ตอนที่ 14 บังอาจเกิดเหตุ

ตอนที่ 14 บังอาจเกิดเหตุ

ฉินเหยียนที่เข้าใจในความหมายแฝงของเขาใจเต้นแรง ขึ้นทันที ทั้งอายทั้งโมโห ทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้น

ผู้ชายคนหนึ่งถามผู้หญิงคนหนึ่งว่าจะกลับไปค้างคืน

ด้วยกันกับเขาไหม คำพูดนี้จะยังตรงไม่พออีกหรือ

ก่อนหน้านี้ พ่อบังเกิดเกล้ากับน้องสาวแท้ๆของเธอใช้ แม่และเพื่อนสนิทของเธอมาข่มขู่ให้เธอมางานเลี้ยงวัน เกิดตระกูลหวี เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนหรือเปล่านะ ด้วย หน้าที่ เธอจําต้องปลอมตัว หลอกลวงทุกคน ด้วยส่วนตัว เธอยังต้องขายร่างกายของเธออีกครั้งอย่างนั้นหรือ

นึกถึงตรงนี้ เธอนึกหัวเราะเยาะในความโง่เชลาของ ตนขึ้นในใจ บางทีสำหรับคนตระกูลเมิ่งแล้ว นักตั้งแต่ วินาทีที่เธอรับปากเรื่องการปลอมตัวแทนแลกกับค่ารักษา พยาบาลของแม่ นักตั้งแต่วินาทีที่เธอขึ้นไปบนเตียงใน โรงแรมแห่งนั้น ไม่ว่าเธอจะเสียอะไรไปต่อหน้าหวีโย่วถิ งก็คงเป็นเรื่องสมเหตุสมผลแล้วมั้ง

ก็แค่ข้อแลกเปลี่ยนอย่างหนึ่ง ส่วนเรื่องวิญญาณและ ร่างกาย ก็ไม่มีอะไรแตกต่าง
เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากเธอ หวีโย่วถึงยื่นหน้าไปข้าง หน้าเล็กน้อย” เป็นอะไร วันนี้เวยหยูนไม่สะดวกหรือ

สายลมพัดผ่านจากช่องกระจก ไม่เพียงนำเข้าสู่ความ ดื่ม ของต้นฤดูร้อน อีกทั้งยังนำความเยือกเย็นของ บุคคลด้านข้างมาด้วย

ฉินเหมียนกำลังจะอ้าปากอธิบาย ทว่าทันใดนั้นคางของ เธอก็ถูกเชยขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ตามด้วยการสัมผัสของ ริมฝีปากและหลังหัวของเธอได้เกิดขึ้นพร้อมๆกัน ทำให้ เธอชะงักกลึงตากว้าง

หวีโย่วถิงกำลังจูบเธอ

มือของเธอขยับเล็กน้อย คิดจะดันไหล่ของหวีโย่วถิงอ อก แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับครอบครองเธอไว้ก่อนแล้ว

“ปัง”หวีโย่วถิงดันเธอพิงไปยังผนักที่นั่ง และคู่นั้นที่คิดจะ ต่อต้านของเธอถูกจับไปไว้ด้านหลังอย่างง่ายดาย ไม่มี แรงต่อต้านใดๆอีก

การเคลื่อนไหวของปลายลิ้นทำให้ฉินเหมียนหายใจ ติดขัด สติที่ยังพอหลงเหลืออยู่ทำให้เธอตัดสินใจต่อต้าน อีกครั้ง วินาทีที่มืออุ่นข้างหนึ่งวางลงบนหน้าอกของเธอ มือข้างหนึ่งที่เธอยันร่างตัวเองไว้ก็ยกขึ้นมาทันที ทันใด นั้น เสียงฝ่ามือดังขึ้นทำลายภาพความสวยงามในรถลง

อาจเพราะบรรลุเป้าหมายแล้ว รถของพวกเขาค่อยๆนิ่ง ลง คนขับรถที่อยู่ด้านหน้าเปิดในรถขึ้น ทว่าไม่ได้เอ่ย ปากพูดอะไร คนขับรถที่รู้หน้าที่ก็รีบเปิดประตูเดินลงไป ทันที ทิ้งไว้เพียงพวกเขาสองคนที่อยู่หลังรถ

บริเวณหน้าอกของฉินเหยียนพองยุบขึ้นลงไม่หยุด ด้วย แสงไฟสลัวภายในรถ เธอมองเห็นรอยนิ้วที่ตบไปไม่ยั้ง นั้นบนใบหน้าขาวเนียนของหวีโย่วถิง คือผลงานชั้นยอด ของเธอนั่นเอง

เธอนึกไม่ถึงว่าเธอจะกล้าทำร้ายเขา เห็นได้ชัดว่าอีก ฝ่ายก็คิดไม่ถึงเช่นกัน

หวีโย่วถิงคายเอวเธอออก กลับมานั่งตัวตรง มือของเธอ

แตะเบาๆบนใบหน้าที่ถูกฉินเหมียนตบนั้น จู่ๆก็หัวเราะขึ้น

เขากับเมิ่งเวยหยูนรู้จักกันมาสามปี คบหากันมาเป็น เวลาหนึ่งปีครึ่งแล้ว ในระยะห้าปีมานี้ นี่คือเป็นครั้งแรกที่ เขาโดนกระทำแบบนี้ ประสบการณ์ที่ยากจะมีเช่นนี้ทำให้ เขาเกิดนึกสนุกขึ้นมา

ปฏิกิริยาของคนๆหนึ่งแตกต่างกันราวหน้ามือเป็นหลัง มือขนาดนี้ โดยที่ไม่มีปี่มีขลุ่ย มันช่างน่าสงสัยเหลือเกิด
อะไรกันนะที่ทำให้เมิงเวยหยูนที่แสดงความรักต่อตน ขนาดนั้นกลายเป็นต่อต้านและห่างเห็นแบบนี้ เป็นเพราะ ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อหนานมู่งั้นหรือ

“ขอ……ขอโทษ”

เสียงอ่อนเบาที่กำลังเอ่ยคำขอโทษปนไปด้วยความรู้สึก ผิดอย่างมาก หวีโย่วถิงเอียงหน้ามอง หญิงสาวด้านข้าง ก้มหน้านิ่ง มือทั้งสองข้ามประสานกันไว้แน่น ราวกับเด็ก น้อยที่กระทำความผิดมา

เกิดความรู้สึกสงสารขึ้นในเขาอย่างไม่รู้ตัว ความเลือก เห็นใจคนเป็นสิ่งที่ไม่ได้ปรากฏขึ้นในความเลือกของเขา ตั้งนานแล้ว

ประการแรก ตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่เคยมีใครทำอะไร บังอาจจนทำให้ยอมแพ้ได้มาก่อน ประการที่สอง ใน พจนานุกรมของเขา คนๆหนึ่งเมื่อทำผิด ก็ควรจะได้รับบท ลงโทษที่เหมาะสมกับมัน ไม่ใช่คำขอโทษที่ไร้ประโยชน์

ทว่าเมื่อเผชิญต่อหญิงสาวข้างกายที่น้ำเสียงเต็มไปด้วย ความรู้สึกผิด เขากลับอยากยิ้มรับและให้อภัย เขานึกขำ ในความใจกว้างอย่างน่าเหลือเชื่อนั้นของตน“ฉันส่งเธอ กลับตระกูลเมิ่ง”
รกของพวกเขาแล่นขึ้นไปอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ คนขับรถ กลับเปลี่ยนเป็นหวีโย่วถึง

ในฝ่ามือของฉินเหยียนท่วมไปด้วยเหงื่อ เธอเงยหน้าขึ้น มองเล็กน้อย เห็นดวงตาของหวีโย่วถึงผ่านกระจกหลัง อีกฝ่ายไม่ได้สัมผัสถึงการมองของเธอ แต่กำลังมองตรง ไปยังถนนเบื้องหน้าอย่างตั้งใจ ไม่ว่าอย่างไรภาพที่เห็นก็ เป็นเช่นนั้นจริงๆ

ในวันเดียวกัน ผู้ชายที่ชื่อหวีโย่วถิงคนนี้ให้เธอจบเรื่อง ลงอย่างเหมาะสมถึงสองครั้ง ไม่เพียงทำให้เธอไม่ต้อง เสียเวลาไปคิดคําอธิบายมากมาย ยังทำให้ความลนลาน และการทำตัวไม่ถูกของเธอจบลงอย่างสมเหตุสมผล เรื่องนี้ ทำให้เธอเกิดความอิจฉาในตัวเมิ่งเวยหยูนตัวจริง ขึ้น

ผู้ชายคนหนึ่งใจกว้างได้ขนาดนี้ นอกจากชอบผู้หญิงคน นี้แล้ว ไม่มีความเป็นไปได้อย่างอื่นอีก

ความรักทำให้คนตาบอด ถึงแม้ว่านิสัยของเมิ่งเวยหยูน ไม่คู่ควรต่อการจะได้รับความรักที่ซื่อตรงเช่นนี้ ทว่าใน สายตาของหวีโย่วถิง ความรักอ่อนโยนที่มอบให้นั้นเป็น เรื่องปกติ

ไม่มีคำพูดใดๆตลอดเส้นทาง หลังจากที่รถของพวกเขา มาถึงตระกูลเมิ่ง หวีโย่วถึงไม่ได้ลงจากรถ
เขาหนุนมือข้างหนึ่งไว้บนกระจกรถ เงยหน้าขึ้นมองฉัน เหมือน ความรักใคร่ที่เต็มเปี่ยมในแววตาของเขาสามารถ ให้หญิงสาวทั้งโลกจมดิ่งลงไปได้

“ดึกมากแล้ว ฉันไม่รบกวนคุณลุงคุณป้าล่ะ ช่วยถามไถ่ แทนฉันด้วย วันนี้เธอเองก็คงเหนื่อยมากแล้ว อาบน้ำแล้ว รีบพักผ่อนนะ”

สายตาของฉินเหยียนปะทะเข้ากับใบหน้ายิ้มแย้มของ เขา เห็นรอยนิ้วเขียวช้ำยังคงชัดเจนอยู่บนใบหน้าของ เขา เธอจึงเข้าใจในเหตุผลที่หวีโย่วถึงปฏิเสธไม่ลงจาก รถทันที