ในตอนที่นอนนอนเกือบจะถูกตาของเขาดูดเขาไปแล้ว เธอ ได้ยินเสียงพูดสะอึกสะอื้นของเขา “เธอช่วยฉันเอาออก”