บทที่ 14 อุบัติเหตุรถยนต์หกปีก่อน

ภายในห้องทำงาน เปปเปอร์เคาะนิ้วชี้บนโต๊ะเป็นจังหวะ

ราวกับเขากำลังรออะไรอยู่

ผ่านไปประมาณห้านาที ผู้ช่วยเหมันตร์กลับมา “คุณผู้ชาย แม้ จะยุ่งยาก แต่ยังตรวจเจอครับ”

ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้น “อะไรที่ยุ่งยาก?”

“กล้องวงจรปิดของถนนสุขเกษม ถนนเส้นนั้นถูกปิดไปนาน แล้ว และคลิปวิดีโอที่บันทึกเอาไว้เมื่อหกปีก่อนไม่ได้หาได้ง่ายๆ หลังจากนั้นช่างซ่อมคอมบอกผมว่าเขามี เขาบอกว่าอุบัติเหตุ รถยนต์เมื่อหกปีก่อนเป็นเรื่องใหญ่มาก ในตอนนั้นเขาจึงบันทึก เอาไว้ รู้ว่าผมตามหาวิดีโอ จึงเอามาให้ผม

หลังจากผู้ช่วยเหมันตร์พูดจบ มองไปทางคุณผู้ชายอย่าง ระมัดระวัง “รถของคุณส้มเปรี้ยวในคลิปวิดีโอ ถูกรถเก๋งสีฟ้าอีก คันชนเข้าจริงๆ ท่านอยากดูไหมครับ?”

ปีนั้นมายมิ้นท์ขับรถออดี้สีฟ้า

“ไม่ต้อง” สีหน้าของเปปเปอร์เรียบเฉย กำชับต่อ “เอาคลิปมา ให้ผม จากนั้นจัดการคนนั้น อย่าให้เขาออกไปพูดจาส่งเดช”

“เข้าใจแล้วครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์อยู่กับคุณผู้ชายมานาน จึงเข้าใจความต้องการของเขาไปโดยปริยาย เห็นได้ชัดเจนมาก คุณผู้ชายไม่ต้องการ เปิดเผยเรื่องนี้ต่อสาธารณะ และไม่ต้องการให้คุณนายคนก่อน ต้องเข้าคุกเพราะเรื่องนี้

เปปเปอร์จ้องมองปากกาหมึกซึมจมอยู่ในความคิดนานสอง

มาบ

ผ่านไปสักพัก เขาหยิบเสื้อโค้ต กลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลนว บดินทร์

เพิ่งจะเข้ามาในห้องโถง ก็ได้ยินเสียงหัวเราะมีความสุขดังมา จากด้านใน

ไม่รู้ว่าพิศมัยกับส้มเปรี้ยวคุยเรื่องน่าขำอะไรกันอยู่ บรรยากาศกลมเกลียวสุดๆ แม้แต่ปีโป้ที่ปกติเกเรก็นั่งเล่นมือถือ อยู่เงียบๆ ด้านข้าง

พิศมัยสังเกตที่ประตู รีบลุกขึ้น “เปปเปอร์กลับมาแล้ว

ส้มเปรี้ยวก็ลุกขึ้นตาม ดูอ่อนโยนและสวยเพียบพร้อม

เปปเปอร์พยักหน้า ส่งเสื้อโค้ตให้คนรับใช้ “กำลังคุยอะไรกัน อยู่เหรอครับ ดูมีความสุขจังเลย?”

ส้มเปรี้ยวเหลือบมองพิศมัย อมยิ้มเล็กน้อย “คุณป้าเล่าเรื่อง ตอนเด็กของคุณให้ฉันฟัง สนุกดีค่ะ

พิศมัยแกล้งทำเป็นโกรธ “ส้มเปรี้ยว ทำไมถึงเรียกคุณป้า? เธอคือว่าที่สะใภ้ของฉัน ควรเรียกฉันว่าแม่ได้แล้ว”
ใบหน้าของส้มเปรี้ยวแดงระเรื่อ มองไปทางชายหนุ่มอย่าง เขินอาย “ยังเร็วไปค่ะ”

“เป็นคนในครอบครัว อย่าเขินสิ แม่พูดจริงไหม เปอร์?” พิศ มัยจงใจหยอกล้อสองคน แม้แต่ปีโป้ด้านข้างก็พูดแทรกขึ้น “ต่อ จากนี้ผมเรียกว่าพี่ส้มเปรี้ยวไม่ได้แล้ว ต้องเปลี่ยนเป็นพี่สะใภ้

ใบหน้ารูปไข่ของส้มเปรี้ยวยิ่งแดงขึ้น

เปปเปอร์ถอนหายใจ “แม่ครับ ทั้งสองคนอย่าแกล้งส้มเปรี้ยว สี เธอขี้อาย

พิศมัยรู้สึกน่าข่า “ดูลูกสิ ยังไม่ทันแต่งสะใภ้เข้ามาก็ปกป้อง สุดๆ ก็ได้ๆ แม่ไม่รบกวนเวลาอยู่ด้วยกันของลูกทั้งสองแล้ว แม่ จะออกไปข้างนอกพูดคุยสัพเพเหระกับพวกพี่ๆ

ปีโป้ก็ขยิบตาหัวเราะห์ กะพริบตาคลุมเครือ “พี่ใหญ่ ผมก็ไม่ อยู่เป็นก้างขวางคอ”

หลังจากพวกเขาออกไป ก็เหลือเพียงแค่สองคน

ส้มเปรี้ยวก้าวขึ้นมา จับมือของชายหนุ่ม ท่าทางลังเล “เปป เปอร์ ช่วงนี้คุณพ่อเอาแต่ถามเรื่องรถชนของฉัน คุณได้พูดอะไร กับท่านหรือเปล่าคะ?”

เปปเปอร์ส่ายหน้า ไม่มีนะ”

“ดูเหมือนคุณพ่อจะรู้ว่ามีความเกี่ยวข้องกับมายมิ้นท์ แต่ฉัน ไม่เคยบอกเขาเลยนี่นา? น่าแปลกจริงๆ” หยุดไปสักพัก เธอก็ ถอนหายใจออกมาอีก “ฉันให้อภัยคุณมายมิ้นท์ไปแล้ว ไม่อยากสืบหาความจริง”

คุณไม่เกลียดเธอเหรอ

“ไม่เกลียดเธอคนน่าสงสาร เธอรักคุณมาก ถึงได้ทำ อะไรที่บ้าบิ่นแบบส้มเปรี้ยวเหมือนกับบัวพันกลีบรู้ภาษา ที่ เข้าอกเข้าใจอื่น ทำให้คนสบายใจเหลือเกิน

เปปเปอร์ลูบไล้เส้นของเธอ ด้วยแววมักแบบตอนเรียนมหาวิทยาลัยคุณเป็นแบบผม ยังจําตอนหนูเล็กตัวหนึ่ง เอาเลี้ยงไว้บนเตียง คุณพ่อของคุณ แทบโมโหมากเพราะนี้

พูดถึงตรงมุมปากเขา“น่าสนใจ

รอยยิ้มของเปรี้ยวแข็งทื่อ เก็บอาการอย่างรวดเร็ว “พูด ถึงเรื่องเมื่อก่อนทําไม บอกช่วงนี้ท่านย่าสุขภาพค่อยฉันอยาก

นึกถึงความเย็นชาที่คุณย่าต่อเขา เปปเปอร์ไตร่ตรองสักหนึ่ง “พาคุณไป

ค่ะ

จนชายขึ้นไปชั้นบน เปรี้ยวจะหยิบออกโทรหาเบอร์หนึ่ง “เป็นยังไงบ้าง

“หนู จัดการเรียบร้อยแล้วครับ ขั้นตอนต่อไปจะทำอย่างไรครับ?”

“ก่อนงานเลี้ยงหนึ่งวัน ฉันอยากเห็นการค้นหายอดนิยม “เข้าใจแล้วครับ”