บทที่14 ดื้อรั้น

“หาาา..าาา..วา” โจวฟางดาไหลลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น “คุณชาย อาหารที่ผมทํามันไม่ถูกปากหรือครับ? คุณบอกผม มาได้เลยครับ ผมจะรีบแก้ไข แต่คุณอย่าไล่ผมออกเลยนะ ครับ ผมมีทั้งคนแก่และเด็กที่ผมต้อง…”

“ใครบอกว่าผมจะไล่คุณออก?” หลี่จุนฮ่าวพูดแทรก เขาด้วยท่าทีขรึม “ฟังนะ ครึ่งปีนี้ยังมีเงินเดือนพักร้อนให้ ระหว่างครึ่งปีนี้คุณจะไปพักผ่อน จะไปรับงานพาร์ทไทม์ ก็ได้ แล้วครึ่งปีให้หลังคุณค่อยกลับมารายงานตัวเหมือน เดิม ชัดเจนไหม?”

“คุณชาย มีเงินเดือนตอนพักร้อนจริงนะ? คุณสัญญานะว่า กลับมาแล้วคุณยังต้องการผมนะ?

“โจวซอเสี่ยว คุณนี่พูดอะไรเยอะแยะ

โจวฟางดา “

โจวฟางดาสะพายกระเป๋าเดินกระหยิ่มยิ้มย่องออกไป ท่ามกลางความอิจฉาของคนอื่นๆ ได้ยินมาว่าเขาจะพาลูก เมียของเขาไปท่องเที่ยว

หลินซืออี้ตื่นขึ้นมาอีกวันก็รู้สึกว่าเนื้อตัวของเธอปวดไป หมดจนแทบขยับเขยื้อนไม่ได้ พอนึกถึงตอนที่เขาทำอะไร กับเธอไว้บนรถ ก็อยากจะฆ่าเขาซะนี่ เคยเจอสัตว์ร้ายแต่ก็ ไม่ขนาดนี้ เข้มแข็งไว้ แต่ท้องนั้นร้อง จ็อก จ็อก แล้ว
หลีจุนฮาวหันไปมองเธอ “ตีนละเหรอ”

หลินซืออี้กัดฟันตอบ “แล้วไม่เห็นหรือไง”

หึม ท่าทีแบบนี้มันยังไงกันเนี่ย เขาอุตส่าห์ทักทายด้วยดีๆ กลับตอบยียวน สงสัยจะต้องโดนเผด็จศึกอีกสักรอบถึงจะ ยอมศิโรราบต่อเขา

“ตื่นก็ดีแล้ว ผมกำลังรอทานอาหารเช้าฝีมือคุณอยู่นะ” พูด จบหลี่จุนฮ่าวก็พลิกตัวกลับไปนอนต่อ

ทนจนทนไม่ไหวแล้วนะ หลินซืออี้ระเบิดออกมา

“หลี่จุนฮ่าว วันนี้ฉันบาดเจ็บเพราะเมื่อวานคุณบ้าคลั่งใส่ ฉันซะขนาดนั้น แล้วตอนนี้ยังจะให้ฉันไปทำอาหารเช้าอีก คุณยังหลงเหลือความเป็นคนอยู่มั้ยต๊ะ!!!”

พอได้ฟัง หลี่จุนฮาวก็ค่อยๆพลิกตัวกลับมาแล้วสำรวจ เรือนร่างทั้งบนทั้งล่างของหญิงสาว มองดูเธอกลืนน้ำลาย จนตรงหน้าอกเป็นลายคลื่นขึ้นลงด้วยความโกรธ “หลินซี ออี้ คุณบอกว่าผมไม่ใช่….คน…..เหรอ?”

เขาตั้งใจจะพูดกำกวม แต่ความหมายกลับชัดเจนว่าคุณ อยากจะลองจัดหนักกว่าเมื่อคืนดูมั้ย?

เอิ่มมม…..

หลินซืออื้อยากจะร้องไห้
คนบ้า คนโรคจิต!

ในใจของหลินซืออี้ด่าเขาไปถึงบรรพบุรุษแปดชั่วโคตรได้ แล้วมั้ง แต่กับต้องลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า ขณะนั้นเองกลับมีคน บางคนขึ้นมาคร่อมบนตัวเธอ “หลินซืออี้ คุณยังไม่ได้ตอบ คําถามผมเลยนะ

“ฉัน ไม่ ตอบ” หลินซืออี้หน้าบึ้งตอบด้วยเสียงเข้ม

หลี่จุนฮ่าวยิ้มเจ้าเล่ห์ “ดีมากกก”

ในที่สุดหลี่จุนฮ่าวก็ออกคำสั่ง “ไปทำอาหารเช้ามาให้ คุณชายซะดีๆ

หลินซืออื้อยากจะกระทืบเขาให้น่วมไปเลย แต่ในความ เป็นจริงถ้าเธอกระทืบเขา ก็ไม่รู้ว่าจะไปโดนส่วนไหนของ เขา แต่เอาเป็นว่าถ้ากระทืบเสร็จ เธอก็รีบลุกออกไปก็พอ

นี่เป็นครั้งแรกที่หลินซืออี้ทำอาหารเช้า เธอทำห้องครัว ไหม้เละเทะไปหมดไม่พอ เธอยังกล้าเถียงกลับตอนที่โดน หลี่จุนฮาวสั่งสอนอีก

หลินซืออี้โกรธจนตาจะถลน “หลี่จุนฮ่าว ถ้าเก่งจริงคุณก็ มาทําเอง ฉันบอกคุณไปแล้วไงว่าฉันทำไม่เป็น คุณก็ยังจะให้ฉันเป็นคนทํา แล้วก็มาด่าฉัน นี่คุณยังมีเหตุผลอยู่บ้าง เปล่าเนี่ย!!!”

หลี่จุนฮาวมองดูเธอ กอดอกวางมาดขรึม “ผมด่าคุณแล้ว ยังไง คุณรู้มั้ยว่าห้องครัวนี้ราคาตั้งเท่าไหร่?”

“หลี่จนฮ่าว คุณมีเงินจนใช้ไม่หมดเอามาเผาเล่นยังได้ เลย แค่ห้องครัวเท่านี้ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งคุณร่วงหรอก อีก อย่างฉันทำอาหารเช้าให้คุณ ฉันก็ใช้พลังงานนะ คุณไม่ เพียงไม่ขอบคุณ แล้วยังจะมาด่าฉันอีกเหรอ?” หลินซือ กลายเป็นคนดื้อรั้นและเอาแต่ใจสุดๆ

หลี่จุนฮ่าวกัดฟันกรอด “หึ แสดงว่าผมต้องขอบคุณ คุณ หลินเหรอ ผมต้องจ่ายค่าเหนื่อยที่คุณเผาห้องครัวผมด้วย หรือเปล่าล่ะก๊ะ”

“ถ้าคุณจะจ่ายก็ยินดีรับนะเอามาสิ เงินน่ะ” หน้าของหลินซี ออี้หนากว่ากำแพงเมืองจริงๆ เธอยื่นมือเรียวยาวออกไป

หลี่จนอ่าวตบลงไปที่มือเธออย่างแรง “หลินซืออี้ วันนี้วัน อาทิตย์เธอรีบไสหัวกลับไปบ้านเธอ แล้วตอนเย็นค่อยกลับ มา”

เธอทำให้เขาโกรธมาก ถึงเขาจะเคยเจอคนที่เอาแต่ใจแต่ ก็ไม่เคยเจอขนาดนี้

วันนี้วันอาทิตย์เหรอ?
เย่ๆ.. ในที่สุดก็ได้ไปเที่ยวแล้ววว

หลินซืออี้ลืมความเจ็บที่มือ และไม่แคร์ว่าหลีจุนฮาวจะพูด เร็วจนพูดอะไรผิดไป อารมณ์เธอดีขึ้นมา เธอรีบวิ่งออกจาก คฤหาสน์ไป โดยไม่ได้บอกลาหลี่จุนฮ่าวด้วยซ้ำ