บทที่13 ไม่สนราคาที่ต้องจ่าย

ห่าวเจียเฟิงไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น โดนกระทืบครั้งเดียว เขายังทนไหว เขารีบลุกขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว “อ้าวว… นี่ ไม่ใช่พี่จุนฮาวหรอกเหรอ? แกบอกเองไม่ใช่เหรอว่าผู้หญิง ของแกฉันจะเอาไปนอนกี่คนตามใจฉันได้เลย

“อย่ามาพูดพล่าม!” หลี่จุนฮ่าวกระทืบห่าวเจียเฟิงอีกครั้ง “ห่าวเจียเฟิง แกนั่นแหละที่ผิดกฎเอง วอนโดนกระทืบ ถ้า ยังมีครั้งต่อไปอีกละก็ แกเตรียมลงนรกได้เลย!”

พูดจบ หลี่จุนฮ่าวรีบพาหลินซืออี้ที่เพิ่งลุกจากเตียงและ มองดูเหตุการณ์ตลอด ออกไปจากตรงนั้น

“โธ่เว้ยยย!!!” ห่าวเจียเฟิงโกรธพาลคว้าโคมไฟข้างตัว ฟาดลงกับพื้น ทั้งที่บริษัทตงตี้เพิ่งเลือกที่จะร่วมงานกับเขา และเขาเองก็ส่งคนไปเซ็นสัญญาแล้วด้วย แต่เขากลับคิด ที่จะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหลินซืออี้มากกว่า คิดไม่ถึงว่าหลี่จุน ฮาวมันจะไวขนาดนี้ แต่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า หลินซืออี้มี ความสำคัญกับใจเขาขนาดไหน ก็แหงล่ะผู้หญิงที่ทั้งสวย ทั้งฉลาดเกินใครแบบนี้ ผู้ชายจะไม่หวั่นไหวเลยเห็นทีก็คง ไม่ได้

ภายในอากาศยังคงมีกลิ่นตัวที่หอมจางๆของเธอลอย กระจายอยู่…
ห่าวเจียเฟิงสูดดมอย่างหิ่นกระหาย

หลินซืออี้ ฉันจะทําทุกอย่างเพื่อแย่งเธอมาจากตระกูลหลี่ ให้ได้เธอมาครอบครอง!

เขากำหมัดแน่น ตาหรี่เล็กเป็นเส้นตรงคม ดูน่าอันตรายยิ่ง นัก

“นี่ ปล่อยฉันนะ ฉันเดินเองได้!” หลินซืออี้พูดพร้อมสะบัด มือออก

ไอ้บ้านี่ ไม่รู้จะจับแขนเธอซะแรงขนาดนี้ทำไม เขาไม่รู้ หรือว่าแรงของเขาสามารถบีบขยี้ช้างทั้งตัวให้ตายคามือได้ เลยนะเนี่ย แล้วกับเธอที่บอบบางเหมือนแค่มดตัวเล็กๆเอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

หลีจุนฮาวมองปรามเธอ แล้วดึงมือเธอเข้ามาแนบยัง อ้อมอกเขา

ยัยบ๊องเอ้ย เขาต้องเสียลูกค้ารายหนึ่งไปเพราะเธอคน เดียว ถึงลูกค้ารายนี้จะไม่ได้สำคัญอะไรกับตระกูลหลี่มาก แต่อย่างน้อยก็เป็นโอกาสดีที่จะเล่นงานห่าวเจียเฟิงได้เลย

“ขึ้นไป” หลี่จุนฮ่าวผลักหลินซืออี้ขึ้นรถ

อะไรเนี่ย ฉันยังไม่ทันโกรธเขา เขามาโกรธอะไรฉันล่ะ
หลินซือ ผลักมือเขา กัดฟันกรอด “นี่ หลี่จุนฮ่าว ฉันยังไม่ โกรธเลยแล้วคุณโกรธอะไร ะ?? ไอ้คนนั้นมันมีความแค้น กับคุณไม่ใช่กับฉัน แล้วฉันก็โดนจับไปเพราะคุณ ฉันไม่ เรียกค่าทำขวัญก็ดีเท่าไหร่แล้วเนี่ย”

คนบ้า!

หลินซืออี้พูดจบยังไม่ทันได้หายใจ หลี่จุนฮ่าวดึงเธอมาก อดรัดในอ้อมอกพร้อมบดขยี้ริมฝีปากเธอ

คนขับรถขับต่อไปด้วยความกระวนกระวายใจ หน้าผาก ของเขามีเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด เขาพึมพำบอกตัวเองว่า ด้านหลังไม่มีอะไรเกิดขึ้นน่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น…….

“อื้ออออ..อ..” เสียงสวาทเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่ ประกบกัน คนขับมือเริ่มสั่น เกือบจะชนคนตายเอาแล้ว

เออ..อ..ออ เจ้านายนะเจ้านาย ถ้าจะจูบกันเร่าร้อนขนาดนี้ น่าจะรอให้กลับถึงบ้านก่อนนะ อีกไม่ไกลละเนี่ย ทำแบบนี้ ผมใจไม่ดีเลย

คนขับน้ำตาไหลนอง อยากจะหนีไปจากตรงนั้นให้รู้แล้วรู้

รอด
ต่อมาคนใช้ด้านนอกแอบสังเกตเห็นว่ารถของคุณชาย โยกอย่างรุนแรงและต่อเนื่องตั้งแต่เที่ยงจนค่ำ พวกเขา อยากเปิดกระจกรถดูให้เห็นกับตาแต่ก็ไม่มีใครกล้า

ราวๆเที่ยงคืน รถไม่ขยับแล้ว พวกคนใช้ที่มองจากด้าน นอกเริ่มหาวกัน ไม่รู้ว่าคุณชายยังจะอยากทานอะไรรึเปล่า แต่ดูแล้วเขาคงไม่มีเรี่ยวแรงมาทานอะไรแล้วเป็นแน่

ก่อนที่พวกคนใช้กำลังจะขึ้นไปนอนกัน ประตูรถก็เปิดออก

มีเพียงแค่หลี่จุนฮ่าวอุ้มหลินซืออี้ลงมาจากรถ

ทุกคนเบิกตากว้างไม่เชื่อว่านี่จะเป็นเรื่องจริง

มีคนถึงขั้นลมจับ …..

คุณชาย คุณอึดมากๆๆ ฉันขอคารวะ!!!!

และที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือหลังจากนั้นไม่นาน คุณชายนุ่ง ผ้าขนหนูผืนเดียวเดินออกมาหาของกินที่ห้องครัว พ่อครัว ซาบซึ้งใจอย่างน้อยๆอาหารฝีมือเขาที่ทำในวันนี้ก็ไม่ได้สูญ เปล่า แต่พอคุณชายพูดออกมาคำนึง พ่อครัวถึงกับฉี่จะเล็ด

“โจวซอเสียว…”

“คุณชาย กระผมโจวฟางดาครับ” โจวฟางดาแก้คำ คุณชายด้วยท่าทีน่าสงสาร เพราะเขาแก้มาเกือบจะสองปี แล้ว
หลีจุนฮ่าวกินไปพลางพูดว่า “โจวฟางดา ผมคิดว่าคุณคง เหนื่อย ผมเลยตัดสินใจจะให้คุณไปพักร้อนซักครึ่งปีนะ”