บทที่ 13 หมดสิ้นทุกอย่างภายในคืนเดียว

บทที่ 13 หมดสิ้นทุกอย่างภายในคืนเดียว

ทุกคนในตระกูลเย่ต่างก็ไม่คาดคิด ว่าเยสวนจะได้รับจดหมาย เทียบเชิญ

แม้แต่เย่เจิ้งกั๋ว เย่เจิ้งซานและ เย่เจิ้งเหอ ก็ยังมีสีหน้าเหลือเชื่อ

เรื่องจดหมายเทียบเชิญ ท่านย่ามอบหมายให้เย่หยุนเทาไป ลองเชิงเป็นคนแรก แต่เย่หยุนเทากลับถูกไล่ตะเพิดกลับเสีย อย่างนั้น

แต่ตอนนี้กลับเป็นเย่สวนที่ได้รับจดหมายเทียบเชิญแทน แบบนี้ ก็แสดงว่า เย่สวนมีความสามารถมากกว่าเย่หยุนเทาน่ะสิ

ความสัมพันธ์แบบมีส่วนได้ส่วนเสียเหล่านี้ เย่หยุนเทาพอจะ นึกออก จึงรีบพูดกับท่านย่าว่า “คุณย่าครับ แล้วถ้าหากว่าบาง คนอยากชนะ จนต้องทำจดหมายเทียบเชิญปลอมๆขึ้นมาล่ะครับ คุณย่าอย่าเพิ่งหลงกลเลยนะครับ”

“ใช่ค่ะ ฉันว่าจดหมายนี่น่าจะเป็นของปลอมไปแล้วครึ่งหนึ่ง เย่ซวงพูดเสริม
ท่านย่ายิ้มออกมาบางๆแล้วพูดว่า “ของจริง”

“เหรอครับ” เย่หยุนเทากับเย่ซวงสะอึกหน้าแดง สีหน้า กล้ำกลืนเหมือนกำลังกินของเสียเข้าไป

“ใช่ แม้ว่าเยสวนจะจัดการเรื่องนี้สำเร็จ แต่หยุนเทาแกก็อย่า เพิ่งถอดใจไป” ท่านย่าตบโต๊ะ มองมาที่เย่หยุนเทาแล้วพูดขึ้นมา อย่างปลอบประโลมว่า “ก่อนหน้านี้ แกเป็นคนไปลองเชิงคนแรก ไม่ใช่เหรอ? นั่นก็แปลว่าแกเป็นตัวแทนของตระกูลเย่ไปให้หยู เม่ยหยินกรุ๊ปเห็นหน้าแล้ว ตอนที่เสวนกลับไปที่นั่นอีกครั้ง ก็ ถือเป็นการแสดงความบริสุทธิ์ใจของตระกูลเย่ ดังนั้นการได้รับ จดหมายเทียบเชิญในครั้งนี้ แกก็มีส่วนช่วยด้วย”

เมื่อได้ฟังที่ท่านย่าพูดมา เยสวนก็แอบถอนหายใจ ท่านย่ารัก หลานผู้ชายมากกว่าหลานผู้หญิงมาตลอด ดูเหมือนว่าไม่ว่าเธอ จะพยายามมากแค่ไหน ไม่ว่าจะสร้างผลงานที่สำคัญมากเท่า ไหร่ ในสายตาของท่านย่าเธอก็คงไม่สู้เย่หยุนเทาที่เป็นหลาน ชายอยู่ดี

ดวงตาของเย่หยุนเทาเป็นประกาย พูดขึ้นมาว่า “ที่คุณย่าพูดมา ก็ถูก ถ้าไม่ใช่ว่าผมไปปูทางไว้ให้ก่อนแล้ว คนบางคนจะไปทำ สำเร็จได้ยังไง? เอาตามตรง ผมว่าผมมีส่วนช่วยมากกว่าอีก บาง คนก็แค่บังเอิญโชคดีได้จดหมายมาเท่านั้นแหละ
เย่เจิ้งถั่วติดใจตรงหมายเหตุรายชื่อของผู้ที่สามารถเข้าร่วมงาน

บนจดหมาย จึงเอ่ยถามขึ้นมา

ท่านย่าตอบไม่ตรงคำถามของเขา แต่กลับพูดยืนยันออกมาว่า “ถึงจะสามารถเข้าร่วมได้แค่คนเดียว ยังไงหยุนเทาก็ต้องเป็นคน

เย่เจิ้งกั๋วรู้สึกเบาใจลงญาติๆในตระกูลเย่ก็เริ่มแสดงความยินดี และยกยอเย่หยุนเทาเสียยกใหญ่

เย่สวนนั่งอึ้งอยู่กับที่ ไม่มีใครสนใจเธอเลย

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วหนึ่งอาทิตย์

ช่วงนี้ตระกูลเย่เบิกบานครึกครื้นเป็นพิเศษ

หลังจากที่ได้รับจดหมายเทียบเชิญเข้าร่วมงานอภิปรายของห ยูเม่ยหยินกรุ๊ป สิ่งแรกที่พวกเขาทำก็คือการประกาศข่าวดีนี้ออก ไปให้ทุกคนรู้

จนกลายเป็นที่อิจฉาของบริษัทมากมายนับไม่ถ้วน

เพราะทุกคนรู้ดีว่า มีแค่บริษัทชั้นนำเท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์ได้รับจดหมายเทียบเชิญจากหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

และวันนี้ ก็เป็นวันเกิดครบ80ปีของท่านย่าพอดี

เพราะจดหมายฉบับนั้นของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป ตอนนี้ตระกูลเจ๋ง มีอิทธิพลในเมืองบินเหอเป็นอย่างมาก

ครอบครัวของเย่สวนมาถึงบ้านของท่านย่า เกือบจะเป็นสําดับ สุดท้าย ภายในห้องโถงรับแขกกว้างใหญ่เต็มไปด้วยแขกเหรื่อมา กมาย

และทันทีที่ครอบครัวเข่สวนเดินเข้ามา สายตาของทุกคนก็มอง มาที่ลู่เสี้ยงหยาง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยแววเยาะเย้ยและสะใจ

พื้นเพของครอบครัวของเยสวน เดิมทีแล้วก็เป็นครอบครัวที่ อ่อนแอที่สุดในวงศ์ตระกูล ตอนนี้ยังมีลูกเขยที่ไม่เอาไหนแต่ง เข้ามา พูดได้เลยว่าช่างเป็นอะไรที่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดสุดๆ

เมื่อเย่หยุนเทาเห็นลู่เสี้ยงหยางก็อารมณ์ไม่ดี สิ่งแรกที่ทำก็คือ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเสวน ถามยิ้มๆว่า “เย่สวน ฉันล่ะนับถือ ใจของแกจริงๆ คนไร้ประโยชน์แบบนี้ยังกล้าพามาออกงานด้วย เหรอ ไม่กลัวขายหน้าหรือไง?”
เหยุนเทา นายไม่พูด ก็ไม่มีใครคิดว่านายเป็นใบ้หรอกนะ” เป สวนส่งเสียงฮึดฮัดออกมาจากจมูก จากนั้นก็มีหน้านิ่ง

“ก็ได้ๆ พูดถึงคนไร้ประโยชน์ฉันก็หงุดหงิดเหมือนกันนั่นแหละ งั้นเราไม่พูดเรื่องนี้อีกก็แล้วกัน ใช่สิ ปีนี้ครอบครัวแกเตรียมของ ขวัญอะไรไว้ให้คุณย่า แต่อย่าเหมือนปีก่อนๆที่หาได้ตามข้างทาง ล่ะ ถึงตอนนั้นถ้าทำให้ย่าอารมณ์เสีย พวกแกต้องรับผิดชอบผล ที่ตามมานะ” เย่หยุนเทาอมยิ้มพร้อมกับพูดออกมา

เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของหลิวจิ้งและเย่สวนก็เริ่มเปลี่ยนเป็น ถมึงทึง ความพร้อมในด้านต่างๆของครอบครัวพวกเธอแย่มาก ที่สุด จึงไม่สามารถหาซื้อของขวัญแพงๆเหมือนครอบครัวของ ลุงใหญ่ ลุงรอง และลุงสามได้ เพราะฉะนั้นในงานวันเกิดทุกๆปี ของขวัญจากครอบครัวของพวกเธอจึงไร้ค่า และถูกคนอื่นเยาะ เย้ยอยู่ทุกปี

ปีนี้ เกรงว่าก็น่าจะเป็นเหมือนเดิม

เมื่อไม่กี่วันก่อนชิงสยกรุ๊ปของเย่สวนขาดเงินทุนหมุนเวียน ยัง ดีที่ลู่เสี้ยงหยางยืมเพื่อนมาได้สิบล้านถึงอุดรูรั่วนี้ได้

เมื่อเงินขาดมือ เย่สวน จึงไม่สามารถหาซื้อของขวัญวันเกิด แพงๆมาให้คุณย่าได้
“เหอะๆ พวกเราจะรอดูละครสนุกๆจากครอบครัวของแกก็แล้ว กัน อย่าทำให้พวกเราผิดหวังล่ะ” เหยุนเทาทิ้งคำพูดเอาไว้จาก นก็หมุนตัวเดินจากไป

หลิวจิ้งกระทืบเท้าอย่างโมโห มองไปทางลำเลี้ยงหยางอย่างไม่ ได้ดั่งใจ ถ้าไอ้คนไร้ประโยชน์ที่รู้จัก คนบ้าง ครอบครัวของเธอ คงไม่ถูกคนในตระกูลรุมกลั่นแกล้งแบบนี้หรอก

เสวนรู้สึกไม่ดีจนเกือบจะร้องไห้ออกมา เธอพยายามมามาก แล้ว แต่ข้างกายกลับไม่มีผู้ช่วยเก่งระดับเทพเลย ข้างกายเธอ แต่ทีมที่ไม่เอาไหน

ไม่นานหลังจากนั้น แขกเหรื่อก็มากันครบ

ผู้คนทยอยส่งมอบของขวัญวันเกิด ภายใต้การนำของเซ่เจ๋งกว

ครอบครัวของเยสวนรู้ตัวเองดี ว่าครอบครัวของพวกเขาต้องได้ มอบของขวัญในลำดับท้ายๆ ดังนั้นเมื่อถึงลำดับสุดท้ายพวกเขา จึงเดินอึดอาดเข้าไปมอบของขวัญ

เย่หยุนเทาอยากหัวเราะเยาะครอบครัวของเสวน ไวๆ จึงบอก ให้ผู้ช่วยของท่านย่าประกาศของขวัญที่แต่ละครอบครัวนมา มอบให้เร็วๆ
“ลูกคนโตเย่เจ๋งกั๋ว มอบกำไลหยกสีฟ้าคุณภาพดีมาหนึ่งวง

“ลูกคนที่สองเย่เจิ้งซาน มอบชาต้าหงเผาคุณภาพชั้นเยี่ยมมา หนึ่งกล่อง”

“ลูกคนที่สามเย่เจิ้งเหอ มอบสร้อยคอหยกมรกตมาหนึ่งเส้น

“คุณชายใหญ่เย่หยุนเทา มอบภาพวาดไผ่ยักษ์พันปีของแท้มา หนึ่งภาพ”

ต่อมาก็เป็นรายชื่อคนมอบของขวัญ ลำดับต่อๆมา

แต่เมื่อผู้ช่วยอ่านมาถึงรายชื่อสุดท้าย ทุกคนต่างก็พากันเงียบ

โดยอัตโนมัติ เพื่อตั้งใจฟัง

“คุณเย่สวน มอบรังนกสกัดมาหนึ่งกล่อง

เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา ภายในโถงก็เงียบอยู่สักพัก จาก นั้นทุกคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจากห้อง

รังนกสกัดก็ยังถือว่าเป็นสินค้าเกรดต่ำในบรรดาอาหารเสริมอยู่ดี รังนกกล่องหนึ่งอย่างมากก็แค่สี่ถึงห้าพันหยวนเอง

ท่านย่าตีหน้านิ่ง พูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า “ของพวกนี้เอามา ทำทานเหรอ”

เย่สวนกับหลิวจิ้งก้มหน้าลง

เย่หยุนเทาคําพองใจ ภาพวาดไผ่ยักษ์พันปีของเขาเป็นภาพก็ อบเกรดเอ ไม่คาดคิดเลยว่าจะไม่มีคนดูออกเลยสักคน จึงพูด ออกมาว่า “ของขวัญวันเกิดของครอบครัวพวกคุณ พิเศษสุดๆไป เลย กระจอกขนาดนี้ ทำไมไม่เก็บเอาไว้ใช้เองล่ะ คิดว่ามันคู่ควร กับคนสูงส่งอย่างคุณย่าเหรอ?”

เย่ซวงหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “เย่สวน จะว่าไปแกก็เป็นเจ้าของ บริษัทอยู่นี่นา ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ คงไม่ใช่ว่าแกฮุบเงิน บริษัทเข้ากระเป๋าตัวเองเพื่อเอาไปเลี้ยงหนุ่มหน้าอ่อนคนนี้หรอก ใช่ไหม?”

“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะเยาะบาดหูดังขึ้นมาอีกครั้ง

“ประธานจางจากหย่งหยวนกรุ๊ปมาถึงแล้วครับ” ทันใดนั้นก็มี เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาที่หน้าทางเข้า

เป็นจางติ่งเทียนที่เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ
หย่งหยวนกรุ๊ปเป็นบริษัทในเครือของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป และถือ เป็นบริษัทชั้นนำแห่งหนึ่ง

ดังนั้น เมื่อจางดิ่งเทียนเดินเข้ามาจึงกลายเป็นจุดสนใจของทุก คนในงานทันที

ขนาดท่านย่าที่นั่งอยู่กับที่ยังต้องลุกขึ้นยืน

“ฮ่าๆ ท่านย่า ขอโทษด้วยนะครับ รถติดผมเลยมาสาย นี่เป็น ของขวัญชิ้นเล็กชิ้นน้อย หวังว่าท่านย่าจะรับมันเอาไว้นะครับ” จางติ่งเทียนพูดพร้อมกับส่งกุญแจไปให้

กุญแจดอกนี้มีรูปทรงงดงาม ไม่รู้ว่าทำมาจากวัสดุใดบ้าง แต่ มองดูแล้วกลับเป็นประกายวิบวับราวกับเพชร

แต่ว่ามีคนตาถึงมองออก จึงอุทานขึ้นมาอย่างตกใจว่า “คุณพระ นี่มันกุญแจวิลล่าสวนโบตั๋นนี่นา”

หลังจากมีคนอุทานออกมา ทั่วทั้งห้องโถงก็เกิดเสียงฮือฮา

สวนโบตั๋นเป็นหนึ่งในพื้นที่ของพวกคนรวยที่มีระดับมากที่สุดใน เมืองปีนเหอ ราคาพื้นที่ข้างในสูงถึงหนึ่งแสนต่อตารางเมตร ถ้า จะซื้ออย่างน้อยก็ต้องใช้เงินสองถึงสามสิบล้านเป็นอย่างต่ำ
มือเหี่ยวย่นของท่านย่าที่ถือกุญแจอยู่สั่นเทาขึ้นมา นี่คงเป็น ของขวัญที่ล้ำค่ามากที่สุดในชีวิตนี้แล้ว

ของขวัญจากแขกทุกคนที่ให้มาเมื่อครู่ แม้ว่าจะมีราคาสูง แต่ อย่างมากก็แค่ไม่กี่แสน

แต่ว่าของที่จางยิ่งเทียนให้มา เป็นคฤหาสน์ราคาสามสิบล้าน

เลยนะ

“ประธานจาง ของขวัญของคุณแพงเกินไปแล้ว ฉันไม่กล้ารับ จริงๆ” ท่านย่ารีบคืนกุญแจกลับไป

จางติ่งเทียนส่ายหน้า แล้วพูดว่า “ท่านย่า ผมคิดว่าคุณต้องรับ ของชิ้นนี้ไปแน่ๆ เพราะว่าอีกเดี๋ยวผมมีเรื่องใหญ่จะมาพูดกับคุณ”

“เรื่องใหญ่? เอางั้นก็ได้ ยายแก่อย่างฉันก็คงต้องน้อมรับเอาไว้ ความจริงแล้วท่านย่าชอบคฤหาสน์สวนโบตั๋นมาก ดังนั้นจึงยอม หน้าหนารับกุญแจเอาไว้

“ประธานจางรีบหาที่นั่งเถอะ” ท่านย่าตบไหล่ของจางดิ่งเทียน เพื่อแสดงความสนิทสนม

จางติ่งเทียนกวาดตามองแค่แวบเดียวก็มองเห็นเย่สวนที่ยืน
อยู่ท่ามกลางผู้คน จึงเดินยิ้มๆเข้าไปหา

และแน่นอน ว่าตอนนี้เขากำลังฝืนยิ้ม ทั้งๆที่ในใจกำลังคลั่ง

เลือด

หนึ่งสัปดาห์ก่อน จู่ๆเขาก็ได้รับเอกสารจากสำนักงานใหญ่ของ หยูเม่ยหยินกรุ๊ป ว่าได้ถอนหุ้นทั้งหมดของเขาในหญิงหยวนกรุ๊ป ออก ทำให้ความบากบั่นที่เขาเพียรพยายามมาตลอดหลายปี สูญหายไปจนหมด

ทุกอย่างหมดสิ้นไปภายในคืนเดียว

เรื่องนี้เขาเคยแอบสอบถามมาบ้าง จึงได้รู้ว่าเขาไปสร้างความ ไม่พอใจให้คนที่ไม่ควรไปลองดีด้วยเข้า แต่พอเขาคิดดีๆแล้ว ก็ พบว่าเขาต้องไปขัดใจคนที่มีอิทธิพลใหญ่คับฟ้าเข้าแน่ๆ

แต่เขาไม่ยอมถอดใจทั้งอย่างนี้หรอก โดยเฉพาะนางฟ้าในฝัน ของเขา เย่สวน

หลังจากได้เจอกับเย่สวน เขาก็หลงเสน่ห์เสวนจนถอนตัวไม่ ขึ้น เขาปฏิญาณไว้แล้วว่าจะเอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นของตัวเองให้ ได้
ดังนั้นเขาจึงดับเครื่องชน ตัดสินใจเดิมพันครั้งใหญ่ โดยการนำ เอาทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่มีมาขาย เพื่อนำมาซื้อคฤหาสน์สวน โบตั๋น

วันนี้ที่กลั้นใจมอบคฤหาสน์แสนแพงนี้ให้ท่านย่าก็เพื่อจะเอาใจ อยากให้ท่านย่ายกเลิกการหมั้นหมายระหว่างเย่สวนกับลู่เสี้ยง หยาง และให้เยสวนมาแต่งกับเขาแทน

ของขวัญที่จางดิ่งเทียนนำมามอบให้ ทำให้ทุกคนตื่นตะลึงอยู่ สักพัก จากนั้นถึงได้ค่อยๆกลับมาสงบลง

ในตอนนี้เอง จู่ๆเย่หยุนเทาก็คิดอะไรออก จึงมองไปที่ลู่เสี้ยง หยางแล้วพูดว่า “ไอ้อ่อน ของขวัญแกล่ะ? ยังไม่ให้เลยไม่ใช่เห รอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ