บทที่ 10 ไป๋ ผู้ที่อับอายขายหน้า

บทที่ 10 ไปสู้สู้ที่อับอายขายหน้า

สิ้นคําสั่งของพี่เสือ ลูกน้องชายฉกรรจ์กว่าสิบคนของเขาก็เข้า ล้อมลู่เสี้ยงหยางไว้

ซุนเซียงเซียงในตอนนี้โกรธจัด หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความ ให้หลิวผิงทันที ในข้อความนั้นคือ ลูกน้องของคุณจะลงไม้ลงมือ กับประธานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป จะร่วมมือกันก็ร่วมมือ ถ้าไม่ร่วม มือก็ไปซะ

บนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางไม่ได้มีความโกรธเคืองใดๆ ถึงขั้น มองข้ามชายฉกรรจ์กว่าสิบคนที่ยืนล้อมอยู่ด้วยซ้ำ แล้วหัวเราะ คิกคักพูดกับพี่เสือ “ถ้านายคุกเข่ายอมรับความผิดตอนนี้ บางที อาจจะยังรักษาหน้าที่การงานไว้ได้นะ

คำพูดของลู่เสี้ยงหยาง ทำเอาพี่เสือออกมา แล้วพูดอย่าง เย็นชาว่า “แกคิดว่าแกเป็นใคร? เจ้านายฉันคือหลิวผิงคุณชาย หลิวแห่งเมืองปีนเหอ ใครบ้างเจอเขาจะไม่เกรงใจ?

“จัดการมัน เกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง!”

ได้ยินดังนั้น ชายฉกรรจ์กว่าสิบคนก็เริ่มลงมือ ยกกำปั้นขึ้น แล้ว ปล่อยหมัดไปที่ลู่เสี้ยงหยาง
แต่กำปั้นยังไม่ทันถูกตัวลู่เสี้ยงหยาง เสียงตะโกนน่าสะพรึงกลัว ของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นกะทันหัน

“เชีย แม่งเอ้ย พวกแกไอ้พวกโง่ หยุดมือ รีบหยุดมือเดี๋ยวนี้”

ทุกคนหันไปมอง เห็นเพียงชายผู้หล่อเหลาสวมชุดสูทหวีผม เรียบ วิ่งมาทางนี้อย่างไม่คิดชีวิต

เขาไม่ใช่ใครอื่น คือหลิวผิงคุณชายหลิว เจ้านายของพี่เสือ และ ยังเป็นชายที่คืนนี้ไปสู้สู้อยากรู้จักเป็นพิเศษ

ชายฉกรรจ์ทั้งหมดถูกสั่งให้หยุด โดยที่ไม่มีใครรู้สาเหตุ ต่างก็ มองไปที่หลิวผิงด้วยความสงสัย

“นายน้อย”

“นายน้อย” รอจนหลิวผิงเดินเข้ามา ชายฉกรรจ์กว่าสิบคนนั้น ต่างพากันก้มหัวให้หลิวผิง แสดงความเคารพอย่างมาก

เจี๊ยะเจี๊ยะเจี๊ยะ!

แต่หลิวผิงไม่ได้ตอบรับพวกเขา เพียงแค่จ้างฝ่ามือขึ้น ฟาดไปที่ หน้าของแต่ละคนอย่างหนักหน่วง
ใบหน้าครึ่งหนึ่งของชายฉกรรจ์กว่าสิบคนบวมขึ้นมา ปรากฏรอย ฝ่ามือสีแดงสดเด่นชัด

“เชี่ยเอ้ย! นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ชายฉกรรจ์กว่าสิบคนใจวูบไปอยู่ ตาตุ่ม คุณชายหลิวตีผิดคนหรือเปล่า?

“เอ่อ คุณชายหลิว คือคือคือ…” พี่เสือแววตาตกตะลึง เกาหลังหัว ของเขาไม่หยุด

“คือแม่แกสิ ทำงามหน้ามากนะ ใครเป็นคุณชายหลิวของแก? แกมันรนหาที่ตาย” หลิวผิงด่าทอด้วยความโมโห ไม่ทิ้งความรู้สึก ใดๆ เขาง้างมือขึ้นฟาดไปที่หน้าของพี่เสืออีกคน

การตบรอบนี้แทบจะใช้แรงทั้งหมด พี่เสือถูกตบจนล้มไปกอง กับพื้น สายตาเห็นดาววิ่งไปมา เลือดสดไหลออกจากมุมปาก แม้ กระทั่งฟันก็หักไปหลาย

ผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึง พี่เสือเป็นลูกน้องที่มีความสามารถ ของหลิวผิง ทำไมจู่ๆถูกหลิวผิงสั่งสอนขนาดนั้น?

“คุณชายหลิว คุณ คุณตีคนผิดหรือเปล่า? ผมคือเสือไง” พี่เสือ ยกมือขึ้นประกบแก้มที่ปูดบวม ใบหน้าน้อยใจเต็มไปด้วยทำถาม
“ที่ฉันจะดีก็คือแกนั่นแหละ” หลิวผิงแผดเสียง เงื้อมือขึ้นอีกข้าง ของพี่เสือ ใบหน้าถูกฝากรอยฝ่ามือไว้อีกรอย

พี่เสือถูกตบตีจนกะเผลกไปนั่งบนโซฟา สีหน้ามีแต่ความงุนงง

คืนนี้เขาไม่ได้ทําอะไรผิดนี่ เมื่อครู่ก็พึ่งออกมาจากออฟฟิศของ หลิวผิง หลังหลิวผิงได้รับโทรศัพท์จากเฉินจิ๋นซิ่ว ก็ให้เขาลงมาดู สถานการณ์ก่อน

“อ้อ… คุณชายลู่ ที่แท้คือท่านนี่เอง ท่านมาถึงนี่ทำไมไม่บอก กล่าวผมเสียหน่อย ผมจะได้มาต้อนรับด้วยตัวเอง ในขณะที่ทุก คนกำลังงุนงง หลิวผิงที่สั่งสอนพี่เสือเสร็จก็หันมาก้มหัวให้ลู่เสี้ ยงหยาง ท่าทีอ่อนน้อมอย่างมาก

ในเวลานี้ ใจที่คิดอยากจะตายของหลิวผิงก็เกิดขึ้นแล้ว

ที่คลับดีโอราแห่งนี้ พ่อของเขาเป็นเจ้าของเพียงแค่เบื้องหน้า จะเรียกเจ้าของก็เป็นแค่คำพูดที่ทำให้น่าฟัง ถ้าพูดอย่างไม่น่าฟัง ก็เป็นแค่หุ่นเชิด

หลิวผิงเป็นเพียงแค่หุ้นส่วนภายใต้หยูเม่ยหยินกรุ๊ป เพียงแค่ได้ กินเค้ก ก็เจริญรุ่งเรืองขึ้น พูดให้ชัดเจนคืออาศัยลู่เสี้ยงหยางกิน ข้าว เมื่อครู่นั่งดื่มชาอยู่ข้างบน ได้ยินหัวหน้าซุนบอกว่าลูกน้อง กำลังหาเรื่องนายใหญ่ของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป ก็ตกใจจนรีบร้อนวิ่งลงมา

ม่านตาของไปู่สู้สู้หลี่ลงเล็กกว่าปลายเข็ม อ้าปากเหวอ หายใจ หืดหอบ เส้นประสาทวิ่งพล่านไปทั่วตัว เหมือนโดนคลื่นใหญ่ซัด ไม่ต้องพูดถึงความสั่นสะเทือน

ลู่เสี้ยงหยางคือคนที่เธอเห็นก็ขยะแขยง แต่หลิวผิงคุณชายสูง ศักดิ์คนนี้ทำไมถึงได้ไปแสดงความเคารพต่อเขาขนาดนั้น?

“พระเจ้า อย่าเล่นตลกกับฉัน” เสือแทบจะกระอักเลือด นายน้อย ของพวกเขาเคยนอบน้อมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

มีเพียงคำอธิบายเดียว นั่นคือเสียงหยางเป็นคนใหญ่คนโตที่ ต้องเกรงกลัว น่ากลัวกระทั่งนายน้อยของพวกเขายังไม่กล้ายั่ว ยุ!

“หึหึ นายยุ่งขนาดนั้น มีเวลามาต้อนรับฉันซะที่ไหน” ลู่เสี้ยง หยางยิ้มน้อยๆพูดตอบหลิวผิง

เปรี้ยง!

ในหัวของหลิวผิงมีเสียงฟ้าร้องดังลั่น เหงื่อเย็นเยือกไหลซึมบน หน้าผากของเขา
ผู้ยิ่งใหญ่ตรงหน้าท่านนี้ไม่พอใจกับสิ่งที่เขาทำหรือ?

“อะไรกัน… คุณชายลู่ คุณอย่าล้อเล่นกับผมเชียว ผมมันอ่อนหัด รับมือความน่ากลัวของคุณไม่ไหว” น้ำเสียงหลิวผิงเริ่มสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าถูกทำให้กลัวแล้วจริงๆ

เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนแทบทนไม่ไหวที่จะควักลูกตาออกมา หลิว ผิงในลักษณะนี้ ดูเหมือนกับเด็กนักเรียนเข้าพบครูใหญ่เพราะ กระทําความผิด

“เอาเถอะเอาเถอะ ฉันแค่ล้อเล่น” ลู่เสี้ยงหยางโบกสะบัดมือ

หลิวผิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ในที่สุด เปรียบเหมือนได้รับ นิรโทษกรรม ราวกับดาบเล่มคมที่ห้อยอยู่เหนือหัวเขาถูกปลด ออก

“เช่นนั้นคุณชายลู่ เมื่อครู่นี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หลิวผิงถามอย่าง ระมัดระวัง ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่ไป์สู้สู้แสร้งยิ้มแล้วพูดว่า “เธออยากให้ฉัน เป็นขัน

เมื่อเขาพูดคำนั้น หลิวผิงช็อคจนแทบบ้า เหงื่อเย็นๆบนหน้าผา กกลายเป็นเม็ดเหงื่อขนาดเท่าทั่วเหลืองจำนวนมากไหลลงตามแก้มของเขาแล้วตกไปสู้พื้น

เธอคนนี้รนหาที่ตายหรือไง กล้าพูดแบบนั้นกับลู่เสี้ยงหยาง

“คุณชายลู่วางใจเถอะ ผมจะทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น” หลิว ผิงให้คำมั่นสัญญา

สิ้นเสียงพูดคุย เขาก็หันไปเรียกลูกน้องกลุ่มหนึ่ง “พวกแก จับผู้ หญิงคนนี้ถอดเสื้อผ้า แล้วเอาไปโยนทิ้งข้างถนน

ไปสู้สู้สีหน้าหวาดกลัวอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ ราวกับเห็นผีใน ตอนกลางวัน กลัวจนเดินถอยหลังไม่หยุด แต่เมื่อนึกถึงแฟนหนุ่ม ของตน ก็เรียกความมั่นใจกลับคืนมาได้ “คุณชายหลิว คุณทำ อะไรฉันไม่ได้ แฟนของฉันคือหวงโหย่วเหวย ถ้าคุณทำร้ายฉัน แม้แต่ปลายขน คุณจะต้องรับผลร้ายที่ตามมา” ไปสู้สู้เชิดหน้าขึ้น กล่าวอย่างเย่อหยิ่ง