บทที่ 2 คนในครอบครัวคุณก็คงท้องกันหมดแล้ว

ความเจ็บปวดจากน้ำร้อนที่ลวกมือ เรียกสติหยูนจิ้งจีให้กลับมา เธอรีบใช้ปากเป่าส่วนที่โดนน้ำร้อนลวก

เรื่องราวก็ผ่านไปสองเดือนแล้ว ทำไมเธอยังคิดถึงค่ำคืนที่ไร้ สาระนั้นอยู่อีก? เธอมารู้ทีหลังว่า คืนวันนั้น เป็นตัวเธอเองที่ดื่ม มากเกินไปจนมองคนผิด ก็เลยทำให้ได้เจอปีศาจร้ายอย่างนั้น เพียงคิดขึ้นมาก็หงุดหงิดแล้ว!

“เสี่ยวจิ้ง วันนี้จะมีลูกค้ารายใหญ่มา ห้องประชุมจำเป็นต้อง ช่วยเหลือ เธอตามฉันมาเร็ว!” เพื่อนร่วมงานตะโกนบอกหยูนจิ้ง อย่างกะทันหัน

“อืมๆ ทราบแล้วค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” หยูนจิ้งจีรีบเอาสิ่งที่คิด อยู่ในหัวทิ้งไปก่อน หยิบเอกสารที่เตรียมเอาไว้แล้ว ก้าวตาม หลังเพื่อนร่วมงานไปเร็วๆ วิ่งไปทางห้องประชุม

เพื่อนร่วมงานเป็นไปอย่างรีบร้อน แต่ก็รู้สึกได้ตั้งนานแล้วห ยูนจิ้งจีก็ไม่ได้ตามมา จึงหันกลับไปมอง ก็พบใบหน้าที่ขาวซีด ของเธอ หน้าผากยังมีเหงื่อมากผิดปกติ รีบเข้าไปหาอย่างเป็น ห่วง “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าไม่ดีเลย”

“ก็แค่รู้สึกไม่สบายเท่านั้น พวกเรารีบ…… หยูนจิ้งจียิ้มอยู่ ชัดๆ แต่กลับทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเธออ่อนล้าหมดแรง เธอยังพูด ไม่จบ ร่างกายก็อ่อนยวบลงไป……..
ผิวหยู่เฉิงที่ยืนห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็รีบเข้ามาประคอง เธอเอาไว้ ผู้หญิงรอบๆที่กำลังมองดูฉากนี้ ในใจก็กัดฟันด้วย ความอิจฉา ไหนบอกว่าฉิวหยู่เฉิงไม่เข้าใกล้ผู้หญิงไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมถึงกอดผู้หญิงในที่สาธารณะล่ะ!

ฉิวหยู่เฉิงมองผู้หญิงที่หมดสติในอ้อมกอดของเขา หน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยความขาวซีด เหงื่อบางๆ กระจายอยู่เต็มหน้า ผากของเธอ ขนาดหมดสติไปแล้วคิ้วก็ยังขมวดอยู่เลย คงจะไม่ สบายหนักจริงๆ

ผู้หญิงที่กำลังพึ่งพิงอยู่ในอ้อมกอดของเขา กลับไม่ได้ทำให้ เขารู้สึกแย่อะไรเลย กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากร่างกายของเธอ เหมือนกับกลิ่นของครีมอาบน้ำ กลิ่นที่คุ้นเคยอย่างนี้ ฉิวหยู่เฉิง จําได้อย่างชัดเจน

ค่ำคืนนั้นที่เอนเอียงไปทางเคลิบเคลิ้มด้วยความสุข ถ้าหากรู้ แต่แรกว่าเธอจำผิดคน ผิวหยู่เฉิงก็คงไม่เหยียดหยามดูถูกเธอ เช่นนั้น ตอนแรกเขาคิดว่าเรื่องนั้นก็คงจะเปลี่ยนไปหมดแล้ว แต่ ทำไมเธอถึงปรากฏตัวออกมาอีกครั้งล่ะ?

ในตอนที่ผิวหยู่เฉิงกำลังพินิจพิเคราะห์อยู่นั้น ผู้ช่วยที่อยู่ข้าง หลังเขาก็เบิกตาโพลงออกมา เมื่อไหร่กันที่เจ้านายของเขาทำ เรื่องที่คาดไม่ถึงและยังเป็นคนเริ่มอีกด้วย เป็นรายการที่ฮีโร่ หนุ่มช่วยสาวสวยแล้วหรือ?

ตามปกติ ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยใช้วิธีมากมายเพื่อเข้าใกล้นิ้ว หยู่เฉิง ก็เลยทำให้ผิวหยู่เฉิงกลัวผู้หญิงที่จะกระโจนใส่เขามาก
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกันแล้ว เจ้านายของพวกเขาเป็นคนเข้าไป ประคองผู้หญิงคนนี้เอง

“เร็วเข้า พาไปโรงพยาบาล!” ฉิวหยู่เฉิงพูดกับผู้ช่วย

ในตอนที่หยูนจิ้งจีตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงที่ โรงพยาบาลแล้ว รอบๆทั้งหมดเป็นสีขาวที่จ้าตา “คุณตื่นแล้วหรือ?”

เสียงนี้……….ไมถึงรู้สึกเหมือนเคยได้ยินมาก่อน

หยูนจิ้งจีหันไปมองด้านข้าง ชายหนุ่มรูปหล่อที่สวมสูทสไตล์ ตะวันตกนั่งอยู่ที่ข้างเตียง เพราะการแต่งกายเช่นนี้ของฉิวหยู่เฉิง ทำให้หยูนจิ้งจีจำเขาไม่ได้ในทันที

แต่เพียงครู่เดียว ตาของเธอก็เบิกโพลงขึ้นมองไปที่เขา: “คุณ อีกแล้วหรือ?!” เสียงของหยูนจิ้งจีบ่งบอกถึงความสะอิดสะเอียนจนพูดไม่ออก

ก็เพราะชายคนนี้ เธอจึงไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่กับแล้ว

“คุณรู้ไหมว่าคุณท้อง?” ตอนที่ฉิวหยู่เฉิงพูดคำนี้ สายตาของ เขาก็มองไปที่หน้าของเธอ จ้องดูท่าทางของเธอเพื่อจะตัดสินใจ อะไรต่อ

“คุณก็คงท้องแล้วแหละ! ครอบครัวของคุณก็คงท้องกันหมด แล้วเหมือนกัน!” หยูนจิ้งจีโมโหมาก มีเรื่องอะไรทำไมถึงพูดเช่น
ฉิวหยู่เฉิงเลิกคิ้ว แล้วเอาผลการรายงานในมือทิ้งไว้ตรงหน้า

ของเธอ: “คุณหมอว่าคุณท้องได้สองเดือนแล้ว “หมอเท้าเปล่าที่ไหนมาใส่ร้ายฉันแบบนี้ ฉัน….. เสียงของห ยูนจิ้ง ขาดสั้นๆหายไปอย่างฉับพลัน

เธอหยิบรายงานฉบับนั้นขึ้นมาอย่างมือไม้อ่อนไปหมด ด้าน บนเขียนไว้ว่า: “ตั้งครรภ์แปดสัปดาห์”