บทที่ 2 ผู้อาศัย

เมื่อรถเคลื่อนเข้ามาถึงตัวบ้าน เจ้าของไร่ก็ลงจาก รถ ยืนรอเธออยู่หน้าบ้าน โดยมีลูกน้องทั้งสองคอยเปิด ประตูรถให้แขกสาว หญิงสาวก้าวลงมาจากรถมองบ้าน ไม้สองชั้นที่หลังใหญ่โตพอสมควรหันหน้าซ้ายขวามอง บรรยากาศรอบๆ ก็เห็นว่ามันน่าอยู่ที่เดียว

“ป้าครับ คุณกรรณิกาเธอจะมาอยู่ที่นี่ ฝากดูแลเธอ ด้วยนะครับ”

เสียงของอัศวินที่แนะนำเธอทำให้เธอได้สติหันกลับมา มองเขา ก็เห็นมีแม่บ้านสองคนยืนอยู่ อัศวินสั่งแม่บ้าน แล้วก็เดินเข้าไปในบ้านหน้าตาเฉยโดยไม่สนใจหญิงสาว ที่ตัวเองพามาด้วยสักนิด จนกรรณิกาเองไม่รู้จะทำตัวยัง ไง

นี่พี่สิงห์คิดยังไงถึงให้เธอมาอยู่กับคนเย็นชาแบบเขากัน

นะ

“สวัสดีค่ะ เรียกหนูว่ากวางก็ได้นะคะคุณป้า” กรรณิกา ยกมือสวัสดีป้าแม่บ้าน เมื่อคนที่เป็นแม่บ้านได้รับความ เคารพจากแขกของเจ้านายเธอก็รีบพนมมือกลับ

“อย่าไหว้ดิฉันเลยค่ะคุณหนู

“ไม่ได้ค่ะ ป้าอายุมากกว่าหนูคิด ซะว่าหนูเป็นลูกหลานสักคนนะคะป่า ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ป้านิ่มคนเก่าคน แก่ของที่นี่ยัมปลื้มปริ่มที่เห็นกิริยาอ่อนหวานของหญิง ตรงหน้าที่ไม่ถือตัวเองสักนิด

กรรณิกาถึงจะไปอยู่เมื่อนอกนานแต่ก็ได้รับการอบรม จากมารดาอยู่เสมอว่าเราเป็นเด็กต้องรู้จักนอบน้อมต่อ ผู้ใหญ่

“ก็ได้ค่ะ ป้าชื่อนิ่มนะคะคุณกรรณิกา ส่วนนี่นังแตง อ่อนมีอะไรเรียกใช้มันได้เลย ไปค่ะป้าจะพาไปดูห้อง กรรณิกาเดินตามหญิงชรา เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านเจ้า นายของเธอได้บอกว่าจะมีแขกมาพักที่นี่ให้จัดห้องให้ หน่อยซึ่งเธอก็ได้แต่พยักหน้ารับแล้วก็ทำหน้าที่ของตัว เอง ไม่คิดว่าคนที่เจ้านายพามาจะเป็นหญิงสาวสะสวย หน้าตาน่ารัก กิริยาอ่อนหวานเช่นนี้

“เรียกหนูว่ากวางเฉยๆ นะคะคุณป้า แต่งอ่อนด้วยนะ ไม่เอาคุณกรรณิกา กวางอยากอยู่ที่นี่อย่างสบายใจ กรรณิกาพูดไปด้วยเดินไปด้วย ป้านิ่มที่ได้ยินถึงกับยิ้ม กว้างอีกครั้ง

“ค่ะคุณกวาง”

“ป้าคะ” กรรณิกาหน้าง้อใส่ป้านิ่ม แล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ ชายหนุ่มสองคนที่อยู่ด้านนอกที่เป็นทั้งบอดี้การ์ดและ เลขาของอัศวินมองหน้ากันแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

ในใจของทั้งสองคิดตรงกันว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลยที เดียว

“นี่ห้องของคุณนะคะ ส่วนห้องทางซ้ายมือเป็นห้องของ คุณเสือ” กรรณิกาทำหน้างงนิดหน่อยเมื่อเธอรู้ว่าห้อง ข้างๆ ของเธอเป็นห้องของใคร

“ขอบคุณค่ะ”

“พักผ่อนนะคะ เดียวเย็นๆ สักหน่อยจะให้นางแตงมา เรียกไปรับประทานอาหาร” ยังไม่ทันที่กรรณิกาจะได้ ถามอะไรต่อป้านิ่มก็ออกจากห้องไปซะแล้ว

“ป้าคุณกวางน่ารักเนอะ จะมาเป็นนายหญิงของเรารึ เปล่าป้า เพราะนายไม่เคยมาผู้หญิงคนไหนมาค้างที่นี่ เลย” เมื่อส่งแขกเข้าห้อง แตงอ่อนที่มองอยู่นานก็พูดขึ้น

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีเพราะข้าก็อยากเห็นคุณเสือเป็นฝั่ง เป็นฝาสักที”

“เนอะป้าเนอะ” ป้านิ่มที่เป็นคนเก่าคนแก่ของที่นี่พูดขึ้น เธออยู่ที่บ้านหลังนี้มานาน ก่อนที่อัศวินจะเข้ามาอยู่ที่นี่ ซะอีก
กรรณิกาจัดการเปิดกระเป๋าที่เด็กยกขึ้นมาให้ จัดเสื้อผ้า ใส่ตู้ หยิบโน๊ตบุ๊คของตัวเองออกมาวางไว้บนเตียง ห้องนี้ ไม่ใหญ่มากแต่เธอคิดว่ามันพอดีแล้ว เมื่อจัดเสื้อผ้าเสร็จ ก็เดินออกไปที่ระเบียง ก็ต้องร้องว้าวกับบรรยากาศตรง หน้า พื้นหญ้าเขียวขจีเนินสูงต่ำขึ้นลงเป็นลูกๆ นี่มันสถาน ที่ในฝันชัดๆ

เธอฝันว่าอยากมีบ้านสักหลังมีบรรยากาศที่เป็น ธรรมชาติ เงียบสงบเอาไว้เขียนงานที่เธอรัก และตอนนี้ เธอก็ค้นพบมันแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไปหยิบ โน๊ตบุ๊คออกมานั่งที่ระเบียงนั่งลงบนโต๊ะที่ตั้งไว้อย่างน่า รัก

แทนที่เวลานี้จะเป็นเวลาพักผ่อนของหญิงสาวข้างห้อง แต่เธอกลับเอาแต่ร้วมือลงแป้นพิมพ์อย่างขะมักเขม้น หน้าสวยหลากหลายอารมณ์ ทำให้คนมองขมวดคิ้ว กรรณิกาไม่รู้เลยว่าได้มีคนแอบมองเพราะตั้งแต่ที่เธอ เดินมาออกมาที่ระเบียงชายหนุ่มข้างห้องก็ยืนอยู่ก่อน แล้ว มองเห็นทุกการกระทําของเธอ

กรรณิกาแต่งนิยายของเธออย่างมีความสุข สมองของ เธอแล่นออกมาเป็นฉากๆ เมื่อมาถึงที่นี่ ทำให้เธอตื่นเต้น ดีใจงานลื่นไหล จนแต่งจบไปหลายตอน

“อืม เมื่อยจัง” ยกมือทั้งสองข้างบิดขี้เกียจแล้วเอนหลัง เพื่อพักผ่อน แล้วก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ส่วนคนที่มองเธออยู่ก่อนแล้วเห็นสาวเจ้าหลับเขาก็ถือ วิสาสะเข้ามาในห้องเธอ แต่ถ้าเข้ามาปกติก็ไม่ใช่อัศวิน พูดง่ายๆ คือเขาปืนมาหาเธอจากทางระเบียง ซึ่งมันก็ไม่ ได้ลำบากอะไรมากเพราะระเบียงมันไม่ได้สูงมาก

เมื่อข้ามมาได้อัศวินยืนมองร่างบางที่หลับพริ้มอย่างมี ความสุข เขารู้สึกควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้เมื่ออยู่ ใกล้กับน้องสาวเพื่อนคนนี้ ซึ่งเขาอธิบายความรู้สึกไม่ถูก ว่าเขาเป็นอะไร ความร้อนรุ่มในร่างกายที่เกิดขึ้นมันทำให้ เขาพยายามไม่อยู่ใกล้เธอเพราะเห็นว่าเธอเป็นน้องสาว ของเพื่อนรัก ซึ่งถ้าเขาทำอะไรลงไปเป็นอันต้องแตกหัก กันแน่

แต่ตอนนี้สาวเจ้ากับไม่ระวังตัวเอาซะเลย อัศวินตัดสิน ใจอุ้มร่างบางขึ้น กรรณิกาเมื่อรู้สึกว่าถูกรบกวนการนอน ก็ขยับตัวนิดหน่อยแต่เธอยังไม่ตื่น ท่าทางนั่นของเธอ ทำให้อัศวินครางในลำคอเบาๆ

“เควินจ๋า อ๊า ไม่เอาตรงนั้น ไม่เอา” เสียงครางกระเส่าที่ ออกมาจากริมฝีปากบางทำให้ขาแกร่งที่กำลังจะก้าวถึง เตียงชะงัก มองเจ้าของร่างที่เหมือนจะฝันเรื่องวาบหวาม อยู่ตอนนี้

“หึ ร่านใช่ได้หนิ” อัศวินมองร่างบางที่บิดกายไปมา เมื่อ เขาวางเธอลงบนเตียง ก็อยากจะกระโจนเข้าหาเมื่อเธอ เห็นเริ่มลูบไล้เนื้อตัวตัวเอง
“เควิน อ้า” ร่างบางที่กำลังฝันหวาน ไม่รู้เลยว่ามีคนจ้อง มองเธออยู่

“มันน่านัก” อัศวินได้แต่กัดฟันกรอดข่มความต้องการที่ ลุกโชน เสียงที่ร่างบางครางชื่อคนอื่นทำให้เขาหงุดหงิด ถ้าลองมาครางชื่อเขาดูบ้างมันจะเร้าใจแค่ไหน

ร่านขนาดนี้ถ้ามีเขาเพิ่มอีกคนคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ร่างแกร่งค่อยๆ ก้าวขึ้นเตียงมองมือบางที่กำลังเคล้นคลึง ทรวงอกของตัวเอง เสื้อเชิ้ตตัวบางที่เธอใส่มาตั้งแต่ที่ สนามบินร่นขึ้นมาเผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบไร้ไขมัน สองขาเบียดเสียดเข้าหากันขยับไปมาเหมือนจะบรรเทา ความร้อนในกาย

มือหนาที่หยาบกร้านจากการทำงานค่อยๆ ลูบไล้ขึ้น ตามเรียวขาสวยที่มีกางเกงยีนห่อหุ้ม ไล้เบาๆ ตั้งแต่ ปลายเท้ามาหยุดที่โคนขา ทำให้เสียงครางกระเส่าดังขึ้น ยิ่งกว่าเดิม ในชีวิตนี้อัศวินไม่คิดเลยว่าจะต้องมาลักหลับ ผู้หญิง ทั้งที่มีแต่คนวิ่งเข้าหาเขาทั้งนั้น แต่ผู้หญิงคนนี้ทั้ง ที่ได้คุยกันแค่ไม่กี่คำ กับทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้ ถ้า เธอยังอยู่ที่นี่ต่อ ถ้าเขาไม่ได้เธอคงนอนไม่หลับ

“อ้า” เมื่อคิดว่ามือแค่นั้นมันจะทำให้เธอเสียวซ่านเท่า มือเขาได้อย่างไร อัศวินก็ถือโอกาสเคล้นคลึงหน้าอกคู่ สวยของเธอแล้วจับมือบางขึ้นไปไว้เหนือหัว และมันก็เป็น อย่างที่เขาคิดภูเขาทั้งสองลูกของเธอทั้งใหญ่และนุ่มมือเขาอย่างมาก

ของแท้ซะด้วย

ร่างบางเริ่มคิดว่านี่เธอกำลังฝันหรือว่ามันคือเรื่องจริง ทำไมเธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังถูกรุกล้ำ แต่คง ไม่ใช่เพราะตอนนี้เธอกำลังฝัน พระเอกของเธอกำลังทำ อะไรต่อมิอะไรกับเธอ กรรณิกาฝันเรื่องแบบนี้บ่อยมาก ตั้งแต่เธอเริ่มเขียนนิยายแนวนี้ ช่วงแรกเธอเองแอบคิด ว่าตัวเองแอบจิตรึเปล่า ซึ่งเธอก็ยังไม่กล้าไปปรึกษาหมอ เพราะกลัวหมอหาว่าเธอตื่น และเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องน่า อาย ซึ่งตอนนี้เธอก็เริ่มชินกับมันซะแล้ว

เมื่อเริ่มทนไม่ไหว อัศวินก็จัดการชิมความหวานจากริม ฝีปากบางที่ส่งเสียงครางออกมาให้เขาทรมาน

ในคราเดียวกัน ในความฝันกรรณิกาก็กำลังกระโจน เข้าหาพระเอกนิยายของตัวเองอย่างเร่าร้อน รับจูบดูดดื่ม ที่ฝ่ายนั่นกำลังมอบให้ มือที่ถูกจับไว้ปล่อยให้เป็นอิสระ ยกขึ้นมาเกาะกุมไหล่หนา ที่ตอนนี้เจ้าของร่างได้ขึ้น คร่อมร่างบางเต็มตัว กักขังไว้ไม่มีที่ว่างระหว่างกัน

“อืม” เสียงครางพึมพำของทั้งคู่ดังเล็ดลอดออกมาให้ ได้ยิน เสื้อตัวสวยของหญิงสาวถูกถอดโยนออกไปตก อยู่ข้างเตียง ตามด้วยกางเกงที่มือแกร่งดึงมันลงมาอย่าง ร้อนรน
“สวย” เมื่อได้เห็นร่างบางที่มีอาภรณ์ห่อหุ้มเพียงแค่สอง ขึ้นก็ทำให้คนเห็นร้อนรุ่มขึ้นอีกทวีคูณ แต่คนที่ถูกรุกล้ำ กลับลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ยังไงไม่รู้ พอลืมตา ขึ้นก็ทำให้เธอเบิกตากว้างมองคนที่คร่อมเธออยู่ทั้งร่าง ด้วยความตกใจ หัวใจเต้นรั่วเมื่อคิดว่าสิ่งที่ตัวเองฝันมัน คือเรื่องจริง

“คุณ” การตื่นของคนตรงหน้าไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มตกใจ เลยสักนิด เขากลับกระตุกยิ้มอย่างพอใจ

“ไง ในฝันมันจะสู้ของจริงได้ยังไง” อัศวินพูดออกมา เสียงเรียบๆ คร่อมตัวอยู่เหนือร่างบาง

“คุณกำลังทำอะไร” กรรณิกาถามเขาเสียงสั่น ตอนนี้ เขาเหมือนเสือร้ายที่จ้องจะขย้ำกวางน้อยอย่างเธอ