บทที่ 14 วัยเด็กที่น่าเศร้าของท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่

นภสรณ์ที่คิดถึงใบหน้างดงามของณัฐณิชา และยังมีสายตาที่ มองเธอของธราเทพแล้ว ก็แทบจะอดทนไม่ไหวไปซื้อน้ำกรดมา ราดใส่ตัวเธอขวดหนึ่ง

นพนันท์คิดแล้วก็ส่ายหน้า “ถ้าไม่สุดวิสัยจริงๆ ใช้แผนการนี้ ไม่ได้ อันตรายเกินไป ถ้าหากว่าถูกพบเข้า พวกเราสองแม่ลูก ต้องแย่แน่ๆ”

“แต่ว่าพวกเขาไปจดทะเบียนสมรสกันแล้ว จะทำอย่างไรดี คะ!” นภสรณ์เอ่ยด้วยความร้อนใจ

“จดทะเบียนสมแล้วก็ไม่ใช่ว่าหย่ากันไม่ได้ ไม่อย่างนั้นลูกคิด ว่าแม่บีบบังคับให้ผู้หญิงคนนั้นจากไปแล้วเข้ามาอยู่ในตระกูล ทวีศักดิ์ทินโชติได้อย่างไรกัน

เอ่ยจบแล้ว นพนันท์ก็ตบเบาๆที่ไหล่ลูกสาว เดินผ่านนอกชาน ระเบียงตามธราเทพและณัฐณิชาไปทางสวนหลังบ้าน

ธีรศาสนที่คุณพ่อของธราเทพ กำลังอ่านรายงานในไตรมาสที่ แล้วของบริษัทอยู่ในสวนหลังบ้าน

ธราเทพปล่อยมือออกจากไหล่ณัฐณิชา เปลี่ยนเป็นจูงมือเธอ มาที่ด้านหน้าคุณพ่อ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคารพนบนอบว่า “คุณพ่อ นี่คือณิชาครับ

ธีรศาสนาวาง โน้ตบุ๊คไว้อีกด้านหนึ่ง แล้วมองไปทางณัฐณิชา
แม้ว่าเขาจะอายุห้าสิบกว่าปี แต่มองดูแล้วยังคงอ่อนเยาว์ และ มีความเข้มงวดมาก ณัฐณิชาพอจะรู้แล้วว่าความหยิ่งยโสและ เย็นซาบนร่างของธราเทพได้รับการสืบทอดมาจากใคร

และเมื่อต้องเผชิญหน้ากับพ่อสามีที่ท่าทางเคร่งขรึมเช่นนี้ เธอ ที่เป็นลูกสะใภ้ชั่วคราวยังตื่นเต้นขึ้นมา รู้สึกได้ว่าสายตาของเขา ยอดเยี่ยมยิ่งกว่าธราเทพ สามารถมองเห็นจิตวิญญาณของเธอ ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

สำหรับความคิดหลายๆอย่างที่อยู่ในใจของเธอ ก็คล้ายกับว่า จะถูกเปิดเผยออกมาทั้งหมด

“สวัสดีค่ะคุณลุง” ณัฐณิชาทักทายอย่างมีมารยาท

สำหรับคำเรียก ทั้งสองคนปรึกษากันเรียบร้อยแล้วระหว่างที่ เดินทางมา ก่อนที่จะจัดพิธีการแต่งงาน จะไม่เปลี่ยนคำเรียก ชั่วคราว และเป็นช่วงเวลาที่จะให้คุณพ่อคุณแม่ได้ปรับตัวด้วย เช่นกัน

ถึงอย่างไรณัฐณิชาก็เป็นลูกสะใภ้ที่หล่นลงมาจากกลาง อากาศ พวกเขาไม่แม้จะได้พบหน้ากันสักครั้ง

ธีรศาสนติ์ผงกศีรษะเล็กน้อย “เนื่องด้วยแรงกดดันจากผู้คน ในสังคมครั้งนี้ เทพและคุณต้องแต่งงานกันอย่างเร่งรีบ แต่ ตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติของพวกเราไม่ทำอย่างขอไปทีแบบนี้ คุณ ณัฐณิชาวางใจได้ พิธีการที่สมควรจะมีในอนาคต จะไม่ขาดไป แม้แต่อย่างเดียว”

ณัฐณิชาเอ่ยอย่างว่านอนสอนง่าย ไม่เป็นไรค่ะ ทุกอย่างล้วนฟังการจัดการของคุณลุง

ดูเหมือนว่าธีรศาสนจะค่อนข้างพอใจต่อท่าทีของเธอ จึงเผย รอยยิ้มน้อยๆออกมา แต่ก็กลับสู่สีหน้าเคร่งขรึมอย่างรวดเร็ว พลางเอ่ยกับธราเทพว่า “แกเห็นการจัดอันดับแกรนด์อิมพีเรียล กรุ๊ปของทวีปเอเชีย ในปีนี้แล้วหรือยัง”

“เห็นแล้วครับ อยู่ในอันดับที่สอง

ณัฐณิชากำลังทอดถอนใจ ที่แท้ธราเทพก็เป็นคนที่ประสบ ความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย จึงอดยกนิ้วโป้ง ให้ในใจอย่าง มิได้ แต่กลับได้ยินธีรศาสนแค่นเสียงเย็น “อันดับสองนี้ แกก็ พอใจมากแล้วหรือ

ธราเทพก้มหน้า “เปล่าครับ”

ธีรศาสนติ์กลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดมากกว่าเดิม “นี่เป็น ปีที่สามที่แกรับช่วงต่อบริษัท ระยะเวลาสามปี แกยังไปไม่ถึง อันดับแรก แกคิดว่าผลงานเช่นนี้มันคุ้มค่าที่จะภาคภูมิใจแล้ว หรือ”

ธราเทพไม่พูดอะไร ส่วนณัฐณิชาก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรสักคำเช่น

กัน

“ถ้าหากว่าครั้งหน้ายังไปอยู่ในอันดับหนึ่งไม่ได้ แกก็ไม่ต้อง เป็นประธานบริษัทแล้ว ฉันจะแบ่งอำนาจผู้สืบทอดใหม่

เอ่ยจบแล้ว ธีรศาสนต์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน เมื่อ เดินไปถึงชานระเบียง ก็เอ่ยกับลุงพ่อบ้านหัสดินว่า “รับรองนายหญิงน้อยให้ดี”

“ครับ คุณท่าน” พ่อบ้านโค้งผงกศีรษะด้วยท่าทางนอบน้อม

ในใจณัฐณิชานั้นรู้สึกราวกับว่านั่งอยู่บนรถไฟเหาะ และปาด เหงื่อแทนธราเทพ รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองก็ถูกเอ็ดเช่นกัน แต่ เมื่อได้ยินธีรศาสนติเรียกเธอว่า “นายหญิงน้อย” ในตอนนี้ ใน ใจก็สงบลงเล็กน้อย ดูท่าคุณท่านธีรศาสนผู้นี้จะค่อนข้างพอใจ ในตัวเธอ

ณัฐณิชากระตุกเสื้อธราเทพที่ยืนอยู่ที่เดิม “คุณพ่อคุณเข้มงวด มาก”

“ตั้งแต่เล็กเขาก็เห็นผมแล้วขัดตา แม้ว่าผมจะสอบได้ที่หนึ่ง เขาก็ไม่ชมผม ผมชินแล้ว” ธราเทพชะงัก “ไปเถอะไปหาคุณปู่ที่ ชั้นบนกัน”

ณัฐณิชาอกเห็นใจธราเทพไม่ได้

ต้องรู้ว่า คุณย่าที่รับอุปการะเธอคนนั้นใจกว้างต่อเธอมาก ณัฐณิชาได้คะแนนน้อยนิดมาก็มักจะได้รับการให้กำลังใจจาก คุณย่า

เมื่อเทียบกับวัยเด็กของธราเทพ จู่ๆ ณัฐณิชาก็รู้สึกขึ้นมาว่า ตนเองไม่ได้น่าเวทนาขนาดนั้น

เมื่อคิดได้เช่นนี้ก็ให้อภัยกับธราเทพที่มีท่าทางเย็นชาจนเกือบ จะหน้าตายได้ คาดว่าเงามืดในวัยเด็กจะทำให้เกิดความ บกพร่องด้านนิสัย
ณัฐณิชาเดินตามธราเทพไปถึงห้องหนังสือที่ชั้นสอง

นายท่านผู้เฒ่าที่เส้นผมขาวโพลนทั้งศีรษะกำลังคัดอักษรด้วย พู่กันอยู่ หลังจากที่ได้ยินเสียง ก็เงยหน้าขึ้นมามองณัฐณิชาและ ธราเทพ

“คุณคือณิชาสินะ?”

นายท่านผู้เฒ่าวางพู่กันในมือลง เดินมาถึงด้านหน้าณัฐณิชา ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มองเธออย่างพินิจพิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่ง พลางพยักหน้าแล้วเอ่ยกับเทพ “เรียกได้ว่าหลานสายตาเฉียบ แหลม”