บทที่ 7 แบ่งเตียงให้ผมครึ่งหนึ่ง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เจียงสื่อสื้อโบกมือ แล้วก็มองดูสองพ่อลูก จากไปต่อหน้าต่อตา

ทันใดภายในห้องก็แลดูว่างเปล่า เจียงซื้อสื่อรู้สึกสับสน จาก นั้นก็ตีหัวตัวเองเบาๆและพูดในใจว่าเราเป็นอะไรไปเนี่ย ก็แค่ เด็กที่เพิ่งเจอไม่ถึงหนึ่งวัน ทำไมถึงรู้สึกขาดไม่ได้ล่ะ อาจจะเป็น เพราะว่าเสียวเป่าน่ารักละมั้ง

เมื่อตกกลางคืน รถมายบัคอันงดงาม ก็ได้แต่งแต้มแสงสีให้ กับท้องถนน บรรยากาศภายในรถแลดูตึงเครียด

เสี่ยวเป่าเหลือบมองไปอีกด้านอย่างโกรธเคือง ไม่แม้แต่จะ

มองพ่อของเขาเลยสักนิด

จิ้นเชิงเฉินขมวดคิ้วด้วยความปวดหัว แต่ก็ไม่คิดที่จะปลอบ เสี่ยวเป่า

เป็นเพราะครอบครัวเอาอกเอาใจเขามากเกินไปเลยเป็นแบบ นี้ ควรจะต้องหาคนมาดัดนิสัย

เมื่อรถมาถึงประตูบ้าน ทันทีที่ประตูรถเปิดออกเสี่ยวเป่าก็รีบ ลงออกจากรถ และวิ่งเข้าไปในบ้าน

หัวหน้าคนรับใช้ที่อยู่ระหว่างทางกล่าวทักทายเสี่ยวเป่าก็ไม่ตอบ วิ่งตรงไปที่ห้องแล้วก็ปิดประตู

สักครู่ก็มีเสียงปาข้าวของออกมาจากในห้อง มากไปกว่านั้น ยังมีเสียงกระจกแตก เมื่อได้ยินเสียงหัวหน้าคนรับใช้ก็ตกใจมากจึงรีบไปหาจิ้นเฟิง

เฉิน “คุณชายครับ คุณชายน้อยเป็นอะไรไป เขาขังตัวเองไว้ใน

ห้องคนเดียว ขออย่าให้ถึงขั้นทำร้ายตัวเองเลย”

จิ้นเฟิงเฉินสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ต้องไปสนใจเขา”

“ผมจะไม่สนใจได้ยังไง คุณท่านและคุณหญิงรักท่านชายน้อย เหมือนดั่งแก้วตาดวงใจ ถ้าคุณชายน้อยได้รับบาดเจ็บ ต้องเป็น เรื่องใหญ่แน่ๆ ถึงเวลานั้นบ้านคงวุ่นวายมาก คนที่จะปวดหัวก็ คงจะเป็นคุณชายเอง คุณชายไปดูหน่อยเถอะครับ คุณชายน้อย ยังเด็กอยู่เป็นเรื่องปกติที่จะโมโห คุณชายไปปลอบยังไงคุณชาย น้อยก็ต้องเชื่อฟัง”

จิ้นเชิงเฉินขมวดคิ้ว สุดท้ายก็ไปเคาะประตูจิ้นเป่ยเฉินลูกจะ โวยวายไปถึงไหนกัน

ไม่มีใครเปิดประตู เสียงของแตกยังคงดังอยู่ และยังมีเสียงดัง ซึมออกมาจากห้อง ทั้งสิ้นเชิงเฉินกับหัวหน้าคนรับใช้ต่างก็ เคร่งเครียดพอๆกัน

จิ้นเฟิงเฉินเลยตัดสินใจใช้เท้าถีบพังประตูเข้าไป ก็เห็นเด็ก ชายนั่งอยู่บนพื้น นิ้วมือโดนบาดเป็นแผลเลือดไหล

หัวหน้าคนรับใช้ตกใจมาก รีบเรียกคนใช้ให้มาช่วยไปเอากล่องยามาเร็ว”

จิ้นเชิงเฉินก้าวข้ามของที่รกรุงรังบนพื้น แล้วอุ้มเสียวเป่าขึ้น มา นัยน์ตาของเขาโกรธมากแต่ก็จนปัญญา เขาพูดกับเสียวเป่า “ตอนนี้มีความสุขแล้วใช่ไหม”

เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้นพูด “ผมจะไปหาน้าสื่อสื่อ

จิ้นเฟิงเฉินตอบ “ดึกป่านนี้แล้ว ไปไม่ได้”

เสี่ยวเป่าเริ่มดิ้น “งั้นผมไม่ทำแผล ปล่อยผม ผมเกลียดพ่อ ที่สุด”

จิ้นเฟิงเฉินปวดหัวเหมือนหัวจะแหลก แต่ก็ยังทนพูด“ทำไมลูก ถึงชอบน้าเขา ลูกรู้จักเขาเพียงไม่ถึงวัน

“ผมชอบน้าสื่อสื่อ ผมรู้สึกว่าเขาเหมือนแม่…” เสี่ยวเป่า

ตาแดง และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร

จิ้นเฟิงเฉินจากที่โกรธหน้าตายก็หายไป

เขาคิดว่าเสี่ยวเป่าไม่เหมือนเด็กคนอื่น ๆ ที่ไม่ต้องการหาแม่ ใหม่

เมื่อก่อนคุณนายคอยตามหาสาวสวยมีชาติตระกูลตั้ง มากมาย เพราะอยากให้เสียวเป่ามีครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่ก็ไม่ ถูกใจเสียวเป่าเลยสักคน แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นที่ เพิ่งเจอไม่ถึงวันเหมือนแม่ จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกสับสน เพราะเขาไม่รู้ จักผู้หญิงคนนั้นดีพอ
“ทําแผลก่อน เรื่องอื่นไว้คุยทีหลัง” จิ้นเชิงเฉินพูด “ทำแผลเสร็จต้องไปหาน้าสื่อสื่อนะครับ” เสี่ยวเป่ายืนกราน “ตอนนี้ดึกแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินพยายามเกลี้ยกล่อม

เสียวเป่าเริ่มร้องไห้ น้ำตาไหลริน “ผมไม่ต้องการพ่อแล้ว ออก ไป”

หัวหน้าคนใช้ที่อยู่ข้างๆเริ่มกังวล เลยช่วยเกลี้ย กล่อม คุณชายครับ รับปากเถอะ ถ้าไม่ได้ทำแผลเดี่ยวเลือดจะ แห้งหมดพอดี”

ถึงแม้คำพูดอาจจะดูเกินความจริงไปบ้าง แต่ยังไงมันก็คือ แผล

จิ้นเฟิงเฉินกัดฟันจนปัญญา “ห้ามร้อง เดี๋ยวทำแผลเสร็จ พ่อ

จะพาไป”

เสี่ยวเป่าฟังแล้ว ก็หยุดร้องทันทีแต่ยังสะอื้นเล็กน้อย

ทำแผลเสร็จจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้พูดอะไร เขาอุ้มเสียวเป่าแล้วก็ ออกจากบ้านไป

ขณะนั้นเจียงสื่อซื้อเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เสียงออดก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธองงอยู่สักพักแล้วก็ไปเปิดประตู เห็นเด็กและผู้ใหญ่ยืนอยู่

เจียงสื่อสื่อ”…..”

จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเสี่ยวเป่าแล้วเดินเข้าไปในบ้าน เขาพูดอย่างไม่อ้อมค้อม “คุณเจียง ถ้าหากไม่เดือดร้อน ขอรบกวนอีกคืนได้ไหม เสี่ยวเป่าร้องโวยวายจะมาหาคุณให้ได้”

เจียงสื่อสื่อตกใจ รีบรับเสี่ยวเป่าพร้อมกับโบกมือ “ไม่เป็นไร

ไม่รบกวน” จิ้นเฟิงเฉินพูด“งั้นก็ดีแล้ว”พูดเสร็จก็เดินไปนั่งบนโซฟา โดย

พลการ

เจียงซื้อสื่อรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย เขา…..จะไม่กลับเหรอ คนที่ จะค้างที่นี่ไม่ได้มีแค่เสียวเป่าคนเดียวเหรอ

“คุณจิ้นคะ คุณ…

“ห้ะ” จิ้นเฟิงเฉินทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ดูแล้วที่นี่ก็ ไม่มีห้องว่าง งั้นผมนอนโซฟาก็ได้”

เจียง อสื่อตกใจ

นอนโซฟาก็ได้อะไรกัน เขาจะค้างที่นี่จริงเหรอ

จิ้นเฟิงเฉินเห็นสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ดูจาก สีหน้าเหมือนเธอเต็มไม่ใจ

เธอน่าจะรู้ดี ผู้หญิงทั้งเฉิงตูแทบอยากจะคลานขึ้นไปบนเตียง ของเขา ผู้หญิงเหล่านั้นต้องพยายามมากแค่ไหนเพื่อที่จะไต่เต้า ตระกูลจิ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เจอผู้หญิงแบบนี้ แต่ว่าไปก็น่าน่า สนใจดี

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้เปิดเผยในสิ่งที่เขาคิดออกมา แต่ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความสนใจ: “มีปัญหาเหรอ”

“เอ่อ ไม่มีปัญหา หึหึ…ฉันแค่คิดว่าโซฟาของฉันเล็กไป หน่อย คุณนอนที่นี่อาจไม่สะดวกสบาย… คุณกลับไปก่อนก็ได้ แล้วเสี่ยวเป่าฝากไว้กับฉัน พรุ่งนี้เช้าคุณค่อยมารับก็ได้ ไม่มี เหตุผลอะไรที่จะค้างที่นี่”

ฉันเป็นเพียงผู้หญิงโสดและอ่อนแอคนหนึ่ง ถ้ามีใครรู้ว่าฉัน ค้างคืนกับคนแปลกหน้า คงไม่มีใครอยากจะแต่งงานกับฉันแน่

จิ้นเฟิงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ถึงขั้นไม่เป็นธรรมกับคุณมั้ง แต่ถ้าคุณเจียงยินดีที่จะแบ่งเตียงให้ผมครึ่งหนึ่ง ผมก็เต็มใจเช่น กัน”