บทที่ 6 ถูกจับกินอย่างไร้ทางหนี

หลินซืออี้หรี่ตา ผู้ชายร้ายลึกสมควรตาย เธอคิดมาตลอด ว่าตัวเองฉลาด ไม่คิดเลยว่าต้องถูกจับกินอย่างไร้หนทาง หนีโดยผู้ชายคนนี้

“หลี่จุนฮ่าว ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ทำอย่างนั้น

“อ้อ” เขาเลิกคิ้วขึ้น “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ

“ก็อาศัยที่คุณครอบครอง GT ไงล่ะ คุณจะเสียเวลา ทำลายธุรกิจเล็กๆแห่งหนึ่งไปทำไม การสร้างศัตรูไม่ใช่ การกระทำที่ชาญฉลาด ศัตรูในตอนนี้แม้จะอ่อนแอ แต่คน เราเติบโตจากการต่อสู้และความแค้น บางทีหลายปีหลัง จากนี้ คุณสร้างคู่แข่งที่แข็งแกร่งให้กับตัวเอง ดังนั้น คุณจะ ไม่ทำแบบนั้นหรอก

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน กระดิกนิ้วเรียกเธออย่างพอใจ “ที่รักตัวน้อยแสนชาญฉลาด มานี่สิ”

หลินซืออี้ไม่ได้สังเกตถึงสรรพนามที่เขาใช้เรียกเธอ

เธอก็ไม่กล้าที่จะฟันธงว่าเขาได้ส่งคนไปช่วยตระกูลหลิน หรือไม่

แต่เท้าของเธอกลับเดินไปหาเขาอย่างหลุดการควบคุม ทำให้เขาโมโห ล้วนมีจุดจบที่ไม่ดีจริงๆ
เขาโอบกอดเธอให้นั่งบนขาของเขา ขณะที่ริมฝีปากของ เขาจะจูบลงมานั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หลินซืออี้จะไปรับ กลับถูกเขาขว้างทิ้งไป

แต่โทรศัพท์ที่หล่นลงพื้นกลับรับสายเองโดยอัตโนมัติ

“ลูกสาวที่รัก ประธานหลี่มาช่วยพวกเราแล้ว ลูกขอบคุณ ประธานหลี่ดีๆล่ะ ตุ๊ด…….

เสียงที่ตื่นเต้นของคุณพ่อนั้นดูราวกับเด็กลงไป 10 ปี

“ควรจะเชื่อผมได้แล้วใช่ไหม ที่รักตัวน้อย”

ในที่สุดตอนที่เขาพอใจกับเรือนร่างของหลินซืออี้แล้ว ขยับตัวลุกขึ้นมานั้น เธอรู้สึกว่าร่างของเธอราวกับถูกล้อ รถบดข้ามไปอย่างไรอย่างนั้น ทั่วทั้งตัวปวดเมื่อยไม่หยุด หย่อน

เขาหัวเราะชั่วร้าย แต่ไม่ได้อุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น กลับ สัพยอกว่า “ผมค้นพบว่าพื้นเข้าคู่กับสีผิวของคุณเลย”

เธอจ้องเขาอย่างอ่อนแรง โรคจิตสมควรตาย!

“โอย” เขาค่อยๆคว้าเสื้อผ้าที่อยู่ด้านข้างด้วยท่าทางขึ้ เกียจมาสวมใส่อย่างเชื่องช้า “กระโปรงของคุณขาดแล้ว แบบนี้จะทำอย่างไรดี ห้องทำงานผมไม่มีเสื้อผ้าของผู้หญิงเสียด้วย”

หลินซืออี้พยุงร่างที่เหนื่อยอ่อนขึ้นมา คว้ากระโปรงที่ถูก ฉีกขาดมาสวมบนร่างกาย “ไม่เป็นไร” เธอกัดฟันเสียงกร อดๆ “ฉันสามารถออกไปทั้งแบบนี้ได้

“หลินซืออี้ ผมคิดว่าผมควรจะเตือนคุณสักหน่อย สถานะ ของคุณเป็นความลับ ยังมี ไม่ได้รับการอนุญาตจากผม คุณ ไม่สามารถจากผมไปได้อย่างง่ายๆ ”

มองไปยังเขาที่มีท่าทางราวกับราชาผู้ยิ่งใหญ่ ทำให้เธอ รู้สึกโกรธไฟลุก โรคจิตสมควรตาย นายปลดปล่อยเสร็จไป แล้วแท้ๆ ตอนนี้ยังมารังแกฉัน นายยังเป็นคนอยู่ใช่หรือไม่

เธอจ้องเขา “ถ้าอย่างนั้น ประธานหลี่ ตอนนี้จะให้ฉันอยู่ ที่ไหน นอนที่ไหนคะ”

เขามองเธออย่างขำขันแล้วหัวเราะ หมุนตัวกลับไปกดที่ ปุ่มๆหนึ่ง

ทําให้เธอตกตะลึงก็คือ ห้องรับแขกขนาดใหญ่สว่างสดใส ที่ปรากฏในสายตาเธอ

เขากระดิกนิ้วเรียกเธอ “เข้ามา”

หลินซืออี้ทักทายบรรพบุรุษแปดชั่วโคตรของเขาอีกครั้ง จึงเดินเข้าไป
โรคจิตสมควรตายนรวยจริงๆ การออกแบบของที่นี่ไม่ได้ ด้อยไปกว่าคฤหาสน์หลังนั้นของเขาเลย

“ตอนนี้ สิ่งที่พวกเราจะทำก็คืออาบน้ำแบบยวนยางอ วี้ (การอาบน้ำแบบนกเป็ดน้ำ คู่รักช่วยกันอาบน้ำขัดหลัง พลอดรักกัน) ส่วนภารกิจของคุณ……. เขาหัวเราะชั่วร้าย “ก็คือการถูหลังให้กับผม

หลินซืออี้ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก็แค่ขัดหลังเอง

หลี่จุนฮ่าวมองท่าทางของเธอแล้วหัวเราะอย่างชั่วร้าย

เมื่อพวกเขาทั้งคู่มาถึงอ่างอาบน้ำนั้น เธอเพิ่งจะรู้ว่า แท้จริงแล้ว “การถูหลัง” มันซับซ้อนอะไรอย่างนี้

เธออดทน! อดทน! อดทน!

หนึ่งปีหลังจากนี้ เธอจะเป็นอิสระแล้ว

1 ปีก็แค่ 365 วันเท่านั้น ตอนนี้ผ่านไป 4 วันแล้ว ยังเหลือ อีก 361 วัน เธอทนได้!

สุดท้ายหลินซืออี้ก็ถูกเขาทรมานไปอีกรอบ รอจนเขาจาก ไปแล้ว เธอจึงพาตัวเองไปแช่น้ำ เธอไม่ได้เสียน้ำตา เพราะ เธอรู้ว่าน้ำตาที่หลั่งริน ชะล้างความโศกเศร้าทิ้งไปไม่ได้ หลั่งรินความสุขไม่ได้เช่นกัน มีเพียงแค่ผู้อ่อนแอเท่านั้น ถึง จะหลั่งรินน้ำตา
เวลาผ่านไปนานพอสมควร หลินซืออี้ถึงจะลุกขึ้นจาก อ่างอาบน้ำ

เธอโทรศัพท์หาคุณพ่อ รับรู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดของทาง นั้นเรียบร้อยดีแล้ว จึงวางใจ

เธอไม่อยากนอนบนเตียงของเขา กลับไปนอนที่โซฟา ห้องรับแขก

เมื่อเธอตื่นขึ้นมา สบเข้ากับดวงตาอันลุ่มลึกของเขา

“ผู้หญิง นี่คุณยั่วยวนผมใช่ไหม

น่าอายเสียจริง คิดไม่ถึงเลยว่าเธอกลับสวมกระโปรง ขาดๆชุดนี้

น่าอึดอัด!

ทว่าเธอกลับลุกขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว ตอบนิ่งๆว่า “ท้อง ของฉันหิวแล้ว ขออนุญาตถามนะคะ พวกเราสามารถออก ไปรับประทานอาหารมื้อเย็นกันได้หรือยังคะ”

เขามองเธออย่างดุร้าย “คนรักตัวน้อย ตอนนี้ผมยังไม่หิว แต่ว่าอีกด้านหนึ่งหิวมาก!

หลินซืออี้เมินเฉยเขา ลุกขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ “ขอโทษ ด้วยค่ะ ถ้าฉันหิวจะทำงานได้ไม่เต็มที่
เธอจงใจเน้นเสียงหนักไปที่ “ทำงาน” สองตัวนั้น

เขาจ้องเธอครั้งหนึ่ง จากนั้นจับที่ริมฝีปากของเธอ และจูบ ลงมาอย่างรุนแรง

จูบนี้ ไม่ได้ยาวนาน เป็นเพียงแค่การลงโทษ

“ผู้หญิง ครั้งหน้าคุณลองพิจารณาทำกับข้าวให้ผมดูไหม

“ขอโทษด้วย ฉันไม่ใช่แม่บ้าน

“ปากนี้ช่างแสบนัก

พูดจบ เขากัดเขาที่ปากของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นกัดจนผิว บางๆนั้นเป็นแผล

เห็นท่าทางที่โกรธของเธอ เขาอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

ดูเหมือนว่าความสุขของเขาเกิดบนความทุกข์ของเธอ นับ ว่าน่าสนใจเลยทีเดียว

“เอาล่ะ ตอนนี้ออกไปกินข้าวกัน ก่อนอื่นเรามากำหนดกฎ ง่ายๆกัน หลังจากนี้ออกไปกินข้าวข้างนอกต้องสั่งเฉพาะ อาหารที่ผมชอบ คุณไม่ชอบกินก็ต้องกิน ยังมีอีก ไม่อนุญาต ให้คุณสั่งอย่างอื่น ในเมื่ออยู่ด้วยกันแล้ว รสชาติของอาหาร ที่ชอบก็ต้องเหมือนกัน สุดท้าย ถ้าหากว่ามีคนจำผมได้ คุณ ต้องแกล้งทําเป็นไม่รู้จักกับผมแล้วเดินหนีไป ถ้าหากว่าเดิน หนีไปไม่ได้ก็ทําเหมือนเป็นเด็กสาวที่ตื้อแทนผมก็แล้วกัน
หลิน ออฟังไปพลางกลอกตามอง “ในสัญญาไม่มี เงื่อนไขขอน้

เขาหัวเราะชั่วร้าย “หลินซือ คุณจะไม่ทำก็ได้ แต่ว่า ผลลัพธ์นั้น…….

เชอะ เชอะ เชอะ คนถ่อย

เธอรู้ว่าตระกูลหลินเพิ่งจะหายใจได้คล่องขึ้น ล่วงเกิน คนถ่อยเช่นเขา แล้วถ้าหากเขาถอนเงินทุน ถ้าอย่างนั้นก็ เท่ากับว่าสิ่งที่เธอทำมากมายล้วนเสียเปล่า

เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาด

เธอหัวเราะอย่างมีเสน่ห์ “ขอถาม ท่านประธานหลี่ ไม่ ทราบว่าคุณยังมีอะไรที่ต้องกำชับอีกหรือไม่

เขาจับมือเธอ สัพยอกกลับ “รอผมคิดออกค่อยบอกก็แล้ว กัน”