ตอนที่ 7 จําเธอได้

หลังถังซินกลับมาจากนิวยอร์กก็เป็นระยะเวลาครึ่งเดือนหลังจาก นั้น มือถือของเธอเปิดโรมมิ่ง ครึ่งเดือนที่ผ่านมา ข้อความขอ งมู่หยางซิวมีเพียงสองบรรทัด คือวันนั้นเธอส่งข้อความบอกเขา ว่าจะไปนิวยอร์ก เขาก็ตอบกลับมาว่าขอให้เดินทางปลอดภัย ถังซินจึงได้ตัดใจได้อย่างเด็ดขาด ก่อนหยางซิวนอกใจ เธอ รู้สึกว่าเป็นความผิดของตนเอง เพราะว่าเธอกลัวการมีเพศ สัมพันธ์ แต่ในวันนี้ มู่หยางซิวคนนี้จะไม่อยู่ในใจเธออีกต่อไป รอมหยางซิวกับมาคืนนี้ เธอจะทิ้งไพ่ตายให้แก่เขา

เมื่อรถใกล้ถึงบริษัท ถังซิ่นได้รับสายหนึ่งสายของหัวหน้า แผนก มีพันธมิตรการค้ามาจากสวิตเซอร์แลนด์ แต่ว่าตัวแทน ฝ่ายนั้นพูดได้เพียงภาษาโรมานซ์ พวกเขาไม่ได้พาล่ามมาด้วย สำนักประธานบริหารมีเพียงคนเดียวที่สามารถพูดภาษาโรมานซ์ ได้ออกไปงานนอกสถานที่ แผนกนักแปลจึงส่งถังซินไป

ขณะนี้บริษัทมีเพียงถังซินที่สามารถพูดภาษาโรมานซ์ใต้ถัง นอยากจะปฏิเสธก็ไม่สามารถทำได้ ได้แต่ตอบรับ ครึ่งชั่วโมง ผ่านมา รถได้หยุดหน้าคลับเฮ้าส์เจ้าหยา ถังซินดูนาฬิกาข้อมือ เพิ่งแปดโมงครึ่ง กำหนดเวลาเจรจาคือเก้าโมง เธอรีบไปกลับ เฮ้าส์เพื่อตกแต่งสถานที่ ทำตามข้อมูลที่หัวหน้าแผนกส่งมาให้ เลือกอาหารและเหล้าที่อีกฝ่ายชื่นชอบ

ทุกอย่างเตรียมพร้อมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พอถึงเวลาแปดโมงห้าสิบนาที ถังซิ่นจัดเสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วเดินไปที่ประตูทางเข้า ก็เห็นรถเบนซ์สองคันขับเข้ามาจอดหน้าประตูทางเข้าคลับเฮาท์ รถเบนซ์คันแรกเปิดประตูออกมา เป็นกลุ่มชายสวมชุดสูทใส่ รองเท้าหนังใบหน้าหล่อคมลงมาจากรถ ถังซินดูข้อมูลมาแล้ว ทราบว่านี่เป็นกลุ่มคนที่มาจากสวิตเซอร์แลนด์ เธอยิ้มออกมา อย่างสุภาพ อยู่ทางด้านหน้าใช้ภาษาโรมานซ์ที่ฝึกฝนมาเป็น อย่างดีทักทายต้อนรับแขก สายตาอยากรู้อยากเห็นยังได้จดจ่อ ไปที่รถเบนซ์ทางด้านหลัง

บริษัทมีรองผู้จัดการหลายคน นิสัยไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ยังมี รองผู้จัดการหญิงที่มีคนเกลียดมาก ทุกครั้งออกไปจะพาล่าม ผู้ชายออกไปด้วยเสมอ ถังซิ่นกลัวว่าจะเจอกับเขา

ต่อมาประตูรถคันหลังก็ถูกเปิดออก คนที่ออกมาก่อนเป็นชาย เคร่งขรึมร่างกายสูงใหญ่ เขาเดินอ้อมไปด้านข้างของรถทาง ด้านขวา ดึงประตูเปิดออก ถังซันรู้สึกคุ้นตาผู้ชายคนนี้ เธอไม่ อยากคิดอะไรมาก รีบไปทักทายรองผู้จัดการที่เดินมาก่อน ยังไม่ ถึงไหน ก็มีรองเท้าหนังเงาวับ ร่างที่สูงยาวก้าวลงมาจากรถ เป็น ชายร่างสูงสวมเสื้อสูทสีเทาพอดีกับตัว มีไหล่ที่กว้าง ผมสีดำ เรียบร้อยเลยขึ้นไปบนหน้าผาก สายตาเฉียบคมและเย็นชา แล้วสูงศักดิ์สง่างาม ทำให้ความรู้สึกว่าไม่สามารถเอื้อมถึง

คุณอา ? !

หลังจากจำเขาได้ นัยตาของถังซินก็เต็มไปด้วยความ

ประหลาดใจอย่างมาก มันช่างบังเอิญจริงๆ สายตาขายหนุ่มได้ หันมาเห็นเธอ ม่านตาก็หดลงนิดหนึ่ง แล้วขยายขึ้นเพราะเหมือนจะมีความสนใจเกิดขึ้น

หลังจากพัก โรงแรมในคืนวันนั้น เช้าถัดมาผู้ช่วยจางก็ส่ง ข้อมูลมา หลังจากที่ได้อ่านข้อมูล เฉินหยวนจึงเข้าใจว่าทำไม

ในโรงแรม ถังขึ้นถึงเรียกตนเองว่า คุณอา

ที่แท้ถังซินเป็นภรรยาของหยางซิวซึ่งมีศักดิ์เป็นหลานชาย ในนามที่ไม่เคยไปมาหาสู่กัน ไม่เพียงเท่านี้ เธอยังเป็นนักแปล ชำนาญการของบริษัท ชื่อ

สายตาจับจ้องของชายหนุ่ม ทำให้ถังซินเกิดความกลัวเล็ก น้อย ขาทั้งสองก็เริ่มสั่น ไม่ทันได้ระวังรองเท้าส้นสูงสดุดกับพรม แล้วโซเซล้มคว่ำไปด้านหน้า

“ท่านประทานมู่ ระวังด้วย! ”

เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ผู้ช่วยจางเดือนเฉินหยวนแล้ว กลับไม่ทันที่จะเข้าไปขวางไว้ เพียงแต่มองร่างกายถังซันล้มไป ในอ้อมกอดของเฉินหยวน เขาติดตามเฉินหย่วนตั้งนาน ถังซิ นเป็นคนแรกที่กล้าล้มเข้าไปในอ้อมอกของท่านประธาน

หน้าของถังซิ่นกระทบกับอกของชายหนุ่ม รู้สึกเจ็บเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมอันเย็นเยือกที่คุ้นเคยเข้ามากระทบกับปลายจมูก ของเธอ ทำให้เวียนหัว หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

นี่เป็นกลิ่นตัวของคุณอา

“คุณถาง ระวังหน่อยครับ” เสียงนุ่มนวลของมู่เฉินหย่วน มือ ทั้งสองข้างของเขาได้ยื่นไปพยุงเธอ นิ้วมือกลับมีความเย็นเยือกติดกับผิวหนังของถังขึ้นทำให้เธอรู้สึกขนลุกทั้งตัว

เขาเรียกเธอว่าคุณถาง หมายความว่า เขาจําเธอได้แล้ว ?