บทที่ 15 ความคิดร้ายๆของจางติ่งเทียน
บทที่ 15 ความคิดร้ายๆของจางดิ่งเทียน
เมื่อได้ยินที่เย่หยุนเทา พูด เลี้ยงหยางก็เดือดพล่าน พูดกับเ หยุนเทาอย่างเหลืออดว่า “ไม่ได้พูดจะตายหรือไง พูดจาอะไรได้ สาระ โตขึ้นมาจากการกินของเสียเหรอ? ปากถึงได้เหม็นแบบนี้ คิดว่าฉันไม่กล้าทําอะไรนายจริงๆเหรอ?”
แล้วก็นาย จูบแห่งเทพธิดาเส้นนี้ฉันเป็นคนให้เธออยู่เห็นๆ และบริษัทของนายก็ฉันนี่แหละที่ทำให้ล้มละลาย ทีนี้ยังจะกล้า อวดเบ่งอยู่ไหม?”
เมื่อถ้อยคำถูกปล่อยออกมา ทุกคนก็อึ้งตาแตก สมองประมวล ผลไม่ทัน หมอนี่ก็แค่ลูกเขยไม่เอาไหนที่แต่งเข้าตระกูลเย่ไม่ใช่ เหรอ ทำไมคำพูดคำจาถึงได้ดูยิ่งใหญ่ขนาดนี้
จางดิ่งเทียนยืนอึ้งอยู่กับที่ ฝืนพูดตอบโต้กลับมาว่า “มั่วซั่ว แก เอาอะไรมาพูดว่าแกเป็นคนให้
เย่หยุนเทานิ่งอึ้งอยู่ชั่วครู่ ก็ได้สติกลับมา ชี้หน้าเลี้ยงหยาง แล้วด่าทอว่า “ไอ้เย็*แม่ ไอ้หัวกระดอ ฉันทนแกมานานแล้วนะ เศษสวะไม่เอาไหนอย่างแกกล้ามาว่าฉันเหรอ ฉันจะจัดการแก คอยดู”
พูดได้ไม่ทันไร เขาก็เดินพุ่งมาที่เลี้ยงหยาง
อย่าคิดว่าหยุนเทาวันๆไม่ทำอะไร เขาชอบออกกำลังกายเป็น พิเศษ มีทักษะเตะต่อยพื้นฐาน ตั้งแต่เด็กจนโตเขาจ้างครูฝึกมา ตลอด และก็ฝึกมาจนถึงทุกวันนี้
ผู้ชายอกสามศอกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอก
แต่ถึงจะอย่างนั้น ในสายตาของเลี้ยงหยาง เย่หยุนเทาก็เป็น ได้แค่ตัวตลก
เหยุนเทาเคยเรียนเตะต่อยแล้วยังไง? เลี้ยงหยางเป็นถึง คุณชายตระกูล และเคยเรียนการต่อสู้กับครูสอนต่อสู้จริงๆมา ตั้งแต่เด็ก
ต่อมาหลังจากแต่งเข้าตระกูลเย เขาก็หมดกำลังใจ จึงไม่ได้ แสดงความเก่งกาจออกมาสักเท่าไหร่ เลยถูกทุกคนเข้าใจผิดว่า เขาเป็นคนอ่อนแอที่ใครคิดจะรังแกก็ได้
“ลู่เลี้ยงหยาง รีบไปเร็ว” เสวนรู้ว่าเรื่องมันมาถึงขั้นที่ไม่
สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว จึงทำได้แค่ตะโกนบอกลู่เสี้ยงหยาง “จะไปไหน ปล่อยเขาอยู่ที่นี่แหละ ให้หยุนเทาสั่งสอนเขาสักหมัด ดูซิว่ายังจะกล้าพูดอะไรไร้สาระออกมาอีกไหม” หลิวจิ้ง พูดออกมาอย่างสะใจ “กล้าพูดมาได้ยังไงว่าแกเป็นคนให้จูบแห่ง เทพธิดา และเป็นคนทำให้ประธานจางล้มละลาย แกคิดว่าแก เป็นใคร?
จริงๆแล้วเธอเห็นด้วยกับคำพูดเมื่อครู่ของเย่หยุนเทามาก ที่ว่า ให้จางดิ่งเทียนมาแทนที่ขยะอย่างลู่เสี้ยงหยาง
ไม่นาน เย่หยุนเทาก็เดินมาถึงตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง จากนั้นก็ ซัดหมัดหลุนๆเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยาง
ฮุก!
หมัดถูกปล่อยออกไปด้วยความเร็วพอให้เห็นรางๆ เห็นได้เลย ว่าเป็นหมัดที่ค่อนข้างจะหนักเอาการ
ทว่า เลี้ยงหยางกลับเบี่ยงตัวหลบเบาๆ จากนั้นก็สวนคืนด้วย การล็อกคอแล้วแทงเข่าเข้าที่ท้องของเย่หยุนเทาอย่างแรง
“โอ๊ย!” เย่หยุนเทาร้องเสียงดังออกมา ทรุดนั่งกับพื้นพร้อมกับ กุมท้องเอาไว้
ทุกคนในตระกูลเปเบิกตาโพลง เย่หยุนเทาเคยเรียนการต่อสู้มาไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงไอ้ไก่อ่อนนี้ไม่ได้ พ่อแม่ของเ หยุนเทาแอบตำหนิลูกชายว่าไร้ความสามารถอยู่ในใจ
“โถเอ๊ย ตะคริวกินเฉยๆหรอกนะนายถึงโจมตีฉันได้ เล่นตุกติก ใช่ไหม ได้ฉันจะเรียกคนมาจัดการนาย” เหยุนเท่าตะโกน ยืน ขึ้นอย่างล้มลุกคลุกคลาน จากนั้นก็พยายามหาข้อแก้ต่างมาแก้ อาการหน้าแตกของตัวเอง
ทว่าข้างในเขากลับค่อนข้างตกใจ ไม่คิดเลยว่าฝีมือของลู่เสี้ยง หยางจะน่ากลัวขนาดนี้
ไม่นาน เหยุนเทาล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสาย
หลังจากวางสาย เขาก็ยิ้มเยือกเย็นให้ลู่เสี้ยงหยาง “ถ้าวันนี้ฉัน หักขานายไม่ได้ ก็อย่ามาเรียกฉันว่าเหยุนเทา
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ถ้ายังกล้าพูดอะไรอีก ฉันนี่แหละที่จะ หักขานายเอง” ลู่เสี้ยงหยางปรายตามองเย่หยุนเทาที่อยู่ต่ำกว่า แล้วพูดออกมาอย่างเฉยชา
เย่หยุนเทาหนาวสั่นขึ้นมาทันที เขาเริ่มกลัวจนไม่กล้าพูดอะไร ออกมาอีก
ท่านย่าแอบเห็นด้วยกับเรื่องที่เย่หยุนเทาพูดมา มองไปทางลู่เสี้ยงหยางด้วยใบหน้ายิ้มเยาะ แล้วพูดขึ้นมาว่า “ขู่เก่งจังนะ คิดว่าตัวเก่งมากเลยสิ ก็ลองดูถ้าแกกล้าลงมือต่อหน้าคนแก่อย่าง ฉัน”
ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ พร้อมทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา
หลิวจิ้งหวาดระแวง คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะกล้าถึงขนาด ค่อยเย่หยุนเทาลัมต่อหน้าทุกคน หลังจากนี้บ้านใหญ่คงได้เล่น งานครอบครัวพวกเธอตายแน่
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ก้าวไวๆเข้าไปหา เลี้ยงหยาง แล้วฟาดฝ่ามือออกไป
เจี๊ยะ!
เสียงตบดังชัดแจ๋วสะท้อนไปทั่วห้องโถง รอยฝ่ามือแดงๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าของลู่เลี้ยงหยางอย่างชัดเจน
“ลู่เสี้ยงหยาง แกคิดว่าแกเป็นใคร หัดดูสภาพต่ำๆของตัวเองซะ ด้วย กล้าดียังไงไปลงไม้ลงมือกับหยุนเทา ถ้าวันนี้ไม่ได้จัดการ แก แกก็จะไม่เหลิงไปกันใหญ่เหรอ? แกรีบคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้ แล้ว ขอโทษหยุนเทาซะ!” หลิวจิ้งถลึงตาใส่ลู่เสียงหยาง พูดออกมา ชัดๆ ละคํา
แววตาของลู่เสี้ยงหยางพลันทอแววเย็นชา ถ้าไม่ใช่เพราะเห็น แก่หน้าเย่สวน เขาคงสวนกลับไปตั้งนานแล้ว
“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะได้ลงไม้ลงมือกับผม ถ้ามีอีกครั้ง ล่ะก็ คุณจะต้องเสียใจแน่” เสียงเยือกเย็นของลู่เสี้ยงหยางดัง สะท้านออกมา
หลิวจิ้งตกใจกลัวจนต้องก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ เมื่อครู่รู้สึก ราวกับกำลังหายใจไม่ออก รู้สึกเหน็บหนาวทั่วทั้งร่างรวดร้าวถึง กระดูก
เย่สวนมีสีหน้าทุกข์ใจ อีกฝั่งก็แม่ อีกฝั่งก็ลู่เสี้ยงหยาง เธอไม่รู้ ว่าควรพูดอะไรออกมา
หลิวจิ้งตกใจกลัวได้ไม่กี่วินาที ไม่นานก็รีบดึงสติกลับมาอย่าง รวดเร็ว ชี้หน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “ไอ้ชาติหมา ปีกกล้าขาแข็ง ขึ้นเยอะเลยนะ ปากดีนัก ถ้าเก่งจริงก็ไสหัวออกจากบ้านของ พวกฉันไป!”
“ไม่ต้องห่วง ผมพอกับบ้านของคุณแล้ว ต่อแต่นี้ไปคนอย่างลู่เสี้ ยงหยางจะไม่กลับไปที่นั่นอีก” ลู่เสี้ยงหยางทิ้งคำแสนเยือกเย็น เอาไว้ จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกจากห้องโถงไป
ทว่าเขาในตอนที่เขาเพิ่งเดินถึงประตู ข้างนอกก็มีเสียงดังอีกทักขึ้นมา
พบว่าเป็นพี่เสือกำลังนำผู้ชายรูปร่างบึกบึนประมาณสิบกว่าคน เดินเข้ามาอย่างเอาเรื่อง
เมื่อครูในตอนที่ พี่เสือกำลังเล่นไพ่นกกระจอกอยู่ในร้านชา แถวๆนี้ ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากเย่หยุนเทา เขาจึงรีบมาที่นี่
เย่สวนกลัวจนใบหน้าเล็กๆซีดขาว เตรียมขอร้องคุณย่าให้ช่วย
จางดิ่งเทียนหัวเราะฮ่าๆออกมาเสียงดัง ถ้าวันนี้เอาลู่เสี้ยงหยาง ให้ตายได้ เขาก็จะไร้คู่แข่งไปโดยปริยาย
เมื่อเย่หยุนเทาเห็นพี่เสือมาถึงแล้ว ก็ดีใจเป็นอย่างมาก ยื่นมือ ช็ออกไปทางลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “พี่เสือ มาสักทีนะ รีบจัดการ ไอ้โง่ให้พิการแล้วโยนมันออกไปซะ
พี่เสือมองไปตามการชี้นิ้วของเหยุนเทา ในตอนที่เห็นว่าเป็น เลี้ยงหยาง แข็งมาก็พลันอ่อน แทบจะ ทรุดลงนั่งกับพื้น
“เอ่อ….. คุณชายลู่ คุณเองเหรอครับ” สีหน้าของพี่เสือดูแย่ยิ่ง กว่าตอนร้องไห้ จากนั้นก็โค้งคำนับเก้าสิบองศา
“ให้ตาย นี่มันอะไรกัน?” เหยุนเทางุนงง เขาเรียกพี่เสือมา เพื่อรุมกระทืบลู่เสี้ยงหยางให้พิการ ไม่ใช่ให้มาโค้งคำนับแสดง ความเคารพแบบนี้นะ
คนของตระกูลเย่มองหน้ากันไปมา พี่เสือคนนี้สมองกลับหรือ
ยังไง?
“พี่เสือ เข้าใจผิดแล้ว ผมเรียกมาหักขามัน แล้วทําไม ถึง….. เย่หยุนเทาพูดออกมาเสียงอ่อน แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ พูดจบ พี่เสือก็ดีดตัวขึ้นมาแล้วพูดตัดบทว่า
“เย่หยุนเทา แกมันปัญญาอ่อน คิดจะหาเรื่องตายให้ฉันหรือไง วันนี้ฉันต้องได้สั่งสอนแกสักตั้งแล้ว” พูดจบ เขาก็เดินเร็วๆมาถึง ตัวเย่หยุนเทา จากนั้นฝ่ามือใหญ่ๆของเขาก็ประทับลงบนใบหน้า ของเย่หยุนเทา
เย่หยุนเทากุมหน้าเอาไว้อย่างร้อนรน “พี่เสือ พี่บ้าไปแล้วหรือ ไง? พี่ต่อยผมทําเพื่อ? พี่ต้องไปต่อยไอ้โง่ล่เลี้ยงหยางนั่นต่าง หาก”
“หุบปาก ไอ้เด็กเปรต แกนั่นแหละโง่ แกรู้หรือเปล่าว่าแม้แต่ขน เส้นเดียวของคุณชายลู่ก็ทำให้แกถึงตายได้เลยนะ?” พี่เสือพูด พร้อมกับฟาดหมัดใส่เย่หยุนเทาอีกครั้ง
ทุกคนเบิกตาโพลง เสียงหยางมีอำนาจขนาดนั้นเลยเหรอ? แค่บนเส้นเดียวก็ถึงกับทําให้เหยุนเทาตายเลยเหรอ?
เย่หยุนเทายังคงไม่ยอมแพ้ หันไปด่าทอลู่เสี้ยงหยางเป็นวรรค เป็นเวร
ผลที่ตามมาก็คือพี่เสือใช้ทั้งฝ่ามือซ้ายฝ่ามือขวาฟาดเข้าใส่เ หยุนเทาอย่างไม่ยั้ง
สุดท้ายเย่หยุนเทาก็ถูกตีจนอวดเก่งไม่ออก เลยต้องขอร้องพี่ เสือให้หยุด
“ไอ้หัวกระดอ วันนี้แค่สั่งสอน ต่อไปนี้ถ้ายังกล้าเสียมารยาท กับคุณชายลู่อีก ฉันเอาแกตายแน่” เมื่อพี่เสือขู่เย่หยุนเทาเสร็จ ก็ค่อยๆหันมาขอโทษลู่เสี้ยงหยางอย่างระมัดระวัง
ลู่เสี้ยงหยางไม่มีอารมณ์อยู่ที่นี่ต่อ จึงเดินออกจากตระกูลเย่ไป ทุกคนในตระกูลเย่ต่างพากันไม่เข้าใจ
เพราะลู่เสี้ยงหยางเอ่ยกับหลิวจิ้งไว้ ว่าต่อไปนี้จะไม่กลับไปที่ บ้านนั้นอีก ดังนั้นเขาจึงวางแผนว่าจะกลับไปอาศัยอยู่ที่บริษัท พรุ่งนี้ค่อยหาซื้อที่อยู่ใหม่
ระหว่างทางเขาก็ได้รับโทรศัพท์
เป็นหวงโหย่วเหวยที่โทรมา หวงโหย่วเหวยโทรมาบอกว่า เขา พาไปสู้สู้ไปทำความสะอาดมาเอี่ยมอ่องแล้ว พร้อมที่จะขึ้นเตียง กับลู่เสียงหยางตลอดเวลา
ลู่เสี้ยงหยางอารมณ์ไม่ดี คนในครอบครัวของเยสวนดูถูกเขากัน ทุกคน แล้วเขาจะยังเป็นผู้ชายที่ดีไปทำไม สู้ปล่อยตัวปล่อยใจ ซะดีกว่า อุทิศให้แก่ชีวิตที่อิสระ
“งั้นก็รีบมาเดี๋ยวนี้! ให้เธอไปรอฉันอยู่ในห้องทำงานที่บริษัท” หลังจากลู่เสี้ยงหยางพูดเสียงเย็นจบ เขาก็กดวางสาย
แม้ว่าผู้หญิงอย่างไปสู้สู้จะไม่ค่อยมีสมอง แต่หน้าตากลับ สะสวย หุ่นก็ดีสุดๆ แค่เล่นๆก็ไม่น่าจะเป็นอะไร
ทางด้านตระกูลเย่
เพราะเย่หยุนเทาถูกทำร้ายร่างกาย ท่านย่าจึงไม่มีอารมณ์ ฉลองวันเกิดต่อ นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าอึมครึม
คนรอบข้างต่างพากันสงบปากสงบคำ ไม่มีใครกล้าส่งเสียง ออกมา
จางเทียนเฉิง และท่านย่าเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน เลยไม่ได้ เกร็งกับท่าทีของเธอสักเท่าไหร่ เขาเริ่มประเมินราคาของขวัญ ที่ทุกคนส่งมาให้
เย่สวนรู้สึกไม่สบายใจ ในหัวเอาแต่คิดถึงลู่เสี้ยงหยาง หลิวจิ้งกลัวว่าท่านย่าจะเอาความโกรธมาลงที่พวกเธอ จึงรี บดึงเย่สวนให้รีบเดินออกมาอย่างรู้งาน
ที่จริง เธอเองก็แคร์ลู่เสี้ยงหยางมากอยู่เหมือนกัน
ดวงตาของจางติ่งเทียนฉายแววร้ายๆ วันนี้ที่เขามาเข้าร่วมงาน วันเกิดของท่านย่า เพราะอยากยกระดับความสนิทกับท่านย่า ให้มากขึ้น เพื่อให้ท่านย่ายกเลิกการหมั้นของเย่สวนกับลู่เสี้ยง หยาง จากนั้นก็ให้เย่สวนมาแต่งงานกับเขาแทน แต่พอเมื่อกี้ลู่เสี้ ยงหยาง ก่อความวุ่นวาย ท่านย่าจึงอารมณ์ไม่ดี เขาเลยไม่กล้า เปิดปากพูดอะไร ทันใดนั้นในใจก็ฉุกคิดแผนการชั่วร้ายขึ้นมาได้ จึงรีบเดินตามเย่สวนกับหลิวจิ้งออกไป
ทั้งสามคนเดินออกไปได้ไม่ทันไร จู่ๆจางเทียนเฉิงอุทานออก มา “หยุนเทา ภาพวาดไผ่ยักษ์พันปีของแก เป็นของปลอมนี่!”
“หา?!” ทุกคนตกใจ มองมาทางเหยุนเทาอย่างอึ้งๆ
สิบนาทีต่อมา
เย่สวนและหลิวจิ้งเพิ่งกลับมาถึงบ้าน จางยิ่งเทียนก็ตามมาติดๆ
เย่สวนสะดุ้งตกใจ จ้องจางดิ่งเทียนแล้วพูดว่า “คุณสะกดรอย ตามพวกเราเหรอ”
หลิวจิ้งถลึงตาใส่เย่สวน แล้วพูดว่า “สะกดรอยตามอะไรกัน พอดีเลยฉันเองก็อยากเชิญประธานจางมาทานข้าวที่บ้านตั้งนาน แล้ว”
ตอนนี้เธอตัดสินใจเอาเองแล้ว ว่าจะให้จางติ่งเทียนมาเป็น ลูกเขย
จางติ่งเทียนพูดยิ้มๆว่า “ผมมาโดยไม่ได้รับคำเชิญ หวังว่าคุณ แม่จะไม่ถือสานะครับ”
ถึงกับเรียกคุณแม่เลยทีเดียว
หลิวจิ้งยิ้มปลาบปลื้มออกมา ไม่ได้ทักท้วงอะไร
การที่จางดิ่งเทียนเต็มใจซื้อของแพงๆอย่างจูบแห่งเทพธิดาให้ เย่สวนนั่นแปลว่าเขาต้องชอบเย่สวนจากใจจริงแน่ๆ
ถ้าเย่สวนแต่งงานกับจางติ่งเทียน คงมีความสุขกว่าแต่งกับลู่เสี้ ยงหยางเป็นไหนๆ
เย่สวนรู้สึกรังเกียจขึ้นมาชั่วขณะ เธอไม่สามารถทนอยู่ตรงนี้ได้ อีกต่อไปแล้ว จึงหันไปพูดกับหลิวจิ้งว่า “แม่ ฉันออกไปข้างนอก นะ”
พูดจบก็ถือกระเป๋าเตรียมจะออกไป แต่จู่ๆจางยิ่งเทียนก็ลุกขึ้น ยืน ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเพิ่งเสีย คฤหาสน์สวนโบตั๋นที่เป็นตัวช่วยชีวิตสุดท้ายไป แต่ก็ยังไม่ได้เย็ สวนมาเป็นของตัวเองอีก ดังนั้นเขาจึงรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ตอน นี้คงทำได้แค่ใช้กำลัง
เขาล้วงหยิบสเปรย์ออกมาฉีดใส่หน้าเย่สวน จนเย่สวนล้มลงไป ด้วยดวงตานิ่งค้าง
“ว้าย! จางดิ่งเทียน คุณทำอะไรเนี่ย?” หลิวจิ้งดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาอย่างตกใจ
“ฮึๆ ผมทำอะไรงั้นเหรอ? แม่หม้ายยังสวยแบบคุณก็น่าจะรู้ดี ไม่ใช่เหรอ?”
“ไหนๆตอนนี้ผมก็ไม่เหลืออะไรแล้ว งั้นก็ขอเอาพวกคุณก่อนก็ แล้วกัน!”
จางติ่งเทียนยิ้มแปลกๆออกมา จากนั้นก็ฉีดสเปรย์ใส่หน้าหลิว จิ้งจนล้มลงไปเช่นเดียวกัน
สาวสวยทั้งสองคนที่นอนสลบอยู่บนพื้นดูงดงามอย่างจับต้อง ได้ จางติ่งเทียนถูมืออย่างชั่วร้าย “คืนนี้ พวกคุณสองแม่ลูกต้อง ตกเป็นของผม!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ