บทที่ 9 หางของจิ้งจอก

หลินซืออี้หลับตานอนต่อไป สนใจมันฟ้ากว้างแผ่นดิน ใหญ่ การนอนใหญ่ที่สุด

“หลิน ซือ อี้!”

หลี่จุนฮ่าวรู้สึกว่าสมองจะระเบิดแล้ว อีกสักพักเขาจะต้อง เจรจาธุรกิจอีก แต่เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่ท่าทางการนอนยอด แย่ ในใจเขาก็โกรธขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะรังแกเธอสักรอบให้ หายโกรธ อีกทั้งผู้หญิงคนนี้ยังทำให้เขาจ่ายเงินเป็นจำนวน มาก!

หลินซือ ใช้ท่าทาง “ฟ้าผ่าก็ไม่ขยับ” ประเภทหนึ่งแกล้ง นอนหลับต่อไป

“ปีง!” หลี่จนฮ่าวโยนเธอไปที่โซฟาอย่างใจร้าย มองดู เวลาเหลือไม่มากแล้ว ถ้ารอผู้หญิงคนนี้ตื่นขึ้นมาทำอาหาร เช้าให้เขา การค้าครั้งนี้ของเขาคงจบสิ้นแล้ว

ฟังเสียงเครื่องยนต์ที่ดังขึ้นด้านนอก หลินซืออี้ถึงจะลืมตา ขึ้นอย่างขี้เกียจ ในที่สุดผู้ชายสมควรตายนั่นก็ไปได้สักที เธอลูบศีรษะที่น่าสงสารของตัวเอง เฮ้อ ร่างกายถูกกระทำ ช่าเราก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้แม้กระทั่งศีรษะก็ปกป้องเอาไว้ ไม่ได้แล้ว นี่เพิ่งจะอยู่ด้วยกันแค่คืนเดียวเอง คิดถึงอนาคต ที่ต้องอยู่กับเขาไปอีกร้อยกว่าวัน คืนวันเหล่านั้นจะต้อง “น่า โศกเศร้าน่าเวทนา” อย่างแน่นอน
“เจีย ลูกค้าจะมาตรงเวลาหรือเปล่า” หลี่จุนฮ่าวโทรศัพท์ ไปถามเฉินเจียยี่

“มาตรงเวลาค่ะ ดิฉันจัดการทั้งหมดเรียบร้อย

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี”

วางสายโทรศัพท์ หลี่จุนฮ่าวเปิดกระจกรถ รถขับด้วย ความเร็วราวกับบิน อากาศบริสุทธิ์ในช่วงเช้าพัดผ่านเข้ามา ภายในรถ

เขาเพิ่งจะถึงหน้าประตูบริษัท เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เห็น เบอร์โทรศัพท์ที่แท้ก็ห่าวเจียเฟิง

“น้องห่าว โทรหาฉันตอนเช้าตรู่ จะชวนไปออกกำลังกาย ยามเช้าเหรอ” น้ำเสียงของหลี่จีนฮ่าวแฝงความเย็นชา

“อ่อ ไม่ใช่ พี่หลี่ ฉันแค่อยากถามว่าทำไมเมื่อคืนนายนอน กับผู้หญิงของฉัน”

อากาศยามเช้านั้นก็ดี

มีคนช่วยเปิดประตูรถให้หลี่จุนฮ่าว หลี่จุนฮ่าวเดินลงมา อย่างสง่างามและมั่นใจ

มองไปยังท้องฟ้า วันนี้มีอากาศดีปลอดโปร่ง

หลี่จุนฮาวหัวเราะ “อ่อ ไม่รู้ว่าผู้หญิงของน้องห่าวคือคนไหน ขอโทษด้วย ผู้หญิงที่นอนกับฉันมีเยอะมาก ส่วนอ ของพวกเธอ ฉันก็ไม่เคยจำ ถ้าหากว่าไม่ได้ระวังนอนกับผู้ หญิงของน้องชายแล้วล่ะก็ ต้องขอโทษด้วย คุณก็รู้ หลายปี มานี้ ผู้หญิงที่ปีนขึ้นเตียงฉันมีเยอะจริงๆ ไม่ยกเว้น…….

“หลี่จุนฮาว!” ห่าวเจียเฟิงที่อยู่อีกด้านคำรามอย่างโมโห ผู้ชายสมควรตาย ส่งว่าที่ภรรยาในอนาคตให้นอนกับเขา ด้วยตัวเองแล้ว ตอนนี้กลับมาสบประมาทเขา!”

หลี่จุนฮ่าวยังคงหัวเราะต่อไป “อ่อ น้องชาย เช้าตรู่อย่า โมโหไปเลย ถ้าหากว่าไม่มีอะไรแล้ว ฉันวางสายล่ะนะ”

ห่าวเจียเฟิงโมโหจนอัปยศอดสู “หลี่จุนฮ่าว นายนอนกับผู้ หญิงของฉัน ฉันก็จะนอนกับผู้หญิงของนาย

“อ่อ ไม่รู้ว่าคนไหนที่น้องชายชอบ ฉันมีสถานที่ที่ซ่อนผู้ หญิงอยู่เยอะมากเกินไป ตัวฉันเองยังจำไม่ได้ เอาอย่างนี้ แล้วกัน นายโทรไปขอที่อยู่กับเลขาของฉันเถอะ นายอยาก นอนกับคนไหนก็ได้!”

ฟังหลี่จุนฮ่าวพูดด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจไม่คิดอะไร ท่าทาง ราวกับว่าทั้งหมดจะยังไงก็ได้ ยิ่งทำให้ห่าวเจียเฟิงโกรธ ผู้ชายที่เอาแต่ขลุกอยู่กับผู้หญิงเป็นโขยงอย่างนี้อาศัยอะไร มาบริหารธุรกิจขนาดใหญ่แบบนี้ เขาคู่ควรเหรอ

“หลี่จุนฮ่าว ฉันไม่ได้หน้าไม่อายอย่างนาย นายวางมือ เรื่องเซ็นสัญญากับบริษัทตงตี้อย่างเชื่อฟัง ฉันจะไม่เปิด เผยเรื่องราวความผิดของนาย ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะทำให้ชื่อเสียงและเกียรติยศของนายเสียหายป่นปี (ชื่อเสียง เหม็นฉาวโฉ่ ;ชื่อเสียงป่นปี้ ชื่อเสียงและเกียรติยศถูกทำ ปู้ยี่ปู้ยำจนป่นปี้ไปหมด) !”

หึ ในที่สุดหางจิ้งจอกก็โผล่ออกมาแล้ว!

หลี่จุนฮ่าวหัวเราะเสียงเย็น “ตามสบาย!”

พูดจบ เขาวางสายนิ่งๆ

จะสู้กับเขา ย้อนกลับไปฝึกอีก 10 ปีค่อยมาใหม่ ไม่อย่าง นั้นก็อยู่บ้านอย่างเชื่อฟัง อย่าออกกำลังให้เสียเปล่าเลยเป็น

ดี

หลี่จุนฮาวเพิ่งวางโทรศัพท์ เฉินเจียยี่ก็บอกเขาว่าประธาน บริหารบริษัทตงตี้ กัวซวีเหยา จะมาถึงอีกในครึ่งชั่วโมง หลี่ จนอ่าวพยักหน้า ขึ้นลิฟท์ที่ใช้ได้เฉพาะประธานไปอย่าง หล่อเหลา

จริงๆแล้วเขาไม่ได้สนใจบริษัทตงตี้ ก็แค่เป็นเพราะเขา ทนดูไม่ได้ที่บริษัทตงจะร่วมมือกับตระกูลห่าวก็เท่านั้น เอง ตลอดมาเขายึดมั่นในหลักการผู้อื่นไม่รุกรานฉัน ฉันไม่ รุกรานผู้อื่น ใครจะไปรู้ว่าตระกูลห่าวทำให้เขาต้องฝ่าฝืน หลักการนี้ และการสูญเสียบริษัทตงตี้ไปก็เป็นการโจมตี ตระกูลห่าวอย่างหนัก ดังนั้นห่าวเจียเฟิงจึงอดทนไม่ไหวคิด เพ้อเจ้อ อยากจะช่วยเรื่องทั้งหมดให้รอดไปได้ผ่านลู่เหม่ย หลิน
หลีจุนฮาวมุมปากยกยิมชัวร้าย ห่าวเจียเฟิง ฉันจะเล่นกับ นายช้าๆก็แล้วกัน!

หลี่จุนฮ่าว ฉันเตือนให้นายวางมือจากบริษัทตงตี้อย่าง เชื่อฟัง ไม่อย่างนั้นฉันจะประกาศเรื่องราวฉาบฉวยเมื่อคืน ระหว่างนายกับว่าที่ภรรยาของฉันบนอินเทอร์เน็ต ให้ทุก คนได้รับรู้อย่างชัดเจนว่านายมันเป็นผู้ชายที่หน้าเนื้อใจเสือ แล้วมาดูกันว่านายจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เป็นเพราะว่าปลายทางหลี่จุนฮ่าวไม่รับโทรศัพท์ ห่าว เจียเฟิงที่อยู่ภายใต้อารมณ์โมโหจนอัปยศอดสูนั้นจึงส่ง ข้อความมาข่มขู่

“ตายสบายเลย แต่ว่านายสามารถยืนยันได้หรือไม่ว่าคนที่ อยู่ในความมืดนั้นคือฉัน

ส่งข้อความนั้นกลับไปด้วยความรวดเร็ว หลี่จุนฮ่าวนั่งจิบ ชาอยู่บนโซฟา

ชา หอมจริงๆ โดยเฉพาะชาที่มีชื่อเสียง

หลินซืออี้ที่ยังนอนหลับอยู่ถูกเสียงโทรศัพท์ที่ดังอย่างบ้า คลั่งปลุกให้ตื่น

สมควรตาย!
โทร พท์บ้านเขาเชื่อมต่อเข้าด้วยกันทั้งบ้านใช่หรือไม่ ทําไมพอเครื่องหนึ่งดังแล้ว ทั้งหมดล้วนดังขึ้นตามๆกัน

หลินซือ คว้าหมอนมาปิดหู แต่ไหนแต่ไรเธอนอนกลิ้งอยู่ บนเตียงได้เก่งมาก โดยเฉพาะหลังจากผ่านการออกกำลัง กายอันดุเดือดยิ่งนอนเก่งเข้าไปใหญ่

เสียงโทรศัพท์ที่ดังอย่างบ้าคลั่งกระตุ้นโสตประสาทของ เธอไม่หยุด

เธอโมโหอดสูจนปีนขึ้นมารับโทรศัพท์ “หลี่จุนฮ่าว คุณรู้ หรือไม่ว่าการรบกวนคนอื่นตอนนอนเป็นเรื่องที่ไร้มารยาท มาก”

“ผู้หญิง ผมแค่จะเตือนคุณ วันนี้ตอนกลางวันผมจะกลับไป ทานอาหารเช้า” หลี่จุนฮ่าวเอ่ยจบ ก็วางสายโทรศัพท์ “ตุ๊ด”

กลับมาก็กลับมาสิ ทำไมจะต้องโทรศัพท์มารบกวนเธอ ตอนเช้าตรู่ด้วย

เพิ่งจะเวลา 7 โมงกว่า หลินซืออี้โกรธจนสมองจะระเบิด แล้ว!

เธอขว้างโทรศัพท์ด้วยความโกรธและกลับไปขดตัวนอน บนโซฟาต่อไป
หล่านข่าวทีได้แกล้งผู้หญิงคนนี้โมโหก็อารมณ์ดี ในเวลา เดียวกัน เฉินเจียยบอกกับเขาว่า ประธานบริหารบริษัทตง กัวเหยา มาแล้ว

“ให้เขาไปรอผมที่ห้องประชุม

ข้อความ MMS ส่งเข้ามาในโทรศัพท์หลี่จุนฮาว ด้านบน เป็นฉากบนเตียงของหลี่จุนฮ่าวและลู่เหม่ยหลินในความมืด เสียงร้องของลู่เหม่ยหลินดังมาก ลอยออกมาอย่างชัดเจน “ฮ่าว ฮ่าว สู้ๆ ฮ่าว สํๆ…….

เสียงร้องแข่งครั้งแล้วครั้งเล่า จนคนฟังหน้าแดง