บทที่8 ขอทานจะมาถึงบ้านเราแล้ว

บทที่8 ขอทานจะมาถึงบ้านเราแล้ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนไม่รู้ตัวตนของลู่เสี้ยงหยาง เธอคงรู้สึก ขยะแขยง แต่ตอนนี้ในใจของเธอรู้สึกร้อนรนอย่างอธิบายไม่ได้

ตมตมตม

“เธอพูดอะไร? ฉันไม่ได้ยินเลย

“คุณพ่อ คุณพ่อคะ…” หลี่หย่าหรูกัดริมฝีปากแน่น หน้าแดงไป จนถึงคอ

“อืม ยังพอมีศักยภาพอยู่นะ จากนี้ก็ทำงานที่บริษัทต่อไปนี่แหละ จริงสิ ตำแหน่งฝ่ายการตลาดต้องเหมาะกับเธอแน่” ลู่เสี้ยงหยาง พูดลอยๆ

“ค่ะค่ะค่ะ ขอบคุณค่ะพ่อ” หลี่หย่าหรูพยักหน้าไม่หยุด นี่เป็น โอกาสเดียวที่จะรวยสายฟ้าแลบ

คุณพ่อ? ซุนเซียงเซียงที่ยืนอยู่ด้านข้างสีหน้ามืดมน ความคิดชั่ว

ร้ายโผล่เข้ามาในหัวเธอ
“โอเค ไปทำงานเถอะ อีกเรื่องนึง เรื่องในวันนี้ ฉันหวังว่าเธอจะ เหยียบไว้ให้มิด ไม่งั้นเธอน่าจะรู้ผลที่ตามมา” ลู่เสียงหยางทั้ง ประโยคสุดท้ายไว้ไม่หยุดยืนต่อ แล้วเดินเข้าบริษัทไป

ซุนเซียงเซียงยืนอยู่ที่เดิม ลังเลอยู่หลายวินาที ถึงเดินตาม เข้าไป

ในห้องทำงานของท่านประธาน

ลู่เสี้ยงหยางยืนอยู่หน้าหน้าต่างฝรั่งเศสบานใหญ่ ชมวิวทิวทัศน์ ภายนอก

ทำเลที่ตั้งของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปดีมาก อีกทั้งห้องทำงานของ ประธานก็อยู่ชั้นสูงสุด สามารถมองเห็นวิวงดงามของทั้งเมืองปืน เหอ

ลู่เสี้ยงหยางมองไปมองมาก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะใจลอย ในตอนที่ถูก ขับไล่ออกจากตระกูล เขาไม่กล้าคิดเลย ว่าตนเองจะได้มีวันนี้

กร็ง!

ใจลอยได้ไม่นาน กริ่งหน้าประตูห้องทำงานก็ดังขึ้น
“เข้ามา” ลู่เสี้ยงหยางพูดเรียบๆ

ซุนเซียงเซียงหน้าแดงเปิดประตูเดินเข้ามา

เมื่อกี้เธอดูถูกคน เยาะเย้ยถากถางเลี้ยงหยาง เธอไม่รู้ว่าท่าน ประธานท่านนี้โกรธเคืองเธอหรือเปล่า

“มีธุระอะไรรึเปล่า?

“ท่านประธานคะ เรื่องในวันนี้ เป็นความผิดของฉัน ฉันมาชดใช้ ความผิด… ซุนเซียงเซียงเดินไปด้านหน้าเลี้ยงหยาง ก้มหัว กัดฟันพูดออกมา

“ชดใช้ความผิด?” ลู่เสี้ยงหยางสงสัยเล็กน้อย แล้วพูดด้วยความ สนอกสนใจ “เอ๋? งั้นว่ามาสิเธอจะชดใช้ยังไง?”

ใบหน้าสวยงามของซุนเชียงเชียงแดงระเรื่อ เธอค่อยๆล็อค ประตูห้อง รูดผ้าม่านปิดหน้าต่าง แล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้ออย่าง เขินอาย

“พอแล้วพอแล้ว เรื่องที่เธอต้อนรับฉัน ฉันไม่ได้โกรธอะไร เธอ รีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เลี้ยงหยางคิดไม่ถึงเลย ว่าซุนเชียง เชียงจะเอาจริง
“ค่ะ” ซุนเซียงเซียงตอบรับอย่างนุ่มนวล หน้าแดงจนเลือดแทบ พุ่งออกมา ไม่รู้ทำไม ในตอนที่รู้สึกโล่งใจ ดูเหมือนในใจเธอก็ แอบเสียดายเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นาน บรรยากาศที่มีเสน่ห์ของห้องทำงานก็สงบ ลง กลับสู่สภาวะปกติ

ลู่เสี้ยงหยางเริ่มประเด็น พูดออกไปว่า “ตอนนี้ ฉันอยากทำความ คุ้นเคยกับธุรกิจของบริษัทซักหน่อย”

“ได้ค่ะ ท่านประธาน” ซุนเซียงเซียงหยิบกองข้อมูลออกมาแล้ว ส่งให้ลู่เสี้ยงหยางดู

ซุนเซียงเซียงไม่เพียงแค่เป็นผู้อำนวยการฝ่ายบุคคล แต่ยังเป็น ผู้ช่วยท่านประธาน ระหว่างขั้นตอนการศึกษาข้อมูลของลู่เสี้ยง หยาง เธอนั่งอยู่ตรงข้ามล่เลี้ยงหยาง

บางตอนที่ลู่เสี้ยงหยางมีจุดที่ไม่เข้าใจ จะสอบถามจากซุนเชียง เซียง ซุนเซียงเซียงก็จะค่อยๆอธิบาย

ลู่เสี้ยงหยางตั้งใจฟังอย่างจริงจัง เพียงแต่ในบางเวลา สายตา ของเขาก็แอบมองไปที่ซุนเซียงเซียงอย่างไม่ซื่อตรง

ภายใต้ความใกล้ชิดเช่นนี้ ลู่เสี้ยงหยางถึงค้นพบความงามของซุนเซียงเซียง ชุดสูทผู้หญิงสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว เป็นสไตล์ที่ ยากจะหักห้ามใจ

ลู่เสี้ยงหยางสายหัว รู้สึกเสียดายขึ้นมากะทันหัน เมื่อกี้ทำไมไม่ จู่โจมซักหน่อยกันนะ

ซุนเซียงเซียงสัมผัสได้ถึงสายตาผิดแปลกของลู่เสี้ยงหยาง ได้ แต่นั่งหน้าแดง ไม่พูดจาอะไร

ในตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้นได้ จึงถามว่า “บริษัทในเครือหยูเม่ยหยินกรุ๊ปของเรา มีอันนึงที่ชื่อว่าจางดิ่ง เทียนใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ”

“ถอนเงินทุน ยกเลิกการลงทุนทั้งหมดของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปกับ บริษัทนี้ ไม่ลงทุนอีกต่อไป!

“แต่ว่าท่านประธาน…..สิ่งนี้จะนำความสูญเสียมาสู่กลุ่มเรา

“ให้เธอถอนเงินทุนก็ถอนซะ การสูญเสียจุดนี้ไม่เท่าไหร่ เกิด เรื่องอะไรขึ้นฉันรับมือเอง”

“ได้ค่ะ ท่านประธาน” ซุนเซียงเซียงพยักหน้า เริ่มโทรศัพท์ออกไป

ตลอดช่วงเช้า ลู่เสี้ยงหยางใช้เวลาทั้งหมดอยู่ที่บริษัท เมื่อเขา เหนื่อยจากการดูข้อมูล ก็จะเดินเล่นในบริษัท ในบริษัทเต็มไป ด้วยสาวสวย เป็นอาหารตาให้กับเขาอย่างดี

ในตอนกลางวัน ลู่เสี้ยงหยางได้รับหนึ่งข้อความ

เป็นข้อความจากเย่สวน เยสวนบอกกับเขาว่า เย็นวันนี้ บ้านของ คุณลุงจะจัดงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ ให้เขาไปซื้อเสื้อผ้าดีๆมาใส่ อย่าให้อับอายต่อหน้าคนอื่น

ล่เลี้ยงหยางอ่านข้อความนี้จบก็เพิกเฉย ตอนนี้เขาเป็นถึงผู้ ครอบครองหยูเม่ยหยินกรุ๊ปที่มีมูลค่าในตลาดกว่า5หมื่นล้าน มี แสงสว่างเป็นของตัวเอง ยังจําเป็นต้องใช้เสื้อผ้ามาเสริมบารมี หรอ?

ในตอนเย็น ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ลู่เสียงหยางพึ่งจะออกจาก บริษัท ขี่รถมอเตอร์ไซค์ของเขามุ่งหน้าไปยังบ้านใหม่ของลุง ลุงคนนี้ไม่ใช่ลุงจากฝั่งของเขา แต่เป็นลุงของเสวน บ้านใหม่ของคุณลุงอยู่ในระแวกวิลล่าสวนโบตั๋น ทั่วทั้งเมืองปืนเหอ บริเวณวิลล่าของสวนโบตั๋นเป็นของพวกชนชั้นสูง แน่นอนว่าที่ดียิ่งกว่าบริเวณวิลล่าของสวนโบตั๋น ก็คือวิลล่าใน ย่านชิงหลงซาน นั่นเป็นย่านวิลล่าอันดับสูงสุดในเมืองปืนเหอ สูง กว่าย่านวิลล่าสวนโบตั๋นอยู่หนึ่งระดับ

เมื่อลู่เสี้ยงหยางมาถึงบ้านวิลล่าของคุณลุง บรรดาเครือญาติ ของตระกูลเย่ต่างมาถึงกันหมดแล้ว

รุ่นเก่าแก่ของตระกูลเย่ ตอนนี้เหลือเพียงคุณย่าที่ยังมีชีวิตอยู่ คุณย่ามีลูกชาย คน

ลูกชายคนโตเย่เจิ้งกั๋ว ลูกชายคนที่สองเย่เจิ้งซาน ลูกชายคนที่ สามเย่เจิ้งเหอ ลูกชายคนเล็กเย่เจิ้งสง

เย่เจิ้งสงคือพ่อของเย่สวน เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ไปเมื่อ สามปีก่อน

ดังนั้นในตอนนี้หลิวจิ้งจึงเป็นแม่ม่ายผิวใสหน้าสวย

ในขณะนี้ เย่สวนเอาแต่ยืนรอลู่เสี้ยงหยางอยู่หน้าทางเข้าวิลล่า

พอเห็นลู่เสี้ยงหยางไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้ามา ยังเป็นสินค้า แผงลอยทั้งตัว ก็โมโหควันออกหู
หลิวจิ้งที่ยืนอยู่ด้านข้างพูดกระซิบ “ครอบครัวเราต้องเสียหน้า เพราะเขาอีกแล้ว ลูกไม่ควรเรียกเขามานี่ให้ต้องอับอายเลย”

เย่สวนกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “มาก็มาแล้วจะไปทำอะไรได้? แม่ คะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว

หลิวจิ้งไม่พูดอะไรต่อ แต่ได้ตัดสินใจเรียบร้อย กลับไปค่อยชำระ ความกับลู่เสี้ยงหยาง

เย่หยุนเทาที่กำลังทักทายแขกอยู่ท่ามกลางผู้คน มองเห็นลู่เสี้ ยงหยาง ก็เดินไปหาด้วยสีหน้าเย้ยหยันทันที

เย่หยุนเทาเป็นลูกชายของคุณลุง อาศัยความที่พ่อของเขาเป็น ที่ชื่นชอบของครอบครัว จึงมีความหยิ่งผยอง ที่เขารังเกียจที่สุด ก็คือลู่เสี้ยงหยางที่แต่งเข้ามาเป็นเขย ฉะนั้นทุกครั้งที่เจอเขาจะ โจมตี

“แย่แล้ว นี่ขอทานโผล่มาจากไหน ทำไมมาจนถึงบ้านของพวก เราได้” เย่หยุนเทาเดินไปถึงข้างตัวลู่เลี้ยงหยาง ยื่นมือขวางทาง ลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดอย่างมีความหมายแฝง