บทที่ 6 รีบร้อนขนาดนั้นทำไมกัน

โอวจื่อเหย่ แค่นเสียงเย็น

บอกเธอตอนไหนไม่บอก ดันโทรศัพท์บอกเธอในเวลาสำคัญ เช่นนี้เสียอย่างนั้น!

ถงเสี่ยวมั่นวางสายโทรศัพท์ “ตอนนี้ฉันต้องรีบกลับบ้าน เรื่องของพวกเราสองคนไว้ว่ากันวันหลัง ขณะที่ยังไม่บรรลุข้อ ตกลงก่อนหน้านี้ ฉันหวังว่าคุณจะยังไม่แพร่กระจายรูปของฉัน ออกไป ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณ อย่างมากก็แค่มัจฉาตาย ตาข่ายขาด สู้กันจนตายไปทั้งสองฝั่ง

ถงเสี่ยวมั่นเอ่ยจบ ก็เดินไปทางประตู แต่เดินได้ครึ่งทางก็ย้อน กลับมา

หยิบปากกาบนโต๊ะเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่าง รวดเร็ว “นี่คือเบอร์โทรศัพท์มือถือของฉัน พวกเราค่อยติดต่อกัน วันหลัง คุณก็เอาเบอร์โทรศัพท์มือถือของคุณให้ฉันด้วย”

โอวจื่อเหย่มองตัวเลขที่ติดกันเป็นพรืด หยิบโทรศัพท์มือถือ ของตัวเองมากดโทรออกทันที ถือโอกาสหยั่งเชิงดูว่าเบอร์ โทรศัพท์มือถือนี้เป็นของจริงหรือของปลอม

ถงเสี่ยวมั่นมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่แสดงให้เห็นว่ามีสาย เข้าแล้วพยักหน้า “อย่างนั้นฉันไปก่อนล่ะ!”

เธอเดินออกจากประตูไปอย่างรวดเร็ว คราวนี้ไม่ได้ย้อนกลับมาอีกแล้ว

โอวจื่อเหล่ถอนหายใจ “รีบร้อนขนาดนี้ไปทำไมกัน คืนวันนี้ก็ ยังคงถูกฉันนอนด้วยไม่ใช่หรือ

คฤหาสน์เมืองสายรุ้ง

เมื่อเอ่ยถึงบริเวณคฤหาสน์นี้ มีชื่อเสียงใน เมือง ไม่น้อย ตอนที่เตรียมการก่อสร้าง นักพัฒนาโครงการอสังหาริมทรัพย์ได้ ระบุสโลแกนเอาไว้ว่า จะสร้างบ้านสวนกลางเมืองแห่งหนึ่ง จึง ดึงดูดความสนใจจากผู้คนมากมายได้ในชั่วพริบตา

เมืองสายรุ้งแห่งนี้ การคมนาคมสะดวกสบาย ตำแหน่งทาง ภูมิศาสตร์ก็อยู่ในรอบนอกเมือง ทางออกเมืองอยู่ใกล้กับ ทางด่วน และมีทางด่วนตรงเข้าใจกลางเมือง คฤหาสน์ก่อสร้าง ด้วยสไตล์ตะวันตก เป็นแนวทิวทัศน์ที่มีความเป็นเอกลักษณ์ไม่ แตกต่างจาก ในเมืองเลย

แต่เมื่อบรรดาคฤหาสน์สร้างเสร็จแล้ว ก็ขายออกไปได้ไม่น้อย เพิ่งจะย้ายเข้ามาได้ช่วงเวลาหนึ่งก็พูดกันว่ามีผีหลอก

มีหลายครอบครัวที่มีปฏิกิริยาต่อปัญหานี้ และก็ยังมีเหล่าผู้ ชราที่พูดว่าที่นี่เคยเป็นสุสาน เรื่องผีหลอกนี้ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คนที่ค่อยๆย้ายเข้ามาล้วนย้ายออกไปแล้ว ที่คิดจะซื้อบ้านก็ไม่ ซื้อแล้ว

บรรดาคฤหาสน์เหล่านี้ก็ค่อยๆร้างไป เหมือนกับเมืองร้าง เมืองหนึ่ง
แรกเริ่มที่ ถงเสี่ยวมั่นได้ยินว่าตัวเองต้องพักอยู่ที่นี่ ก็รู้สึกไม่ พอใจเป็นอย่างมาก ข้อแรก เธอไม่มีเงินมากมายที่จะเช่าบ้าน ขนาดนั้น ข้อสอง จําเป็นต้องให้น้องชายเธอรู้ว่าตัวเองแต่งงาน แล้ว เธอจำเป็นต้องพักอยู่ที่ข้างนอก

ดังนั้น จึงฝืนเข้ามาอาศัย และเข้ามาอาศัยได้หนึ่งปีแล้ว และ ไม่มีเรื่องประหลาดอะไรเกิดขึ้น จึงค่อยๆลืมเรื่องนี้ไปจนหมดเช่น กัน

เพิ่งจะเข้าประตูมา ถงเสี่ยวมันก็เห็นหลินหลันหลัน แม่บ้านที่ สามีของเธอจัดเอาไว้ให้ตัวเองนั่งขัดสมาธิ แทะเม็ดแตงโมอยู่ บนโซฟา เสียงโทรทัศน์ก็เปิดดังมาก

คล้ายกับว่า ในบ้านหลังนี้ หลินหลันหลันเหมือนคุณผู้หญิง มากกว่า

ถงเสี่ยวมั่นเดินเข้าไปนั่งอยู่ข้างเธอ เธอบอกทางโทรศัพท์

“ใช่ๆๆ ทําให้เธอดีใจเป็นบ้าเลยสินะ เฝ้ารักษาบ้านที่ว่าง เปล่ามาตัวคนเดียวหนึ่งปี ในที่สุด คราวนี้ก็มีเรื่องน่ายินดีตามที่ ปรารถนาเอาไว้แล้ว”

หลินหลันหลันพูดไป พลางถยเปลือกเม็ดแตงโมออกมา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหยามเหยียด

“ทําไมเขาถึงกลับมาอย่างกะทันหันเสียล่ะ”

สําหรับความเย่อหยิ่ง โอหังของแม่บ้านนั้น แรกเริ่มถงเสี่ยวมั่นก็โมโหมากเช่นกัน เธออยู่ในบ้านหลังนี้ ของอร่อยก็ขี้เกียจทำ ไม่เหมือนกับแม่บ้าน แต่เหมือนกับเจ้านายมาเองแล้ว!

แต่ว่า ถงเสี่ยวมั่นรู้ว่าเธอเป็นเด็กสาวบ้านนอก ตามที่เธอพูด ก่อนหน้านี้ว่า ปรนนิบัติคุณผู้ชาย อยู่ที่นั่นกินดีอยู่ดี แต่มาที่นี่คือ ได้รับความทุกข์ยากลำบาก

ถงเสี่ยวมั่นก็คร้านจะพูดอะไรกับเธอ บวกกับจำนวนครั้งที่เธอ กลับมานั้นจํากัด ทั้งสองคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง จึงปล่อยเธอ ไป

“ฉันจะรู้ได้อย่างไรกัน ที่นี่เป็นบ้านของคุณผู้ชาย โอว คิดจะ กลับก็กลับได้! เธอถือว่าที่แห่งนี้เป็นของเธอจริงๆแล้วหรือ

หลินหลันหลันออกแรงถุยเปลือกเมล็ดแตงโม เหลือบมองถึง

เสี่ยวมั่นครั้งหนึ่ง

“มีคำพูดบางคํา ฉันจะต้องพูดก่อน ฉันมาปรนนิบัติเธอที่นี่ก็ ทุ่มเททั้งกายและใจแล้ว เธออย่าทำเป็นไม่รู้ผิดชอบชั่วดี”

น้ำเสียงของหลินหลันหลันสูงปรี๊ด แหลมเล็ก ตอนที่พูดคำพูด นี้นั้น ทำให้คนที่ได้ยินแล้วขนลุก

“ทุ่มเททั้งกายและใจหรือ” ถึงเสี่ยวมั่นกลอกตามองบน แค่น เสียงเย็น “อย่างนั้น ฉันขอถามเธอหน่อย เธอเคยทำอาหารให้ ฉันสักครั้งไหม”

หลินหลันหลันก็ไม่หวาดกลัว “ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะ กลับมาตอนไหน ไม่กลับตอนไหน เธออย่าลืมเสียล่ะว่า จุดอ่อนของเธออยู่ในมือฉัน!”

“ฉันมีจุดอ่อนอะไรหรือ” ถงเสี่ยวมันรู้สึกประหลาดใจมากเช่น

กัน

หลินหลันหลันหัวเราะเสียงเย็น “ในอาทิตย์หนึ่ง เธอนอนอยู่ บ้านไม่เกินสองคืน เวลาอื่นๆ เธอไปที่ไหนกันนะ ในฐานะที่เป็น หญิงที่แต่งงานแล้ว ทุกวันล้านดึกดื่นไม่กลับบ้าน ไม่รู้ว่าถ้าคุณผู้ ชาย โอวรู้เรื่องพวกนี้แล้ว จะเกิดความรู้สึกอย่างไรหลังจากนี้

ถงเสี่ยวมั่นยิ้ม หลินหลันหลันคนนี้ ทั่วทั้งร่างเหมือนคางคกขึ้น วอ ขี้เกียจจะให้ความสนใจเธอ จึงหมุนตัวเตรียมจะเดินขึ้นชั้น บน

“เฮ้ ฉันขอเตือนเธอนะ ปรนนิบัติคุณผู้ชาย โอวต่อหน้าอย่าง ระมัดระวัง คุณผู้ชาย โอวนิสัยไม่ค่อยจะดี จะได้ไม่ระวังเสียจน ทำให้คุณผู้ชายมีโทสะแล้วโทษตกลงบนศีรษะฉัน

ถงเสี่ยวมั่นได้ยินคำพูดนี้แล้วก็ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็เดิน ขึ้นไปข้างบนต่อ

ถงเสี่ยวมั่นนั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเอง จิตใจไม่สงบมากนัก เดาไม่ออกเลยจริงๆว่าตาเฒ่าคนนี้กลับมาทำอะไร

ไม่ถามไถ่หรือเหลียวแลเธอมาเป็นเวลาหนึ่งปี ตอนนี้จะกลับ มาอย่างกะทันหันหรือ

หรือว่าจะ……..

คิดจะครอบครองร่างกายเธอ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในใจถึงเสี่ยวมั่นก็เกิดความรู้สึกรังเกียจ ตา เฒ่าหัวล้านคนนั้น ดูอายุ 60 กว่าปีแล้ว คิดถึงว่าร่างกายแบบนั้น ทาบทับอยู่บนร่างของตัวเองแล้ว ถึงเสี่ยวมั่นก็ขนลุกขึ้นมา

แต่ว่า เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เช่นกัน ถึงอย่างไร พวกเขาก็ เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เขาแตะต้องเธอ ก็เป็น เรื่องที่เหมาะสม ถูกต้องตามกฎหมาย

ควรจะทําอย่างไรดีนะ

รอจนถึงเวลากลางคืน สิ่งที่รอได้ ไม่ใช่ตาเฒ่ากลับมา แต่คือ อาหารมื้อเย็นมื้อหนึ่งของหลินหลันหลันแทน

นี่เป็นอาหารมื้อเย็นที่หลินหลันหลันทำให้เธออย่างไม่เคยคาด คิดมาก่อนครั้งหนึ่ง รสชาติธรรมดาจริงๆ ถงเสี่ยวมั่นทานไปไม่กี่ ค่า

“คุณผู้ชายของพวกเธอบอกว่าจะกลับมาที่โมงผ่านทาง โทรศัพท์หรือไม่”

ถงเสี่ยวมั่นทานอาหารคำโต “คุณผู้ชายโอวงานยุ่งทุกวัน แน่นอนว่าเวลานี้ไม่สามารถบอกแน่ชัดได้ เธอร้อนใจอะไร”

ถึงเสี่ยวมั่นไม่ค่อยยินยอมจะพูดคุยกับหลินหลันหลัน จึงเดิน ตรงขึ้นไปที่ชั้นบน

ในการรอครั้งนี้ รอจนถึงกลางคืนสี่ทุ่ม เมื่อวานนี้ถึงเสี่ยวมั่น นอนหลับไม่เพียงพอ ตอนสามทุ่มก็ง่วงแล้ว หาวครั้งหนึ่ง พลาง มองดูเวลา
คนแก่นอนเช้ามากไม่ใช่หรือ เวลานี้แล้ว น่าจะกลับมาไม่ได้

แล้ว

เธออาบน้ำลวกๆแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง

สี่ทุ่มครึ่ง

รถแวนโรลส์รอยส์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดใกล้หน้าประตู คฤหาสน์หมายเลข 18

โอวจื่อเหย่ก้าวลงมาจากรถ ต่างหูไพลินสีน้ำเงินบนหูข้างซ้าย

เปล่าประกายภายใต้แสงจันทร์สว่าง

ตอนที่เขาเตรียมยกเท้าก้าวเข้าประตูบ้านนั้น ก็หยุดเท้า กะทันหัน ถอดต่างหูออก ส่งให้กับเฉิงเจ้า

“ประธาน โอว ผมต้องรอคุณอยู่ที่นี่ หรือว่า…….

ที่นี่ก็เป็นบ้านของเขาเช่นกัน ไม่แน่ว่าเขาอาจจะอยู่ที่นี่คืนนี้ ไม่ กลับไป เฉิงเจ้าเอ่ยถามต่อประโยคหนึ่ง

“รอฉันอยู่ที่นี่” โอวจื้อเหยทิ้งประโยคนั้นเอาไว้แล้วก้าวเข้า

ประตูบ้านไป

เพิ่งจะเดินเข้าประตูบ้าน หลินหลันหลัน พุ่งตัวมาอย่างรวดเร็ว เพื่อรอการกลับมาของโอวจื้อเหย่ เธอยังมีสติอยู่นะ!

“คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้วหรือคะ ต้องการทานอะไรสักหน่อย ไหมคะ ฉันจะทำอะไรเล็กๆน้อยๆ ให้คุณ” สีหน้าหลินหลันหลัน เต็มไปด้วยการประจบสอพลอ รอยยิ้มราวกับดอกไม้
ก่อนหน้านี้ในสวนดอกไม้คริสตัลของโอวจื้อเหย เธอก็เป็น เพียงแค่คนรับใช้ที่ทำความสะอาดอยู่ด้านนอก ได้พบกับโอวอ เหย่น้อยมาก

โอวจื้อเหย่ก้มหน้า ชายตามองเธอครั้งหนึ่ง คิ้วขมวด “ไม่ต้อง แล้ว คุณผู้หญิงล่ะ”