บทที่ 16 การกระทำผิดที่หยุดไม่ได้

บทที่ 16 การกระทําผิดที่หยุดไม่ได้

ไม่รู้ว่าผ่านไปเท่าไหร่ เยสวนกับหลิวจิ้งถูกนํ้าเย็นสาดหน้า จน พวกเธอค่อยๆสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา

เมื่อลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็นก็คือใบหน้าชั่วร้ายของจางดิ่งเทียน เย่สวนหวาดกลัวจนใบหน้าซีดขาว ร่างสวยสั่นระริก แม้แต่แรง จะพูดก็ไม่มี

“จางดิ่งเทียน คุณคิดจะทำอะไร?” หลิวจิ้งผ่านอะไรมาเยอะ กว่าเย่สวน จึงสงบได้ในเวลาอันรวดเร็ว เธอตะคอกออกมา แต่ บนใบหน้าสวยตามแบบฉบับผู้ใหญ่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความ หวาดหวั่น เมื่อพยายามดิ้นเพื่อลุกขึ้น แต่กลับพบว่า มือและเท้า ของเธอถูกมัดเอาไว้ ร่างกายนอนราบอยู่บนเตียง

และแน่นอนว่าเย่สวนก็มีชะตากรรมเดียวกัน

สองแม่ลูกมองหน้ากัน ทั้งสองต่างเห็นความหวาดกลัวใน ดวงตาของกันและกันได้อย่างชัดเจน พวกเธอพอจะจินตนาการ ออกว่าต่อไปพวกเธอกำลังจะเผชิญกับอะไร มันเป็นฝันร้ายที่น่า กลัวที่สุดในชีวิตของผู้หญิงแล้ว
” ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าคนตกอับอย่างจาง งเทียนจะได้นอนกับ ผู้หญิงสวยๆทั้งสองคนพร้อมกัน ต่อให้ต้องตายก็คุ้มแล้วล่ะวะ” จาง งเทียนยิ้มออกมาด้วยสีหน้าร้ายๆ

เสวนกลัวจนน้าตาเอ่อคอ พูดกับจางดิ่งเทียนด้วยเสียงสั้นๆ “คุณกําลังทําผิดกฎหมายนะ คุณไม่กลัวติดคุกหรือไง?”

“ติดคุก?” จางดิ่งเทียนยิ้มเยาะออกมา “ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไร แล้ว หลังจากนี้ก็คงไม่มีที่ยืนในเมืองปืนเหออีก อยู่ข้างนอกกับ ติดคุกมันต่างกันตรงไหน? อีกอย่าง ฉันวางแผนไว้แนบเนียน ขนาดนี้ คิดว่าจะมีใครรู้เหรอ?”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เขาก็หยิบกล้องที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้างๆขึ้น มาอย่างช้าๆ จากนั้นก็นำไปวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง และหันกล้อง มายังเตียง

ตอนนี้เย่สวนและหลิวจิ้งตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขา จึงไม่รีบร้อน เขากำลังเพลิดเพลินกับความรู้สึกแห่งชัยชนะที่ สามารถไล่ล่าเยสวนและหลิวจิ้งให้มาอยู่ในกุมมือได้ รอให้ความ รู้ล็กนี้ถล่าลึกลงไปจนเพียงพอแล้ว เขาถึงจะลงมือทำอย่างไม่ คิดลังเล

“อีกอย่าง ถ้าเรื่องนี้มีแค่ดินฟ้า กับพวกแกและฉันเท่านั้นที่รู้ หลังจากเรื่องนี้จบแล้วพวกแกกล้าไปแจ้งความ หรือเอาเรื่องนี้ไป บอกคนอื่น ฉันรับประกันว่า คลิปยั่วสวาทบนเตียงของพวกแก ถูกส่งถึงมือญาติๆเพื่อนๆและคนในครอบครัวของพวกแก แน่” จางดิ่งเทียนเดินกลับมานั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง แล้วพูดออกมา อย่างสบายๆ

เมื่อได้ยินแบบนี้ เย่สวนกับหลิวจิ้งก็ทั้งโกรธทั้งกลัว

จางดิ่งเทียนกำลังขู่กันอยู่เห็นๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ต่อให้วันนี้ จะเกิดอะไรขึ้น พวกเธอสองคนก็จำต้องยอมเงียบ

อีกอย่างที่น่ากลัวก็คือ เรื่องแบบนี้มีครั้งแรก ก็ต้องมีครั้งที่สอง และสามตามมา

คนหน้าด้านไร้ยางอายอย่างจางยิ่งเทียน ต้องเอาเรื่องคลิปมา เพื่อสนองความต้องการที่เลวร้ายของตัวเองเรื่อยๆแน่

เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ เย่สวนกับหลิวจิ้งก็แทบอยากจะกัดลิ้นตาย

แต่ว่า ตราบใดที่ยังไม่อับจนหนทาง พวกเธอสองคนก็จะไม่เดิน ทางที่สุดเหวี่ยงแบบนี้หรอก

สมองของเยสวนกับหลิวจิ้งประมวลผลได้อย่างเร็วไว คิดหา ทางออกได้แค่ไม่กี่วินาที หลิวจิ้ง ขยิบตาให้เย่สวนโดยทันที
เย่สวนเข้าใจในทันใด จากนั้นก็พยักหน้าให้อย่างแนบเนียน

หลิวจิ้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หันหน้าไปพูดกับจางติ่งเทียนว่า “ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดี และคุณก็จริงใจกับเย่สวน จริงๆแล้วคุณไม่ เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย ยังไงคุณก็จีบลูกสาวฉันติดอยู่แล้วล่ะ”

“ถุย ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว จะเอาอะไรไปจีบเธอติด?” จางดิ่งเทียนเหมือนจะเริ่มเดือด จู่ๆก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้กะทันหัน

หลิวจิ้งสะดุ้ง รีบพูดต่อว่า “คุณนี่ช่างไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้ หญิงเอาซะเลย คุณให้ของขวัญราคาแพงอย่างจูบแห่งเทพธิดา กับลูกสาวฉันขนาดนั้น แล้วในใจของเธอจะไม่มีคุณอยู่ได้ยังไง เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอยังหมั้นกับขยะอย่างเสียงหยางอยู่ เลย รู้สึกไม่ดีถ้าจะตอบรับความรู้สึกของคุณ

“งั้นเหรอ?” จางยิ่งเทียนนิ่งไป จากนั้นก็หันไปถามเย่สวนเสียง เย็น

เย่สวนเผชิญหน้ากับจางซึ่งเทียน ส่วนสองมือที่ถูกมัดอยู่ข้าง หลัง กำลังถือโทรศัพท์เอาไว้ในมือ

เมื่อครู่เธอกับหลิวจิ้งเพิ่งวางแผนกันทางสายตา ว่าจะให้หลิวจิ้ง พูดเบี่ยงเบนความสนใจของจางติ่งเทียน ส่วนเธอ
มีหน้าที่ใช้โทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ

และในตอนนี้เอง เมื่อเห็นจางดั่งเทียนลุกขึ้นยืน ตัวของเสวน ก็แข็งทื่อในทันที รีบซ่อนโทรศัพท์ไว้ได้บั้นท้ายจากนั้นก็พยัก หน้าแล้วพูดว่า “แม่ฉันพูดถูก ฉันประทับใจคุณมาก แต่คุณก็ ใจร้อนเกินไป จนทําให้ฉันรู้สึกผิดหวัง

“มัน…….” จางดิ่งเทียนนิ่งอึ้ง ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร สีหน้าค่อน ข้างจะรู้สึกผิด

“เฮ้อ “หลิวจิ้งถอนหายใจออกมา พูดต่อว่า “ถ้าเทียบคุณกับขยะ อย่างล่เลี้ยงหยางแล้ว ฉันรับรองว่าฉันจะเลือกคุณมาเป็นลูกเขย แน่นอน ถ้าหากว่าตอนนี้คุณอยากกลับตัวกลับใจ โดยการปล่อย พวกฉันไป แล้วก็ขอโทษพวกฉัน เรามาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันก็ยัง ไม่สายนะ”

เริ่มต้นใหม่ด้วยกัน?” จางดิ่งเทียนยืนเหม่ออยู่กับที่ ใบหน้าฉาย แววซับซ้อน

พูดตามตรง ถ้าเขาได้นอนกับเย่สวนอย่างเปิดเผยและถูกต้อง แล้วทำไมเขาต้องใช้วิธีสกปรกแบบนี้ล่ะ

“ใช่! เริ่มกันใหม่ ฉันพิจารณารับคุณเป็นลูกเขยได้นะ” หลิวจิ้ง

พูดหว่านล้อม
เวลาเพียงแค่ชั่วครู่ ความคิดอยากจะหยุดของจางติ่งเทียนก็ เกือบจะเกิดขึ้นมา แต่ภายในเวลาอันรวดเร็ว เขาก็ดึงสติกลับมา ได้ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา แล้วยกมือขึ้นตบหน้าหลิว

เพี้ยะ!

ใบหน้างดงามของหลิวจิ้งปรากฏรอยฝ่ามือแดงๆขึ้นมาในทันที

“นังแก่รกโลก คิดจะโกหกฉันเหรอ ฉันเกือบติดกับแล้ว แกคิด ว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง? ถ้าฉันปล่อยพวกแกไป พวกแกก็ คงรีบแจ้นไปแจ้งตำรวจแน่ๆ” จางดิ่งเทียนชี้หน้าหลิวจิ้งพร้อมกับ ด่าออกมาด้วยความโกรธ

สีหน้าของหลิวจิ้งย่ำแย่เป็นอย่างมาก เธอไม่ได้พูดอะไรอีก คิด ไม่ถึงเลยว่าแผนของเธอจะถูกจางดิ่งเทียนจับได้

แม่งเอ้ย ฉันทนรอไม่ไหวแล้ว งั้นฉันขอเอาอีแก่อย่างแกให้ ตายคาทีก่อน แล้วค่อยไปสนุกกับลูกสาวคนสวยของแกทีหลัง จางติ่งเทียนพูดออกมาอย่างโหดเหี้ยม ผลักหลิวจิ้งล้มนอนลง อย่างแรง เตรียมพร้อมจะลงมือ

“แม่คะ จางดิ่งเทียน แกมันสัตว์เดรัจฉาน แกห้ามทำอะไรบ้าๆ นะ ไม่งั้นแกได้เสียใจภายหลังแน่” เย่สวนตะคอกเสียงดัง ร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมา

ในขณะเดียวกัน

ณ ตระกูลเย ในคฤหาสน์ของท่านย่า

จากเรื่องที่ภาพวาดไผ่ยักษ์พันปีของเย่หยุนเทาถูกตาจางหัว โบราณเปิดเผยว่าเป็นของปลอม บรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบ

หน้าผากของเย่เจิ้งถั่วเริ่มมีเหงื่อไหล คิดไม่ถึงว่าลูกชายจะกล้า ถึงขนาดใช้ของปลอมมาหลอกท่านย่า

ถ้าท่านย่าโกรธเข้าล่ะก็ ลำดับตำแหน่งในตระกูลของเขาคงถูก ลดลงเป็นแน่

เย่หยุนเทานั่งตัวหดอยู่ที่มุมโซฟา ร่างกายสั่นระริก ในใจโกรธ จางเทียนเฉิงแทบบ้า ไอ้แก่นี่จะพูดความจริงทำไมก็ไม่รู้ ยุ่งไม่ เข้าเรื่อง ไม่มีอะไรทำหรือไง?

แต่เขาก็ฉลาดพอที่เมื่อถูกแฉก็รีบยอมรับ
“คุณย่าผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรเอาของปลอมมาหลอกคุณย่า แต่ว่าผมก็พยายามสุดใจแล้ว ช่วงนี้ตระกูลของพวกเรากำลัง ขาดแคลนเงิน ผมเลยเอาเงินที่ผมมีอยู่ติดตัวทุ่มให้กับตระกูลจน หมด เพราะหวังว่าจะสามารถคลี่คลายปัญหาของตระกูลได้ ผมรู้ ว่าคุณย่าชอบภาพวาดโบราณ ผมไร้ทางเลือกเลยต้องจ้างคนวาด เลียนแบบ ที่ผมทำอย่างนี้ก็เพราะอยากให้คุณย่ามีความสุขนะ ครับ”

“เฮ้อ…….. เมื่อได้ฟังคำพูดป้อยอของเยี่หยุนเทา ความคิดที่ อยากจะลงโทษเย่หยุนเทาในทีแรกก็หายไปในทันที

คนอื่นๆในตระกูลเย่เมื่อเห็นว่าท่านย่ามีท่าทีผ่อนคลายลง จึงรีบ พูดขึ้นอย่างรู้งานว่า

“ใช่แล้ว คุณแม่ หยุนเทาเป็นเด็กดี ที่ทำแบบนี้ก็เพราะไร้ทาง เลือก ไม่ว่ายังไง เขาก็ทําเพราะอยากให้แม่มีความสุข เหตุผล พอจะให้อภัยได้นะ” เย่เจิ้งซานและเย่เจิ้งเหอทยอยพูดขึ้นมา

“ใช่ค่ะคุณย่า คนกตัญญูอย่างหยุนเทา มีเจตนาดีกว่าคนโง่เง่า อย่างเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางอีกนะ คุณย่าจะลงโทษเขาได้ยัง ไง?” เย่ซวงพูดนำลูกหลานในตระกูลเฟขึ้นมา

เมื่อได้ยินที่ทุกคนพูดมาแบบนี้ ท่านย่าจึงรู้สึกว่ามันเป็นแค่เรื่อง เล็กน้อย
แม้ว่าเย่หยุนเทาจะให้ของขวัญเป็นของปลอม แต่ก็มีเหตุผลคือ อยากให้เธอดีใจ

แต่รังนกเกรด าที่เสวนให้มามันเป็นของกินจริงเหรอ? กลัวก็ แต่ว่ากินลงไปแล้วจากที่ไม่ป่วยก็อาจจะป่วยเอาน่ะสิ แบบนั้นมัน เจตนาไม่ดีชัดๆ

ส่วนปิ่นปักผมของลู่เลี้ยงหยาง มันยิ่งกว่าขยะอีก เธอโกรธจน แทบบ้า

สองคนนี้มีเจตนาชัดว่ามีปัญหากับเธอ

ถ้าให้เทียบกันแล้ว เย่หยุนเทายังรู้จักความกว่าอีก

“เอาล่ะๆ แค่เจตนาดีก็พอแล้ว ย่ารู้ว่าหยุนเทารู้บุญคุณที่สุด” ท่านย่าแย้มรอยยิ้มออกมาอย่างปลื้มใจ

กร็งๆๆ!

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของคุณย่าก็ดังขึ้นมา เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่า เป็นเย่สวนที่โทรมา

เมื่อเห็นว่าเป็นเสวน ท่านย่าก็พลอยหงุดหงิดเมื่อนึกไปถึง รังนกเกรด าที่เธอให้มา จึงตัดสายอย่างไม่คิดลังเล