บทที่ 9 ความรู้สึกเมื่อถูกหลอก

“ห้ะ อะไรเร็วๆนี้”

จิ้นเฟิงเหรายังไม่ได้ดึงสติกลับมา

สีหน้าของกูเนี่ยนก็เต็มไปด้วยความสับสน

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความมึนงง แล้วก็หันไปมองยังจิ้นเชิง เฉิน โดยไม่ได้นัดหมาย

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไม่พูดอะไร สีหน้าเคร่งเครียด ราวกับคนที่พูด เมื่อกี้ไม่ใช่เขา ทำให้พวกเขารู้สึกงง จิ้นเฟิงเหรากลับตื่นเต้นขึ้นมา “พี่… ผมไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม

เมื่อกี้พี่บอกว่าใกล้จะแต่งงานแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินสายตาเย็นชา “นายฟังผิดแล้ว”

“ไม่… ผมไม่ได้ฟังผิดแน่ จะฟังผิดได้ยังไงเนี่ยนคุณก็ได้ยิน แล้วใช่ไหมเมื่อกี้พี่บอกเร็วๆนี้ เกิดอะไรขึ้น ผมไม่อยู่แค่ไม่กี่วัน กลับบอกว่าจะแต่งงานเร็วๆนี้

จิ้นเฟิงเหราตื่นเต้นจนยากที่จะหยุดนิ่ง

ช่างน่าตกใจจริงๆ

นี่พี่เขานะ พี่ที่ระงับกิเลสได้ดีกว่าพระ ผู้ชายที่ถึงแม้จะกินยาก ระตุ้นก็ไม่เกิดผลอะไรเนี่ยนะ เขากลับบอกว่าใกล้จะแต่งงานแล้ว
“ใครกันนะ พี่ชอบใคร สาวฐานะที่บ้านไหนกัน หน้าตาเป็นไง สวยรึเปล่า หุ่นดีไหม

ตอนนี้คุณชายสองเปรียบเสมือนกับพ่อที่เป็นห่วงเรื่องแต่งงาน

ของลูก เริ่มที่จะซักประวัติของอีกฝ่าย

จิ้นเฟิงเฉินนั่งพิงลงบนเก้าอี้แล้วก็อ่านเอกสารด้วยท่าทางที่ สง่างาม ราวกับเขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

คุณชายสองโดนยั่วด้วยปริศนาของหญิงสาวคนนั้น เขา อยากรู้มากจริงๆ “พี่ งั้นได้ งานตอนเย็นกับงานเลี้ยงผมจะไป แทนพี่เอง แต่พี่บอกผมมาเถอะว่าผู้หญิงคนนั้นคือ

จิ้นเฟิงเฉินเริ่มรำคาญ สีหน้าเคร่งเครียด “ออกไปได้แล้ว” “ผมไม่ไป พี่ยังไม่บอกผมเลยว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร พูดก็พูด ไม่หมด มายั่วผมแบบนี้ พี่ไม่มีความจริงใจซะเลย”

จิ้นเฟิงเหรายังคงไม่หยุดหย่อน” ถ้าพี่ไม่บอกผมจะนอนแผ่อยู่ บนพื้นนี่แหละ”

จิ้นเฟิงเฉินพูดข่มขู่ว่า ” ยังอยากไปอยู่ที่แอฟริกาอีก3เดือน ไหม ”

จิ้นเฟิงเหราถึงกับสำลัก น้ำตาไหล

ไม่เอาแล้ว!

เขาอยากจะเมาท์เต็มทน แต่พี่ชายกลับไม่เปิดเผย แน่นอน เขาว่าเขาคงจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ
ณ ฝูหรงส่วน

เนื่องจากได้รับสิทธิพิเศษเธอเลยไม่ต้องไปทำงานเจียงซื้อ อก็ได้อยู่บ้านดูแลเดี่ยวเป่าอย่างสบายใจ เด็กชายคนนี้เป็น เหมือนหาง ติดตามเจียงซื้อสื่ออยู่ด้านหลังไปๆมาๆ

เวลาพลบค่ำเจียงสื่อซื้อกลัวว่าเสี่ยวเป่าจะเบื่อ เลยพาเสียว เป่าออกไปเดินเล่น แล้วก็ได้ซื้อของมามากมายเพื่อที่จะนำมาทำ อาหารค่ำให้เสียวเปาทาน

เธอคิดในใจนี่น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจิ้นเชิงเฉินไม่ยอมทน นอนต่อบนโซฟาแน่นอน ถ้าเป็นแบบนี้เสียวเป่าก็คงไม่ได้มาค้าง คืนแล้ว

แต่ในใจของเจียงซื้อสื่อก็ยังรู้เสียดาย แต่ก็เข้าใจว่าทั้งหมด เป็นแค่การพบเจอโดยบังเอิญเท่านั้น รอพวกเขากลับไปยังบ้าน ตระกูลจิ้น เราก็คงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว เวลาจิ้นเชิงเฉิ นก็มาถึงบ้านตามเวลาที่นัดไว้

เจียงสื่อสื่อก็ไม่ได้ตกใจอะไรมาก แล้วก็อนุญาตให้จิ้นเฟิงเฉิน เข้ามา “อาหารค่ำพร้อมแล้ว ถ้าคุณจิ้นไม่รังเกียจ ทานข้าวก่อน แล้วค่อยพาเสียวเป่ากลับก็ได้

จิ้นเฟิงเฉินพูด“ผมไม่รังเกียจหรอก ผมนำเสื้อของเสี่ยวเป่ามา

ด้วย” เจียงซื้อสื่อตกตะลึง ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ที่เขาพูดหมายความว่าอย่างไร
จิ้นเฟิงเฉินพูด “เสี่ยวเป่าไม่ยอมกลับบ้าน ดังนั้นวันนี้ที่มาผมก็ มีเรื่องอยากจะมาปรึกษากับคุณ ให้เสี่ยวเป่าอยู่ต่อที่บ้านคุณได้ ไหม”

เจียงซื้อสื่อตกใจนิ่งไป “ไม่ค่อยดีมั้ง” ถึงแม้ว่าเธอจะชอบ เสี่ยวเป่าแต่ก็ไม่มีเวลามานั่งดูแลเดี่ยวเป่าทั้งวันหรอกนะ

จิ้นเฟิงเฉินพอจะเดาใจเจียงฮือสื่อออกเลยพูดอย่างจริงจังว่า “ทําแบบนี้อาจจะเดือดร้อนคุณ แต่ว่าผมอยากจะขอร้องคุณ พูด ตรงๆเลยแล้วกันเสี่ยวเป่ามีแนวโน้มว่าจะเป็นโรคปิดกั้นตัวเอง ปกติจะดูออกไม่ออกหรอก แต่พอมีเรื่อง เขาจะปิดขังตัวเองอยู่ ในห้อง ปาข้าวของ ยิ่งไปกว่านั้นอาจทำร้ายร่างกายตัวเอง ผม เคยปรึกษาจิตแพทย์มาแล้ว แล้วก็ดูแลเสี่ยวเป่าอย่างดีแล้ว แต่ ก็ไม่ได้ผลเมื่อก่อนเสี่ยวเป่าไม่เคยติดใครเลย แต่ตอนนี้เขารู้สึก ดีกับคุณ ผมจึงต้องขอร้องคุณ”

เจียงซื้อสื่อฟังแล้วในใจก็รู้สึกสับสน เธอคิดไม่ถึงว่าเดี๋ยวเป่า จะเป็นได้ถึงขนาดนี้ ดูยังไงก็ดูไม่ออก เธอแอบสงสัยว่าจิ้นเฟิง เฉินหลอกเธออยู่รึเปล่า แต่คิดดูแล้วตัวเองก็ไม่ได้น่าหลอก กลับ กันเป็นเพราะเสี่ยวเป่าไม่ใช่เหรอที่ทำให้ตัวเองได้เงินรางวัลมา หนึ่งแสน

นึกถึงเรื่องนี้เจียงซื้อสื่อก็เลยไม่ได้ปฏิเสธ “ฉันรู้จักเสี่ยวเป่าได้ ไม่ถึงสองวัน คงจะไม่มีผลอะไรต่อเสี่ยวเป่ามาก คุณอยากให้เขา อยู่ที่นี่ ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่ตอนกลางวันฉันต้องทำงาน

“อันนี้แน่อยู่แล้ว”
เมื่อเขาเห็นว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว เขาก็รู้สึกพอใจมาก แล้วก็ เปลี่ยนเรื่องพูด “อาหารค่ำเสร็จยัง ผมหิวแล้ว ”

“อ๋อ เสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันไปตักข้าวให้” พูดเสร็จเธอก็รู้สึกแปลก ๆ เธอรู้สึกเหมือนภรรยาที่มาคอยรับสามีที่กลับจากที่ทำงาน

แหวะ!

ความคิดนี้ทำให้เธอตกใจ เธอคิดว่าเธอบ้าไปแล้ว เมื่อทาน มื้อค่ำเสร็จ เธอภาวนาให้จิ้นเฟิงเฉินกลับไปไวไว

แต่พระเจ้าไม่เข้าข้างเธอ เสียงฟ้าร้องดังโครมและหลังจาก นั้นไม่นานฝนก็เทลงมา โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

เจียงสื่อสื่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกลุ้มใจ ดวงตาของ

เธอดูหดหู่มาก จิ้นเฟิงเฉินพูด “คุณเจียง ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับ

ก่อนนะครับ ฝากดูแลเดี่ยวเป่าด้วย

“หะ กลับตอนนี้เหรอ ฝนยังไม่หยุดเลยเจียงสื่อสื่อพูดด้วย ความตกใจ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่สน แล้วพูดว่า “พยากรณ์อากาศบอกว่า วันนี้ ตอนค่าฝนจะตกตลอดคืน ฝนไม่หยุดหรอกตอนนี้ก็แล้วผมไม่ รบกวนแล้ว”

เจียงสื่อสื่อฟังเสร็จก็รู้สึกสับสน สภาพอากาศแบบนี้ขับรถคง อันตราย ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ฉันจะรับผิดชอบยังไง
“เอิ่ม…ถ้าคุณไม่รังเกียจ คืนนี้นอนต่อที่โซฟาก็ได้นะ” เธอพูด อย่างเก้เก้กังกัง

นัยน์ตาของจิ้นเฟิงเฉินแอบแฝงไปด้วยรอยยิ้ม “งั้นรบกวนหน่อยนะ ”

เขาไม่มีแม้แต่การปฏิเสธแต่อย่างใดเจียงซื้อสื่อรู้สึกเหมือน กับตัวเองถูกหลอก