บทที่6 อยากอยู่กับคุณน้า

จิ้นเฟิงเฉินตกตะลึงหันไปมองที่เธอ เขาลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้าย รีบพยักหน้า

เจียงสื่อสื่อเดินก้าวไปข้างหน้า เธอเคาะประตูแล้วก็พูดกับเด็ก ชายที่อยู่ในห้องว่า “ที่รัก อาหารพร้อมแล้ว ถ้าไม่ทานอาหารจะ เย็นหมดนะ ออกมาเถอะ”

มีเสียงดังเสียงกรอบแกรบออกมาจากในห้อง แต่ประตูยังคง ปิดอยู่

เจียงจื้อซื้อยังคงพยายามพูดต่อดูสิ น้าทำงานเหนื่อยมาทั้ง วันแล้ว ตอนนี้หิวมาก หนูจะออกมาทานข้าวกับผ้าไหม ไม่อย่าง นั้นน้าอาจจะปวดท้องแย่เลย ไม่แน่อาจจะต้องทานยาไปหาหมอ ช่างน่าสงสารจริงๆ

ในห้องก็ยังคงเงียบกริบ หลังจากนั้นไม่นาน ประตูก็ถูกเปิด ออก มีหัวเล็ก ๆ โผล่ออกมา

จิ้นเฟิงเฉินถึงกับตกใจ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เวลาที่เด็กคนนี้ อารมณ์เสีย จะต้องใช้เวลานานกว่าหนึ่งสัปดาห์กว่าจะสงบสติ อารมณ์ได้ คนทั้งบ้านมาปลอบก็ไม่ได้ผล นึกไม่ถึงเลยว่าเพียง แค่ผู้หญิงที่ชื่อเจียงซื้อสื้อคนนี้พูดเพียงไม่กี่คำเขาก็เชื่อฟังแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินอดใจไม่ได้ที่จะมองไปยังผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ ข้างๆ แต่เธอก็ไม่ได้สังเกต เธออุ้มเสี่ยวเป่าออกมาข้างนอกอย่างมีความสุขและพูดว่า เสี่ยวเป่าเก่งมาก เราไปทานข้าวกันเถอะ”

เสี่ยวเป่าพยักหน้าไม่มองไปที่พ่อของเขาเลยแม้แต่น้อย แล้วก็

นั่งลงบนเก้าอี้เตรียมตัวทานข้าว เจียงสื่อสื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ ดูเหมือนเขาก็ไม่ได้คัดค้าน แต่อย่างใด เลยถามเขาว่า “คุณจิ้นทานข้าวแล้วยังคะ อยาก

ทานด้วยกันไหม”

เธอก็แค่ถามไปตามมารยาท แต่นึกไม่ถึงว่าจิ้นเชิงเฉินจะ ตอบได้ รบกวนหน่อยนะ”

เจียงสื่อสื่อตกตะลึง เธอคิดในใจเขาไม่เกรงใจกันเลย

แต่โชคดีที่คืนนี้ทำอาหารเยอะ เจียงซื้อสื่อจึงรีบไปหยิบ ตะเกียบและถ้วยมาเพิ่มแล้วพูดว่า “ถ้ากับข้าวไม่ถูกปาก เดี๋ยว ค่อยไปทานข้างนอกอีกรอบนะคะ”

จิ้นเชิงเฉินค่อยๆคืบเนื้อติดกระดูกมาหนึ่งชิ้น กัดไปหนึ่งคำ แล้วพูดว่า “รสชาติไม่เลว”

เจียงสื่อสื้อ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

บรรยากาศตอนทานอาหารค่อนข้างน่าอึดอัด โดยเฉพาะตอน ที่มีผู้ชายมานั่งอยู่ข้างหน้า นี่ขนาดเจอกันครั้งแรกสถานการณ์ยัง แย่แบบนี้

ยังโชคดีที่มีเสี่ยวเป่าอยู่ข้างๆ เจียงซื้อสื่อยังได้แกะกุ้ง ป้อน ข้าว เช็ดปากให้เขาบ้าง ความสนใจก็เลยฟุ้งซ่าน
หลังทานอาหารเสร็จเจียงสื่อสื่อก็ได้ทำความสะอาดโต๊ะ และ ชงชาให้พ่อลูกดื่มเพื่อย่อยอาหาร

ดื่มเสร็จ เธอก็พูดในใจว่าพ่อลูกทั้งสองควรจะกลับได้แล้ว

จิ้นเชิงเฉินเหมือนเดาใจเธอออกเลยพูดว่า”ขอบคุณ คุณเจียง สําหรับอาหารค่ำ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว งั้นผมขอตัวพาเสียวเป่ากลับ บ้านก่อนนะครับ”

เจียงสื่อสื่อแอบถอนหายใจ คิดว่าเขาจะอยู่ต่อ เธอรีบตอบกลับ “ไม่เป็นไร แค่ข้าวมื้อเดียวเอง

เมื่อเสี่ยวเป่าได้ยินก็รู้สึกกระวนกระวายรีบเข้าไปกอดที่ขาของ เจียงสื่อสื่อและมองไปที่พ่อของเขาเหมือนกับจะเตือน” ผมไม่ กลับ ผมอยากอยู่กับคุณน้า

จิ้นเชิงเฉินขมวดคิ้ว อย่าวุ่นวาย ลูกรบกวนเธอมาทั้งวัน

แล้ว”

“ผมชอบคุณน้า ผมจะนอนกับคุณน้า” เสี่ยวเป่าพูดด้วยน้ำ เสียงที่แข็งกระด้าง และกอดเธอแน่นขึ้น

เจียงสื่อสื่อรู้สึกประหลาดใจ ตอนกลางวันเธอรู้สึกว่าเสี่ยวเป่า

ชอบตัวเองมาก แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะค้างคืนและนอนกับตัว เองจริงๆ เจียงซื้อสื่อเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินสีหน้าไม่ดี เลยรีบช่วยพูด “เสี่ยวเป่าหนูควรกลับไปได้แล้วนะ ไม่งั้นคุณปู่คุณย่าจะเป็น ห่วงเอานะ”
“ไม่ ผมจะนอนกับคุณน้า” เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้น ตาแดง เหมือนกระต่ายตัวน้อยๆ น้ำตายังคลอเบ้า

หัวใจของเจียงสื่อสื่อเหมือนจะแตกสลายเพราะเขาน่าสงสาร เธอไล่เขาไม่ลง ทุกคำพูดที่อยากโน้มน้าวให้เด็กชายกลับไปติด อยู่ที่ปาก เธอเลยใช้สายตามองไปที่จิ้นเชิงเฉินไม่รู้ว่าถ้าให้เสียว เป่าค้างคืนจะทำให้เขารู้สึกว่าฉันกำลังจะเล่นของสูงอยู่รึเปล่า จิ้นเชิงเฉินเองก็นึกไม่ถึงว่า เสี่ยวเป่าจะติดกับผู้หญิงที่เพิ่งเจอกัน ได้ขนาดนี้แต่เขาก็พูดอย่างเด็ดขาดว่า “กลับไปกับพ่อเดี๋ยวนี้

เขาไม่ยอมปล่อยเสี่ยวเป่าไว้กับผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันเพียงไม่ถึง วันแน่

เจียงสื่อสื่อก็พอจะเดาใจของจิ้นเชิงเฉินออก เธอก็เลยพูดว่า “เสี่ยวเป่าวันหลังถ้าอยากมาก็มาได้เลย แต่ว่าบ้านน้าไม่มีที่นอน หนูกลับบ้านไปกับคุณพ่อนะ โอเคไหม

เสี่ยวเป่าสายหัว

จิ้นเฟิงเฉินหมดความอดทน เขาเดินไปข้างหน้าแล้วก็อุ้มเสียว เป่าขึ้นมา “จะโกรธจะโวยวายก็ควรมีขอบเขต อย่าคิดว่าพ่อ ตามใจลูก แล้วลูกจะมาทำอะไรก็ได้”

เสี่ยวเป่าถูกตำหนิถึงกับสะอึกสะอื้น เขาจ้องมองไปที่พ่อของ เขาอย่างดื้อดึง ไม่มีทีท่าว่าจะยินยอม

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากตามใจลูก เลยหันไปบอกเจียงซื้อสื่อว่า

“คืนนี้เดือดร้อนคุณเจียงมากเลย “