ตอนที่ 10 กระดุมแขนเสื้อ

หลังจากถังขึ้นไปกดเงินที่ธนาคารแล้วโบกรถแท็กซี่ยี่สิบนาทีก็ ถึงโรงพยาบาล

พอเข้าไปห้องคนป่วย เห็นขาคุณแม่ใส่เฝือกแขวนอยู่ กำลัง

นอนอยู่บนเตียง เห็นน้องสาวอายุยี่สิบกว่าปีกำลังคว่ำตัวอยู่บน เก้าอีกเล่นเกมอยู่ ทั้งเล่นทั้งเสียงดังเอะอะโวยวาย แม่คะ เกิดอะไรขึ้น? ” ถังซินหัวผลไม้เข้าไป แล้ววางผลไม้ไว้

บนโต๊ะ สีหน้าเศร้าใจมองไปที่คุณแม่ “ยังแข็งแรงอยู่เลย ทำไม

ถึงขาหักได้หล่ะคะ? ”

คุณแม่กลัวถังชิ้นเล็กน้อย พูดตะกุกตะกักว่า “ทำความสะอาด ห้องน้ำอยู่ ไม่ระวังก็เลยหกล้ม ไม่ได้เป็นเรื่องหนักหนาสาหัส อะไรหรอก”

“คงไม่ใช่หกล้มตอนทำความสะอาดห้องน้ำมั้งคะ” กวนหลิง เอ๋อที่อยู่ด้านข้างก็พูดลอยมา “แม่ไปเป็นลูกจ้างชั่วคราวเช็ด กระจกให้เขาไม่ระวังจึงพลัดตกหกล้ม ตอนหกล้มก็ลุกขึ้นมาไม่ ใต้”

ถังซินเอามือนวดหว่างคิ้ว ในใจกลัดกลุ้ม “แม่คะ แม่เป็นคน ดูแลประตูอยู่ที่ห้องสมุดไม่ดีอยู่แล้วเหรอ? ทำไมถึงไปทำความ สะอาดให้คนอื่น? แม่ก้มหน้าไม่กล้าที่จะพูด

กวนหลิงเอ๋อวางมือถือลง แล้วบ่น “ก็คงอยู่ว่างไม่ได้แหละ แม่กทม หกล้มบ้านคนอื่น ไม่รู้จักให้คนบ้านนั้นชดใช้ แล้วยังโทร มาหาฉันอีก ไม่มีสมองจริง ๆ

“กวนหลิงเอ๋อ หุบปากซะ” ถังขืนหยิบกระเป๋าฟาดไปบนเตียง อย่างแรง สีหน้าโกรธ โมโห “ที่นอนอยู่บนเตียงไม่ใช่แม่ของเธอ เหรอ พูดว่าแม่ไม่มีสมอง ถ้าไม่มีสมองจะมีเธอได้ไง”

“เดิมที่ก็เป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ” กวนหลิงเอ๋อพูดอย่างไม่ พอใจ แต่เธอไม่กล้าโต้เถียงกับถังซิน “พี่มาแล้วก็มาดูแลเถอะ ฉันไปก่อนหล่ะ เอ้อ..ต้องจ่ายค่าเทอมแล้วนะ”

ถังซินทั้งโกรธทั้งยิ้ม “มิน่าหล่ะให้ฉันถอนเงินมาเยอะๆ ที่แท้ เธอจะเอาไปจ่ายค่าเทอม

“ลูกรัก เธอก็เอาเงินให้น้องไปเถอะ” แม่อดไม่ได้ที่จะพูดออก มา “โรงเรียนการแสดงที่น้องสาวเธอเรียนมีค่าใช้จ่ายสูง รอแม่ หาเงินได้แล้ว แม่ค่อยคืนให้

ในใจถึงซินเกิดความรู้สึกไร้เรี่ยวแรง เธอเคืองแม่จริงๆ ทั้งที่รู้ ว่าบ้านยากจน เลี้ยงลูกไม่ไหว แต่ยังดันทุรังเกิดออกมาหลายคน สุดท้ายพี่คนโตก็ต้องมาแบกรับภาระนี้ ถ้าไม่ใช่ตอนนั้นเธอสอบ ติดสถาบันนักแปลที่ต่างประเทศ คุณแม่ต้องบากหน้ายืมเงินไป ทั่วเพื่อให้เธอได้เรียนต่างประเทศ แม่รักเธอถึงขนาดนี้ เธอคงไม่ คิดที่จะไม่สนใจบ้านหลังนี้หรอก

ยังดีที่เธอมีความพยายามพอ สามารถมีตำแหน่งเล็ก ๆ ใน บริษัทมู่จื่อ แต่เพราะว่ามีครอบครัวแบบนี้ ตอนแต่งงานกับ หยางซิว ก็โดนแม่สามีเล่นงานมาไม่น้อย
ถังขืนข่มอารมณ์ในใจตัวเองเอาไว้ ควักเงินในกระเป๋าออกมา จำนวนหนึ่ง ไม่ทันระวัง กระดุมแขนเสื้อเม็ดนั้นก็ออกมาด้วย

กลิ้งหล่นบนพื้น กวนหลิงเอ๋อ โน้มตัวเก็บขึ้นมา

“พี่ กระดุมแขนเสื้อเม็ดนี้ราคาแพงมากนะ! ” กวนหลิงเอ๋อ อบอ่านนิตยสารแฟชั่นอยู่เสมอ รู้ว่าแบรนด์นี้เป็นของหรู ตาทั้ง สองส่องประกายลุกวาว “ความสัมพันธ์กับปูหยางซิวคงดีมาก ใช่หรือไม่ ?”

ถึงแม้หยางซิวจะทำงานอยู่บริษัทมู่จื่อ แต่กวนหลิงเอ๋อรู้ว่า ผู้ชายคนนี้ขี้เหนียวมาก แค่เงินเดือนของเขาคงไม่กล้าซื้อกระดุม แขนเสื้อดี ๆ แบบนี้หรอก พี่ต้องมีคนอื่นแน่นอน

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” ถังซินหยิบกระดุมแขนเสื้อเก็บไว้ใน กระเป๋า แล้วเอาเงินให้กวนหลิงเอ๋อ “นี่เป็นเงินค่าเทอมครั้ง สุดท้าย ต่อจากนี้หาเงินค่าเทอมเอง ได้ยินหรือเปล่า”

เมื่อเห็นกวนหลิงเอ๋อไม่ตอบ ถังซินก็เพิ่มน้ำเสียงขึ้น “กวนหลิง เอ่อ ได้ยินหรือเปล่า?”

“ได้ยินแล้ว” กวนหลิงเอ๋อเบะปาก หยิบเงินมาแล้วก็อดทนรอ ไม่ไหวที่จะนับเงิน

แม่เห็นกระเป๋าถังนก็อดไม่ได้แล้วพูดว่า “ถังซิน แม่เห็นลูก ยังเหลือเงิน ก่อนหน้านี้น้องชายของลูกพูดว่าเงินค่ากินไม่พอใช้ ลูกช่วยส่งเงินให้น้องใช้บ้างนะ

“แม่ นี่เป็นเงินค่ารักษาแม่นะ” เงินเดือนถังซินครึ่งหนึ่ง ให้แม่สามี เงินในมือตอนนี้เหลือไม่ค่อยมาก เห็นแม่ยังอยากให้เธอ เอาเงินให้น้องชายใช้ ก็อดที่จะโกรธไม่ได้ “เขาเรียนในโรงเรียน ประจำ การกินการอยู่ทางโรงเรียนรับผิดชอบ ทุกเดือนฉันก็จะ เสื้อใหม่ให้เขา ยังอยากจะได้ค่ากินอยู่อะไรอีก ?

แม่พูดช้า ๆ “เด็กผู้ชายมักจะออกไปเที่ยวกับเพื่อน กินข้าว ต่างๆนาๆ”

กวนหลิงเอ๋อนับเงินเสร็จก็เข้ามาพูดปะเหลาะว่า “พี่จ๋า ฉันก็ อายุไม่น้อยแล้ว พี่ทำงานบริษัทมู่จื่อจะต้องรู้จักผู้บริหารระดับสูง ไม่น้อย แนะนำให้ฉันหน่อยสิ! ”

“กวนหลิงเอ๋อ ทางที่ดีเธอจงรีบไปซะ” ถังซินเริ่มกำหมัดกัด เขี้ยวไปมา ก่อนที่ฉันจะโกรธ ค่าเรียนของเธอแม้แต่สลึงก็ไม่มี

ทางได้”

กวนหลิงเอ๋อห่อไหล่ ไม่พูดอะไร

ฉวยโอกาสช่วงเวลาถังซินกับแม่สนทนากัน กวนหลิงเอ๋อเดิน ไปแง้มกระเป๋าของถังซิน ค่อยๆ หยิบกระดุมแขนเสื้อเม็ดนั้น ออกมา แล้วรีบเดินออกจากห้องทันที