บทที่ 4 ยังมีสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากกว่านี้อีกนะ

สายตาของผู้คนล้วนถูกรถลาเฟอร์รารี่ที่พุ่งเข้ามานั้นดึงดูดความ สนใจไป

แม้ว่าในมหาวิทยาลัยแห่งนี้จะมีดาราไม่น้อย และมีดาราที่ เป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยขับรถหรูมา แต่รถคันนี้ไม่เคยเห็นมา ก่อนนินา!

แม้กระทั่งถึงหวั่นเพิ่งก็ยังจ้องมองรถคันนั้นตาค้าง รถคันนี้ สามารถซื้อรถมาเซราติของเธอได้สืบค้นเต็มเลยนะ!

ควรจะรู้ว่ารถมาเซราติคันนี้ เธอต้องซื้อช่างกวนหนึ่งอยู่ตั้ง นานกว่าเขาจะซื้อให้เธอ

ประตูรถเปิดออก ชายหนุ่มคนหนึ่งลงมาจากรถ

โอวจื่อเหย่

กางเกงผ้าลินินสีเทาอ่อนเข้าคู่กันกับเสื้อยืดสีขาวตัวหนึ่ง มอง ดูแล้วแต่งกายง่ายๆ เป็นธรรมชาติ

ใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับปีศาจปรากฏขึ้นเบื้องหน้าฝูงชน โดยเฉพาะนัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้น ราวกับว่าจะยั่วยวนเอาวิญญาณ ของผู้คนทั้งหมดไปอย่างไรอย่างนั้น

เสี้ยววินาทีทีถงเสี่ยวมั่นเห็นโอวจื่อเหย่ ดวงตาก็เบิกโต แทบ จะทนไม่ไหวหารอยแยกมุดเข้าไป
โลกใบนี้จะเล็กเกินไปแล้วล่ะมั้ง

เมื่อวานเพิ่งจะนอนด้วยกัน วันนี้ก็เจอกันเสียแล้ว!

โอวจื้อเหยเดินมาถึงด้านหน้าลงเสี่ยวมั่นอย่างสงบนิ่ง โอบ ไหล่ของเธอเอาไว้ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเองอย่าง เผด็จการ

ถงเสี่ยวมั่นเหมือนกับโง่ไปแล้ว ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ ถงหวั่นเพิ่งยังไม่เข้าใจสถานการณ์ชัดเจนนัก แฟนของถึง เสี่ยวมั่นหรือ

“พี่สาว คนนี้คือ….” ถงหวั่นเพิ่งมองพิจารณาโอวจื่อเหยอื่นๆ

ลงๆ

“เอ่อ…….

“มองไม่ออกหรืออย่างไร” โอวจื้อเหย่เลิกคิ้ว ใบหน้าแฝงไป ด้วยความเย่อหยิ่ง

ถงหวั่นเพิ่งยิ้มน้อยๆ ยื่นมือออกมา “ดูท่าจะเป็นแฟนของพี่ สาวแล้ว สวัสดีค่ะ ฉันชื่อถงหวั่นเมิ่ง เป็นน้องสาวของถุงเสี่ยว มั่น”

โอวจื่อเหย่ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว มองมือที่ยื่นออกมา แต่กลับ ไม่ได้ยื่นมือออกมา

“อ่อ แล้วยังไงล่ะ” โอวจื้อเหย่เอ่ยถามอย่างดูถูก

ประโยคคำถามนี้ทำให้องหวั่นเพิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วน
ถงหวั่นเมิ่งเบนสายตาไปทางถึงเสี่ยวมั่นในทันที “พี่สาว พี่มี แฟนแล้ว ทำไมไม่บอกฉันสักคำล่ะ แบบนี้ฉันก็วางใจแล้ว พี่ สามารถตัดใจจากอาหมิงได้แล้ว คิดถึงตอนแรกที่พี่ไม่กินไม่ดื่ม ฉันเป็นห่วงมากจริงๆ”

แน่นอนว่าถึงเสี่ยวมั่นรู้ว่าถงหวั่นเพิ่งเห็นเธอได้ดีไม่ได้ แม้ว่า เธอจะมีแฟนแล้วจริงๆ ก็เกรงว่าจะสร้างปัญหาให้กับเธอ

โอวจื่อเหย่ก็ไม่โง่เช่นกัน ฟังออกถึงความหมายแฝงที่อยู่ใน คําพูด

“ฉันยังต้องไปห้องสมุด ไม่คุยแล้ว” ถงเสี่ยวมั่นทนไม่ได้ที่จะ จากไปในทันที

“ก็ได้ อย่างนั้นไม่รบกวนพี่สาวแล้ว ตอนที่ฉันกับอาหมิงหมั้น

กัน พี่สาวจะต้องพาแฟนมาด้วยนะ” ถงหวั่นเมิ่งโบกมือ และขับ

รถมาเซราติจากไปอย่างสง่าผ่าเผย

ถงเสี่ยวมั่นเหล่มองโอวจื่อเหย่ครั้งหนึ่ง ดึงมือของโอวจื่อเห ยออกไป และก้าวเท้ายาวมุ่งหน้าไปทางห้องสมุด

“เฮ้!”

กลุ่มคนพากันแยกย้ายไปแล้ว

ถงเสี่ยวมั่นรูดบัตรเข้าห้องสมุด สูดลมหายใจลึก ถ้าไม่ใช่ นักศึกษาของที่นี่จะเข้าห้องสมุดแห่งนี้ไม่ได้ แม้ว่าจะเป็น นักศึกษาของที่นี่ แต่ถ้าไม่ได้นำบัตรห้องสมุดมา ก็เข้าไม่ได้เช่น กัน
เธอไม่ต้องการเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นจริงๆ

ถงเสี่ยวมั่นเดินทะลุมุมหนังสือกลับไปกลับมา ในที่สุดก็ สามารถอาศัยดัชนีตามหาหนังสือที่ตัวเองต้องการเจอ แต่ว่า จน ปัญญาที่ส่วนสูงไม่พอ หนังสือเล่มนั้นวางอยู่ชั้นบนสุดของชั้นวาง หนังสือ

เธอเขย่งอยู่หลายครั้งก็ยังไม่สามารถหยิบหนังสือเล่มนั้นได้ ในตอนที่เธอแหงนมองหนังสือเล่มนั้นอย่างอับจนหนทาง ก็มี แขนเรียวยาวข้างหนึ่งยื่นมาหยิบหนังสือเล่มนั้นไป

เมื่อถึงเสี่ยวมั่นเงยหน้าขึ้น ก็เห็นรอยยิ้มที่ไม่ประสงค์ดีของโอ วจื่อเหย

“คุณเข้ามาได้อย่างไรกัน

“ง่ายมาก พูดคุยกับพี่สาวที่อยู่ตรงประตูไม่กี่ประโยคก็ให้ผม เข้ามาแล้ว” โอวจื่อเหย่เลิกคิ้ว นัยน์ตาเต็มไปด้วยความภูมิใจ ถงเสี่ยวมั่น โกรธเสียจนต้องขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

พี่สาวที่อยู่ตรงประตูคนนั้น

4 ปีมานี้ บางครั้งเธอก็ลืมนำบัตรห้องสมุดมา ซักแม่น้ำทั้งห้า มาพูดก็หน้าทะมึนไม่ยอมให้เข้า แต่นี่ถึงกับปล่อยให้คนนอกเข้า มาได้ง่ายๆ!

หลงใหลในรูปร่างหน้าตา

“พวกเราคุยกันเรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรือว่าจะไม่ตามซื้อซึ่งกันและกัน คุณคิดจะทําอะไร” ถงเสี่ยวมั่นกดเสียงต่ำ

ตอนนี้ห้องสมุดเงียบมาก ถ้าเสียงดังเพียงเล็กน้อยก็จะถูก เพื่อนนักศึกษาคนอื่นๆได้ยิน

“เรื่องเมื่อคืนวาน คุณพูดไม่ผิด พวกเรารีบร้อนเกินไป ควรจะ ทําความเข้าใจเรื่องราวให้ชัดเจนเสียก่อนแล้วค่อยทำ

“เร็วอะไรล่ะ เรื่องนั้นก็พูดชัดเจนมากแล้วไม่ใช่หรือ” ถงเสี่ยว มั่นถลึงตาใส่โอวจื้อเหยอย่างดุร้าย

โอวจื่อเหย่เขยิบเข้าไปใกล้ถึงเสี่ยวมั่น พูดเสียงเบาข้างหูเธอ ว่า “ความหมายของคุณคือ เมื่อวานนี้ผมไม่ได้ทำเร็วไปหรือ อย่างนั้นครั้งหน้าให้ผมทำเร็วกว่านี้อีกหน่อยมั้ย

ถึงเสี่ยวมั่นเข้าใจความหมายของโอวจื่อเหย่ ใบหน้ารูปไข่ แดงระเรื่อ ในทันที เธอกัดริมฝีปากตัวเอง

“คุณจะเอาอย่างไรกันแน่

“ไม่ได้จะเอาอย่างไร คุณบอกเรื่องนั้นกับผมให้ชัดเจนก็พอ ทำไมคุณถึงต้องการให้กำเนิดเด็ก

ถงเสี่ยวมั่นกวาดตามองโอวจื้อเหย่ครู่หนึ่ง “นี่ไม่เกี่ยวข้อง อะไรกับคุณเลย แม้ว่าฉันจะท้องขึ้นมาจริงๆ ฉันก็จะไม่ตามซื้อ คุณ คุณวางใจได้เลย!

ถงเสี่ยวมั่นพูดไป ก็กวาดตามองรอบๆไป กลัวว่าจะมีเพื่อน นักศึกษาหรืออาจารย์เดินเข้ามา
แขนข้างหนึ่งของโอวจื้อเหย่ยันเข้ากับชั้นหนังสือ ทั้งร่างบดบัง เบื้องหน้าของถงเสี่ยวมั่น กักเธอเอาไว้ที่ชั้นหนังสือ

เขาหลุบตาลง จ้องมองใบหน้ารูปไข่ที่อายจนแดงระเรื่อเขม็ง ถงเสี่ยวมั่นเงยหน้าขึ้นมองดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับ

เครื่องหน้าที่ได้รูป ใบหน้าอันประณีต ริมฝีปากบางสุด เซ็กซี่ …….

ใบหน้าก็แดงมากยิ่งขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

ผู้ชายคนนี้เป็นปีศาจจริงๆ

มือทั้งคู่ของลงเสี่ยวมั่นที่ยืนอยู่บริเวณทรวงอกของโอวจื่อเห ยออกแรงผลัก แต่โอวจือเหยกลับไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด

และในตอนที่เธอกำลังจะซักมือกลับมานั้น มือข้างหนึ่งของโอ วอเหย์ก็คว้ามือข้างหนึ่งของเธอเอาไว้กะทันหัน แล้ววางมือข้าง นั้นของเธอไว้บนหน้าอกของเขา

“อยากจะลบก็พูดมาตรงๆ ลูบต่อไปสิ ไม่เก็บเงินคุณหรอก!”

ใบหน้าของถงเสี่ยวมั่นแดงยิ่งขึ้นกว่าเดิม เหมือนกับมะเขือ เทศที่สุกแล้ว เธอรู้สึกว่าตัวเองหายใจได้ไม่สะดวกเสียแล้ว

“ใครอยากลูบคุณกัน!” ถึงเสี่ยวมั่นหันหน้าไปอีกทาง

“อย่างนั้นคุณหน้าแดงทำไม” โอวจื่อเหยปล่อยมือถงเสี่ยวมั่น และเคลื่อนไปเชยคางเธอให้เงยขึ้นมา ให้ใบหน้ารูปไข่ที่แดงก่ำ นั้นเผชิญหน้ากับตัวเอง
ถงเสี่ยวมั่นคิดจะดิ้นรน แม้ว่าในบรรดาหญิงสาว พละกำลัง เธอจะไม่น้อย แต่ที่เผชิญหน้าอยู่ด้วยที่เป็นผู้ชายตัวโตนนา

แรงอันน้อยนิดนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโอวจื้อเหย่เลยแม้แต่น้อย “เจ็บนะ!” ถงเสี่ยวมันรู้สึกได้ว่าคางของตัวเองถูกบีบจนใกล้ จะแตกแล้ว

โอวจื่อเหย่ถึงได้ปล่อยมือ “ถ้าอย่างนั้นคุณจะพูดหรือไม่”

“ไม่มีอะไรให้พูดจริงๆ คุณรู้แล้วเป็นอย่างไร ไม่เกี่ยวข้องอะไร กับคุณสักหน่อย ฉันขอร้องคุณล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ………พวกเรา สองคนก็ถือเสียว่า………e night stand ก็แล้วกัน หลังจากนี้ ใครก็ไม่รู้จักใคร!”

“อ่อ…….อย่างนั้นหรือ

โอวจื่อเหย่เอ่ยเสียงเย็น หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจาก กระเป๋ากางเกง เลือกรูปในแกลเลอรี่ออกมารูปหนึ่ง ส่งให้ถึง เสี่ยวมั่น

“ให้คุณดูของดี”

ถงเสี่ยวมั่นเห็นภาพในหน้าจอแล้วก็ตื่นตระหนก หน้าถอดสี เธอในรูปภาพนั้นไม่ได้สวมเสื้อผ้าสักชิ้นเดียว บนร่างกายหลายที่ยังมีรอยจูบ

เธอยื่นมือไปแย่งโทรศัพท์มือถือของโอวจื่อเหย่ โอวจื่อเหย่ดึง โทรศัพท์มือถือกลับมา “คราวนี้คุณน่าจะพูดแล้วสินะ”
“คุณมันต่ำช้า!” ถงเสี่ยวมั่นถลึงตาใส่โอวจื่อเหยอย่างดุร้าย “ถึงกับแอบถ่ายรูปฉัน!”

“ใช่แล้ว ผมมันช้า ถ้าหากว่าคุณไม่บอกผมล่ะก็ คุณเชื่อ หรือไม่ว่า ผมจะให้คนในมหาวิทยาลัยทั้งหมดล้วนได้รับรูปเหล่า

“ยังมีสิ่งที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่านี้อีก คุณอยากดูหรือเปล่า”