บทที่ 10 แน่นอนว่าสามีภรรยาต้องนอนห้องเดียวกัน

ในสมองณัฐณิชานั้นหยุดจินตนาการถึงอาจารย์ผู้มีพระคุณ

ของธราเทพไม่ได้สักนาที

ผู้ที่สามารถเป็นคุณครูของคุณชายผู้ยิ่งใหญ่เช่นธราเทพได้จะ ต้องยอดเยี่ยมมากแน่นอน

เมื่อคิดว่าคุณพ่อคุณแม่ของตนเองอาจจะเป็นคนที่มีคุณธรรม จากภายใน ด้านหนึ่งณัฐณิชาก็ภาคภูมิใจ อีกด้านหนึ่งก็รู้สึก น้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมา และยิ่งมีความสงสัยเกี่ยวกับเหตุผลที่คุณ พ่อคุณแม่ทอดทิ้งเธอมากยิ่งขึ้น

ในตอนแรกทําไมถึงไม่ต้องการเธอเสียแล้วล่ะ

คืนวันเดียวกันนั้น ณัฐณิชาก็ไม่ต้องพักที่โฮสเทลอีก แต่กลับ ไปยังที่พักส่วนตัวของธราเทพ ในฐานะภรรยาเขา เป็นบ้านสีขาว สองชั้นหลังเล็กหลังหนึ่ง

หลังจากณัฐณิชามองไปรอบๆอย่างตื่นเต้นแล้ว ก็ยืนอยู่ที่หน้า ประตูห้องอาบน้ำที่มีขนาดใหญ่ พลางหันไปถามธราเทพด้วย ความตื่นเต้นว่า “ฉันสามารถใช้ห้องอาบน้ำห้องนี้ได้ไหม”

ธราเทพพยักหน้า “ได้ แต่ใช้เสร็จแล้วจำเป็นต้องทำความ สะอาดให้เรียบร้อย

“ไม่มีปัญหา ถ้าอย่างนั้นฉันไปอาบน้ำนะ!”
ณัฐณิชาดีอกดีใจราวกับปลากระดี่ได้น้ำตัวหนึ่ง หยิบเครื่อง อาบน้ำของตัวเองอย่างตื่นเต้นแล้ววิ่งเข้าห้องอาบน้ำไป เมื่อล็อก ประตูแล้วก็พิจารณาวิธีการใช้อ่างน้ำวนอยู่ครู่หนึ่ง และเริ่มต้น แช่น้ำด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่ณัฐณิชารู้สึกจากภายในจิตใจว่า แต่งงานกับ ธราเทพก็เป็นเรื่องไม่เลวเรื่องหนึ่ง

ตอนที่เธอยังเด็กพักอาศัยอยู่ในแหล่งเสื่อมโทรม แต่ละวัน ขาดน้ำตัดไฟ การอาบน้ำเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยเรื่องหนึ่ง

ในตอนนั้น เธอเห็นหญิงสาวที่สง่างามเหล่านั้น แช่น้ำอยู่ใน อ่างน้ำวนขนาดใหญ่อย่างสุขสบายในโทรทัศน์ ไม่ต้องพูดเลย ว่าจะอิจฉามากเพียงใด

ดังนั้น ความฝันตั้งแต่ที่เธอยังเป็นเด็กก็คือ มีบ้านหลังใหญ่ หลังหนึ่ง หลังจากนั้นก็แช่น้ำในอ่างที่อยู่ในบ้านหลังใหญ่

วันนี้ก็นับได้ว่าความฝันกลายเป็นจริงแล้ว

เพราะรู้สึกสบายมากเกินไป ณัฐณิชาแช่ไปแช่มาก็เผลอหลับ ไป และรับรู้ได้อย่างเลือนรางว่ามีคนตบเบาๆที่ใบหน้าเธอ จึง ลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าเคร่งขรึมของธราเทพปรากฏขึ้นตรง หน้า

เขากำลังมองเธออย่างหงุดหงิด “นึกว่าคุณจะหลับจนตายไปแล้ว”

ณัฐณิชากรีดร้องออกมา ผุดลุกขึ้นยืนในอ่างน้ำ
แต่เธอลืมไปว่า ในตอนนี้การหลบซ่อนอยู่ในน้ำที่เต็มไปด้วย ฟองสีขาว เป็นวิธีเดียวที่จะไม่ถูกมองเห็นจนหมด…..

ธราเทพมองร่างกายที่เปียกชุ่มของเธอ แสดงความเห็นอย่าง จริงจังว่า “รูปร่างพอไปวัดไปวาได้ เพียงแค่หน้าอกเล็กไป หน่อย”

ณัฐณิชาปิดบังบริเวณทรวงอกแล้วย่อตัวลงในอ่างน้ำทันที กวักน้ำขึ้นมาแล้วสาดไปทางธราเทพ “ออกไปนะ! ออกไป! ออก ไปเลย!”

ธราเทพปาดหยดน้ำบนใบหน้า จู่ๆก็มีอารมณ์ยั่วเย้าเธอขึ้น จึงเอ่ยเรียบๆว่า “ร่างกายของคุณมีส่วนไหนที่ผมไม่เคยเห็น ลืม เรื่องเมื่อคืนวานไปแล้วหรือ

ณัฐณิชาปิดหูไม่รับฟัง คับแค้นใจเสียจนใกล้จะเป็นบ้า

หลังธราเทพจากไป ณัฐณิชาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะอาบน้ำแล้ว เธอรีบเช็ดทําความสะอาดร่างกายและห่อตัวด้วยชุดคลุมอาบน้ำ

ขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้องอาบน้ำ ก็นึกถึงประโยค “ก็แค่ หน้าอกเล็กไปหน่อย” ของธราเทพขึ้นมา จึงอดไม่ได้ที่จะก้มมอง หน้าอกของตัวเองครู่หนึ่งแล้วเอยอย่างไม่พอใจว่า “เล็กที่ไหน กัน…เห็นได้ชัดว่าเป็นคุณที่สายตาแย่”

ณัฐณิชาเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เมื่อไม่เห็นธราเทพที่ชั้น หนึ่ง ก็เดินขึ้นไปที่ชั้นบน “เฮ้ วันนี้ฉันนอนที่ไหน?”

ธราเทพเดินออกมาจากในห้องนอนห้องหนึ่ง อีกทั้งดูแล้วเขาก็อาบน้ำเรียบร้อยอย่างรวดเร็วแล้วด้วย เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำ กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมอยู่

“นอนที่นี่” เขายืนอยู่ที่หน้าประตู เปิดทางให้ณัฐณิชาเข้ามา

ณัฐณิชาเดินเข้าไปในห้องนอน ขณะที่กำลังจะปิดประตู ธรา เทพกลับเดินตามเข้ามาด้วย

“ทำไมคุณถึงยังไม่ไปล่ะ?”

“นี่คือห้องนอนของผม ทำไมผมต้องไปด้วยล่ะ?”

ณัฐณิชามองธราเทพด้วยความหวาดกลัว “อะไรนะ?

“พวกเราแต่งงานกันแล้ว ผมไม่ได้วางแผนว่าจะนอนแยกห้องกัน”