บทที่ 8 แผนสาวงาม

ลู่เหม่ยหลินกับห่าวเจียเฟิงกำลังกระทำภาพที่ไม่เหมาะ สมสําหรับเด็ก

“เฟิง คุณเก่งมาก ฉันรักเธอจะตายแล้ว!”

“เฟิง….….…..

ทั้งห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมที่ลอยวนอยู่

หลังจากเสร็จกิจ ลู่เหม่ยหลินร่วงหล่นราวกับดอกปุยฝ้าย ในอ้อมกอดของห่าวเจียเฟิง

“ลู่เหม่ยหลิน เทียบระหว่างผมกับหลจนฮ่าว ใครดุเดือด มากกว่ากัน” ห่าวเจียเฟิงถาม

“แน่นอนว่าเป็นคุณ” ลู่เหม่ยหลินเอ่ยตอบอย่างอ่อนแรง

ห่าวเจียเฟิงที่ได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจหัวเราะ “ถ้าอย่าง นั้น คุณมีความมั่นใจหรือไม่ว่าจะทำให้เขาตกหลุมรักคุณ”

“แน่นอน เขาชื่นชอบร่างกายของฉันเอามากๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ถ้าอย่างนั้นคืนนี้คุณก็ไปหาเขาต่อไป ต้องทำให้เขาหลงใหลในร่างกายของคุณ คุณถึงจะควบคุม เขาได้ เข้าใจไหม
เหม่ยหลินพยักหน้า ดวงตาคู่งามกลอกไปมา “เฟิง พวก เราจะแต่งงานกันเมื่อไหร่”

“วันที่ตระกูลหลี่ได้เป็นผู้ครอบครอง นั่นจะเป็นวันแต่งงาน ของเรา”

“แต่ว่าผู้อื่นรอไม่ไหวนนา

“ไม่ดื้อนะ” หลี่ห่าวเฟิงโอ๋เธอ จากนั้นก็เริ่มสานต่อการออก กำลังกายที่ดุเดือดอีกครั้ง

“ใช้เทคนิคทั้งหมดที่ผมสอนให้กับคุณเกี่ยวเขา รู้ไหม” หลี่ห่าวเฟิงเหนื่อยจนต้องหายใจลึกๆ

“ค่ะ” เหม่ยหลินตอบกลับเสียงหอบ

ห่าวเจียเฟิงหัวเราะในใจ ลู่เหม่ยหลิน คุณน่ะ นอกจากจะ ขึ้นเตียงสักรอบ ไม่ว่าอะไรคุณก็ไม่เป็นเลยแม้แต่น้อย แต่ว่า แบบนี้ก็เพียงพอแล้ว

โทรศัพท์ของหลี่จุนฮ่าวมีข้อความเข้า แค่ได้ยินเสียงเรียก เข้า เขาก็รู้แล้วว่าคือใคร

เขาคว้าข้อความมาดูด้วยความหงุดหงิด “ฮ่าว ยังจดจำ ค่ำคืนที่สวยงามเหล่านั้นของพวกเราได้ไหม”
แสงไฟภายในห้องดูอบอุ่นแต่คลุมเครือ

หลี่จุนฮ่าวอ่านข้อความที่สองอีกครั้ง “ฉันรอคุณอยู่ ที่Regency Hotelห้องหมายเลข 106 มาเร็วๆนะ หลินที่รัก คุณมากๆ

หลี่จุนฮาวมองไปที่นาฬิกา ตอนนี้กลางคืน 3 ทุ่มแล้ว พลางหันกลับไปมองผู้หญิงข้างกายที่ท่าทางกำลังหลับ สบาย

หลี่จุนฮ่าวรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร จึงลุกขึ้นแล้ว สวมใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

หลินซืออี้ขี้เกียจให้ความสนใจกับเขา อย่างไรเธอก็เป็น เพียงแค่ชู้รักของเขาเพียงเท่านั้น ในเมื่อกับเธอไม่เพียงพอ เขาจะไปหาผู้หญิงคนอื่นก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ อย่างไรเขาก็ ง่ายๆขนาดนั้น คึกคักขนาดนั้น

หลี่จุนฮ่าวมองหลินซืออี้ที่อยู่บนเตียงรอบหนึ่ง อดไม่ได้ที่ จะส่งเสียงพูดออกไป “ผมมีธุระต้องออกไปข้างนอก

“ตามใจ” หลินซืออี้ตอบกลับอย่างเหนื่อยหน่าย

ผู้หญิงสมควรตาย แล้วก็ไม่ถามด้วยว่าเขาจะไปที่ไหน หลี่จุนฮ่าวกัดฟันกรอด หมุนตัวเดินจากไป

ไม่ช้าหลินซืออี้ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถโรลส์รอยซ์คันนัน เสียงเครื่องยนต์ที่ดังในบ้านพักตากอากาศอันเงียบ สงบนั้นดังเป็นพิเศษ ราวกับเขากำลังระบายความรู้สึกไม่ พอใจอย่างไรอย่างนั้น

ที่แท้แล้วเจ้าของรถเป็นคนอย่างไร รถก็เป็นอย่างนั้น นั่นเอง

หลินซืออี้เอนกายนอนราบ คิดไปเรื่อยเปื่อย

ห้องหมายเลข 106

เพิ่งจะออกกำลังกายอย่างดุเดือดมารอบหนึ่ง ขาทั้งสอง ข้างของลู่เหม่ยหลินสั่นแทบตาย ห่าวเจียเฟิง ผู้ชายคน นั้นยอดเยี่ยมจริงๆ เหนื่อยจนเธอแทบจะลุกไม่ไหวแล้ว อีกทั้งผู้ชายคนนั้น เพื่อแผนการในวันพรุ่งนี้ยังจะให้เธอที่ เหน็ดเหนื่อยขนาดนี้มาปรนนิบัติหลีจุนฮ่าวอีก แม้ว่าเธอจะมี พละกำลังในด้านนั้น แต่ว่าบ่อยๆแบบนี้ ร่างกายของเธอไม่ ได้ดีด้วยเหล็ก ก็มีตอนที่รับไม่ไหวนะ

เมื่อหลี่จุนฮ่าวเปิดประตูห้อง หลี่เหม่ยหลินที่สวมเสื้อผ้า สวยงามก็โผเข้าไปหาเขาอย่างเร็ว กอดเอวเขาอย่างแนบ แน่น ริมฝีปากคู่หนึ่งฉาบด้วยลิปสติกสีแดงเข้มต้องการจูบที่ ริมฝีปากของเขา ทว่ากลับโดยเขาหลบเลี่ยงไปเบาๆ

ปากสีแดงของลู่เหม่ยหลินตกลงบนลำคอระหงราวกับ กระเบื้องเคลือบ

“ฮาว” ลู่เหม่ยหลินเรียกเขาเสียงหยาดเยิ้ม
หลีจุนฮ่าวถือโอกาสปิดไฟ

ภายในห้องมืดสนิท

“ทําไมทุกครั้งถึงต้องปิดไฟด้วยคะ” ลู่เหม่ยหลินถาม อย่างไม่พอใจ

เธอนอนกับเขาทั้งหมด 3 ครั้ง ทุกครั้งเธอล้วนใช้การ บันทึก ใช้ปากกาบันทึกรายละเอียดเอาไว้ แต่ว่าหลี่จนอ่าว ไม่เคยส่งเสียงใดๆ สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถยืนยันได้ว่าคน ที่นอนด้วยคือหลีจุนฮ่าว คืนวันนี้ห่าวเจียเฟิงออกคำสั่ง ไม่ ว่ายังไรจะต้องบันทึกเสียงของเขาให้ได้ จนกระทั่งต้องใช้ กล้องวิดีโอแบบแอบถ่ายบันทึกฉากบนเตียงของพวกเขาไว้ เพื่อใช้ข่มขู่หลี่จุนฮ่าวให้ยอมศิโรราบ คิดไม่ถึงเลยว่าคืนนี้ จะล้มเหลวอีก

“เพราะว่ามันดีกว่าหลังจากปิดไฟ คุณก็รู้นิสัยของผม” หลี่ จุนฮ่าวพลางพูด พลางผลักเธอไปที่เตียง

“ฮาว……

ภายในห้องกลิ่นหอมอันน่าหลงใหลค่อยๆกระจายแผ่ ประสิทธิภาพของมันออกมา ชั่วครู่ ลู่เหม่ยหลินก็เหนื่อยจน หลับไป
หลินซือ หลับถึงกลางดึก สะลึมสะลือจับโดนตัวคนคน หนึ่ง ทําให้เธอตกใจจนกรีดร้องออกมา……

“อ๊ะ ขโมย!”

คำพูดนี้ทำให้หลี่จุนฮ่าวตกใจตื่น เขารีบปีนขึ้นมาเปิดไฟ “ขโมยจากที่ไหน

เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากหลินซืออี้ หลังจากมองเห็นชัด แล้วว่าคนที่อยู่ข้างกายคือหลี่จุนฮ่าวก็ทิ้งตัวลงบนเตียง อย่างอ่อนแรง “นอนคนเดียวจนเคยชินแล้ว ใครจะไปรู้ว่ามี อีกคนอยู่ข้างกาย ก็นึกว่าเป็นขโมยน่ะสิ”

ผู้ชายคนนี้นี่จริงๆเลย ไม่ใช่ว่าออกไปหาคนอื่นแล้วเหรอ ทำไมกลางดึกถึงมาโผล่อยู่ข้างกายเธอได้ อีกทั้งเธอยังไม่รู้ ฝึกตัวเลยแม้แต่น้อย นี่มันน่ากลัวจริงๆ

หลินซืออี้พูดจบก็พลิกตัวกลับไปด้านในแล้วหลับไปอย่าง รวดเร็ว แต่ทว่าหลี่จุนฮ่าวที่ถูกเสียงดังปลุกให้ตื่นขึ้นมาก ลางดึกโมโหจนอยากจะฆ่าคน เขานี่มันบ้าจริงๆ อยากจะ นอนบนเตียงเดียวกับเธอ!

“ผู้หญิง เธอลุกขึ้นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไปนอนที่โซฟา” หลี่จุน อ่าวคําราม

หลินซืออี้แกล้งหลับ ไม่คิดจะสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

“หลินซืออี้!” หลี่จุนฮ่าวพลิกเธอกลับมา เห็นดวงตาเธอปิดสนิท ท่าทาง นอนหลับอย่างสบายใจราวกับว่าคุณพาเธอ ไปขาย เธอก็ไม่รู้เรื่อง

“หลินซืออี้!” หลี่จนฮ่าวคำรามอีกครั้ง เห็นเธอยังคงแกล้ง ตายจึงอุ้มเธอขึ้นมาอย่างโมโหแล้วโยนลงจากเตียง

“โป๊ก!”

ศีรษะจูบกลับพื้นแข็งๆ ทำให้หลินซืออี้โกรธมาก คุณยาย มันเถอะ สมองของผู้ชายคนนี้มีปัญหา!

หลินซืออี้รีบดันตัวยืนขึ้นจากพื้น คว้าหมอนแล้วทุบไปที่ หลี่จุนฮ่าวซึ่งมีสีหน้าทะมึนอย่างโหดเหี้ยมและรุนแรง “หลี่ จนฮ่าว สมองนายมีปัญหาสินะ!”

หลี่จุนฮ่าวที่ไม่ทันสังเกตจึงโดนทุบเข้าไปอย่างรุนแรง พอจะโมโห หลินซืออี้ก็เดินออกไปแล้ว ทั้งยังปิดประตูอย่าง รุนแรง “ปิ๊ง!”

“ผู้หญิงป่าเถื่อน!” หลี่จุนฮาวตั้งสมญานามให้กับเธอ

หลินซืออี้ทิ้งหัวลงบนโซฟาอ่อนนุ่ม นอนคนเดียวสบาย กว่ามาก จะนอนขวางหรือนอนตรงก็ไม่มีปัญหา

วันที่สองหลี่จุนฮ่าวตื่นขึ้นมาไม่พบว่าบนโซฟาไม่มีคน แต่ กลับพบผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางการนอนย่ำแย่สุดๆที่ด้านล่าง โซฟา
เขาหรี่ตา เดินเข้าไปดึงเธอขึ้นมา “ผู้หญิง อาหารเช้าผม

ล่ะ”

อาหารเช้าเหรอ ยังมีอาหารมื้อใหญ่ด้วยนะ