ตอนที่ 11 ไล่ต้อน

ตอนที่ 11 ไล่ต้อน

สิ้นคําพูดของคุณย่า สายตาของทุกคนต่างตกไป อยู่บนตัวคุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวีด้วยรอยยิ้ม นอกจาก………ฉินเหมียน

หวีโย่วถิงแสยกมุมปากขึ้นยิ้มเล็กน้อย เขาดึงมือฉินเห มียนมาจูงไว้อย่างอัตโนมัติ มองหน้าเธอ”คุณย่าวางใจ เถอะครับ ขอเพียงเป็นคนที่ตระกูลหวีของเราเห็นชอบ ไม่มีทางรอดไปแน่”

เมิ่งเวยหยูนกำลังหน้าแดง เพราะอายอย่างนั้นหรือ ช่าง น่าเหลือเชื่อจริงๆ

น้ำเสียงที่เอาแต่ใจและควรเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วของเขา ทำให้แขกเหรื่อต่างหัวเราะสนุกขึ้นทันที

ฉินเหมียนหลุบตาลง จ้องมองชายกระโปรงของตนนิ่ง กระโปรงตาข่ายรูปขอบใบบัวปกคลุมปานสีเขียวอ่อนไว้ ทว่าก็ไม่สามารถทำให้เขามองข้ามความอบอุ่นที่ส่งผ่าน ไปมาในฝ่ามือได้

มือของหวีโย่วถิง หัวแม่โป้งของเขาวางไว้บนหลังมือของ เธออย่างสบาย ท่าทางของเขาดูคลุมเครือกว่าตอนที่เธอ คล้องแขนเขาเพื่อหลบหนานมู่เสียอีก
ทั้งๆที่การพบกันครั้งแรกของเขาทั้งคู่ก็เปิดเผยมาก พอแล้ว ทว่าอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ความสนิท สนมขนาดนี้ก็ทําให้เธอเขินอายตามสัญชาตญาณของผู้ หญิงเช่นกัน

“ขอให้คุณท่านหวีสุขภาพแข็งแรง มีความสุขมากๆนะ ครับ”น้ำเสียงที่อ่อนโยนตามมารยาทของเด็กรุ่นหลัง ทำให้ฉันเหมียนที่กดดันอยู่แล้วยิ่งกังวลยิ่งขึ้น

หนานมู่ นายตั้งใจจะกัดไม่ปล่อยใช่ไหม

หลัวซีเอ็นมองชายหนุ่มสูงใหญ่หล่อเหลาผู้นี้ด้วยความ เมตตา แม้จะไม่เคยเห็นมาก่อน ทว่ากลับเกิดถูกชะตาเข้า เสียแล้ว

ใบหน้าที่สดใสนี้ แค่ได้มองก็รู้สึกสบายตาสบายใจอย่าง บอกไม่ถูกแล้ว

“คนนี้คือ…..………….…..

ผู้จัดการบ้านที่อยู่ด้านข้างรีบก้มลงกระซิบข้างหูคุณ ท่าน“คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหนาน หนานมู่ค่ะ เป็นญาติ ห่างๆฝ่ายคุณย่าน้องค่ะ”

หลัวซีเอินพอจำได้ลางๆแล้ว ยิ้มพลางตบบ่าหนานมู่ เบามือ“โตแล้ว”
“คุณย่าคุยกันไปก่อนนะคะ หนู…. คุณน้ามีอะไรให้ช่วยไหม

ฉันเหมียนรีบดึงมือของตนออกจากมือของหวีโย่วถิง เธอก้มคำนับผู้คนรอบข้างเล็กน้อย ก่อนจะจากออกไป จากที่นั่น

การทำร้ายหนานมู่หนึ่งครั้งถือเป็นขีดจำกัดของเธอแล้ว ให้ทำอีกครั้ง เธอทำไม่ลงจริงๆ

ยังดีที่คุณท่านหวีไม่ได้รั้งเธอไว้ หวีโย่วถิงก็ปล่อยให้ เธอทําใจชอบอย่างใจกว้าง เมื่อได้รับความอิสระนี้ ฉินเห มียนวิ่งไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ตระกูลหวีทันที

เธอต้องการช่องว่างในการอยู่คนเดียว ให้หัวใจที่กำลัง วุ่นวายนี้สงบลงก่อน

บนประตูห้องรับรองแขกติดป้ายเฉพาะญาติไว้ ฉินเหมี ยนเลือกห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด เข้าไปและล็อคตนเองไว้ใน ห้องทันที

เธอพิงประตูไว้ ค่อยๆนั่งลงกับพื้น ทันทีที่ละการแสดง

ทั้งหมดลง น้ำตาที่เธอกลั้นไว้ก็ไหลทะลักออกมาทันที

หนานมู่กลับมาแล้ว กลับมาเพื่อเธอโดยเฉพาะอย่างนั้น หรือ แต่ทำไมถึงเป็นตอนนี้
เสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังมาแต่ไกลได้ทำลายความเจ็บ ปวดเพียงลำพังของเธอลง ฝีเท้าของคนที่กำลังมาดู ลนลานเล็กน้อย ทว่ากลับมุ่งตรงมายังห้องที่เธออยู่

“ทำไม…..เปิดไม่ออก”เสียงบ่นอย่างไม่พอใจดังขึ้น ฉิน เหมียนรีบนํามือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ เพื่อกลบเสียงสะอื้น ไม่ให้คนข้างนอกรับรู้การอยู่ของเธอ

“ปั๊ง”เตะเข้าบานประตูอย่างแรงด้วยความโมโห คนที่ กล้าทำอะไรก้าวร้าวขนาดนี้ในงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบ แปดสิบปีของคุณท่านตระกูลหวี ฉินเหมียนพอจะเดาได้ แล้ว

“ข้างในมีคนอยู่หรือเปล่า”เสียงพูดที่ปนไปด้วยอารมณ์ โกรธยังคงพูดต่อ ราวกับหากวันนี้เปิดประตูบานนี้ไม่ออก คนข้างนอกจะไม่ยอมรามือเด็ดขาด

ขณะที่ฉินเหมียนเตรียมแข็งใจเปิดประตูนั้น เสียงหนึ่งก็ ดังขึ้นช่วยเธอไว้

“เจียวเจียว วันนี้วันเกิดคุณย่า อย่าก่อเรื่อง เสียหน้า ตระกูลหวี”

หวีโย่วถิงเดินมาตรงหน้าน้องสาวของตน กลิ่นเหล้าที่ ฉุนเตะจมูกทำให้เขาขมวดคิ้วขึ้น”อย่าบอกนะว่าดื่มจนถึง ตอนนี้ แล้วค่อยกลับมา”
อารมณ์โกรธของหวีเจียวเจียวถูกรอยยิ้มอ้อนขึ้นมา แทนที เธอเงยหน้าขึ้น ฉีกยิ้มกอดคอพี่ชายของตนไว้” พี่ก็รู้ว่าฉันก่อเรื่องจนชิน เทียบกับคู่หมั้นที่แสนจะรู้เรื่อง คนนั้นขอ ไม่ได้หรอก แฮร่ๆ…….

“ยินดีๆ”หวีโย่วถิงถอนหายใจอย่างจนใจ เขากุมไหล่หวี เจียวเจียวไว้ ให้เธอยืนตรง”ฉันจะให้ป่าหวังจัดการเธอ เดี๋ยวนี้”

อีกเดี่ยวยังต้องถ่ายรูปครอบครัว อย่างน้อยให้ยัยเด็ก นี้พอรับมือให้มันผ่านไป มิเช่นนั้นต้องมีปัญหาตามมา มากมายแน่

หวีเจียวเจียวกลับไม่ให้ร่วมมือในความหวังดีของเขา เลย เธอห้อยอยู่บนตัวหวีโย่วถิงราวกับสลอธ แถมยังเรอ ออกมาทีหนึ่งอย่างน่าเกียจ

“พี่….ระวังเมิ่งเวยหยูนคนนั้นหน่อย อย่าหาว่าฉันไม่ เตือนพี่นะ ผู้หญิงคนนั้นใช่ย่อยเลยล่ะ”

ผู้หญิงที่สามารถทำให้คนทั้งตระกูลหวีน้อยใหญ่รวมไป ถึงคนขับรถต่างชมไม่ขาดปากได้ ดูยังไงก็ไม่ธรรมดา

“ต่อให้มีหัวใจดวงเดียวกัน แต่เธอไม่มีทางเป็นพี่หยวน ฟาง”ในแววตาของหวีเจียวเจียวเต็มความเสียใจที่ไม่สามารถปกปิดได้ คุณแม่โง่ พี่ไม่ต้องโง่ตามด้วย อย่าง น้อยอย่าฝังความสุขของตนทั้งชีวิตลงไปเพราะเหตุผล น่าขันเหล่านั้น

แววตาของหวีโย่วถึงมืดจนมองไม่เห็นข้างใน เจียวเจียว เธอเมามากแล้ว

หวีเจียวเจียวหัวเราะขำหัวเอง เธอออกแรงผลักหวี โย่วถึงที่ประคองเธอไว้ออกไปทันที “ใช่สิ ฉันเมาแล้ว งั้น ฝากพี่ชายใหญ่ช่วยอวยพรคุณย่าแทนฉันด้วยนะ ฉันไม่ ออกไปแล้ว”

สินค้าเธอหันหลังเตรียมตัวเดินจากไป ทว่ากลับได้ยิน เสียงของหล่นลงพื้นดังลั่นขึ้นจากประตูด้านข้าง