บทที่11 เป็นอะไรกัน

เกาหงฉวนโกรธจนหน้านําหน้าแดง พูดเสียงขรึม “หยุด ไร้สาระได้แล้ว ถ้าขืนยังพูดอีกผมจะตัดลิ้นคุณซะ!”

หลินซืออี้ทำปากจู๋ใส่ “จะลักพาตัวยังไงล่ะ เสื้อผ้าก็ไม่ให้ ฉันใส่ หรือว่าอยากเห็นของของฉัน?”

เกาหงฉวนลากเธอกลับไปที่ห้อง “เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ” หลินซืออี้ยิ้มอย่างมีเลศนัย “แบบนี้ค่อยว่าไปอย่าง”

พูดจบเธอค่อยๆเดินเชิดไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบมั่วๆได้เสื้อเชิ้ต ของหลี่จุนฮ่าวกับกางเกงยีนตัวเล็ก

“อย่าแอบมองมาละกัน” เธอหมุนตัวหันหน้าไปทางเกาหง ฉวน เขารีบเบี่ยงสายตาไปทางอื่นทันที

หลินซืออี้ยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าเขาไม่แอบมอง มา เธอรีบปีนขึ้นหน้าต่าง แต่พอมองจากความสูงแล้ว ทำให้ หลินซืออี้ถึงกับน้ำตาจะไหล

ไอ้บ้าหลี่จุนฮ่าว จะสร้างหน้าต่างสูงขนาดนี้ทำไมกันเนี่ย?

“นั่นคุณจะทําอะไร?

เกาหงฉวนเริ่มเอะใจที่รู้สึกเงียบผิดปกติ เขาหันไปเห็น เธอปืนอยู่บนหน้าต่างถึงกับตกใจ
“ฉันกำลังดูวิวอยู่” หลินซืออีพูดจบก็กระโดดลงมาเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น การหลบหนีคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ซะ แล้ว “คุณหันไป ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”

เกาหงฉวนกัดฟันกรอด “ผมว่าทางที่ดีคุณอย่าคิดหนีจะดี กว่า”

เธอก็อยากจะหนีอยู่หรอกนะ แต่ไม่มีที่ให้หนีเลย

ฮืออออๆๆ…

หลินซืออี้สวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วออกไปกับเกาหงฉ

วน

“อย่างแรกเลย คุณมีปืน เพราะฉะนั้นคุณไม่จำเป็นต้องมา

ฉุดกระชากฉัน”

“อย่างที่สอง ฉันเดินเองได้ ไม่ต้องให้คุณมาผลักฉันให้ เดิน”

เกาหงฉวนไม่ตอบโต้อะไร นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเจอผู้ หญิงที่สตรองแบบนี้ ไม่กลัวแล้วก็ยังกล้าคิดฝันที่จะจูงจมูก คนที่ลักพาตัวเธออีก

บนโลกใบนี้มีอะไรที่คิดไม่ถึงอยู่มากมายจริงๆ

หลินซืออี้ถูกพาตัวมาอยู่ต่อหน้าห่าวเจียเฟิงอย่างรวดเร็ว
ห่าวเจียเฟิงถึงกับต้องปฏิเสธความเย้ายวนยั่วสวาทของ เหม่ยหลิน เพื่อรอคอยการมาเยือนของหลี่จุนฮ่าว แวบแรก ที่ได้พบหลินซืออี้นัยน์ตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที

ถือเป็นครั้งแรกของเขาที่ได้พบหญิงสาวที่แลดูบริสุทธิ์ดุจ น้ำใส และงดงามดุบทกวี เธอช่างพิเศษสำหรับเขา

อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนมีไฟสุมอยู่ที่อก ผู้หญิงดีๆแบบนี้เหรอที่

หลี่จุนฮ่าวได้ไปครอบครอง

“คุณสินะที่เป็นคนจะลักพาตัวฉัน” หลินซือมองเขาแน่นิ่ง

ห่าวเจียเฟิงคิดไม่ถึงว่าเธอจะห้าวหาญ ถ้าเป็นผู้หญิง ธรรมดาคงจะคุกเข่าอ้อนวอนไปแล้ว แต่เธอไม่ธรรมดาไง เขาแสยะยิ้ม “ผมคิดว่าผู้หญิงที่หลี่จุนฮ่าวเลี้ยงดูจะไม่มี สมองซะอีก”

หลินซืออี้แสยะยิ้มเช่นกัน “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณกับหลี่ จุนฮาวจะมีความแค้นอะไรกัน แต่ฉันกับเขา เราเป็นแค่หุ้น ส่วนกัน ถ้าคุณจะล้างแค้นก็ไปหาเขา ฉันไม่เกี่ยวข้องอะไร ด้วยแม้แต่นิดเดียว”

เก่งกล้า เขาชนชมเธอ

ห่าวเจียเฟิงมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสนใจ ทำ

ให้หลินซืออี้รู้สึกเหมือนโดนดูถูกมาก เธอไม่อยากเปลือง

น้ำลายคุยกับคนที่พูดแล้วเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา คนโง่ๆอย่าง

เขา ควรเอาไปโยนไว้ที่หอพักให้สองสาววายปู้ยี่ปู้ยำสักทีหนึ่ง

“เธอพูดมาซิ ว่าเธอกับหลีจุนฮ่าวเป็นหุ้นส่วนกันแบบไหน” หลินซืออี้นิ่ง “ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย?”

“เธอไม่กล้าบอกเหรอ หรือว่าจะเป็นความสัมพันธ์ที่ลับๆ ล่อๆบอกใครไม่ได้กันแน่” ห่าวเจียเฟิงหลอกถาม

ตอนแรกคิดว่าคนที่ดูหยิ่งๆอย่างหลินซืออี้น่าจะอายและ โมโห แต่เธอกลับไม่ เธอยังคงยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ฉันไม่เคย คิดเลยว่าผู้ชายก็ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านกับเขาด้วย คุณนี่เปิด โลกกว้างให้ฉันจริงๆ

ห่าวเจียเฟิงทั้งอายทั้งโกรธ อีกด้าน ลู่เหม่ยหลินทนไม่ ไหวตรงดิ่งมาตบหลินซืออีไปหนึ่งฉาด “ผู้หญิงหน้าไม่อาย กล้าพูดจาแบบนี้กับผัวฉันได้ยังไงต๊ะ”

ลู่เหม่ยหลินเห็นหน้าหลินซืออี้ครั้งแรกก็เกลียดเข้าไส้ ยิ่ง เห็นสายตาของฮ่าวเจียเฟิงที่จับจ้องแต่เธอก็ยิ่งโมโห และ เธอยังมาเป็นผู้หญิงของหลี่จุนฮ่าวอีกก็ยิ่งคลั่ง เธออดทน เป็นอย่างมาก แต่คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำคนนี้ กล้ามาดูถูกสามีของเธอ เลยทนจนทนไม่ไหวแล้ว!

หลินซืออี้โดนตบคราวนี้ถือเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เธอโตมา เธอหลับตาปรี่ และไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนใหญ่คนโตมา จากไหน เธอง้างมือตบกลับลู่เหม่ยหลินไปฉาดหนึ่งเช่นกัน
เพียะะะ