บทที่2 คุกเข่าเรียกพ่อ

บทที่2 คุกเขาเรียกพ่อ

ฟังคำของไป์สู้สู้ ล่เลี้ยงหยางกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว พร้อมถาม “จริงหรือ?”

แม้ว่าไป์สู้สู้จะเยาะเย้ยถากถางเขาหลายครั้ง แต่เธอก็เป็นสาว งามที่พบเจอได้ยาก

“จริงสิ คำพูดของหญิงสาวมีค่าเสมอ แน่นอนว่าถ้านายหาเงิน แสนนึงมาไม่ได้ ก็ต้องเอารองเท้าของฉันไปเลียให้สะอาด” ไปสู้ สู้พูดพร้อมยกรองเท้าส้นสูงของเธอขึ้นมา

“ได้” ลู่เสี้ยงหยางตอบตกลงอย่างสบายใจ

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ หลิวจิ้งแม่ยายของเขาก็ล้วงมือไปหยิบเงิน หนึ่งร้อยหยวนจากกระเป๋าปาใส่หน้าของลู่เสี้ยงหยาง

“ไอ้คางคกอยากกินเนื้อหงส์ เล่นอะไรอยู่? นี่หนึ่งร้อยหยวนฉัน จ่ายให้นายแล้ว ออกไปจัดการตัวเองซะ” หลิวจิ้งพูดด้วยใบหน้าที่ เต็มไปด้วยความรังเกียจ กลัวว่าถ้าลู่เสี้ยงหยางอดกลั้นต่อไป จะมี ความคิดนอกลู่นอกทางกับลูกสาวของเธอในตอนกลางคืน เมื่อกี้ เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่ยังมองไปที่เธอด้วย คงจะกลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว เป็นแน่
แต่ไม่รู้เกิดขึ้นได้ยังไง แท้จริงแล้วเธอกลับคิดถึงความรู้สึกที่ถูก ลู่เสี้ยงหยางแอบมองแบบนั้น

ลู่เสี้ยงหยางก้มลงหยิบเงินหนึ่งร้อยหยวนขึ้นมาเงียบๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า! คนไร้ประโยชน์อย่างเขาเหมาะแค่กับผู้หญิงชั้นต่ำ พวกนั้นนั่นแหละ” ไป์สู้สู้หัวเราะขึ้นมา

เช้าของวันที่สอง ลู่เสี้ยงหยางที่ยังหลับฝันอยู่ก็ถูกคนถีบให้ตื่น

ขึ้นมา

พอลืมตาขึ้น ก็เห็นเย่สวนยืนมองเขาอยู่ด้วยสีหน้าเย็นชา “ลู่เสื้ ยงหยาง รีบลุกจากเตียงเดี๋ยวนี้ พาฉันไปส่งที่หย่งหยวนกรุ๊ป

“รู้แล้ว” ลู่เสี้ยงหยางลุกขึ้นจัดการตัวเองนิดหน่อย จากนั้นจึงลง ไปขี่รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่เสี้ยงหยางก็พาเย่สวนมาถึงล่างตึกของหย่ง หยวนกรุ๊ป

รถมอเตอร์ไซค์ยังไม่ทันจอดดี เย่สวนก็เริ่มออกคำสั่ง “ลู่เสี้ยง หยางรีบกลับไปซะเดี๋ยวนี้ อย่าให้ใครมาเห็นนาย จะทำให้ฉันขาย หน้า”
เลี้ยงหยางรู้สึกขุ่นเคือง บีบคันเบรกสุดมือ ทําเอาเสวนล้มไป ข้างหน้า ตัวแนบชิดอยู่กับแผ่นหลังของลู่เสี้ยงหยาง

การสัมผัสใกล้ชิดแบบนี้ ทำให้จิตใจของลู่เสี้ยงหยางสั่นไหว

“นี่ ไอ้นักเลง สมควรตาย ทําอะไรของนาย? ไม่อยากมีชีวิต อยู่แล้วใช่ไหม?” ทันใดนั้นเย่สวนก็มีความรู้สึกเหมือนถูกเช็ด น้ำมัน ใบหน้าร้อนผ่าว ทั้งโกรธทั้งโมโห ถ้าไม่เห็นแก่ว่าที่นี่เป็น ที่สาธารณะ ต้องยับยั้งชั่งใจ อยากจะเฆี่ยนตีลู่เสี้ยงหยางเอาเข้า จริงๆ

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเบาๆ “ผมไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกี้โดนตรงไหนมา ผมลูบให้

คำพูดนี้พอพูดออกมา เขาก็เสียใจทันที เย่สวนจะให้เขาลูบตรง นั้นไหม?

เย่สวนคิดแค่ว่าลู่เสี้ยงหยางจงใจแกล้งเธอ ใบหน้าเธอโกรธ เกรี้ยว พอคิดจะสอนบทเรียนให้ลู่เสี้ยงหยาง เสียงหัวเราะของ ชายคนหนึ่งก็แทรกเข้ามา “แหม คุณย่ คุณ ตรงต่อเวลาจริงๆ

ลู่เสี้ยงหยางหันกลับไปเห็นผู้ชายสวมชุดสูทกับรองเท้าหนังขัด เงาก้าวลงมาจากรถปอร์เช่
เขาก็คือจางติ่งเทียนเจ้าของหย่งหยวนกรุ๊ป

จางดิ่งเทียนมองข้ามล่เลี้ยงหยางไปทันที เหมือนเป็นอากาศ แววตาเต็มไปด้วยตัณหา มองเยสวนขึ้นลง แล้วพูดอย่างมีความ หมายแอบแฝง “พวกเราเข้าไปคุยในบริษัทเถอะ”

“อืม!” เย่สวนเอ่ยปากตกลง เตรียมเดินตามจางซึ่งเทียนเข้าไป ในหย่งหยวนกรุ๊ป

ลู่เสี้ยงหยางร้อนรนเล็กน้อย ไอ้แก่จางดิ่งเทียนแค่มองก็รู้ว่า บ้ากาม เย่สวนเดินตามเขาเข้าไป ไม่ใช่แกะเข้าถ้ำเสือเลยหรือ? รีบเอื้อมมือไปดึงแขนของเย่สวนแล้วพูดว่า “ที่รัก คุณไม่ใช่จะ เอา10ล้านหรอ ผมจะต้องหาวิธีช่วยคุณได้แน่ คุณกลับบ้านกับผม ตอนนี้เลย”

“ไปซะ อย่าอยู่ให้ฉันเสียเวลา!” เยสวนปัดมือของลู่เสี้ยงหยาง ออกทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ

จางดิ่งเทียนในที่สุดก็หันไปมองลู่เสียงหยาง ใบหน้าแสดง ความยียวน “อ้าว แกคือไอ้สวะคนดังของเมืองปืนเหอไม่ใช่หรอ? ใครบ้างไม่รู้ว่าแกอยู่บ้านล้างเท้าขัดรองเท้าให้เมียกับพ่อตา แม่ยาย ผู้ชายอ่อนแออย่างแกจะคิดวิธีหาเงิน10ล้านมา ฝันไป เถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ประธานจาง คุณอย่าไปสนใจเขาเลย เขาไม่เข้าใจอะไร คุยกับ เขาไปก็เสียเวลาของเราเปล่าๆ” ไม่รอดูท่าทีของลู่เสี้ยงหยาง เช่ สวนพูดถากถางนำไปก่อน

“หึหึ” จางยิ่งเทียนยิ้มอย่างประชดประชัน แล้วเอนหน้าไป กระซิบข้างหูลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้กระจอก ฉันชื่นชมคนไร้ประโยชน์ อย่างแกมากเลยนะ ชีวิตรันทดขนาดนี้ยังกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ พูด ก็พูดเมียแกนตรงเวลาจริงๆ เธอแต่งกับแกมาสามปี แกไม่เคยได้ แตะเธอแม้แต่ปลายผมล่ะ? ฮ่าฮ่า แกวางใจเถอะ คืนนี้ฉันจะใช้ การลงทุนแลกเปลี่ยนกันทำให้เธอเชื่อฟังคำพูด ถ้าแกสนใจ ฉัน จะถ่ายวิดีโอเก็บไว้ให้แกดูก็ได้

“แก!”

เมื่อพูดคำนั้นออกไป หัวของลู่เสี้ยงหยางก็เหมือนระเบิดออกมา จางยิ่งเทียนคิดจะใช้เงินทุนเพื่อนอนกับภรรยาของเขาจริงหรือ?

ทันใดนั้นเขากำหมัดแน่น มองไปที่เย่สวนแล้วพูดว่า “ที่รัก เมื่อกี้ ไอ้แก่หน้าไม่อายนี่บอกว่าคืนนี้จะนอนกับคุณ คุณยังหวังว่าเขาจะ ให้เงินลงทุนกับคุณอีกหรอ?”

“เอ๋?” เย่สวนขมวดคิ้วทันที

ในใจจางดิ่งเทียนแตกตื่น แต่ครู่เดียวก็สงบลง แล้วพูดว่า
“ฉันจะมีความคิดเลอะเทอะแบบนั้นแล้วพูดกับแกหรอ? ที่นี่ไม่มี สามร้อยเหรียญโปรยอยู่บนพื้น ขอร้องล่ะ ถ้าจะใส่ร้ายคนก็คิด หน่อย!”

ได้ฟังคำพูดนั้น เยสวนก็พยักหน้า รู้สึกมีเหตุผล ผู้ชายที่ไหนจะ พูดเรื่องแบบนั้นออกมา? คิดว่าลู่เสี้ยงหยางต้องพูดมั่วซั่วแน่นอน

“นี่ ก่อนจะพูดหัดคิดก่อน อย่ามารบกวนฉัน” เย่สวนจ้องไปที่ลู่เสี้ ยงหยาง แล้วหมุนตัวเดินเข้าตึกบริษัทไป

หน้าจางติ่งเทียนเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย ชูนิ้วกลางใส่ลู่เสียง หยางแล้วหมุนตัวเดินเข้าตึกบริษัทตามเสวนไป

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเยือกเย็น ดูนาฬิกาแล้วคำนวณเวลา เมื่อ เกือบถึงเวลาก็ขึ้นขี่รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าบิดคันเร่งแล้วพุ่งไปข้าง หน้า เกิดเสียงชนเข้าที่รถปอร์เช่ หน้ารถปอร์เช่ถูกกะเทาะสีออก เป็นรอยใหญ่

ผู้คนรอบด้านเยอะขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายต้องรบกวนรปภ. รปภ.ตัว สั่นโทรศัพท์ไปหาจางยิ่งเทียน

“แม่งเอ้ย เป็นเด็กผีมาจากไหน รู้ไหมว่าแกชนรถอะไร? ปอร์เช่น !!! ราคา1.5ล้าน แกรอขายไตชดใช้ได้เลย” รปภ.ตะคอกเสียงใส่ ลู่เสี้ยงหยางหลังวางสาย
หน้าตาลู่เสี้ยงหยางไม่แยแส ก็แค่รถปอร์เช่ไม่ใช่หรอ? ใน สายตาของเขามันต่างอะไรกับรถของเล่นกัน?

จางติ่งเทียนกับเย่สวนรีบร้อนออกมาอย่างรวดเร็ว พอเห็นว่าคน ที่ชนรถปอร์เช่คือลู่เสี้ยงหยาง เยสวนตกใจจนขาแทบอ่อน จาง ติ่งเทียนใบหน้าเจ็บปวด แทบรอไม่ไหวที่จะกลืนกินชีวิตลู่เสียง หยาง

“โง่! เฟี้ย! จงใจใช่ไหม? แกรอดูว่าฉันจะลงโทษแกยังไง” จาง ติ่งเทียนจ้องเขม็งไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างดุร้าย

ลู่เสี้ยงหยางท่าทหูหนวก เอนตัวไปหยิบอิฐจากแท่นวางดอกไม้ ออกแรงอย่างหนักหน่วง ทุบไปที่กระโปรงรถปอร์เช่เต็มแรง

ผัวะ!

อิฐหักเป็นสองท่อน กระโปรงรถปอร์เช่จมเป็นหลุมขนาดใหญ่

กริบ!

ผู้คนรอบด้านต่างเงียบกริบ
ไอ้บ้าคนนี้ไม่รักชีวิตแล้วหรอ? ค่าซ่อมแซมสูงลิ่วเกรงว่าเขาจะ ต้องชดใช้ไปชั่วชีวิต

“อ๊า!” เย่สวนตกตะลึง ทั้งโกรธทั้งโมโห แทบรอไม่ไหวที่จะตัด ขาหมาทั้งสองข้างของลู่เสี้ยงหยาง ไอ้ขยะนี่จงใจหาเรื่องหรอ? เขาทุบอิฐก้อนนั้นลงไป น่ากลัวว่าค่าซ่อมแซมคงไปถึงหกหลัก แล้ว เขาหาเงินมาชดเชยค่าซ่อมแซมไม่ได้ ท้ายสุดก็ไม่พ้นเธอ ต้องมาจ่ายเงินตรงนี้

“ดี ดี เด็กดี มีบุคลิกพอตัว มาดูกันว่าวันนี้ฉันจะฆ่าแกยังไง” จาง ติ่งเทียนโมโหจนหน้าเขียว รถปอร์เช่คันนี้เป็นเครื่องมือล่อสาว อันใหม่ของเขา คิดไม่ถึงว่าจะถูกลู่เสี้ยงหยางทุบจนย่อยยับ ขนาดนี้

“รอชดใช้เงินให้กูเถอะ ชดใช้ไม่ไหว ฉันต้องเอาแกเข้าไปนั่งใน คุกแน่” จางติ่งเทียนชี้อย่างคุกคามไปที่จมูกของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่แล้วพูดว่า “ก็แค่รถปอร์เช่คันนึงพังเอง ไม่ใช่หรือไง? ฉันชดใช้ให้แกสิบคันเลย

ฮือฮา!

คำพูดนี้ออกไป ผู้คนทั้งสนามเสียงดังอื้ออึง ไอ้เด็กคนนี้น้ำเสียง ไม่เบา รถปอร์เช่สิบคัน? ต่างคิดว่าเขาคือลูกเศรษฐี
แต่ถัดจากนั้นก็เป็นเสียงหัวเราะกึกก้อง ทุกคนต่างมองเลี้ยง หยางราวกับมองคนบ้า

เย่สวนไม่มีหน้าจะอยู่ตรงนี้อีกแล้ว เรื่องของไอ้ขยะนี้ไม่มีอะไร เลย ขี้โม้โอ้อวด จ้องเขม็งไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างโกรธเกลียด “ขยะ ยังไม่ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันอีก”

แล้วตามด้วยการหันไปยิ้มกับจางยิ่งเทียนพร้อมพูดว่า “ประธาน จาง ต้องชดใช้เท่าไหร่ ถึงเวลาฉันจะชดใช้ให้คุณ

จางติ่งเทียนสาปแช่ง “ฉันไม่ต้องการการชดใช้ ฉันจะเอามันเข้า คุก ให้มันเสียใจที่เกิดเป็นคน

หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางกลับบ้านไปกับเยสวน

เยสวนดุด่าใส่หน้าลู่เสี้ยงหยางไปชุดใหญ่ แล้วยังไล่เขาออก จากบ้าน ให้เขาสํานึกตัวอยู่ข้างนอกหนึ่งวัน

ลู่เสี้ยงหยางแอบเดินออกไป ถึงธนาคารจื่อจิน

ที่ธนาคาร อจินนี้เป็นหนึ่งในธนาคารชั้นนำไม่กี่แห่งของ ประเทศ และยังเปิดให้บริการเฉพาะผู้มีฐานะเท่านั้น

เย่สวนต้องการเงิน10ล้านไม่ใช่หรอ เขาจะถอนเงินออกมาเดี๋ยวนี้ เอาไปให้เย่สวน

เข้าแถวไปครึ่งวันถึงถึงคิวของลู่เสี้ยงหยาง

พนักงานในหน้าต่างเป็นสาวสวยที่สวมแว่นตา มองดูหน้าตา ไร้ราศีของลู่เสี้ยงหยาง ท่าทางของเธอก็ดูเย็นชา ถามขึ้นอย่าง เฉยเมย “นายมาผิดธนาคารหรือเปล่า? ต้องการทำธุระอะไร?”

ล่เลี้ยงหยางเอ่ยตอบ “ผมจะถอนเงิน10ล้าน

สาวแว่นมองลู่เสี้ยงหยางหัวจรดเท้า แล้วหัวเราะเยาะตอบ “คนจนคนนึง จะพูดโม้ก็ไม่ดูสถานที่ ถ้าคนอย่างนายมีเงิน10ล้าน งั้นฉันไม่มีเป็นร้อยล้านหรอ?”

“งั้นหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจ หยิบบัตรธนาคารของเขาออก มาแล้วโยนเข้าไป “ถอนเงิน”

บัตรธนาคารใบนี้เป็นรูปการ์ตูนสีดำ ด้านหลังมีดอกไม้บานสีม่วง ดูคล้ายกับดอกไม้สีทองที่กำลังลุกไหม้

สาวแว่นดูเหมือนจะรู้จักบัตรธนาคารนี้ แต่กลับไม่สนใจ อดไม่ ได้ที่จะโกรธมากขึ้นแล้วดุว่า “โง่นักใช่มั้ย ไว้หน้าให้แล้วยังเตะ จมูกขึ้นหน้า ฉันไม่มีเวลาให้เรื่องไร้สาระของแก รีบไปซะ ไม่งั้นฉันจะเรียกรปภ.

ล่เลี้ยงหยางอึ้งไป นี่เป็นบัตร ชั้นหนึ่งของธนาคารนี้ เธอไม่รู้ จักด้วยซ้ำ

เห็นลู่เสี้ยงหยางอึ้งอยู่ไม่ขยับ สาวแว่นก็เริ่มเรียกรปภ.

ด้วยความรวดเร็ว รปภ.วิ่งเข้ามาล้อมรอบเลี้ยงหยาง รอบด้าน เต็มไปด้วยเสียงเหน็บแนมต่างๆ

*นายนี่เป็นเด็กปัญญาอ่อน วิ่งหนีมาจากโรงพยาบาลบ้า

“ใช่แน่ๆ เขาถอนเงิน10ล้านได้ ฉันก็เป็นคนรวยที่สุดในโลก แล้ว”

“ฮาฮาฮา หรือว่าที่เขาอยากได้คือเงินกงเต๊ก?”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะต่างๆนาๆ ผู้จัดการสาวสวยขายาว เดินลงมาจากชั้นบน กำลังเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก เดินมาเจ อรปภ.ที่ลายล้อมลู่เสี้ยงหยางอยู่พอดี ความขยะแขยงแผ่ไปทั่ว ใบหน้าของเธอ พวกคนจนสร้างปัญหาอีกแล้วสินะ

“เอ๋ ไม่ใช่นี่ รอเดี๋ยว!” ทันใดนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นบัตรสีดำชั้นหนึ่งที่วางอยู่บนเคาร์เตอร์ สาวสวยขายาวย่อลง นั่งลงกับพื้น

“หยุด…หยุดมือ หยุดมือเร็วเข้า! ผู้จัดการสาวสวยขายาวร้อง ออกมาอย่างตื่นตกใจ ราวกับว่าวันสิ้นโลกกำลังจะมาถึง!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ