บทที่ 4 ชายวัยรุ่น

กลับขึ้นมาบนรถอีกครั้ง เธอกลายเป็นมายมิ้นท์ที่สง่างามมี ความมั่นใจ

ลาเต้ยิ้มบางๆ “วันนี้โกลเด้นทาวน์มีของดีเข้ามาสองสาม อย่าง อยากไปดูหน่อยไหม?”

โกลเด้นทาวน์ เป็นสถานที่ใช้จ่ายเต็มเหนี่ยวเพื่อความบันเทิง อย่างสบายอารมณ์

มายมิ้นท์เซ็ง “พี่ว่างใช่ไหม ฉันเพิ่งจะกลับมาเป็นโสดนะ

เขากะพริบตา แกล้งทําเป็นมีลับลมคมใน “ความจริงมีคน อยากเจอเธอ”

“ใคร?”

“คนนี้เธอเองก็รู้จัก เธอไปก็จะรู้เอง

มายมิ้นท์ไตร่ตรองสักครู่ เธอพยักหน้า “โอเค”

ลาเต้มีห้องส่วนตัวสุดพิเศษในโกลเด้นทาวน์ หลังจากทั้งสอง คนเข้าไป คนบนโซฟาก็ลุกขึ้นมองมา

เขาอายุประมาณยี่สิบต้นๆ รูปร่างสูงมาก ใบหน้าคมสัน คว ตาคม หลังจากเห็นเธอ แววตาเปล่งประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง

“พี่ครับ พวกเราเจอกันอีกแล้ว”
ชายวัยรุ่นตรงหน้ามายมิ้นท์คุ้นมาก แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอ ที่ไหน

“เธอลืมไปแล้วเหรอ? หกปีก่อนเธอกับคุณพ่อของเธอใน อำเภอแสงดาว ไม่ได้ช่วยเหลือนักเรียนยากจนหรือไง?” ลาเต้พูดถึงเรื่องนี้ มายมิ้นท์ถึงจะนึกขึ้นได้ทันใด “คุณคือ… ราเม็ง?”

คิ้วตาที่คมแต่เดิมของวัยรุ่นชายอ่อนโยนลงทันที มุมปากยก ขึ้นเป็นรอยยิ้มมีเสน่ห์ “ผมเองครับ

ราเม็งเป็นคนคุยสนุก มายมิ้นท์ได้รู้จากปากลาเต้ว่า ตอนนี้รา เม็งเป็นนายแบบชื่อดัง หลุดพ้นจากความยากจนในถิ่น ทุรกันดารแล้ว กลายเป็นคนมีชื่อเสียงที่มักจะปรากฏตัวบน นิตยสารของเมืองเดอะบ่อยครั้ง

มายมิ้นท์สนใจแต่ตระกูลนวบดินทร์ จึงไม่ค่อยไปสนใจเรื่อง ในวงการบันเทิงเหล่านั้น วันนี้แค่คิดว่าเด็กน้อยที่เคยน่าสงสาร กลายเป็นหงส์ขาว ก็ทั้งดีใจและทอดถอนใจ

พูดคุยสักพักหนึ่ง ทั้งสามเตรียมตัวออกไป

แต่เพิ่งจะเดินผ่านบาร์ ขวดเหล้าสีเขียวลอยอยู่เหนือศีรษะของ มายมิ้นท์

สิ่งที่ทําให้คนแปลกใจคือ ราเม็งเคลื่อนไหวรวดเร็วกว่าเธอ นําเธอมาปกป้องไว้ในอ้อมแขนเสียก่อน เสียงดังเพล้ง ขวดเหล้า แตกใส่แผ่นหลังของเขาอย่างแรง
“พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”

มายมิ้นท์ซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง รีบตรวจดูแผ่นหลังของเขา โชคดี ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ ใบหน้าเย็นชามองไปทางที่ขวดลอยมา

เมื่อมองแวบแรก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นปีโป้

“นังผู้หญิงสมควรตาย ไม่คิดว่ามึงจะนอกใจพี่ชาย!

ปีโป้มาดื่มเหล้ากับเพื่อนกลุ่มเสเพล เห็นอยู่นานแล้วว่ามาย นท์เข้าไปในห้องกับผู้ชายสองคน นานสองนานถึงจะออกมา ไม่รู้ ว่าทําเรื่องน่าละอายอะไรลงไปบ้าง เห็นพวกเขาพูดคุยหัวเราะกัน เขาหัวร้อนเขวี้ยงขวดในมือออกไป

ลาเต้ถลกแขนเสื้อก้าวขึ้นไป “เฮ้ย ไอ้เด็กกวนตีนใช่ไหม” มายมิ้นท์จับลาเต้เอาไว้ “ฉันเอง”

เธอย่างก้าวไปตรงหน้าปีโป้

ปีโป้แบะปาก “ขวดไม่โดนมึงเลย!”

มายมิ้นท์ใบหน้าได้ความรู้สึก สายตาสงบเงียบทำให้คน หวาดกลัวอย่างไม่มีสาเหตุ “ฉันมีคำพูดบางอย่างที่อยากจะพูด กับแกนานแล้ว”

“อะไร?”

“แกรู้ไหมว่าแกทำให้คนเกลียดมากแค่ไหน? ฉันแต่งงานกับพี่ ชายแกมาหกปี แกไม่เคยเรียกฉันว่าพี่สะใภ้เลยสักครั้ง จะเปิด ปากหรือปิดปากก็เอาแต่พูดว่า “นังผู้หญิงสมควรตาย’ เรียกแบบนี้ แกเข้าเรียนฉันต้องดูแลแก แกเลิกเรียนฉันยังต้องดูแลแกอีก ในวันธรรมดาไม่ใช่มาทำท่าทำทางใส่ฉัน มันหยาบคาย แก เรียนหนังสือมาสิบเจ็ดปี หนังสือมันเรียนเข้าไปมันไม่เข้าสมอง เลยหรือไง?”

ปีโป้ได้ยินว่าเธอด่าตนเอง คิ้วเป็นเส้นตรง “มึงมัน…”

“หุบปาก” มายมิ้นท์ขัดจังหวะเขาอย่างรุนแรง และพูดต่อ “ฉัน หย่ากับพี่ชายของแกแล้ว ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับครอบครัว แกอีก ฉันจะไปกับใครมันก็เรื่องของฉัน แกไม่มีมีสิทธิ์ถาม ถ้าแก ยังยั่วยฉันอีก โทษทีนะ ชีวิตวัยรุ่นของแกต้องได้เข้าสถานีตำรวจ สักครั้ง”

ปีโป้หน้าแดงขึ้น คำพูดทั้งหมดจุกอยู่ที่ลำคอ มายมิ้นท์ไม่สนใจเขาอีก หันตัวเดินจากไป