บทที่ 8 ไม่แน่อาจจะเร็วๆนี้

เจียงซื้อสื่อได้ยินแล้วก็ตกตะลึง คิดในใจว่าแบ่งเตียงครึ่งหนึ่ง อะไรกัน คุณช่างไม่เกรงใจเลยจริงๆ แล้วคนนี้ใช่จิ้นเชิงเฉิน จริงๆเหรอ ที่ได้ยินมาจิ้นเฟิงเฉินแลดูสูงส่งและเย็นชา แต่ที่เห็น มีแต่คำแรกชัดๆ ไม่งั้นจะพูดจาแบบนี้ได้ยังไง

ในขณะที่เธอกำลังสงสัยอยู่นั้นจิ้นเชิงเฉินก็รู้ตัวดีว่าเขาได้พูด ในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป เขาจึงไอเบาๆ เพื่อปกปิด จากนั้น สีหน้าก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม

เขาพูด “เสียวเป่ายังไม่ได้อาบน้ำสงสัยต้องรบกวนคุณแล้ว แหละ”

เจียงสื่อสื่อดึงสติกลับมาแล้วพูดว่า “ได้ ไม่มีปัญหา

หลังจากที่ตอบเสร็จ เธอก็รู้สึกว่าบทสนทนามันผ่านไปเร็ว เหลือเกิน เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ใจ

แต่เธอก็ไม่ได้โง่เขลาคิดถึงเรื่องราวนี้อีก แล้วก็หันกลับไปหา เสื้อผ้าให้เสี่ยวเป่า ถึงแม้บ้านของเจียงซื้อสื่อจะเล็ก แต่ที่นี่มีครบ ทุกอย่าง แม้แต่เสื้อของเด็กเล็กก็มีอยู่เต็มตู้

ห้าปีนี้ นี่คือสิ่งที่เขาเตรียมมาเพื่อให้เด็กคนนั้น ถึงแม้จะรู้ดีว่า ชาตินี้คงจะไม่ได้เจอหน้ากันแล้ว แต่ทุกๆปี ทุกๆ ฤดูก็จะเตรียม ไว้ชุดสองชุด และอีกอย่างอายุของเด็กคนนั้นกับเสียวเป่า ไล่เลี่ยกัน
เจียงสื่อสื่อไม่ได้คิดอะไรมาก หยิบเสื้อลายวัวที่อยู่ชั้นนอกสุด

ออกมา

น่ารักมากเลย!

สำหรับของจิ้นเฟิงเฉินที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าที่เขาจะใส่ได้ แต่จิ้นเฟิง เฉินก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

20นาทีต่อมา เจียงซื้อซื้ออุ้มเดี่ยวเป่าที่ตัวหอมฟุ้งออกมาจาก ห้องน้ำ เสี่ยวเป่าใส่เสื้อลายวัว ใส่พอดีอย่างไม่น่าเชื่อราวกับว่า เสื้อตัวนี้ถูกเตรียมมาเพื่อเสี่ยวเป่าโดยเฉพาะ

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินเห็นแล้ว ในแววตาของเขาแสดงให้เห็น ว่าเขากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ เหมือนเขามีอะไรที่อยากจะถาม แต่ หลังจากไตร่ตรองแล้ว เขาก็ล้มเลิกความคิดนั้น

เจียงซื้อซื้อก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะอธิบายอะไรให้ฟัง เพราะคงรู้จัก

ไม่ถึงวัน ต่อให้สนิทกันแต่สำหรับเรื่องในอดีตเธอก็ไม่อยากจะ รื้อฟื้น หาผ้าห่ม

ดังนั้นเธอจึงอุ้มเสี่ยวเป่าเข้าไปในห้อง หลังจากนั้น ที่สะอาดออกมาให้จิ้นเฟิงเฉิน

“โซฟาเล็กไปหน่อย คุณอาจนอนไม่ค่อยสบาย

“ไม่เป็นไร ขอบคุณสําหรับคืนนี้

จิ้นเฟิงเฉินรับผ้าห่มไป นิ้วมือบังเอิญไปโดนหลังมือของเจียง สื้อสื่อผิวกายทั้งสองสัมผัสกันเจียงซื้อสื่อแข็งทื่ออยู่สักพัก สีหน้า อึดอัดและหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด แล้วเธอก็รีบเอามือออกไป
จิ้นเฟิงเฉินยังคงเคลิบเคลิ้มกับความนุ่มนวล ดวงตาของเขา มืดสลัว และเขาก็ดูสับสนเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมปกติจะต้องคอยระ วังเจียง ออแต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันลดเลือนหายไปแล้ว ความรู้สึกแบบนี้เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนน่าแปลกใจ จริงๆ

เจียงซื้อสื่อไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เธอกลับไปในห้องหยิบเสื้อ นอนแล้วก็ไปอาบน้ำ ในบ้านมีผู้ชายอยู่ ทำอะไรก็ไม่สะดวก แต่ ยังดีที่เจียงซื้อสื้อหัวโบราณ ใส่เสื้อผ้าที่มิดชิดเรียบร้อย ตอนเธอ ออกมาจิ้นเชิงเฉินนอนอยู่บนโซฟาตาปิดสนิท หายใจสม่ำเสมอ ดูท่าเหมือนจะนอนหลับแล้ว

เจียงสื่อสื่อถอนหายใจ แล้วก็ปิดไฟเตรียมเข้านอน โดยที่ไม่รู้ ว่า ตอนนี้ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังได้ลืมตาขึ้นแล้ว ดวงตาที่มืดดำ ราวกับท้องฟ้ายามค่ำได้เพ่งไปที่เงาของเธอ

ร่างกายของเธอบอบบาง และเธอกำลังใส่ชุดนอนที่มิดชิด ลายการ์ตูนหมีเหมือนเด็กไร้เดียงสา

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดจิ้นเชิงเฉินรู้สึกราวกับว่ามีเลือดพลุ่ง พล่านอยู่ที่ท้องน้อยของเขา ที่ที่ปกติสามารถควบคุมตัวเองได้ดี กลับมีปฏิกิริยาตอบโต้

ปัง!

ประตูปิดลงจิ้นเฟิงเฉินใช้เวลาสักพักกว่าจะทำให้สิ่งนั้นสงบ ลง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง เขา…กลับมีอารมณ์กับผู้ หญิงที่เพิ่งเจอได้ไม่ถึงวัน
เช้าวันต่อมา ตอนที่เจียงซื้อสื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่ อยู่แล้ว บนโต๊ะมีกระดาษโน้ตวางอยู่เขียนว่า มีธุระส่วนขอตัวไป ก่อน ฝากเสียวเป่าด้วยตอนผมจะมารับเขาเอง ส่วนความเสีย หายทางหน้าที่การงานผมจะชดใช้ให้เอง

เจียงซื้อสื่ออ่านเสร็จเธอก็รู้สึกหมดคำพูด ได้แต่คิดในใจว่า

พ่อที่ไหนกันกล้าทิ้งลูกไว้ในบ้านของผู้หญิงแปลกหน้า เขาวางใจ

ได้ยังไง ไม่กลัวว่าฉันจะวางแผนทำชั่วเหรอ หลังจากต่อว่าเขา

เสร็จแล้วเจียงซื้อสื่อก็เอาโทรศัพท์ออกมา โทรหาผู้จัดการเพื่อที่

จะลางาน เธอคิดว่าน่าจะไม่น่าจะมีหวัง เพราะช่วงนี้ที่บริษัทยัง

มากๆ

ใครจะไปรู้ ผู้จัดการไม่ได้ว่าอะไร แถมยังตอบตกลงด้วยซ้ำ “ผมรู้แล้ว จิ้นกรุ๊ปได้แจ้งผมไว้แล้ว เขาบอกว่าคุณกำลังปรึกษา หารือกับพวกเขาเรื่องขั้นตอนและรายละเอียดของงานเลี้ยงอยู่ สื้อสื่องานครั้งนี้จะไปถึงฝั่งไหม พวกเราคงต้องพึ่งคุณแล้วนะ คุณ ต้องจัดการให้ดีล่ะ ถ้าหากสำเร็จ ปลายเดือนผมจะให้โบนัสหนึ่ง แสน”

เจียงสื่อสื่อตกใจมาก

หนึ่งแสนเลยเหรอ

เงินนี้คงจะพอซื้อยาให้แม่ได้อีกหลายเดือนเลย

คิดไม่ถึงเลยว่า สุดท้ายตัวเองกลับพึ่งบุญบารมีของเสี่ยวเป่า จนได้รับแต่สิ่งดีดีแบบนี้
ณ ห้องผู้บริหาร จิ้นกรุ๊ป

กู้เนี่ยนกำลังรายงานตารางงานของทั้งวัน “9นาฬิกา เป็นการ ประชุมของผู้บริหารชั้นสูง 10นาฬิกาประชุมผู้ถือหุ้น 11นาฬิกา ประชุมทางไกลกับบริษัทย่อยต่างประเทศ บ่าย2 ประชุมกับท่า นกัวจากธนาคารย่าไปเกี่ยวกับกำหนดการนัดหมาย 4 โมงเย็น ท่านเกาจากหวนนิ้วกรุ๊ปนัดท่านไปตีกอล์ฟ หนึ่งทุ่มตรง งานวัน เกิดของคุณท่านตระกูลซง ท่านต้องไปให้ได้

จิ้นเฟิงเฉินจดจ่อไปที่เอกสารบนโต๊ะ ไม่ได้มองขึ้นมาดูเลย แม้แต่น้อย เขาพูด “ประชุมตอนบ่ายสามผมจะจัดการเอง งาน ตอนเย็นและตอนค่ำ ให้จิ้นเฟิงเหราไปแทน

ในระหว่างที่กู้เนี่ยนกำลังจะตอบ” ได้” ก็มีเสียงมาจากข้าง นอกห้อง ทําไมพอผมมาถึง ก็ได้ยินแต่ตารางงานยาวเป็นหาง ว่าว พี่บ้าไปแล้วเหรอ ผมเพิ่งกลับมาจากทำงานที่ต่างจังหวัดนะ ให้ผมได้หายใจบ้างเถอะ

คนที่เพิ่งมาคือจิ้นเฟิงเหรา คุณชายรองแห่งตระกูลจิ้นและก็คือ มือรองแห่งจิ้นกรุ๊ป ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยสนใจโลก เอ้อระเหย ลอยชาย แต่เวลาทํางานเขาจริงจังมากไม่รองไปจากจิ้นเฟิงเฉิน เลย อีกอย่างหน้าตาเขาก็หล่อเหลาดูดีแลดูภูมิฐาน เป็นตัวแทน ของจิ้นกรุ๊ปไปออกงานและก็ออกสื่อบ่อยๆ นอกจากนี้ผู้หญิงนับ ไม่ถ้วนก็ยังยอมจำนนแก่เขาอีก เขาเป็นที่น่ายอมรับมาก ไม่รอง

ไปจากจิ้นเฟิงเฉินเลย

ตอนนั้น เท้าหน้าของเขาเพิ่งจะก้าวข้ามคานประตูเข้ามา เท้าหลังหยุดชะงักกำลังถอยหนีออกไป

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เขาด้วยสายตาที่คมกริบราวกับมีด พูด แบบไม่มีโอกาสให้คนอื่นพูดแทรก” เข้ามา

จิ้นเฟิงเหราฮีมฮัมอย่างเศร้าใจ แล้วก็ก้าวเข้ามา

กู้เนียนแสดงสีหน้าเห็นอกเห็นใจ และกล่าวทักทาย

“คุณชายสอง”

จิ้นเฟิงเหราโบกมือตอบกลับ แล้วนำเอกสารที่อยู่ในมือ ส่ง ไปให้พี่ชาย

เขาแค่มาส่งเอกสารเฉยๆ ไม่คิดว่าจะโชคร้ายแบบนี้ก็เลยหา ข้ออ้าง “พี่ ตอน ผมมีนัดแล้วผมอาจไปแทนพี่ไม่ได้แล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ผู้หญิงพวกนั้น ไม่นัดแค่วัน

เดียว ก็คงไม่หายไม่ไปไหนหรอก”

“ใครบอก ครั้งนี้ผมทุ่มเทมากเลยนะกว่าจะสำเร็จ” จิ้นเฟิง เหราพูดอย่างน่าเชื่อถือ

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มเยาะเย้ย” ดื่มเหล้าเมาเล่นไม่ทำการทำงานไม่ เอายังจะดีกว่า ถ้านายแน่จริงก็หาสาวแต่งงานเลย พ่อแม่จะได้ ดีใจ”

จิ้นเฟิงเหราฟังแล้วตกใจ เลยก้าวถอยหลังไป “พี่ อย่าพูด เรื่องน่ากลัวเรื่องเครียด ๆ แบบนี้ได้ไหม ผมลัทธิคนโสดไม่ยอม ให้ผู้หญิงมาทำลายชีวิตผมหรอก พี่ดูอย่างพ่อสิ โดนแม่คุมเข้ม ซะขนาดนั้น แค่เห็นผมก็รู้สึกว่าชีวิตมืดมนแล้ว”
“นายอายุก็ไม่น้อยแล้วนะ เมื่อก่อนที่แม่เอารูปผู้หญิงสวยๆ ฐานะดีมาให้ดู พี่ว่าก็ไม่เลวนะ เดี๋ยวจะเลือกมาให้สักคน” จิ้นเพิ่ง เฉินกวาดตามองไปที่เขาเหมือนข่มขู่

จิ้นเฟิงเหราน้ำตาไหลนองน้ำเสียงโศกเศร้า “ผมอายุเยอะ ที่ไหนกัน ปีนี้แค่27เอง อายุน้อยกว่าพี่แค่2ปี พี่ยังไม่แต่งงาน เลย ผมจะรีบร้อนทำไม

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปสักพักไม่แน่ อาจจะเร็วๆนี้